Δίρφη, ένα μπαλκόνι με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου

συντάκτης Hiking Experience · Δημοσιεύτηκε 22/02/2017 · Ενημερώθηκε 31/12/2022

Έχω ακούσει πολλές φορές στην ορειβατική πιάτσα να διατυπώνεται η άποψη ότι αν η Δίρφη είχε υψόμετρο άνω των 2.000 μέτρων θα αποτελούσε έναν από τους δημοφιλέστερους ορειβατικούς προορισμούς.

Οι λόγοι είναι πολλοί και συνοψίζονται περιληπτικά παρακάτω.

Η Δίρφη με το παράξενο κωνικό σχήμα της κορυφής της που δίνει την αίσθηση ηφαιστείου, έχει έντονο ανάγλυφο και ελατοσκέπαστες πλαγιές με μεγάλες κλίσεις.

Παρόλο που είναι ένα σχετικά χαμηλό βουνό, με μέγιστο υψόμετρο τα 1.743 μέτρα, το χειμώνα δέχεται σημαντικές ποσότητες χιονιού, γιατί είναι εκτεθειμένη στα παγωμένα βορειοανατολικά ρεύματα και τους πολικούς αεροχειμάρρους που φέρνουν τα χιόνια ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας.

Κατάλευκη στο χειμωνιάτικο φως φαντάζει από μακρυά σαν παγωμένο ηφαίστειο, γι’ αυτό κι οι ορειβάτες την αποκαλούν το «Μικρό Φούτζι», μιας και προσομοιάζει με το όρος Φούτζι, το ψηλότερο βουνό (και ενεργό ηφαίστειο) της Ιαπωνίας.

Στο βάθος το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας με φόντο τον χιονισμένο κώνο της Δίρφης

Όσοι έχουν περπατήσει στις πλαγιές της έχουν να σας διηγηθούν απίθανες ορειβατικές ιστορίες σχετικές με το αιολικό δυναμικό της Δίρφης, ίσως με μια μικρή δόση υπερβολής.

Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν φτάνουν την οργιώδη φαντασία των ψαράδων και των κυνηγών. Έχω ακούσει για ορειβάτες να τους παίρνει και να τους σηκώνει ο αέρας και άλλους να βάζουν πέτρες στις τσέπες τους και στα σακίδια για να κρατηθούν στο έδαφος.

Η προσωπική μου εμπειρία φτάνει μέχρι στο να δυσκολεύομαι στο περπάτημα σε τέτοιο σημείο ώστε να μην μπορώ να καρφώσω με ευκολία τα μπατόν στο έδαφος (τουλάχιστον στο επιθυμητό σημείο του εδάφους).

Η αλήθεια είναι ότι, πράγματι, η Δίρφη είναι ένα ανεμοδαρμένο βουνό με ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες, συχνή νεφοκάλυψη και πολλούς κρυφούς κινδύνους, κι αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν όσοι φιλοδοξούν ν’ ανεβούν στην κορυφή της.

Ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες, όπου η παρουσία του πάγου στις πλαγιές της είναι σύνηθες φαινόμενο.

Το κολωνάκι της κορυφής Δέλφι στα 1.743 μέτρα υψόμετρο

Η εξήγηση αυτής της κατάστασης που επικρατεί στο βουνό βρίσκεται στη γεωγραφική του θέση. Ένας μεγάλος ορεινός όγκος να ορθώνεται μπροστά στο Αιγαίο πέλαγος, σε απόσταση ελάχιστων χιλιομέτρων από τις ανατολικές ακτές της Εύβοιας, και να «χτυπιέται» αλύπητα από τους ψυχρούς βορειοανατολικούς αεροχειμάρρους.

Κακά τα ψέματα, όμως, η θέα του χιονισμένου κώνου της Δίρφης –κάτι σαν κουραμπιές- είναι μια όαση για τα μάτια και την ψυχή του ορειβάτη, που τον τραβά σαν μαγνήτης στην αγκαλιά της.

Ποιος μπορεί, άλλωστε, να αντισταθεί στον γλυκό πειρασμό ενός χριστουγεννιάτικου κουραμπιέ;

Έτσι, ένα ηλιόλουστο πρωινό του Φλεβάρη, κι αφού προηγουμένως είχαμε μελετήσει επισταμένως τα δελτία καιρού, βρεθήκαμε στις πλαγιές του ψηλότερου βουνού της νησιωτικής Ελλάδας (με εξαίρεση την Κρήτη), με στόχο μια χειμερινή ανάβαση στην κορυφή Δέλφι, όχι όμως από την κλασική διαδρομή, αλλά από μια διαδρομή πιο ανατολική, που περνάει κάτω και δεξιά από τους χαρακτηριστικούς βράχους που ορθώνονται στη ΝΑ πλευρά του βουνού, κάτω από το πλάτωμα των δύο σχεδόν ισοϋψών κορυφών της.

Δείτε πιο προσεκτικά τις παρακάτω εικόνες για να πάρετε μια γεύση της πορείας που ακολουθήσαμε.

Αφετηρία μας ήταν το γνωστό σημείο στον ασφαλτόδρομο Στενής-Στροπώνων πάνω στο διάσελο Δίρφης-Ξεροβουνίου.

Συντροφιά με τον λαμπερό ήλιο και ένα ελαφρύ αεράκι, ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο που οδηγεί στο καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου» του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας στη θέση «Λειρί» στα 1.120 μ. υψόμετρο.

Ο ίδιος χωματόδρομος θα μας βγάλει στο διάσελο «Λειρί», στη βάση της κωνικής κορυφής της Δίρφης.

Περπατώντας στον χιονισμένο χωματόδρομο που οδηγεί στο καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας

Πλησιάζοντας στο καταφύγιο

Το καταφύγιο “Μιχάλης Νικολάου” στη θέση Λειρί σε υψόμετρο 1.120 μέτρων

Εκεί μας περίμενε μια τεράστια έκπληξη. Πλήρης άπνοια!!! Και να φανταστείτε ότι πριν από μία εβδομάδα είχαμε βρεθεί στο ίδιο ακριβώς σημείο και υποχρεωθήκαμε σε άτακτη υποχώρηση εξαιτίας της σφοδρής χιονοθύελλας.

Πορεία προς τη βάση του κώνου της κορυφής

Κοιτώντας πίσω προς την πλευρά του καταφυγίου

Στο διάσελο Λειρί, η βάση του κώνου της κορυφής

Αρχίζουμε να ανηφορίζουμε την απότομη πλαγιά περπατώντας στο κλασικό μονοπάτι μέχρι τα 1.230 μ. υψόμετρο.

Εκεί αφήνουμε το μονοπάτι και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τραβερσάροντας τις επικλινείς νότιες και ανατολικές πλαγιές του βουνού, φτάνοντας στο βράχινο τείχος κάτω από το πλάτωμα των κορυφών της.

Τα πρώτα μέτρα της επίπονης ανάβασης. Στο βάθος διακρίνεται το καταφύγιο.

Η απόλυτη αντίθεση. Από τη μια το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας με το αστραφτερό λευκό του χιονιού. Τι άλλο θες απ΄ τη ζωή σου;

Στο βάθος η χιονισμένη κορυφογραμμή του Ξεροβουνίου

Τα χαρακτηριστικά βράχια κάτω από το πλάτωμα των κορυφών του βουνού

Με πολύ προσοχή περνάμε κάτω από τα παγωμένα βράχια από την δεξιά τους πλευρά. Για καλή μας τύχη, το χιόνι δεν ήταν παγωμένο και αποφύγαμε τα χειρότερα.

Με αρκετό κόπο (και μερικά ακροβατικά) βγαίνουμε στο πλάτωμα της κορυφής, όπου απολαύσαμε την υπέροχη θέα προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Η επιστροφή έγινε από την κλασική διαδρομή.

Δύσκολες τραβέρσες. Αν το χιόνι ήταν παγωμένο…

Και μερικά ακροβατικά

Πέρασαν τα δύσκολα. Πορεία προς την κορυφή.

Μια ακόμη ματιά στο παγωμένο βόρειο τείχος του Ξεροβουνίου

Λίγο πριν βγούμε στην κορυφή, την οποία προσεγγίζουμε από τα ανατολικά

Το συνολικό μήκος της διαδρομής ήταν 10 χλμ. και χρειάστηκαν 6 ώρες για να τα διανύσουμε, καλύπτοντας 800 μέτρα υψομετρικής διαφοράς ανάβασης.

Εκτός του ότι το χιόνι δεν ήταν παγωμένο, δεν ήταν και πολύ. Σύνηθες φαινόμενο αυτό για την Δίρφη, μιας και λόγω του ισχυρού αέρα, η πλαγιά αυτή δεν μπορεί να συγκρατήσει εύκολα μεγάλες ποσότητες χιονιού.

Θέα προς Δ-ΒΔ από την κορυφή της Δίρφης

Θέα προς ανατολάς

Πανοραμική θέα προς Ν-Δ-ΒΔ

Παρά τις όποιες δυσκολίες, το ταμείο μας στο τέλος ήταν θετικό, αφού οι εικόνες που αντικρίσαμε, αυτές οι αντιθέσεις του απέραντου γαλάζιου του ουρανού και της θάλασσας με το λευκό του χιονιού, θα μείνουν για πολύ καιρό χαραγμένες στο μυαλό μας.