Η μαγική χειμερινή ομορφιά του Ολίγυρτου

Ο ορεινός όγκος του Χελμού από την κορυφή Σκίπιζα του Ολίγυρτου

Ως λάτρης της αναζήτησης του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού, θ’ αδικούσα τον εαυτό μου αν δεν αποζητούσα μια χειμερινή ανάβαση σ’ ένα χιονισμένο βουνό της πατρίδας μας.

Μιας κι η βιοπάλη της ζωής μ’ ανάγκασε να ζω στην πρωτεύουσα… της πολεοδομικής αυθαιρεσίας, σ’ αυτήν την πόλη –την Αθήνα- που αγαπάς να μισείς (ή μισείς ν’ αγαπάς), οι επιλογές μιας ημερήσιας χειμερινής εξόρμησης είναι συγκεκριμένες. Και η δημοφιλέστερη όλων; Μα, φυσικά, η ορεινή Κορινθία.

Ανηφορίζοντας από το Κιάτο προς τα μεγαλοπρεπή βουνά της Κορινθίας, θ’ αφήσεις πίσω σου τα περιβόλια με τα εσπεριδοειδή που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα και τους αμέτρητους αμπελώνες.

Η λίμνη Στυμφαλία από τον Ολίγυρτο

Θα προσπεράσεις βιαστικά τη μυθική λίμνη της Στυμφαλίας, τυλιγμένη με την πρωινή ομίχλη των γοητευτικών ιστοριών και μύθων που την ακολουθούν και θα χωθείς βαθιά στους δρόμους των βουνών που την περιβάλλουν.

Η λίμνη Στυμφαλία και στο βάθος δεξιά ο Ολίγυρτος

Θ’ αφουγκραστείς την κραυγή αγωνίας για το μαραζωμένο παρόν και το αμφίβολο μέλλον των όμορφων μικρών οικισμών της περιοχής, γατζωμένων στις βουνοπλαγιές σαν αετοφωλιές.

Το ταξίδι αυτό στο χωροχρόνο έχει ως κατάληξη τη Λαύκα, ένα ορεινό χωριό χτισμένο σε υψόμετρο 750 μέτρων στους βόρειους πρόποδες του Ολίγυρτου.

Το όνομα του χωριού προέρχεται από την Τουρκοκρατία, και πιθανολογείται ότι το πήρε από έναν κάτοικό του που τον έλεγαν Λαύκα.

Η Λαύκα Κορινθίας

Ο χώρος που κατέχει το χωριό, είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος επίπεδος, αλλά έχει περιορισμένη ορατότητα, διότι στις τρεις πλευρές του, υψώνονται τα βουνά Ολίγυρτος, Σκιάθης και Γερόντιον.

Την έλλειψη ευρύτερου πεδίου οράσεως, εξουδετερώνει το υπέροχο θέαμα των κατάφυτων βουνών. Δάση αδιαπέραστα από άγρια δένδρα, με κυριαρχία των ελάτων, καλύπτουν τις πλαγιές και χαρίζουν μαζί με άλλα αγαθά, υγεία και ομορφιά, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες.

Η αρχική θέση του χωριού ήταν στο υψηλότερο νοτιοανατολικό μέρος του, που σήμερα ονομάζεται Παλιο-Λαύκα. Εκεί τώρα υπάρχουν ίχνη κτισμάτων και υποτυπώδες υδραγωγείο από την υπερκείμενη πηγή της Τέμιζας.

Η Λαύκα έχει 362 κατοίκους (απογραφή 2011) οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με γεωργικές εργασίες, με κύρια καλλιέργεια τα σταγύλια (σουλτανίνα) και τις ελιές.

Ανάβαση στον Ολίγυρτο με αφετηρία το διάσελο της Κανδήλας από τη νότια πλευρά του βουνού (το χωριό που φαίνεται κάτω)

Ορειβατικός προορισμός μας ο Ολίγυρτος ή αλλιώς Σκίπιζα, από το όνομα της ψηλότερης κορυφής του.

Το βουνό αποτελεί τον ορεινό συνδετικό κρίκο των νομών Αργολίδας, Αρκαδίας και Κορινθίας στο χάρτη, με στρατηγική θέση ανάμεσα στη λίμνη Στυμφαλία, το οροπέδιο Φενεού και τον οικισμό της Κανδήλας.

Οι κορυφές του φτάνουν σε μεγάλα υψόμετρα (Σκίπιζα 1.935μ., Γκριμπίνι 1.831μ., Χιονότρυπα 1.794μ., Μαυροβούνι 1.694μ.).

Στα βόρεια ατενίζεις τη Ζήρεια ή Κυλλήνη, δυτικά τον Σαϊτά και την Ντουρντουβάνα, στα νότια το Μαίναλο, τον Σκιάθη και το Τραχύ, ενώ βορειοανατολικά εφάπτεται με τη λίμνη Στυμφαλία.

Στο βόρειο τμήμα του βουνού αναπτύσσονται πυκνά δάση κεφαλληνιακής ελάτης (86.000 στρ.), ενώ στο νότιο, όπου παρατηρείται υπερβόσκηση, συναντώνται διάσπαρτες βελανιδιές και υπολείμματα μακίας βλάστησης ή παλαιότερων δασών.

Όσο ανεβαίνει κάποιος προς την κορυφή, συναντά απόκρημνα και βραχώδη πρανή και ακανθώδεις θάμνους και φρύγανα δάση σκληρόφυλλων.

Το όρος, εκτός των άλλων, διαθέτει πολλές πηγές προς τα νότια, που ενώνονται με το ποτάμι που ρέει προς την καταβόθρα Πλέσια. Η σημαντικότερη όμως πηγή βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του βουνού και συμβάλλει στην ισορροπία του υδάτινου περιβάλλοντος της λίμνης Στυμφαλίας.

Χάρη στη σημαντική βιοποικιλότητά του, ο Ολίγυρτος έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000 και στους προστατευόμενους βιοτόπους Corine. Έχουν παρατηρηθεί έξι προστατευόμενα είδη θηλαστικών, τέσσερα αμφίβια, και δεκατέσσερα ερπετά. Ακόμα, στην περιοχή εντοπίζονται και διάφορα είδη τρυποκάρυδου, όπως και ο σπάνιος χρυσαετός.

Από την πλούσια χλωρίδα του βουνού πρέπει να γίνει αναφορά στην ενδημική Viola oligyrtea και στο ενδημικό είδος της γειτονικής Κυλλήνης Adonis cyllenea (Άδωνις της Κυλλήνης).

Η αφετηρία του μονοπατιού

Η δημοφιλέστερη αφετηρία για την κορυφή του Ολίγυρτου βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Λαύκας, ή έστω λίγο πιο πάνω από το χωριό, σε υψόμετρο 780 μέτρων, σε σε δεξιά φουρκέτα ενός δασικού δρόμου που οδηγεί στο ξωκλήσι της Αγίας Σωτήρας.

Το μονοπάτι έχει νότια κατεύθυνση και στην αρχή κινείται στη δεξιά πλευρά του ρέματος της Αγίας Σωτήρας, που περνάει μέσα από το χωριό και χύνεται εν τέλει στη λίμνη Στυμφαλία.

Η χειμερινή ομορφιά των ελληνικών βουνών

Σύντομα, όμως, περνάει στην αριστερή πλευρά του ρέματος και κινείται μέσα σε πυκνό ελατοδάσος, με αρκετούς πεσμένους κορμούς δέντρων, που προφανώς δεν άντεξαν το βάρος της μεγάλης ποσότητας χιονιού που έπεσε το προηγούμενο χρονικό διάστημα (χειμώνας 2016-2017).

25’ & 900 μ. πορείας (950 μ. υψόμετρο): Εδώ συναντάμε για πρώτη φορά τον δασικό δρόμο που ανηφορίζει από τη Λαύκα στην εκκλησία της Αγίας Σωτήρας. Τον ακολουθούμε για μερικά μέτρα, και σύντομα ξαναμπαίνουμε στο μονοπάτι που φεύγει στ’ αριστερά μας (υπάρχει κορδέλα πάνω σε θαμνόδεντρο).

Μετά από 5’ συναντάμε για δεύτερη φορά τον δασικό δρόμο, τον οποίο διασχίζουμε και ξαναμπαίνουμε στο μονοπάτι ακολουθώντας τις κορδέλες που σηματοδοτούν την είσοδό του.

35’ & 1,08 χλμ. πορείας (985 μ. υψόμετρο): Βγαίνουμε για τρίτη φορά στον χωματόδρομο, τον οποίο ακολουθούμε για περίπου 5’, ώσπου φτάνουμε σε ένα κιόσκι. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1.020 μέτρων, κι έχουμε διανύσει 1,27 χλμ. σε 40’.

Απέναντι από το κιόσκι υπάρχει ξύλινο στύλος, με ταμπέλες που μας δείχνουν την πορεία του ανηφορικού μονοπατιού προς την Αγία Σωτήρα. Πορεία μέσα σε ελατοδάσος, ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια στα δέντρα και τα βράχια.

Το ξωκλήσι της Αγίας Σωτήρας με την μοναδική πηγή που υπάρχει στη διαδρομή

55’ & 1,9 χλμ. πορείας (1.160 μ. υψόμετρο): Βγαίνουμε για τέταρτη (και τελευταία) φορά στον χωματόδρομο τον οποίο ακολουθούμε. Μετά από 200 μ. φτάνουμε στο ξωκλήσι της Αγίας Σωτήρας με τη πηγή. Είμαστε σε υψόμετρο 1.175 μ. και έχει περάσει 1 ώρα και 5’ από την έναρξη της πορείας μας.

Συνεχίζουμε το περπάτημα στον χωματόδρομο για άλλα 150-200 μέτρα, μέχρι να τον εγκαταλείψουμε οριστικά πια, για να μπούμε στο μονοπάτι που φεύγει στο δεξί μας χέρι.

Τα πρώτα χιόνια στα 1.300 μέτρα υψόμετρο

Η κλίση της πλαγιάς ολοένα και αυξάνεται, ενώ αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα χιόνια από τα 1.300 μέτρα υψόμετρο και πάνω. Λίγη προσοχή χρειάζεται στην κίνηση μέσα στο δάσος γιατί η σήμανση σ’ εκείνο το σημείο είναι λίγο προβληματική.

Πλησιάζουμε τις 2 ώρες πορείας και τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά. Ο καιρός έχει κλείσει για τα καλά, η ορατότητα είναι εξαιρετικά περιορισμένη, η βλάστηση έχει αραιώσει, εμείς ελισσόμαστε ανάμεσα σε βράχια σ’ ένα κακοτράχαλο τεραίν, ενώ το βαθύ χιόνι κρύβει επιμελώς από κάτω του πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις. Ο Ολίγυρτος αρχίζει και μας δείχνει τα δόντια του! Εμείς, όμως, δεν πτοούμαστε.

Οπλισμένοι με υπομονή και σύνεση, και με πιστό σύμμαχο το gps, ανηφορίζουμε στα «τυφλά», απολαμβάνοντας (όσο μας επιτρέπεται) τις παγωμένες συνθέσεις που φιλοτέχνησε με εξαιρετική μαεστρία η φύση πάνω στον καμβά των δέντρων και των βράχων.

Ο χαρακτηριστικός σταυρός (με την δική του ιστορία) σηματοδοτεί την είσοδό μας στο οροπέδιο “Γούπατο”

Μετά από συνολικά 2 ½ ώρες πορείας βγαίνουμε επιτέλους στο οροπέδιο «Γούπατο» ή «Σισιάνα» όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι στα 1.500 μέτρα υψόμετρο.

Οι παγωμένες συνθέσεις της φύσης

Από εδώ αν ακολουθήσουνμε πορεία νότια θα ανηφορίσουμε στο διάσελο ανάμεσα στις κορυφές Σκίπιζα και Χιονότρυπα (1.794 μ.). Εμείς, όμως, θα κινηθούμε λίγο πιο αριστερά και θα χωθούμε σε μια ρεματιά με ΒΑ προσανατολισμό που θα μας ανεβάσει σύντομα στην κορυφογραμμή στα 1.700 μ. υψόμετρο.

Ανηφορίζοντας μέσα σε μια επικλινή ρεματιά

Θα πρέπει να σημειώσω ότι μέσα σ’ αυτήν τη ρεματιά συναντήσαμε σημάδια πρόσφατων (μικρών) χιονοστιβάδων, αποτέλεσμα των πρόσφατων σφοδρών χιονοπτώσεων που έπληξαν την Πελοπόννησο αλλά κι ολόκληρη τη χώρα. Προσοχή λοιπόν.

Πλησιάζοντας στην κορυφογραμμή

Έχοντας βγει στην κορυφογραμμή, ο παγωμένος αέρας άρχισε να δυναμώνει και το χιόνι να γίνεται πιο σφιχτό, ώσπου κάποια στιγμή –εκεί γύρω στα 1.760 μ.- η χρήση κραμπόν κρίθηκε επιβεβλημένη.

Πορεία στην κορυφογραμμή

Περπατάμε πάνω στην κορυφογραμμή με βήματα προσεκτικά έχοντας στα δεξιά μας τις γκρεμίλες της νότιας πλευράς του βουνού. Ο Ολίγυρτος συνέχιζει ακόμα να μας παιδεύει. Ώσπου ξαφνικά…

Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που βρίσκεσαι ξαφνικά να αιωρείσαι πάνω απ’ τα σύννεφα

Στο βάθος η Ζήρεια

Εκεί γύρω στα 1.820 μ. υψόμετρο το σύννεφο άρχισε να σπάει, και να ‘σου εμφανίζεται μπροστά μας με λαμπρότητα ο χιονοσκεπής κώνος της κορυφής του βουνού.

Η κορυφή του Ολίγυρτου μας περιμένει

Φαίνεται ότι τώρα στο τέλος, ο Ολίγυρτος σεβάστηκε τον κόπο και τον σεβασμό που του δείξαμε κι αποφάσισε να μας ανταμείψει με το καλύτερο δώρο.

Τα τελευταία μέτρα πριν την κορυφή

Δε νομίζω ότι υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν με ακρίβεια το συναίσθημα που πλημμυρίζει την ψυχή του ορειβάτη όταν αντικρίζει αυτό το θέαμα.

Ανάβαση με φόντο τον Χελμό

Ο Χελμός πάνω απ’ το σύννεφο

Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που νιώθεις ότι τα βήματά σου καθόλου τυχαία έφτασαν εκεί που εκπληρώνονται όλες οι ενδόμυχες επιθυμίες. Είναι εκείνη η στιγμή που η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο ονειροπόλα φαντασία. Είναι εκείνη η στιγμή που μια θάλασσα από σύννεφα απλώνεται κάτω από τα πόδια σου.

Ξεχνάς όλη την κούραση και την ταλαιπωρία, βγάζεις φτερά στα πόδια και πετάς…

Η Ζήρεια ή Κυλλήνη

Ο Χελμός ή Αροάνεια

Έτσι, μαγεμένοι από την ανείπωτη ομορφιά που ξετυλίχθηκε απρόσμενα μπροστά στα μάτια μας, φτάνουμε στο πλάτωμα της Σκίπιζας, της ψηλότερης κορυφής του βουνού, σε υψόμετρο 1.935 μέτρων.

Ο Χελμός από την κορυφή Σκίπιζα του Ολίγυρτου

Η Ζήρεια από την κορυφή Σκίπιζα

Το Τραχύ

Το Μαίναλο στα νότια

Εμείς οι ορειβάτες, ανεβαίνουμε μερικές φορές πιο ψηλά κι από τα σύννεφα για να βρούμε εικόνες που δεν φωτογραφίζονται και αισθήματα που δύσκολα περιγράφονται.

Ένα μικρό video από την κορυφή:

Χρειάστηκαν συνολικά 4 ώρες για να καλυφθούν τα 1.200 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς. Η επιστροφή έγινε από τα ίδια και διήρκησε κοντά στις 2 ½ ώρες, ενώ νερό συναντήσαμε μόνο στην πηγή που υπάρχει στο ξωκλήσι της Αγίας Σωτήρας.

Στο δρόμο της επιστροφής

Πώς ύστερα από μια τέτοια ψυχική διάσχιση να γυρίσεις στον μοιραίο κόσμο των περίπλοκων και ασταθών ανθρωπίνων σχέσεων που διαμορφώνονται κάτω από τις ανάλγητες επιταγές και τα ηθικά διαγράμματα της “κοσμικής” ζωής της πρωτεύουσας;

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...