Η μυθιστορηματική ζωή και ο μυστηριώδης θάνατος του Kim Chang-ho

Στις 20 Μαΐου 2013, ο Kim Chang-ho έφτασε στην κορυφή του Everest κι έγινε ο 5ος Κορεάτης που κατάφερε ν’ ανέβει σε όλες τις 14 κορυφές του κόσμου άνω των 8.000 μέτρων και ο πρώτος που τις ανέβηκε χωρίς τη χρήση βοηθητικού οξυγόνου.

Τότε ήταν μόλις ο 31ος άνθρωπος που είχε κατορθώσει ένα τέτοιο επίτευγμα, ενώ σήμερα ο αριθμός τους έχει φτάσει τους 40.

Πολύ περισσότεροι έχουν πεθάνει προσπαθώντας. Από τους 40 αυτούς ανθρώπους μόνο οι 19 αναρριχήθηκαν χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο.

Ο Kim ολοκλήρωσε την ανάβαση και στις 14 οκτάρες κορυφές σε χρόνο-ρεκόρ (7 χρόνια 10 μήνες), ένα μήνα νωρίτερα από την επίδοση του θρυλικού Πολωνού ορειβάτη Jerzy Kukuczka.

Ωστόσο, ήταν ελάχιστα γνωστός στη Δύση μέχρι που τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας για έναν λόγο που κανείς δεν θα επιθυμούσε.

Έζησε μια ζωή με έντονες στιγμές μεγαλείου. Όμως η μοίρα του επιφύλαξε ένα άδοξο και μυστηριώδες τέλος.

Ήταν ένας από τους 9 ορειβάτες που στις 12 Οκτωβρίου έχασαν τη ζωή τους στην κατασκήνωση βάσης του όρους Gurja Himal (7.193 μ.) στο Νεπάλ εξαιτίας μιας σφοδρής χιονοθύελλας, όπως λένε οι πρώτες εκτιμήσεις.

Ο Kim ήταν ένας καταξιωμένος ορειβάτης με άριστη τεχνική κατάρτιση, ο οποίος κέρδισε ένα Piolet d’Or (το Όσκαρ του ορειβατικού κόσμου) το 2012 για την ανάβαση στο Himjung (7.092 μ.) στο Νεπάλ.

Το 2017 έλαβε μια «τιμητική αναφορά» (το αντίστοιχο μιας υποψηφιότητας για Όσκαρ) για ένα ακόμη βραβείο Piolet d’Or για την αναρρίχησή του σε μια νέα διαδρομή στο Gangapurna των 7.455 μέτρων.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η ανάβασή του στο Everest το 2013, την δέκατη τέταρτη και τελευταία από τις οκτάρες κορυφές.

Ο Kim ήθελε να την ανεβεί με έναν «φιλικό προς το περιβάλλον» τρόπο, ξεκινώντας από το επίπεδο της θάλασσας και φτάνοντας μέχρι την κορυφή χωρίς τη χρήση μηχανοκίνητων μέσων.

Στο παρελθόν είχαν γίνει παρόμοιες προσπάθειες, όπως του Αυστραλού Tim Macartney-Snape, ο οποίος το 1990 ξεκίνησε από το Gangar Sagar στην ακτή της Βεγγάλης της Ινδίας και περπάτησε μέχρι το Νεπάλ πριν αναρριχηθεί στο Everest από την κλασική διαδρομή της νότιας πλευράς του βουνού, καθώς και του Goran Kropp το 1996, που ξεκίνησε από τη Σουηδία με το ποδήλατό του και μετά από έξι μήνες, διασχίζοντας ολόκληρη την Κεντρική Ασία, έφτασε στο Νεπάλ και ανέβηκε στο βουνό από την διαδρομή της νότιας πλευράς.

Ο Kim οργάνωσε και πραγματοποίησε μιας διαφορετική αποστολή. Συγκεκριμένα, ξεκίνησε από το νησί Sagar κοντά στην Καλκούτα της Ινδίας, έκανε κανόε-καγιάκ για 156 χλμ. στον Γάγγη ποταμό, διέσχισε με ποδήλατο την βόρεια Ινδία φτάνοντας στο Tumlingtar του Νεπάλ έχοντας διανύσει 893 χλμ. κι έπειτα περπάτησε τα τελευταία 162 χλμ. μέχρι την κατασκήνωση βάσης του Everest, πριν αναρριχηθεί στην κορυφή του από την κλασική διαδρομή.

Το Gurja Himal (7,193 μ.) είναι μια σχετικά ασφαλής κορυφή στον ορεινό όγκο Dhaulagiri, που συνδέεται με το Dhaulagiri VI (7,268 μ.) μέσω μιας κορυφογραμμής.

Οι περισσότεροι επισκέπτες στο Νεπάλ δεν το έχουν ακούσει, αν και πολλοί το έχουν δει και φωτογραφήσει χωρίς να συνειδητοποιούν ότι είναι εκεί από το διάσημο σημείο θέασης του Poon Hill στην περιοχή Annapurna.

Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή του Gurja Himal πραγματοποιήθηκε το 1969 από μια ιαπωνική αποστολή μέσω της δυτικής κορυφογραμμής.

Μόνο 30 ορειβάτες έχουν ανέβει στην κορυφή του και κανένας από το 1996 μέχρι σήμερα. Ο Kim σχεδίαζε να αναρριχηθεί από μια νέα διαδρομή στη νότια πλευρά του βουνού, την οποία ήθελε να ονομάσει «Korean Way: One Korea-Unification of North and South Korea» (Κορεάτικος Τρόπος: Μία Κορέα-Ενοποίηση της Βόρειας και Νότιας Κορέας).

Ώσπου, η τραγική είδηση άρχισε να μεταδίδεται από όλα τα μέσα παγκοσμίως. Το BBC μετέδωσε ότι όλα τα μέλη της αποστολής στο όρος Gurja (5 Κορεάτες και 4 Νεπαλέζοι) είχαν σκοτωθεί από μια σφοδρή χιονοθύελλα.

Αργότερα, οι Himalayan Times ανέφεραν ότι έγινε μια τεράστια κατολίσθηση, αλλά η θεωρία αυτή καταρρίφθηκε όταν το Annapurna Post δημοσίευσε στο You Tube ένα video από την πτήση του ελικοπτέρου διάσωσης πάνω από τον τόπο του τραγικού συμβάντος.

Οι διασώστες βρήκαν τα πτώματα των ορειβατών διασκορπισμένα εκατοντάδες μέτρα μακριά από την κατασκήνωση βάσης, άλλους πάνω σε μια χορταριασμένη βουνοπλαγιά κι άλλους μέσα στην κοίτη ενός ρέματος. Δεν υπήρχε ίχνος χιονιού παρά μόνο χορτάρια και πέτρες.

Η κατασκήνωση βάσης δεν θάφτηκε από χιόνι. Τότε, λοιπόν, τι έγινε; Οι εικασίες άρχισαν. Μήπως ήταν ένας ανεμοστρόβιλος που τους σήκωσε στον αέρα και τους πέταξε μακριά; Ίσως, ολόκληρος ο καταυλισμός τους κύλισε κι έπεσε από την άκρη ενός γκρεμού. Αλλά πώς;

Μία από τις πιο εύλογες εξηγήσεις ήταν ότι κατέρρευσε ένα σεράκ (μεγάλο κομμάτι πάγου), προκαλώντας μια τεράστια έκρηξη ανέμου που σάρωσε την κατασκήνωσή τους.

Το πιο πιθανό, όμως, είναι να μη μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε. Η ιστορία της ορειβασίας είναι γεμάτη από τραγωδίες που έμειναν ανεξήγητες, ειδικά όταν δεν υπήρχαν επιζώντες.

Ελπίζουμε ότι θα έρθει ο καιρός που ο Captain Kim, όπως αποκαλούνταν στη Νότια Κορέα, θα αναγνωριστεί παγκοσμίως (έστω και μετά θάνατον) ως ένας θρύλος της ορειβασίας, όχι για τον μυστηριώδη θάνατό του αλλά για την εκπληκτική του ζωή.