Η πρώτη ανάβαση στο Everest χωρίς τη χρήση οξυγόνου

Η 8η Μαΐου 1978 είναι μια ημερομηνία-σταθμός στην ιστορία της ορειβασίας. Εκείνη την ημέρα, οι θρυλικοί ορειβάτες Reinhold Messner και Peter Habeler έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που ανέβηκαν στην κορυφή του όρους Everest χωρίς τη χρήση οξυγόνου.

Το Everest είναι το ψηλότερο βουνό της Γης, με υψόμετρο 8.848 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η ανάβαση στην κορυφή του χωρίς τη χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου ενέχει τεράστιους κινδύνους για τον ορειβάτη.

Ο ορειβάτης καθώς πλησιάζει στην κορυφή, έρχεται αντιμέτωπος με ακραίες καιρικές συνθήκες, απότομες παγωμένες πλαγιές και εκτεθειμένα περάσματα, που απαιτούν τη γρήγορη και ακριβή λήψη αποφάσεων.

Όταν ο εγκέφαλος δεν οξυγονώνεται σωστά, τότε ο άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πάνω στην κορυφή του Everest η πρόσληψη οξυγόνου αντιστοιχεί στο 1/3 απ’ ότι στο επίπεδο της θάλασσας.

Το όρος Everest

Η πρώτη απόπειρα από τους Messner και Habeler έγινε στις 21 Απριλίου 1978, η οποία στέφτηκε από αποτυχία.

Ο Habeler έπαθε τροφική δηλητηρίαση στο Base Camp (Κατασκήνωση Βάσης), ενώ ο Messner επιχείρησε την ανάβαση μαζί με δύο Sherpas, αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω ακραίων καιρικών συνθηκών.

Η επόμενη προσπάθεια για ανάβαση στην κορυφή του Everest χωρίς τη χρήση οξυγόνου ξεκίνησε στις 6 Μαΐου 1978, αφού πρώτα ξεπέρασαν τις διαφωνίες τους σχετικά με το αν αξίζει τον κόπο η ανάληψη τέτοιου ρίσκου.

Η ανάβαση έγινε σταδιακά. Αρχικά κινήθηκαν προς το Camp II στα 7.200 μέτρα, και μετά στο South Col στα 7.986 μέτρα.

Ήδη, είχαν αρχίσει να βιώνουν τις συνέπειες της έλλειψης οξυγόνου: πονοκέφαλος, διπλωπία και αδυναμία ύπνου.

Στις 8 Μαΐου, οι δυο άνδρες ξεκίνησαν για την τελική ανάβαση. Ο αέρας ήταν τόσο λεπτός που δεν μπορούσαν να μιλήσουν, και επικοινωνούσαν με νοήματα για να μην ξοδέψουν τις ανάσες τους.

Χρειάστηκαν 2 ώρες μόνο για να ντυθούν και άλλες 4 ώρες για να φτάσουν στο Camp V στα 8.500 μέτρα.

Παρά τον απειλητικό καιρό, συνέχισαν προς το South Summit, 260 μέτρα ψηλότερα. Είχαν τέτοια έλλειψη οξυγόνωσης, ώστε μετά από κάθε λίγα βήματα που έκαναν, έπρεπε να ξαπλώσουν στο χιόνι για να πάρουν ανάσες και να ανακτήσουν λίγες δυνάμεις.

Κάποια στιγμή μεταξύ 1 και 2 το μεσημέρι, πάτησαν το πόδι τους στην ψηλότερη κορυφή της Γης.

Ο Reinhold Messner και ο Peter Habeler

Μετά την επιστροφή τους στο Base Camp παραδέχθηκαν ότι αυτή η ανάβαση χωρίς τη χρήση οξυγόνου “ρούφηξε” όλο τους το είναι. Ο Messner περιγράφει την εμπειρία αυτή με τον παρακάτω τρόπο:

“Η διαδικασία της αναπνοής είναι τόσο επίπονη που μόλις και μετά βίας μπορούμε να περπατήσουμε. Κάθε δέκα ή δεκαπέντε βήματα πέφτουμε στο χιόνι για να ξεκουραστούμε. Το μυαλό μου φαίνεται να έχει πάψει να λειτουργεί. Απλώς, συνεχίζω μηχανικά να περπατώ. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο Everest, το ψηλότερο βουνό στον κόσμο, έχει ξεχαστεί – ούτε θυμόμαστε ότι ανεβαίνουμε χωρίς συσκευή οξυγόνου”.

Από τη μεριά του ο Habeler έγραψε αργότερα ότι “το πρόσωπο του Messner είχε παραμορφωθεί, το στόμα του ήταν ορθάνοιχτο, καθώς προσπαθούσε να ρουφήξει και το τελευταίο γραμμάριο διαθέσιμου οξυγόνου στον αέρα… Το πρόσωπό του ήταν σχεδόν χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τα φυσικά μας αποθέματα είχαν εξαντληθεί. Ήμασταν τόσο εξουθενωμένοι, ώστε μετά βίας μπορούσαμε να κάνουμε δέκα συνεχόμενα βήματα πριν σταματήσουμε για ξεκούραση”.

Ιδιαίτερα γλαφυρός ήταν ο Messner όταν περιέγραφε τις στιγμές πάνω στην κορυφή. “Ήταν μια κατάσταση πνευματικής αφαίρεσης” έγραψε χαρακτηριστικά, και συνέχισε:

“Δεν βρίσκομαι πλέον μέσα στο σώμα μου. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από έναν στενό λαχανιασμένο πνεύμονα, που αιωρείται πάνω από τα σύννεφα και τις κορυφές”.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...