Οι ορειβατικές αξίες σήμερα αναγκαίες περισσότερο από ποτέ

Η τελευταία κορυφή που ανέβηκα φέτος (ή τουλάχιστον που προσπάθησα ν’ ανέβω) ήταν ο Προφήτης Ηλίας στον Χελμό.

Μια επιβλητική κορυφή της Πελοποννήσου που ορθώνει απότομα το ανάστημα των 2.182 μέτρων της στις νότιες απολήξεις της οροσειράς, πάνω από τα χωριά Πλανητέρο και Ελατόφυτο.

Εκείνη την ημέρα έζησα μερικές έντονες συγκινήσεις που μόνο τα βουνά και δη τα χειμερινά ξέρουν να σου προσφέρουν.

Όπως τα περισσότερα βουνά σ’ ολόκληρο τον κόσμο, έτσι κι ο Χελμός τις τελευταίες εβδομάδες ζει στιγμές μοναξιάς. Η ανθρώπινη παρουσία από ελάχιστη έως ανύπαρκτη.

Η ανάβαση αυτή πραγματοποιήθηκε στα μέσα του Φλεβάρη. Από τότε πέρασαν δυο μήνες, αλλά η ανάμνηση που έχω από κείνη τη μέρα, μου φαίνεται πως ανήκει σε κάποια άλλη ζωή, σε μια εποχή παλιά, σχεδόν ξεχασμένη, που ταξιδεύαμε ανέμελα σ’ “εξωτικούς” προορισμούς, διασκεδάζαμε με φίλους και γνωστούς, ανταλλάσαμε αγκαλιές και φιλιά με αγαπημένα πρόσωπα και η ορειβασία ή οποιαδήποτε άλλη υπαίθρια δραστηριότητα ήταν η δεύτερη φύση μας.

Εκείνη η μέρα στον Προφήτη Ηλία του Χελμού ήταν πραγματικά ειδυλλιακή. Αλλά, σήμερα, η ιδέα του να περπατάς σε οποιοδήποτε βουνό -ακόμα και με τις άσχημες καιρικές συνθήκες που μας επιφύλαξε ο Απρίλης- μοιάζει σαν όνειρο απατηλό.

Ως πεζοπόροι και ορειβάτες, η δυνατότητα της ελεύθερης περιπλάνησης στους ορεινούς όγκους είναι το κλειδί για την υγεία, την ευτυχία, ακόμη και για τον ίδιο τον αυτοπροσδιορισμό μας. Η απώλεια αυτού του κλειδιού σήμερα μας έχει στοιχίσει ψυχικά και σωματικά, διαταράσσοντας τις εσωτερικές μας ισορροπίες.

Εξυπακούεται, βέβαια, ότι βασική προτεραιότητα στην παρούσα φάση είναι η διαφύλαξη της υγείας μας, η αλληλεγγύη και η προστασία των ευάλωτων ατόμων. Τώρα είναι η ώρα να χαρούμε τις “μικρές” λεπτομέρειες της ζωής μας, γιατί είναι αυτές που θα μας βοηθήσουν να σταθούμε όρθιοι και δυνατοί για ν’ αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της επόμενης ημέρας.

Παρόλα αυτά, το ορειβατικό πνεύμα θα πρέπει να παραμείνει ζωντανό μέσα μας γιατί θεωρώ ότι σήμερα το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.

Οι ορειβατικές αξίες και γενικότερα οι αξίες που γεννήθηκαν και άνθισαν στα βουνά και στη φύση είναι οι σημαντικότερες, οι διαχρονικότερες αλλά και οι πιο επίκαιρες ανθρώπινες αξίες.

Την ώρα που στην πόλη οι άνθρωποι που κινούνται σαν ζόμπι στους χαοτικούς δρόμους δεν ανταλλάσσουν μεταξύ τους ούτε μία ματιά, ποσό μάλλον μια λέξη, στα βουνά και στην ύπαιθρο ο αλληλοχαιρετισμός και μια σύντομη, φιλική κουβέντα είναι μια διαδικασία συνηθισμένη.

Στα βουνά, ύψιστη υποχρέωση όλων μας είναι να συνδράμουμε στην παροχή βοήθειας σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όταν απειλείται η ζωή και η ακεραιότητα συνανθρώπων μας, χωρίς να λάβουμε υπόψιν την όποια ταλαιπωρία θα υποστούμε.

Στα ορεινά, απομονωμένα μέρη, η φιλοξενία από τους ντόπιους κατοίκους είναι συχνά πιο αυθεντική, γενναιόδωρη και ανυστερόβουλη απ’ ότι σε άλλα πιο πολυσύχναστα και τουριστικά μέρη.

Οι άνθρωποι όταν βρίσκονται στα βουνά και στη φύση βγάζουν προς τα έξω τον καλύτερο εαυτό τους. Ίσως γιατί όταν βρίσκονται ανάμεσα στα μεγάλα μυστήρια της φύσης αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ασημαντότητάς τους.

Όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το συγκλονιστικό μεγαλείο ενός βουνού, υποσυνείδητα καταλαβαίνουν ότι τις όποιες δυσκολίες μόνο με ομαδικό πνεύμα και αλληλοβοήθεια θα μπορέσουν να τις ξεπεράσουν.

Τα πιο μοναχικά μέρη, τελικά, εμπνέουν την πραγματική αλληλεγγύη. Αυτή τη στιγμή είμαστε όλοι μαζί σ΄ ένα μοναχικό μέρος, συγκλονισμένοι από την κλίμακα των δραματικών αλλαγών στις ζωές μας, αλλά παρηγορημένοι και εμπνευσμένοι από τις πράξεις βαθιάς ανθρωπιάς που συμβαίνουν γύρω μας.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, αυτές τις πράξεις ως πυξίδα για να πορευτούμε στα δύσβατα μονοπάτια που θα υποχρεωθούμε να περπατήσουμε όταν με το καλό επιστρέψουμε στην “κανονικότητα”.

Καλή Ανάσταση.