Ο αγαπημένος μου φίλος Ueli Steck
Μετά τη θλιβερή είδηση του θανάτου του ελβετικού αλπινιστή Ueli Steck στα τέλη Απριλίου του 2017, ο στενός του φίλος, σχοινοσύντροφος και φωτογράφος Jon Griffith μοιράστηκε μαζί μας ένα σύντομο αλλά συγκινητικό αφιέρωμα στη σελίδα του στο Facebook.
Πολλά γράφτηκαν και ακόμα περισσότερα θα γραφτούν για έναν άνθρωπο που σκαρφάλωνε στα βουνά όπως δεν το ‘χει κάνει κανένας μέχρι σήμερα. Εγώ, όμως, γνώρισα έναν διαφορετικό Ueli.
Ήμουν αρκετά προνομιούχος που υπήρξε ένας από τους πιο στενούς φίλους μου, ένας αδελφός τολμώ να πω.
Ένα πρόσωπο και ένας χαρακτήρας που τον είδα να μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της καριέρας του από την «Ελβετική Μηχανή» σε έναν άνθρωπο κυνηγημένο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Πάντα προσπαθώντας να βρει την ακατόρθωτη ισορροπία ανάμεσα στο να είναι αληθινός απέναντι στον εαυτό του ως ορειβάτης και στο να προσπαθεί να βρει ένα μονοπάτι για να εμπνεύσει τους άλλους.
Γιατί, στο τέλος της ημέρας αυτό που έμενε ήταν η αγάπη του για τους ανθρώπους.
Ήταν το τέλειο παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και ειλικρίνειας σε έναν διαδικτυακό κόσμο που ρέπει συνεχώς στον εγωισμό και την αυταρέσκεια.
Αυτός, όμως, πραγματικά νοιαζόταν για τους ανθρώπους που τον περιέβαλαν. Ο Ueli είχε μια ευαίσθητη πλευρά στον χαρακτήρα του, κι αυτό τον έκανε έναν αληθινό φίλο.
Θα έκανε τα πάντα για να σε βοηθήσει, ανεξάρτητα από το τι συνέπειες θα είχε για τον ίδιο. Μια σπάνια ποιότητα για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε εύκολα να αφήσει την φήμη του να καθορίσει το ποιόν του.
Όλη μου την καριέρα και την μέχρι τώρα διαδρομή μου στη ζωή την οφείλω στην εμπιστοσύνη και την πίστη του σε μένα.
Μοιράστηκε μαζί μου το ίδιο όραμα για την ορειβασία και την αναρίχηση. Και πάνω απ’ όλα, ο Ueli επέμενε να λέει σε όλους πεισματικά ότι δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά ένας απλός ξυλουργός από το Emmental της Ελβετίας.
Ένας άντρας που μοίραζε εισιτήρια για τους αναβατήρες των χιονοδρομικών κέντρων, προκειμένου να εξοικονομήσει χρήματα για να χρηματοδοτήσει την μεγάλη του αγάπη, την ορειβασία.
Ένας άνθρωπος που στο απώγειο της καριέρας του ήρθε κι έμεινε μαζί μου στο Σαμονί και κοιμήθηκε κάτω από το τραπέζι της κουζίνας, μιας και το κατάλυμά μου ήταν πολύ μικρό. Ένας άνθρωπος ευαίσθητος και ευγενικός.
Κάποιος που ένιωσε πολύ έντονα τον οξύ πόνο της δημόσιας κριτικής, που το πήρε τόσο κατάκαρδα, πολύ περισσότερο από ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, και που τελικά δεν έπαψε ποτέ να πιέζεται από το βάρος των άδικων και αβάσιμων κατηγοριών από ανθρώπους που αρνήθηκαν να πιστέψουν τα επιτεύγματά του, απλώς και μόνο γιατί δεν τον είχαν δει ποτέ να σκαρφαλώνει στις ορθοπλαγιές, όπως τον είχα δει εγώ.
Η τραβέρσα του Everest-Lhotse θα ήταν η λυτρωτική του παράσταση μπροστά σ’ ολόκληρη την ορειβατική κοινότητα. Μια απόδειξη των ικανοτήτων του που πότε κανείς δεν θα έπρεπε να αμφιβάλει.
Θα υπάρχει πάντα ένα τεράστιο κενό στη ζωή μου και θα μου λείψει τρομερά η παρουσία του. Θα μου λείψει να μη δει την μικρή μου κόρη να μεγαλώνει, θα μου λείψουν το τεράστιο χαμόγελο και τα λαμπερά του μάτια, θα μου λείψουν οι στιγμές που τίναζα στον αέρα το προπονητικό του πρόγραμμα, τραβώντας τον μέχρι τις 2 τα ξημερώματα στα μπαράκια, θα μου λείψουν οι ατέλειωτες συζητήσεις μας για τη ζωή και την εργασία, αλλά πάνω απ’ όλα θα μου λείψει η παρουσία του και η ενέργειά του.
Ένας άνθρωπος που μπορούσε να σου ενσταλάξει την πεποίθηση ότι «τα πάντα είναι δυνατά» απλώς και μόνο περνώντας λίγο χρόνο μαζί του.
Είναι συγκινητικό να βλέπεις όλα αυτά τα μηνύματα αγάπης που έρχονται από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο Ueli θα αφήσει μια ανεκτίμητη κληρονομιά στις επόμενες γενιές των ορειβατών.
Ήταν μοναδικός, ένας πρωτοπόρος ορειβάτης που άνοιξε νέους δρόμους και λάνσαρε νέες μεθόδους αναρρίχησης, που στο μέλλον θα μιμηθούν πολλοί. Ένας αληθινός Κύριος που έφερε ευγένεια και ταπεινότητα στον κόσμο μας.
Πιο πολύ, όμως, θα μου λείψει ως φίλος και μέντοράς μου. Ξέρω ότι ο χρόνος θεραπεύει τις πληγές και τα δάκρυα θα σταματήσουν. Αλλά, θεέ μου, μου λείπει πραγματικά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα τον ξαναδώ. Και το πιο σκληρό για μένα είναι ότι ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να του πω αντίο.
Πηγή
ukclimbing.com
