Προσκυνηματική διάσχιση στα αλπικά λιβάδια του Καϊμακτσαλάν

Μέρες καραντίνας, παράξενες μέρες. Μέρες περισυλλογής και αναστοχασμού. Σκέψεις πνιγμένες στην οργή και την αβεβαιότητα.

Μια σιωπηλή, μοναχική αγωνία για το μέλλον κατακλύζει το μυαλό και δεν αφήνει χώρο στη φαντασία να δημιουργήσει.

Αντίδοτο στην απλωμένη σκιά της επιδημίας του αρρωστημένου παρόντος, οι αναμνήσεις του παρελθόντος.

Σίγουρα, ο περισσότερο “ελεύθερος” χρόνος βοηθά τον καθένα να ψάξει και ν’ ανασύρει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας του εκείνες τις στιγμές, τις ξεθωριασμένες, που για προφανείς λόγους θέλει να ζωντανέψει ξανά.

Το ρέμα της Κρέμασης

Μια τέτοια στιγμή που σημάδεψε την ορειβατική μου εξέλιξη, όχι από πλευράς “επιδόσεων”, αλλά από πλευράς “επιλογών”, ήταν εκείνη η διάσχιση στα αλπικά λιβάδια του Καϊμακτσαλάν πριν από δέκα καλοκαίρια.

Η οροσειρά του Καϊμακτσαλάν ή Βόρα βρίσκεται στο νομό Πέλλας και είναι το τρίτο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, με ψηλότερη κορυφή τον Προφήτη Ηλία, με υψόμετρο 2.524 μέτρα.

Εκεί υπάρχει και μια μικρή εκκλησία, μνημείο των Σέρβων πεσόντων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η κορυφή Προφήτης Ηλίας του Καϊμακτσαλάν

Στα ανατολικά συνδέεται με το Πίνοβο και την Τζένα. Από τις πλαγιές αυτές πηγάζει ο Μογλενίτσας ή Αλμωπαίος ποταμός, ο οποίος μετά τα αποστραγγιστικά έργα που πραγματοποιηθήκαν το 1930 για την αποξήρανση της λίμνης των Γιαννιτσών, καταλήγει στον ποταμό Αλιάκμονα στο ύψος του χωριού Κουλούρα του νομού Ημαθίας.

Το ρέμα της Σκληρής Πέτρας

Η ονομασία “Καϊμακτσαλάν” είναι τούρκικη και σημαίνει “γη απαλή σαν κρέμα”. Στα σλαβικά, το βουνό ονομάζεται “Νίτζε”, ενώ η ελληνική του ονομασία είναι “Βόρας”.

Κατά την ελληνική μυθολογία, στο Βόρα κατοικούσε ο Βορέας, όπου κατά μία εκδοχή ήταν γιος του Αιόλου και πρόγονος των Μακεδόνων.

Ήταν η προσωποποίηση του βόρειου ανέμου, ενώ κατά τον Ελλάνικο (ιστορικός του 5ου π.Χ. αιώνα από τη Λέσβο) ήταν η προσωποποίηση του όρους Βόρα της Μακεδονίας.

Θέα στα βόρεια, προς Δοκάρι και Ράμνο Μπορ

Στις πλαγιές του θα βρεις τα πάντα. Από το ψηλότερο χιονοδρομικό κέντρο της Ελλάδας μέχρι τα εντυπωσιακά ιαματικά Λουτρά του Πόζαρ και τον Παλαιό Άγιο Αθανάσιο, την “Αράχωβα του Βορρά”, έναν από τους δημοφιλέστερους χειμερινούς προορισμούς της Μακεδονίας.

Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο Καϊμακτσαλάν που στέκεται μακριά (όχι και τόσο) από τα φώτα της “τουριστικής δημοσιότητας”.

Ένα Καϊμακτσαλάν που η φύση έχει τον πρώτο λόγο, με τα πυκνά δάση οξιάς, μαυρόπευκων και ελάτων και μια αλπική ζώνη που φιλοξενεί σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας.

Οι κορυφές του όρους Βόρας είναι ένας προστατευόμενος βιότοπος του δικτύου Natura 2000, έκτασης 400.000 στρεμμάτων.

Εκείνο το καλοκαίρι είχα την τύχη να γνωρίσω τις σπάνιες ομορφιές ενός μικρού μόνο τμήματος αυτής της περιοχής.

Ήταν μια εμπειρία ζωής που με στιγμάτισε και άνοιξε νέους ορίζοντες στην ορειβατική μου διαδρομή.

Τέτοιες ορειβατικές εμπειρίες ενεργοποιούν και δυναμώνουν εκείνο το εσωτερικό κίνητρο που βρίσκεται σε λήθαργο και σε σπρώχνουν ν’ ανακαλύψεις το αληθινό νόημα της ζωής, που είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στο σφυγμό της δασικής πνοής, στο φλοιό της παρθένας γης και του γάργαρου νερού.

Η διάσχιση ξεκίνησε από τη θέση “Τουρκολίβαδο”, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.850 μέτρων στη δεξιά πλευρά μιας αριστερή φουρκέτας του ασφαλτόδρομου που οδηγεί στο χιονοδρομικό κέντρο.

Στη θέση “Τουρκολίβαδο”

Στο πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής περπατάμε σε δασικό δρόμο, με κατεύθυνση βόρεια. Διασχίζουμε αρχικά το όμορφο λιβάδι του “Τουρκολίβαδου” και στη συνέχεια το ρέμα Σαραντόβρυσης.

Στο ρέμα της Σαραντόβρυσης

Μετά το πρώτο χιλιόμετρο, ο δασικός δρόμος σβήνει και ακολουθούμε μονοπάτι που τραβερσάρει τις ψηλές κορυφές που βουνού, που τις έχουμε στ’ αριστερά μας.

Κοιτώντας πίσω. Διακρίνεται ο ασφαλτόδρομος που οδηγεί στο χιονοδρομικό κέντρο.

Στο δεύτερο χιλιόμετρο περνάμε το ρέμα της Κρέμασης, που ξεκινάει από το διάσελο Προφήτη Ηλία (2.524 μ.) – Κουτσούμπεη (2.440 μ.), με το κατεστραμμένο γεφύρι.

Το ρέμα της Κρέμασης

Συνεχίζουμε την πορεία μας, χωρίς ιδιαίτερες υψομετρικές διαφορές, εκστασιασμένοι από το αλπικό μεγαλείο του βουνού που ξεδιπλώνεται σταδιακά μπροστά μας.

Περνάμε μικρά ή μεγαλύτερα εποχικά ρέματα και κάποια γκρεμισμένα πετρόχτιστα καλύβια (που στέκουν εκεί για να θυμίζουν σε μας τους νεότερους, τους πάλαι ποτέ κινητήριους μοχλούς της ελληνικής οικονομίας), ενώ οι λιγοστές χιονούρες είναι μικρές οάσεις δροσιάς, μιας κι ο καλοκαιρινός ήλιος έχει αρχίσει να μας χτυπάει αλύπητα.

Στο πέμπτο χιλιόμετρα το μονοπάτι συναντάει το ρέμα της Σκληρής Πέτρας, με τα χαρακτηριστικά βράχια που ορθώνονται μπροστά μας.

Ανηφορίζουμε για περίπου 400 μέτρα μέσα στην κοίτη του ρέματος, μέχρι που φτάνουμε σε διασταύρωση μονοπατιών.

Το ρέμα της Σκληρής Πέτρας

Είμαστε σε υψόμετρο 1.920 μέτρων. Το μονοπάτι συνεχίζει ευθεία προς την κορυφή Σκληρή Πέτρα (2.151 μ.). Εμείς στρίβουμε δεξιά σε άλλο μονοπάτι προς το “Δοκάρι”.

Πορεία προς “Δοκάρι”
Κοιτώντας βόρεια
Οι καιρικές συνθήκες στα βουνά το καλοκαίρι είναι εξαιρετικά ευμετάβλητες, ειδικά τις θερμές ώρες της μέρας
Το ίχνος (κατά προσέγγιση) της γραμμής κατάβασης από το διάσελο της Μπουρίκας

Το μονοπάτι κυκλώνει την κορυφή της Σκληρής Πέτρας και στα 7,8 χιλιόμετρα φτάνει στο εντυπωσιακό ρέμα “Βαθύ Νερό”, μετά από 3,5 ώρες πορείας.

Το ρέμα Βαθύ Νερό

Στα 9,5 χιλιόμετρα φτάνουμε σε στάνες κι από εδώ ξεκινάει η κατηφορική πορεία προς τη θέση “Δοκάρι”, με κατεύθυνση ΒΑ-Α.

Μετά το “Δοκάρι” και αφού διασχίζουμε δασικό δρόμο, προσπαθούμε να κινηθούμε πάνω σε ράχη, με κατεύθυνση ανατολική, στοχεύοντας προς την κορυφή της Μπουρίκας (1.685 μ.).

Στα 1.520 μέτρα υψόμετρο, στο χαμηλότερο σημείο της ράχης, θα μπούμε σ’ ένα υπέροχο βαθύσκιωτο δάσος, από εκείνα που απολαμβάνει κανείς να περπατά στη Μακεδονία, και μετά από 2 ή 2,5 ώρες (δεν θυμάμαι) θα καταλήξουμε στη “Δεξαμενή Όρμας” με τον νερόμυλο.

Στο τέλος, θα υποχρεωθούμε να περπατήσουμε για 5-6 χιλιόμετρα σε έναν χωματόδρομο, μέχρι να βγούμε στον επαρχιακό δρόμο Λουτρακίου – Όρμας και να ολοκληρωθεί αυτή η μεγαλειώδης διάσχιση των 20 και πλέον χιλιομέτρων σε περίπου 9 ώρες.

Άποψη της Όρμας

Ακόμη και τώρα που βλέπω αυτές τις φωτογραφίες, μια ανατριχιαστική αίσθηση διαπερνάει την ψυχή μου καθώς ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μου οι ζωγραφιές της φύσης που κοσμούν τον αλπικό διάκοσμο αυτής της οροσειράς των βόρειων συνόρων της χώρας μας.

Πώς ύστερα από μια τέτοια ψυχική διάσχιση να γυρίσεις στον μοιραίο κόσμο των περίπλοκων και ασταθών ανθρωπίνων σχέσεων που διαμορφώνονται κάτω από τις ανάλγητες επιταγές και τα ηθικά διαγράμματα της “κοσμικής” ζωής;

Powered by Wikiloc

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...