Πεζοπορώντας και ιστορώντας στις πλαγιές του Μπέλλες – Η ανάβαση
Ξεκίνησε πάλι το ταξίδι της σκέψης με προορισμό το σύνορο όπου η πραγματικότητα συναντιέται (και ενίοτε συγκρούεται) με το ιδεατό, το όνειρο.
Τα κομμάτια του πάζλ είχαν αρχίσει να μπαίνουν στη θέση τους, σαν μια ευλογημένη συνομωσία της μοίρας.
Είναι μέσα Οκτώβρη, το φθινόπωρο έχει αρχίσει σιγά-σιγά να κάνει αισθητή την παρουσία του, κι ένας αγώνας ορεινού τρεξίματος (ναι, έχω κι αυτή την πετριά) με είχε φέρει εκτάκτως στην πατρώα (και μητρώα) μακεδονική γη, στο βασίλειο της οξιάς.
Αν, λοιπόν, συνδυάσεις όλα τα παραπάνω, τι συμπεραίνεις ότι θα ακολουθήσει;
Μα φυσικά, μια φθινοπωρινή ανάβαση σε έναν από τους ορεινούς της γίγαντες και συγκεκριμένα στο Μπέλλες (για μια ακόμη φορά), το βουνό των παιδικών μου ονείρων.
Αυτή τη φορά, όμως, αφετηρία της ανάβασης έμελλε να είναι τα Άνω Πορόια, ένα γραφικό κεφαλοχώρι χτισμένο αμφιθεατρικά στις νότιες υπώρειες του Μπέλλες, σε υψόμετρο 400 μέτρων περίπου.
Στο χωριό αυτό γεννήθηκε ο μαρτυρικά δολοφονηθείς από τους Ναζί λοχίας Δημήτριος Ίτσιος, προτομή του βρίσκεται στην πλατεία του χωριού. Το αναφέρω γιατί θα ασχοληθώ εκτενώς με τον ηρωικό λοχία στη συνέχεια.
Λένε ότι η φύση είναι η τέχνη του Θεού. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, τότε τα φθινοπωρινά δάση της οξιάς είναι το αριστούργημά του, το απόγειο της δημιουργικότητάς του.
Αποφασισμένος να απολαύσω ιδίοις όμμασι τα γεμάτα χρώματα και ζωή φθινοπωρινά δάση του Μπέλλες, βρέθηκα ένα όμορφο ηλιόλουστο πρωινό στην αρχή του μονοπατιού, πάνω από τα Άνω Πορόια, στο ύψος της ταβέρνας με το πεστροφείο (υπάρχει σχετική σήμανση πάνω σ΄ ένα από τα τεράστια πλατάνια που κοσμούν την γύρω περιοχή).
Στόχος μας η κορυφή Καρτάλι (1.819 μ.) ή Καλαμπάκα, όπως αναφέρεται στους σύγχρονους τοπογραφικούς χάρτες.
Με δεδομένο ότι το υψόμετρο της αφετηρίας είναι στα 500 μέτρα, καταλαβαίνετε ότι η συνολική υψομετρική διαφορά ανάβασης ξεπερνάει τα 1.300 μέτρα.
Συνηθισμένο νούμερο αν θες ν’ ανέβεις στις ψηλές κορυφές του συγκεκριμένου βουνού και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι ίσως και η μικρότερη υψομετρική.
Το Μπέλλες
Γενικά, το Μπέλλες είναι ένα ιδιαίτερο βουνό. Μια μακρόσυρτη κορυφογραμμή, στα βόρεια των νομών Σερρών και Κιλκίς, μήκους 60 χιλιομέτρων, με μέγιστο υψόμετρο τα 2.030 μέτρα, φυσικό σύνορο της χώρας μας με τα Σκόπια και την Βουλγαρία, οι πρόποδες της οποίας βρέχονται από τα κρυστάλλινα νερά δύο λιμνών, της Δοϊράνης και της Κερκίνης.
Οι οικισμοί του είναι χτισμένοι σε χαμηλά υψόμετρα στις νότιες πλαγιές του, οι οποίες ορθώνονται επιβλητικά σαν τεράστιο τείχος, καθώς τις θωρείς από κοντά.
Τα μονοπάτια του βουνού δεν έχουν τεχνικές δυσκολίες, όμως είναι μεγάλα σε μήκος, σε υψομετρικές, με έντονη κλίση σε κάποια σημεία, και σίγουρα θες αρκετές ώρες για να ολοκληρώσεις μια ανάβαση στις κορυφές του.
Περισσότερες πληροφορίες για το Μπέλλες θα βρείτε στα παρακάτω αφιερώματα:
Ανάβαση στο Μπέλλες, το βουνό των παιδικών μου ονείρων
Η ανάβαση
Στο 1ο χιλιόμετρο της διαδρομής, το μονοπάτι κινείται κατά μήκος του μεγάλου ρέματος των Άνω Ποροΐων, πνιγμένο μέσα σε πλατύφυλλα φυλλοβόλα δέντρα, όπως πλατάνια, καστανιές, βελανιδιές, οστριές, φράξους, σκλήθρα κ.α., που δημιουργούν ένα απαράμιλλης αισθητικής σκηνικό, που ευθέως παραπέμπει σε ζούγκλα.
Στη συνέχεια, το μονοπάτι εγκαταλείπει την κοίτη του ρέματος και ανηφορίζει στην δασωμένη αριστερή πλαγιά του.
Στα 2,5 χιλιόμετρα (920 μέτρα υψόμετρο), έχοντας πλέον φτάσει στο δασοόριο της οξιάς, κινούμαστε σε φαρδύ μονοπάτι, ώσπου βγαίνουμε σε δασικό δρόμο.
Μετά από 1,5 χιλιόμετρο, ο δασικός δρόμος θα μας οδηγήσει στο υπέροχο οροπέδιο Μαβί Γκιολ («μοβ νερό» στα τούρκικα) ή Ασπρόλιμνη, που απλώνεται σε υψόμετρο 1.050 μέτρων περίπου.
Το οροπέδιο πήρε τ’ όνομά του από τη λίμνη που υπήρχε κάποτε εκεί.
Μια υπέροχη τοποθεσία, ένα καταπράσινο χαλί περιτριγυρισμένο από πυκνά δάση πλατύφυλλων, που μόλις είχαν αρχίσει να στολίζονται με τις χρυσαφένιες φθινοπωρινές αποχρώσεις.
Υπάρχει κάτι μαγικό στη μετάβαση των δέντρων κατά τη διάρκεια της φθινοπωρινής περιόδου.
Καθώς τα φύλλα αλλάζουν από τα πλούσια πράσινα χρώματα σε ζωηρά κόκκινα, κίτρινα και πορτοκαλί, το δάσος μεταμορφώνεται σε ένα τοπίο που κόβει την ανάσα.
Ένα θέαμα μοναδικό, που αξίζει κάθε ανηφορικό βήμα που θα κάνεις και κάθε σταγόνα ιδρώτα που θα κυλίσει από το μέτωπο, για να το αντικρίσεις από κοντά.
Κερασάκι στην τούρτα, τα άγρια άλογα που περιπλανιόντουσαν στο αλπικό λιβάδι, απολαμβάνοντας τους καρπούς του.
Στα 4,7 χιλιόμετρα (1.060 μέτρα υψόμετρο), αφήνουμε τον δασικό δρόμο και ανηφορίζουμε στ’ αριστερά μας σε φαρδύ μονοπάτι και στη συνέχεια σε δασικό δρόμο, που σταδιακά θα μας βγάλει στο αλπικό τμήμα του βουνού.
Η κλίση κατά διαστήματα είναι αρκετά έντονη, όμως είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί το μυαλό σου, όταν κινείσαι μέσα σ’ ένα φθινοπωρινό δάσος οξιάς.
Σε αποχρώσεις κεχριμπαριού και χρυσού, το φθινόπωρο ξεδιπλώνεται απαλά μπροστά στα μάτια μας, που δεν χορταίνουν ν’ απολαμβάνουν το δημιουργικό μεγαλείο της φύσης.
Μια συμφωνία χρωμάτων αλλά και ήχων, καθώς το θρόισμα των φύλλων ψιθυρίζει στ’ αυτιά μας τα μυστικά της πραγματικής ευτυχίας.
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε, τόσο η βλάστηση αραιώνει, ώσπου φτάνουμε πια σε υψόμετρα όπου κινούμαστε ανάμεσα σε φτέρες και θαμνόκεδρα, κλασική αξία στα ψηλώματα του βουνού.
Λίγες απαιτητικές δρασκελιές ακόμα και πατάμε με ανακούφιση στην κορυφογραμμή του Μπέλλες και στο κολωνάκι της κορυφής Καρτάλι, που στέκει σιωπηλό στα 1.819 μέτρα υψόμετρο.
Η θέα ανοίγει προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αποκαλύπτοντας την μεγαλειώδη ομορφιά που απλώνεται κάτω από τα πόδια μας, στις πλαγιές και στους πρόποδες του βουνού.
Στις νότιες πλαγιές, δεν σταματάς να θαυμάζεις τα εκτεταμένα χρυσοκίτρινα δάση, καθώς καθρεφτίζονται στην ακύμαντη επιφάνεια της γοητευτικής λίμνης Κερκίνης.
Τα γραφικά χωριουδάκια μοιάζουν πολύχρωμες πινελιές, καθώς τα θωρείς από ψηλά, ενώ στο βάθος δυτικά διακρίνεται ο υδάτινος κόσμος της αινιγματικής λίμνης Δοϊράνης.
Στα βόρεια, έχεις την ευκαιρία ν’ αντικρίσεις τους κάμπους και τους οικισμούς της γειτονικής Βουλγαρίας.
Και κάπου εκεί, ο ρομαντισμός σβήνει, καθώς έρχεσαι αντιμέτωπος με την σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου.
Τα συναισθήματα σκληραίνουν, σφίγγει η καρδιά κι ένας κόμπος στέκεται πεισματικά στο λαιμό.
Ορύγματα και συρματοπλέγματα κατά μήκος της κορυφογραμμής, διάφορες ημιδιαλυμένες στρατιωτικές εγκαταστάσεις κι ένα μνημείο πεσόντων, σιωπηλοί μάρτυρες του ηρωικού παρελθόντος αυτής της χώρας.
Γι’ αυτά, όμως, θα αναφερθούμε εκτενέστερα στην επόμενη ανάρτηση, με την περιγραφή της κατάβασης στα Άνω Πορόια, περνώντας από το μνημειώδες Πολυβολείο Π8 του λοχία Δημήτρη Ίτσιου.
Διαβάστε ακόμα:
Πεζοπορώντας και ιστορώντας στις πλαγιές του Μπέλλες – Η κατάβαση