Υπό την σκιά των βράχων στην Σιδερόπορτα του Παρνασσού
Εκεί πάνω, στην σκιά των βράχων, δεν είσαι μόνος, ούτε ξεχωριστός. Δεν έχεις έλεγχο, ούτε λόγο σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
Εκεί πάνω, στην σκιά των βράχων, δεν είσαι μόνος, ούτε ξεχωριστός. Δεν έχεις έλεγχο, ούτε λόγο σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
Στα πλαίσια της αναμόχλευσης που επιχειρώ κατά καιρούς σε παλιές ορειβατικές μου εξορμήσεις, φέρνω στην επιφάνεια της μνήμης μου αρκετές διαδρομές, που η θύμησή τους (καθεμιά για τον δικό της λόγο), είχε ξεθωριάσει.
Ξημέρωσε. Η καινούργια μέρα σηματοδοτεί πάντα ένα νέο ξεκίνημα, το φως της αποτελεί ένα εφαλτήριο για να αλλάξεις τις όποιες καταστάσεις, να ονειρευτείς, να αισθανθείς, να χαμογελάσεις και εν τέλει να ζήσεις.
Έρχονται κάποιες στιγμές που αναρωτιέμαι, αν το γράψιμο είναι ανώφελο.
Χειμερινό βουνό. Το σπίτι μου. Το μέρος που έχω βιώσει μερικές από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου.
Είχε ψηλώσει αρκετά ο ήλιος όταν επιτέλους φτάσαμε στη Γκούρα, το γραφικό κεφαλοχώρι της ορεινής Κορινθίας.
Με μάτια βαριεστημένα χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή. Μια ακόμη βροχερή, φθινοπωρινή νύχτα κυνηγώ μνήμες που παίζουν κρυφτό με το μυαλό μου.
Το Παγγαίον όρος, το χρυσοφόρο βουνό των αρχαίων, τόπος λατρείας του Διονύσου, είναι ένα βουνό με έντονο ανάγλυφο, που συνδυάζει αρμονικά τα μεγαλόπρεπα αλπικά τοπία με τις κατάφυτες πλαγιές και τις επιβλητικές ρεματιές. Πολλές από τις ορειβατικές διαδρομές που υπάρχουν...