Υπό την σκιά των βράχων στην Σιδερόπορτα του Παρνασσού
Εκεί πάνω, στην σκιά των βράχων, δεν είσαι μόνος, ούτε ξεχωριστός. Δεν έχεις έλεγχο, ούτε λόγο σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
Εκεί πάνω, στην σκιά των βράχων, δεν είσαι μόνος, ούτε ξεχωριστός. Δεν έχεις έλεγχο, ούτε λόγο σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
Ξημέρωσε. Η καινούργια μέρα σηματοδοτεί πάντα ένα νέο ξεκίνημα, το φως της αποτελεί ένα εφαλτήριο για να αλλάξεις τις όποιες καταστάσεις, να ονειρευτείς, να αισθανθείς, να χαμογελάσεις και εν τέλει να ζήσεις.
Έρχονται κάποιες στιγμές που αναρωτιέμαι, αν το γράψιμο είναι ανώφελο.
“Να μαστε πάλι εδώ ξανά στον ίδιο στεναγμό, αβέβαιοι πως ήρθαμε κανένας δε θυμάται”. Ή αλλιώς, τι σχέση μπορεί να έχει ο Σωκράτης Μάλαμας με την χειμερινή ορειβασία;
Φωτογραφική παρουσίαση μιας μαγευτικής χειμερινής διάσχισης της κορυφογραμμής της Μεγάλης Λούτσας, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Πεζοπορούμε σε ένα παλιό μονοπάτι στις βόρειες πλαγιές του Παρνασσού που ενώνει δύο από τα ομορφότερα χωριά του.
Πάρνηθα. Το ωραιότερο βουνό της Αττικής. Ένας Εθνικός Δρυμός δυο βήματα από την πόρτα τους σπιτιού μας. Ευλογία και κατάρα μαζί.
Και να ‘μαι πάλι σε μέρη άγνωστα, αλλά ταυτόχρονα τόσο οικεία. Περιτριγυρισμένος από βουνά που ήρθα να εξερευνήσω και που ήδη τα έχω ερωτευθεί.