Διάσχιση στις βόρειες ράχες της Δίρφης

Το βουνό. Αγαπημένος προορισμός, όνειρο και καταφύγιο για λίγους, αδιάφορο για τους πολλούς.

Με το πέρασμα των χρόνων, η επαφή με τα βουνά και τη φύση γενικότερα έχει ατονήσει, καθώς ο σύγχρονος άνθρωπος οδηγείται σε πλήρη αστικοποίηση, με ό,τι αρνητικές επιπτώσεις έχει αυτό τόσο στον ίδιο όσο και στο περιβάλλον.

Το βουνό, για όσους το βιώνουν, είναι ο δρόμος που μας φέρνει πιο κοντά στον αληθινό κόσμο και μας βοηθά να βγάλουμε τις τσίμπλες από τα μάτια και ν’ αντικρίσουμε την πραγματική ομορφιά.

Το βουνό για μένα είναι η διέξοδος από μια ζωή που έχει πια έναν μη βιώσιμο ρυθμό. Είναι ο φίλος που θα με πάρει από το χέρι και θα μου δείξει το μονοπάτι προς την αυτοεκπλήρωση.

Το μονοπάτι είναι δύσκολο και ανηφορικό. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να ήταν; Άλλωστε, δεν γράφονται με ίσιες γραμμές οι μοίρες των ανθρώπων, όπως έλεγε κι ο Ηλίας Βενέζης.

Πολλές φορές σ’ αυτή την μοναχική πορεία έχω συναντήσει κι άλλους που πορεύονται προς την ίδια κατεύθυνση.

Το βουνό είναι το σημείο επαφής που μας συνδέει αναπόδραστα με ανθρώπους που έχουν το ίδιο ανήσυχο πνεύμα.

Πόσο δυνατό θα πρέπει να είναι αυτό το δέσιμο ανθρώπου και φύσης! Το βλέπω να καθρεφτίζεται στα γεμάτα ενθουσιασμό πρόσωπα των συνοδοιπόρων μου κάθε φορά που ξεκινάμε το ταξίδι –όσο μακρινό κι αν είναι αυτό- που θα μας φέρει στα ριζά του αγαπημένου μας βουνού.

Για τους ορειβάτες του λεκανοπεδίου, το ταξίδι αυτό δεν είναι και τόσο μακρινό, όταν αποφασίζουμε να περπατήσουμε στη στέγη της Εύβοιας.

Ακόμη κι αν το σκηνικό σού είναι γνώριμο από προηγούμενες επισκέψεις, παραμένει πάντα το ίδιο δυνατή και ιδιαίτερη η αίσθηση που έχεις όταν αντικρύσεις μπρος στα μάτια σου τον κώνο της Δίρφης.

Η Δίρφη, το ψηλότερο βουνό της Εύβοιας, έχει υψόμετρο 1.743 μέτρα και καταλαμβάνει, μόλις, την 93η θέση στην υψομετρική κατάταξη των ελληνικών βουνών.

Παρόλα αυτά, θεωρείται -και όχι άδικα- ως ένα από τα ωραιότερα και άγρια βουνά της Ελλάδας, με εντυπωσιακό ανάγλυφο, μεγάλη βιοποικιλότητα και ιδιαίτερο μικροκλίμα.

Όταν αντικρύζεις από μακριά τον επιβλητικό κωνικό της όγκο, θαρρείς και βλέπεις έναν μεγάλο κρατήρα ηφαιστείου.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι στους ορειβατικούς κύκλους αποκαλείται «Μικρό Φούτζι».

Γύρω από τη γυμνή κορυφή της και κάτω από τις χαράδρες του γειτονικού Ξεροβουνίου απλώνεται ένα παχύ καταπράσινο χαλί από έλατα, δρυς, καστανιές και πλατάνια.

Δυστυχώς, το χαλί αυτό απειλείται από την βάναυση επέλαση της «πράσινης» ανάπτυξης.

Μία εσπευσμένη απόφαση του Υπουργείου Περιβάλλοντος, με πρόσχημα την «ενεργειακή κρίση» για άδεια εγκατάστασης δεκάδων ανεμογεννητριών στο όρος Δίρφη, Κοτύλαια Όρη και Ξηροβούνι της Εύβοιας με περισσότερες από τις μισές περιοχές να είναι εντός NATURΑ ήρθε ν’ αναστατώσει την τοπική κοινωνία.

Ήδη, ο Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας και η Οργανωτική Επιτροπή κατά των Ανεμογεννητριών στην Κεντρική Εύβοια έχουν ξεκινήσει αγώνα δράσεων για να σταματήσουν την καταστροφή των τελευταίων δασών του πολύπαθου νησιού.

Έχω ακούσει πολλές φορές στην ορειβατική πιάτσα να διατυπώνεται η άποψη ότι αν η Δίρφη είχε υψόμετρο άνω των 2.000 μέτρων θα αποτελούσε έναν από τους δημοφιλέστερους ορειβατικούς προορισμούς.

Έχοντας ιδία αντίληψη από τις δεκάδες φορές που έχω βρεθεί στις απότομες πλαγιές της, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μ’ αυτή την άποψη.

Πράγματι, το βουνό αυτό έχει έντονο ορειβατικό ενδιαφέρον, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες.

Όμως, οι λάτρεις των βουνών βρίσκουμε σε κάθε εποχή του χρόνου εκείνες τις αφορμές για ν’ ανταποκριθούμε στο κάλεσμά τους.

Την Δίρφη, όπως και κάθε βουνό, για να την καταλάβεις και να την αισθανθείς, θα πρέπει να την περπατήσεις.

Στο παρελθόν, είχα την τύχη να τον περπατήσω από πολλές πλευρές της, όπως μπορείτε να δείτε ενδεικτικά στις παρακάτω αναρτήσεις:

Δίρφη, ένα μπαλκόνι με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου

Δίρφη, η “στέγη” της Εύβοιας

Διάσχιση Δίρφης

Σήμερα θα περιπλανηθούμε στη βόρεια πλευρά του βουνού, λιγότερο δημοφιλής από την πολυσύχναστη νότια πλευρά.

Συγκεκριμένα, θα  πραγματοποιήσουμε μια κυκλική διάσχιση στις βόρειες ράχες της Δίρφης, την Πατερό και Ίταμο.

Επειδή, όμως, είμαστε και αχόρταγα παιδιά, αποφασίσαμε να το δυσκολέψουμε λίγο ακόμα, τοποθετώντας την αφετηρία της διάσχισης, στην είσοδο του φαραγγιού της Αγάλης.

Η αρχή της διαδρομής δίπλα στο γήπεδο του οικισμού του Αγίου Αθανασίου. Στο βάθος διακρίνεται η κορυφή της Δίρφης.

Το φαράγγι της Αγάλης είναι ένα από τα ομορφότερα φαράγγια της Εύβοιας και αναπτύσσεται στις δυτικές πλαγιές της Δίρφης. Το μήκος του φτάνει τα 5 χιλιόμετρα.

Φθινοπωρινές εικόνες στο φαράγγι της Αγάλης

Η είσοδος του φαραγγιού βρίσκεται σχεδόν 2 χιλιόμετρα ανατολικά από το χωριό Άγιος Αθανάσιος, και συγκεκριμένα μετά το γήπεδο του οικισμού.

Φτάνοντας στο χωριό, ενημερωτικές πινακίδες θα σας κατευθύνουν προς την είσοδο του φαραγγιού, στα 250 μέτρα υψόμετρο.

Δεν θα ασχοληθώ με το κομμάτι της διάσχισης του φαραγγιού της Αγάλης. Το έχω κάνει στο παρελθόν και μπορείτε να το βρείτε στην παρακάτω ανάρτηση:

Στην αγκαλιά του φαραγγιού της Αγάλης στη Δίρφη

Αφού ξεδιψάσουμε από το παγωμένο νερό της πηγής «Κράτια», θα συνεχίσουμε την πορεία μας στο καλογραμμένο μονοπάτι που θα μας οδηγήσει σε δασικό δρόμο στα 900 μέτρα υψόμετρο, με το χαρακτηριστικό πετρόχτιστο πεζούλι, απ’ όπου η θέα προς τα δυτικά είναι απολαυστική.

Στην πηγή Κράτια
Το χαρακτηριστικό πέτρινο πεζούλι με την υπέροχη θέα προς τα δυτικά της Εύβοιας

Μπροστά μας ορθώνεται μια πετρώδης αραιοδασωμένη πλαγιά με μεγάλη κλίση. Και όπως σωστά μαντέψατε, θα πρέπει να την ανέβουμε.

Είναι η ράχη Πατερό και ανεβαίνουμε με κατεύθυνση γιατί ούτε σημάδια υπάρχουν ούτε εμφανές μονοπάτι.

Ανεβαίνοντας μια απότομη και πετρώδη πλαγιά
Ανεβαίνοντας την αραιοδασώμενη ράχη Πατερό, λίγο πριν βγούμε στο αλπικό πεδίο του βουνού. Στο βάθος αχνοφαίνεται η κορυφογραμμή του Καντηλιού.

Οπότε καλό είναι να έχετε μαζί σας και μια συσκευή gps για την κακιά την ώρα της χαμηλής ορατότητας, φαινόμενο πολύ σύνηθες στη Δίρφη.

Δυνατή ανάβαση με φόντο το ορεινό ανάγλυφο της βόρειας Εύβοιας
Στο αλπικό πεδίο του βουνού

Πορεία με κατεύθυνση δίπλα σε ορισμένα ηρωικά έλατα που αντιστέκονται στις σφοδρές ριπές της τραμουντάνας

Καθώς ο ήλιος λούζει τα γυμνά, και η δροσερή βουνίσια αύρα ανακουφίζει το ταλαιπωρημένο σώμα, ανηφορίσουμε την απότομη ράχη.

Στην τελική κόντρα
Η ράχη του Ίταμου καθώς συγκλίνουμε προς το πλάτωμα της κορυφής

Μετά από 2-3 ώρες επίπονης ανάβασης της ράχης Πατερό, βγαίνουμε στο πλάτωμα της κορυφής του βουνού.

Το Ξεροβούνι (δεξιά) με το επιβλητικό λούκι του Πορτάρη και Σκοτεινή (αριστερά)
Πλησιάζοντας στην κορυφή Δέλφι (1.743 μ.)
Θέα προς τα νότια και ανατολικά

Αφού απολαύσουμε την υπέροχη θέα (καιρού επιτρέποντος), ακολουθούμε την κόκκινη σήμανση στα βράχια που θα μας βάλει πάνω στη γραμμή της ράχης του Ίταμου.

Μπαίνοντας στη ράχη του Ίταμου

Καθώς περπατάς στην τραχειά ράχη του Ίταμου, με την καθηλωτική θέα προς το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, νιώθεις ν’ αφήνεις πίσω κάθε τι το περιττό. Κείνο που αποζητάς είναι τα φτερά για να πετάξεις ψηλά. Ν’ απελευθερωθείς. Από ποιον; Από τι; Ο καθένας κρύβει μέσα του τη δική του απάντηση.

Η θέα καθώς κατηφορίζουμε είναι καθηλωτική

Η ράχη του Ίταμου είναι πιο… ράχη από εκείνη του Πατερού. Είναι σαφώς στενότερη και πιο βραχώδης, ενώ το χειμώνα με την παρουσία του χιονιού και του πάγου, μπορεί να σου βάλει αρκετά δύσκολα προβλήματα.

Κλεφτές ματιές πίσω μας

Την έχω περπατήσει μόνο ξέχιονη, αλλά το πράγμα φαίνεται. Με χιόνια θέλει πολύ προσοχή και πλήρη χειμερινό εξοπλισμό.

Πλησιάζοντας προς τις Πορτίτσες στα 1.100 μέτρα, η ράχη φαρδαίνει κι μεις κατηφορίζουμε με κατεύθυνση το μικρό ξύλινο καταφύγιο της Αγάλης.

Κατηφορίζοντας προς το καταφύγιο της Αγάλης

Το καταφύγιο της Αγάλης βρίσκεται σε υψόμετρο 930 μέτρων στη ράχη Τσεργών, δίπλα στον επαρχιακό δρόμο Αγ. Αθανάσιου-Γλυφάδας.

Πανοραμική άποψη της βόρειας πλευράς της Δίρφης από την περιοχή του καταφυγίου της Αγάλης. Αριστερά και δεξιά διακρίνονται τα ανπτύγματα των δύο ραχών, του Ίταμου αριστερά και του Πάτερου δεξιά.
Πλησιάζοντας στο καταφύγιο της Αγάλης
Στον προαύλιο χώρο του μικρού καταφυγίου

Από εκεί, θ’ ακολουθήσουμε ένα όμορφο μονοπάτι με πυκνή σήμανση -σε αρκετά σημεία πλακόστρωτο- που θα μας οδηγήσει στην αγκαλιά του φαραγγιού της Αγάλης, ολοκληρώνοντας έτσι μια μεγαλειώδη διάσχιση μήκους 18 χιλιομέτρων.

Μια διάσχιση σ’ ένα βουνό –κιβωτό της φύσης- που παλεύει να παραμείνει παρθένο κι ανέγγιχτο, σε πείσμα της ανθρώπινης βλακείας.

Powered by Wikiloc

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...