Η πρώτη ανάβαση στο Gasherbrum I, a.k.a. Hidden Peak
Η περιγραφή της ιστορικής πρώτης ανάβασης στο Gasherbrum I από τον Peter K. Schoening, ο οποίος ήταν ένας από τους δύο Αμερικανούς που ανέβηκαν πρώτοι στην κορυφή των 8.080 μέτρων, στις 5 Ιουλίου 1958.
Υπάρχει κάτι συναρπαστικό στις ορειβατικές αποστολές. Σ’ ένα βαθμό, αυτό οφείλεται στην αβεβαιότητα που τις συνοδεύει. Ίσως αυτή να είναι η πεμπτουσία της περιπέτειας.
Αλλά στην περίπτωση του Hidden Peak υπήρχε κάτι παραπάνω. Θα μπορούσε να είναι η τελευταία ευκαιρία για μια αμερικανική πρώτη ανάβαση σε μια κορυφή οκτώ χιλιάδων μέτρων.
Το Gasherbrum I
Το Gasherbrum I, επίσης γνωστό ως Hidden peak ή K5, έχει υψόμετρο 8.080 μέτρα και είναι η ενδέκατη υψηλότερη κορυφή της Γης, στα σινοπακιστανικά σύνορα, στην περιοχή Gilgit-Baltistan του Πακιστάν και Xinjiang της Κίνας.
Το Gasherbrum I είναι τμήμα του ορεινού συμπλέγματος του Gasherbrum, στο Karakoram των Ιμαλαΐων.
Το όνομά του προέρχεται από το “ργκάσα” (όμορφο) και “μπρουμ” (βουνό), στη θιβετιανή γλώσσα Μπάλτι.
Στο Gasherbrum I αποδόθηκε ο κωδικός Κ5 (δηλαδή η 5η κορυφή του Karakoram) από τον Thomas George Montgomerie το 1856 όταν για πρώτη φορά κατέγραψε τις κορυφές του Karakoram κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τριγωνομετρικής Επιθεώρησης της Ινδίας.
Το 1892 ο William Martin Conway χρησιμοποίησε το εναλλακτικό όνομα Hidden Peak.
Η προετοιμασία
Είτε για περιπέτεια, είτε για ιστορία, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο, η ανάβαση στο Gasherbrum I απαιτούσε μια ικανή ομάδα, την απαιτούμενη άδεια και συνδρομή από την κυβέρνηση του Πακιστάν, χρήματα, εξοπλισμό, και πάνω απ’ όλα τη θέληση για την πραγματοποίηση αυτού του πολύπλοκου εγχειρήματος.
Ο Nick Clinch ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την «1958 American Karakoram Expedition». Ήταν ο «Σκηνοθέτης» και ο διοργανωτής της.
Στα τέλη Νοεμβρίου του 1957, ο Nick έλαβε την έγκριση του Πακιστάν μέσω της Αμερικανικής Πρεσβείας στο Καράτσι.
Από τότε τα γεγονότα άρχισαν να εκτυλίσσονται με αυξανόμενο ρυθμό. Το φορτηγό μας θα αναχωρούσε από τη Νέα Υόρκη μέχρι το τέλος Μαρτίου.
Στα μέσα Φεβρουαρίου, καθώς η σύνθεση της ομάδας ολοκληρωνόταν, έγινα μέλος της.
Εκτός από τον Nick και εμένα, υπήρχαν οι Andy Kauffman, ο Λοχαγός S. T. H. Risvi και ο Λοχαγός Mohd Akram του Πακιστανικού Στρατού, ο Tom McCormack, ο Bob Swift, ο Δρ. Tom Nevison, ο Gil Roberts και ο Dick Irvin.
Δυστυχώς, ο Gil και ο Dick δεν μπορούσαν να αφήσουν τις δουλειές τους εγκαίρως και θα έπρεπε να έρθουν αργότερα για να μας υποστηρίξουν.
Διαλέξαμε τον καλύτερο εξοπλισμό του κόσμου για την αποστολή και κατά τη διάρκεια της σύντομης περιόδου προετοιμασίας, ο εξοπλισμός αυτός κατασκευάστηκε και συναρμολογήθηκε εγκαίρως.
Προς έκπληξη όλων των εμπλεκόμενων, όταν το Flying Enterprise II έφυγε από τη Νέα Υόρκη στις 28 Μαρτίου, ο εξοπλισμός μας ήταν φορτωμένος στο πλοίο.
Αυτό το θαύμα επαναλήφθηκε αρκετές φορές στην Ευρώπη. Μια βρετανική εταιρεία συναρμολόγησε και συσκεύασε το φαγητό μας σε κιβώτια και εστάλησαν στο Πακιστάν μέσα σε δύο εβδομάδες.
Και στις αρχές Απριλίου το Meerkerk απέπλευσε από τη Μασσαλία και τη Γένοβα με γαλλικό και ελβετικό εξοπλισμό, που περιλάμβανε -μεταξύ άλλων- τις συσκευές οξυγόνου και τις εστίες γκαζιού.
Άφιξη στο Πακιστάν
Ο Nick Clinch έφυγε νωρίς και, αφού έκανε ένα σύντομο ταξίδι μέσω Αγγλίας, Γαλλίας και Ελβετίας για να διευθετήσει τις τελευταίες λεπτομέρειες, έφτασε στο Καράτσι δύο εβδομάδες πριν από τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής για να βοηθήσει στις τελωνειακές εκκαθαρίσεις και να μεταφέρει τον εξοπλισμό μας με τρένο στο Rawalpindi.
Εκεί συγκεντρώθηκε η ομάδα στις 16 Μαΐου, όπου και απολαύσαμε μερικές ημέρες χαλάρωσης, ενόσω περιμέναμε την βελτίωση του καιρού για να πετάξουμε στο Skardu.
Εδώ οι περισσότεροι από εμάς συναντήσαμε για πρώτη φορά τους δύο Πακιστανούς της ομάδας μας, Risvi και Akram.
Επίσης, συναντηθήκαμε με την εξαιρετική ιταλική ομάδα, υπό τον Ricardo Cassin, που είχε σκοπό να αναρριχηθεί στο Gasherbrum IV.
Η πτήση στο Skardu, το σημείο αναχώρησης στο Karakoram, μας έφερε σε άμεση επαφή με τα Δυτικά Ιμαλάια.
Η Dakota μας πέταξε κατά μήκος των πλαγιών του Nanga Parbat, ενώ τα όρη Haramosh, Rakaposhi και άλλοι γίγαντες εμφανίστηκαν στο βάθος.
Οι τελευταίες προπαρασκευαστικές ενέργειες στο Skardu
Το Skardu, που είναι το κέντρο της κυβέρνησης στο Baltistan και διαθέτει νοσοκομείο και μια στρατιωτική βάση, είναι κυρίως μια αγροτική κοινότητα με μικρά χωράφια-αναβαθμίδες σιταριού και κριθαριού, σήμα κατατεθέν των χωριών αυτής της περιοχής.
Κατά τη διάρκεια της διήμερης παραμονής μας εκεί, λάβαμε την πολύτιμη βοήθεια από τον Πολιτικό Πράκτορα, Ταξίαρχο Habid-Ur-Rehman, που οργάνωσε τους άνδρες που χρειάζονταν για την μεταφορά των 30κιλων φορτίων στην κατασκήνωση βάσης και συγκέντρωσε ένα γκρουπ αχθοφόρων μεγάλου υψομέτρου.
Οι αχθοφόροι αυτοί επιλέχθηκαν με βάση την εμφάνισή τους και τις γραπτές συστάσεις που είχαν λάβει από προηγούμενες αποστολές.
Αυτά τα κουρελιασμένα χαρτιά φαινόταν να είναι το μεγαλύτερο τους απόκτημα, η υπερηφάνεια τους, το «ψωμί και το βούτυρό» τους, παρόλο που δεν γνώριζαν το περιεχόμενό τους.
Ήταν ενδιαφέρον να μελετήσουμε το μοτίβο των συστάσεων που είχαν εκδώσει οι προκάτοχοί μας. Κάποιες ήταν ειλικρινείς και ευθείς, αλλά άλλες ακούγονταν σαν ηχογράφηση.
Μέσω του Λοχαγού Rizvi, τελικά επιλέξαμε έξι αχθοφόρους μεγάλου υψομέτρου.
Πορεία προς την κατασκήνωση βάσης
Αναχωρήσαμε από το Skardu με 112 αχθοφόρους στις 21 Μαΐου, αλλά χωρίς τον Λοχαγό Akram που ήταν στο νοσοκομείο με βρογχίτιδα. Θα ερχόταν αργότερα με την ιταλική ομάδα.
Περάσαμε από τα χωριά Shigar, Koshumal, Dassu και Hotu πριν φτάσουμε στο τελευταίο χωριό, το Askole.
Εκεί πολλοί από τους αχθοφόρους αντικαταστάθηκαν από τους «wallahs» του Askole, που φορούσαν πιο ζεστά ρούχα και ήταν πιο εξοικειωμένοι με την πεζοπορία στον Παγετώνα Baltoro.
Δύο ημέρες έξω από το Askole, άρχισαν να προκύπτουν αναμενόμενες δυσκολίες.
Ανακαλύψαμε ότι δεν είχαμε πλήρη μερίδα τροφίμων για τους αχθοφόρους, όπως ζάχαρη, βούτυρο ghee και τσάι.
Προκειμένου να μην υπάρξουν αντιδράσεις, δώσαμε στους αχθοφόρους ένα επιπλέον χρηματικό επίδομα.
Στη μύτη του Παγετώνα Baltoro, αρκετά εκατοστά χιονιού έπεσαν κατά τη διάρκεια της νύχτας, αλλά οι αχθοφόροι συνέχισαν μετά από μια καθυστερημένη εκκίνηση το επόμενο πρωί.
Οι επόμενες μέρες ήταν ένα μίγμα από αναγνωριστικές πορείες και μεταφορές καθώς η κατασκήνωση βάσης σχηματίστηκε τελικά στη βορειοδυτική πλευρά του Παγετώνα Abruzzi, μεταξύ των Παγετώνων South Gasherbrum και Upper Baltoro.
Είναι πραγματικά ένα υπέροχο συναίσθημα να κοιτάς ένα βουνό οκτώ χιλιάδων μέτρων, με την απόσταση μεταξύ εσού και της κορυφής να φαίνεται εξαιρετικά μικρή.
Από εδώ ξεκινά η ανάβαση. Μήνες χρόνου, εκατοντάδες άνθρωποι, 3 τόνοι προμηθειών και χιλιάδες δολάρια μας είχαν φέρει σ’ αυτό το ραντεβού-ουτοπία για έναν ορειβάτη.
Περιέργεια, αμφιβολία, ταπεινότητα, ενθουσιασμός, αυτοπεποίθηση: Αυτή είναι η ορειβασία.
Αναγνωριστικές εξορμήσεις
Το Hidden Peak, επίσης γνωστό ως Gasherbrum I, βρισκόταν βορειοανατολικά της κατασκήνωσης βάσης, στο «V» που σχηματίζεται στο σημείο ένωσης του Παγετώνα South Gasherbrum που ρέει από το βορρά και του Παγετώνα Abruzzi που ρέει από τα νοτιοανατολικά.
Υπάρχουν έξι κορυφές στο συγκρότημα Gasherbrum που σχηματίζουν ένα πέταλο γύρω από τον Παγετώνα South Gasherbrum.
Από το Hidden Peak η κύρια ράχη συνεχίζει νοτιοανατολικά για να σχηματίσει άλλο ένα πέταλο γύρω από τον Παγετώνα Abruzzi με την Sia Kangri στην κορυφή του πέταλου και το Baltoro Kangri απέναντι από το Hidden Peak. Η προσέγγισή μας πρέπει να είναι κάπου στη νότια ή δυτική πλευρά του βουνού.
Οι αναγνωρίσεις στους Παγετώνες South Gasherbrum και Abruzzi είχαν ως αποτέλεσμα τον εντοπισμό τεσσάρων πιθανών διαδρομών.
Μια βορειοδυτική ράχη κατεβαίνει από την κορυφή προς τον Παγετώνα South Gasherbrum. Τα τελευταία 600 μέτρα είναι απότομα και προφανώς απαιτούν αναρρίχηση σε βράχο.
Η δυτική όψη είναι κυρίως επικλινής παγετώνας με κίνδυνο χιονοστιβάδων, αλλά είναι η συντομότερη διαδρομή.
Η γαλλική προσπάθεια του 1936 ακολούθησε την διαδρομή «bee-line», αλλά αυτή περιλαμβάνει μια απότομη πλαγιά πάγου και βράχου που καταλήγει στη νότια κορυφή του Gasherbrum, ακόμα αρκετά χιλιόμετρα από την κύρια κορυφή.
Το 1934, οι André Roch και Hans Ertl, μέλη μιας διεθνούς αποστολής, διερεύνησαν μια ράχη που οδηγεί σε ένα τεράστιο χιονισμένο οροπέδιο νοτιοανατολικά της κορυφής. Επιλέξαμε αυτήν τη διαδρομή και την ονομάσαμε «Roch arête».
Στήσιμο των ενδιάμεσων κατασκηνώσεων
Ένα πολυτελές Camp I στήθηκε στην άνω μεριά του Παγετώνα Abruzzi, στη βάση της Roch arête.
Ο Nevison και εγώ τοποθετήσαμε σταθερά σχοινιά σε αλουμινένιους πασσάλους στις χιονισμένες πλαγιές πάνω από το Camp I.
Στις 15 Ιουνίου, ο Nick Clinch, ο Andy Kauffman, ο Tom McCormack και τρεις αχθοφόροι έστησαν το Camp II στα 6.350 μέτρα.
Ο καιρός ήταν ασταθής τις επόμενες μέρες, αλλά η μεταφορά φορτίων από το Base Camp στο Camp II και η προετοιμασία της διαδρομής προς το Camp III συνεχίστηκαν.
Στις 21 Ιουνίου, ο Andy Kauffman και εγώ φτάσαμε στην κορυφή της ράχης (6.700 μέτρα) όπου θα στηνόταν το Camp III.
Από εκεί, μπορούσαμε να δούμε την κορυφογραμμή γεμάτη κορνίζες που οδηγεί στο άνω οροπέδιο, το οποίο συνδέει το Sia Kangri με το Gasherbrum I.
Η προφανής διαδρομή ήταν μια μεγάλη πορεία που διασχίζει το οροπέδιο και μέσω του αυχένα μεταξύ της νότιας κορυφής και της κύριας κορυφογραμμής.
Η δυσκολία ήταν η απόσταση και η πιθανότητα να παγιδευτούμε στο οροπέδιο από υπερβολική χιονόπτωση που θα συνέβαινε αν και όταν χτυπούσε ο μουσώνας.
Το σχέδιό μας περιλάμβανε τον πλήρη εφοδιασμό του Camp III και στη συνέχεια τη διαίρεση σε ομάδες για τις τελικές αναβάσεις.
Ήταν σημαντικό να διατηρήσουμε μια γραμμή εφοδιασμού και παράλληλα να μπορούμε να κινηθούμε γρήγορα με καλές καιρικές συνθήκες.
Οι αχθοφόροι δούλευαν σκληρά μεταφέροντας φορτία στο Camp III. Τα σακίδια ποικίλλαν σε βάρος από 10 έως 25 κιλά.
Κάθε λίγες μέρες, και πάντα μέσα σε μια εβδομάδα, υπήρχε μια μέρα ανάπαυσης που συνήθως μας επιβαλλόταν από τον καιρό. Προσπαθούσαμε να ξεκινάμε νωρίς την ημέρα για να αποφύγουμε τις χιονοστιβάδες.
Οι περισσότεροι από εμάς καταφέραμε να διατηρήσουμε ένα σχετικά καλό επίπεδο υγείας.
Ο Λοχαγός Mohd Akram, που είχε φτάσει με την ιταλική αποστολή, είχε αναρρώσει και εγκλιματιζόταν εκπληκτικά γρήγορα.
Ο Tom McCormack είχε μια ελαφρά περίπτωση πνευμονίας που περιόρισε τη δραστηριότητά του, αν και μπορούσε ακόμα να συνεχίσει.
Άλλες μικρές ασθένειες ήταν ανησυχητικές, αλλά ανεκτές, ενώ κι η παρουσία του Δρ. Tom Nevison με ιατρικές προμήθειες ήταν ενθαρρυντική.
Φιάλες οξυγόνου και πενικιλίνη ήταν απαραίτητα σε κάθε κατασκήνωση για την καταπολέμηση της πνευμονίας, γι’ αυτό ήταν τα πρώτα αντικείμενα που μεταφέρονταν κατά το στήσιμο μιας νέας κατασκήνωσης.
Μέχρι τις 28 Ιουνίου το Camp III είχε εφοδιαστεί και εκείνο το βράδυ συγκεντρωθήκαμε σε μία από τις σκηνές.
Εκεί, οργανώσαμε ένα τελικό σχέδιο για το στήσιμο και τον εφοδιασμό δύο ακόμη κατασκηνώσεων.
Στη συνέχεια, ψηφίσαμε για να ορίσουμε τις πρώτες, δεύτερες και τρίτες ομάδες κορυφής.
Στις 29 Ιουνίου, μαζί με τρεις αχθοφόρους, ξεκινήσαμε μαζικά για το οροπέδιο και το Camp IV.
Τόσο ο McCormack όσο και ο Λοχαγός Rizvi, που ήταν μέλος της δεύτερης ομάδας και προοριζόταν να μείνει στο Camp IV, αρρώστησαν και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν.
Καταφέραμε να κατέβουμε από την κορυφογραμμή στο οροπέδιο φιξάροντας σταθερά σχοινιά.
Ο Bob Swift, ο Tom Nevison, ο Nick Clinch, ο Andy Kauffman και εγώ εγκατασταθήκαμε στο Camp IV και ετοιμαστήκαμε για τη μεταφορά στο Camp V.
Όμως, ο καιρός επιδεινώθηκε, περιορίζοντας κάθε ελπίδα για μια γρήγορη ανάβαση.
Τότε συνέβησαν δύο πράγματα που επέτρεψαν να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας όπως είχε προγραμματιστεί όταν ο καιρός τελικά καθάρισε.
Πρώτον, δύο αχθοφόροι συνέχισαν να μεταφέρουν προμήθειες από το Camp III στο Camp IV ακόμη και με τον κακό καιρό. Έτσι, δεν θα χρειαζόταν να σπαταλήσουμε παράθυρο καλού καιρού επιστρέφοντας για επιπλέον προμήθειες.
Δεύτερον, σε δύο διαφορετικές ημέρες, η δεύτερη ομάδα των Nick, Bob και Tom άνοιξαν βήματα σχεδόν στη μισή διαδρομή στο οροπέδιο μέχρι το Camp V, και παρόλο που το νέο χιόνι και ο άνεμος θα την κάλυπταν, ήταν πολύ πιο εύκολο να πορευτούμε πάνω στην πατημένη διαδρομή παρά πάνω σε φρέσκο απάτητο χιόνι.
Στις 4 Ιουλίου, και οι πέντε ξεκινήσαμε για το Camp V, το οποίο ελπίζαμε να εγκαταστήσουμε στο διάσελο των 7.300 μέτρων μεταξύ της νότιας και της κύριας κορυφής. Η μεταφορά των προμηθειών ήταν αργή.
Αφού φτάσαμε στο σημείο που είχαμε αποθηκεύσει φιάλες οξυγόνου, εναλλάσσαμε τον επικεφαλής περιοδικά, ο οποίος κουβαλούσε ελαφρύ φορτίο και χρησιμοποιούσε οξυγόνο.
Ήμασταν ακόμη 800 μέτρα μακριά και περίπου 150 μέτρα χαμηλότερα από το διάσελο όταν στήσαμε το Camp V, με μια σκηνή κοντά σε μια τεράστια κρεβάς.
Ο Nick, ο Tom και ο Bob άφησαν τα φορτία τους και αργά επέστρεψαν προς το Camp IV για να γίνουν η ομάδα υποστήριξής μας.
Η τελική ανάβαση
Εκείνο το βράδυ, ο Andy Kauffman κι εγώ ξεκουραστήκαμε και ετοιμάσαμε τον εξοπλισμό οξυγόνου, τα ρούχα και τα σακίδια για την επόμενη μέρα.
Το επόμενο πρωί, μετά από μια δίωρη προετοιμασία, φορτώσαμε τα σακίδιά μας λίγο μετά τις πέντε.
Κατευθυνθήκαμε προς το διάσελο. Λίγο πριν βγούμε στο διάσελο ανακαλύψαμε ένα σημείο όπου μέρος της κορνίζας είχε σπάσει, παρέχοντας ένα πέρασμα που απαιτούσε ελάχιστη μυϊκή εργασία.
Εδώ, στον ανεμοδαρμένο βράχο του διάσελου, ξεκουραστήκαμε για λίγο και στις 9 το πρωί συνεχίσαμε σε μια περίπου direct γραμμή προς την κορυφή, εναλλάσσοντας την ηγεσία κάθε λίγα λεπτά.
Το πεδίο γινόταν σταδιακά πιο απότομο, ενώ μεταβαλλόταν σταδιακά από χιόνι σε μικτό χιόνι και πάγο που κάλυπταν τα βράχια της κορυφογραμμής.
Συνδέσαμε τη δεύτερη φιάλη οξυγόνου το μεσημέρι και σε κάποια σημεία χρησιμοποιήσαμε υλικά ασφάλισης στα βράχια.
Ένα παγωμένο λούκι ακριβώς ανατολικά της κορυφής παρείχε ένα διάδρομο προς το ψηλότερο σημείο της κορυφογραμμής.
Αυτό το λούκι αποδείχτηκε ιδιαίτερα επικίνδυνο λόγω της κακής ποιότητας του πάγου.
Τελικά βγήκαμε στην κορυφογραμμή και η θερμοκρασία φάνηκε να πέφτει καθώς ο αέρας δυνάμωσε.
Στις τρεις το απόγευμα φτάσαμε στην κορυφή. Μείναμε σχεδόν μια ώρα στην κορυφή βγάζοντας φωτογραφίες και παρατηρώντας τις μεγάλες κορυφές του Karakoram.
Τέσσερις οκτάρες κορυφές βρίσκονταν σε μια γραμμή από το Gasherbrum I μέχρι την κορυφή του K2, περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά.
Το Saltoro Kangri, το Masherbrum, το Chogolisa, το Broad Peak, το Mitre, το Crystal, το Mustagh Tower – φαινόταν ατελείωτο. Μια ασύννεφη μέρα και μια απαράμιλλη θέα.
Από κάτω μας, μπορούσαμε να δούμε κίνηση στο Camp III και ανάμεσα στα Camp III και IV. Τελικά, επικοινωνήσαμε μέσω καθρέφτη.
Στην άλλη πλευρά του βουνού, και αρκετά χιλιόμετρα κάτω, μια λεπτή γραμμή στο Νότιο Παγετώνα Gasherbrum έδειχνε την ιταλική προσέγγιση προς το Gasherbrum IV.
Η κατάβαση
Η κατάβαση έγινε μηχανικά λίγο κάτω από το λούκι. Στο διάσελο πετάξαμε το βάρος των φιαλών οξυγόνου.
Μισή ώρα πριν το Camp V μοιραστήκαμε μια δεξιδρίνη. Ήταν σκοτεινά καθώς μπήκαμε στη σκηνή στις εννιά.
Την επόμενη μέρα μπορούσαμε να δούμε τη δεύτερη ομάδα να ανεβαίνει από το Camp IV, οπότε αφήσαμε το Camp V ανέπαφο και ξεκινήσαμε προς τα κάτω.
Συναντήσαμε τον Nick, τον Bob και τον Tom στα μισά του δρόμου. Καθώς τα σύννεφα άρχισαν να στροβιλίζονται πάνω στην κορυφή, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα όποια σχέδια είχαν για ν’ ανέβουν.
Ο Nick και ο Tom συνέχισαν για να ξεστήσουν το Camp V, ενώ ο Bob, ο Andy και εγώ κατεβήκαμε.
Στην επιστροφή, ο Nick και εγώ κάναμε μια παράκαμψη προς τη βάση του K2 και στο μνημείο αφιερωμένο στη μνήμη εκείνων που είχαν χάσει τη ζωή τους σε αυτό το βουνό.
Εκεί αποτίσαμε φόρο τιμής σε αυτούς, συμπεριλαμβανομένου του σχοινοσυντρόφου μου Art Gilkey, και σε εκείνους τους δεκάδες άλλους ορειβάτες των Ιμαλαΐων που είχαν συμβάλει στην επιτυχία της ανάβασής μας.