K2 – Το Άγριο Βουνό

Το Κ2 (επίσης γνωστό ως Τσογκόρι/Κοκίρ, Κέτσου/Κέτου και όρος Γκόντουιν-Όστεν) είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό στη Γη μετά το Everest με υψόμετρο 8.611 μέτρα, η υψηλότερη κορυφή της οροσειράς του Καρακορούμ και η υψηλότερη κορυφή του Πακιστάν.

Βρίσκεται στο σύνορο μεταξύ Μπαλτιστάν, Πακιστάν και της Αυτόνομης Επαρχίας Τασκούργκαν Τατζίκ της Κίνας.

Είναι γνωστό ως “Άγριο Βουνό” εξαιτίας της εξαιρετικής δυσκολίας ανάβασής του και του μεγάλου ποσοστού θνησιμότητας, το δεύτερο ανάμεσα στις κορυφές άνω των οκτώ χιλιάδων μέτρων.

Ένας στους τέσσερεις από όσους προσπάθησαν το βουνό πέθαναν πάνω στην προσπάθεια.

Η πιο δύσκολη προσέγγιση του βουνού είναι από την Κινεζική πλευρά και η συνήθης διαδρομή γίνεται από την πλευρά του Πακιστάν.

Αντίθετα από το Annapourna, που έχει μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας, το Κ2 δεν έχει ακόμα τύχει χειμερινής ανάβασης.

Όνομα

To όνομα Κ2 προέκυψε από τη σημειογραφία που χρησιμοποιήθηκε στη “Μεγάλη Τοπογραφική Επιθεώρηση”.

Ο Τόμας Μοντγκόμερι έκανε μια πρώτη έρευνα της οροσειράς Καρακορούμ από το όρος Χαραμούκχ, 210 χιλιόμετρα νότια και σχεδίασε τις δύο ψηλότερες κορυφές σημειώνοντάς τις ως Κ1 και Κ2.

Η πολιτική της «Μεγάλης Τοπογραφικής Επιθεώρησης» ηταν η χρήση τοπικών ονομάτων όπου αυτό ήταν δυνατό.

Η εμφανέστερη το Κ1 βρέθηκε ότι είναι το όρος Gasherbrum. Όμως το Κ2 δεν είχε τοπικό όνομα κυρίως λόγω της απομακρυσμένης θέσης του.

Το βουνό δεν είναι ορατό από το Ασκόλε το τελευταίο χωριό νότια, ή από την πλησιέστερη κατοίκηση βόρεια και διακρίνεται αμυδρά μόνο στο τέλος του παγετώνα Μπαλτόρο, πέρα από τόν οποίο πολύ λίγοι ντόπιοι διακινδύνεψαν να εξερευνήσουν.

Το αρχικό σκίτσο του Μοντγκόμερι στο οποίο εφαρμόζει τη σημειογραφία K2

Το όνομα Chogori (Τσογκόρι), που προήλθε από δύο Μπάλτι λέξεις, chhogo (“μεγάλο”) και ri (“βουνό”) προτάθηκε ως τοπικό όνομα, αλλά λείπουν οι μαρτυρίες για τη διαδεδομένη χρήση του. Είναι πιθανώς όνομα που επινόησαν δυτικοί εξερευνητές.

Παρόλα αυτά η λέξη σχηματίζει τη βάση για την κινεζική λέξη Qogir (Τσογκίρ), με την οποία οι Κινεζικές αρχές αναφέρονται επίσημα στην κορυφή.

Εξαιτίας της έλλειψης τοπικού ονόματος, προτάθηκε το όνομα ‘Ορος Γόντγουιν-Όστεν προς τιμήν του Χένρι Χάβενσαμ Γκόντγουιν-Όστεν, πρώιμου εξερευνητή της περιοχής και παρόλο που το όνομα απορρίφθηκε από τη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρία, χρησιμοποιήθηκε σε αρκετούς χάρτες και συνεχίζει περιστασιακά να χρησιμοποιείται.

Συνεπώς, η σημείωση του τοπογράφου, K2, συνεχίζει να είναι το όνομα με το οποίο είναι ευρέως γνωστό το βουνό. Χρησιμοποιείται πλέον ως δάνειο στην Μπάλτι γλώσσα στην οποία αποδίδεται ως Κετσού ή Κετού.

Ο Ιταλός ορειβάτης Φόσκο Μαραΐνι επιχειρηματολόγησε στην αφήγησή του για την ανάβαση του Gasherbrum IV ότι ενώ το όνομα K2 οφείλει την προέλευσή του στην τυχαία επιλογή, η αποκομμένη, απρόσωπη φύση του είναι εντελώς κατάλληλη για τόσο απόμακρο και προκλητικό βουνό.

Γεωγραφία

Το K2 ανήκει στη ΒΔ οροσειρά Καρακορούμ. Βρίσκεται στην περιοχή Μπαλτιστάν του Γκιλγκίτ Μπαλτιστάν, και στην Αυτόνομη Επαρχία Τασκούργκαν Τατζίκ του Σιντζιάνγκ, της Κίνας.

Το ιζηματικό λεκανοπέδιο Ταρίμ συνορεύει με την οροσειρά βόρεια και τα Κατώτερα Ιμαλάια νότια. Νερό από τους μεγάλους παγετώνες, νότια και ανατολικά του Κ2 χρησιμοποιείται για τη γεωργία στις κοιλάδες και συνεισφέρουν σημαντικά στην τοπική παροχή πόσιμου ύδατος.

Το Κ2 είναι αξιοσημείωτο για το τοπικό του ανάγλυφο, όπως και για το συνολικό του ύψος. Υψώνεται άνω των 3.000 μέτρων πανω από τις παγετωνικές κοιλάδες στη βάση του. Πρόκειται για απόκρημνη πυραμίδα προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις.

Η βόρεια πλευρά είναι η πλέον απόκρημνη, καθώς υψώνεται απότομα σχεδόν 3.200 μέτρα από τον Παγετώνα Κ2 με μόνο 3.000 μέτρα οριζόντια απόσταση.

Στις περισσότερες κατευθύνσεις του φτάνει τα 2.800 μέτρα κάθετου αναγλύφου σε λιγότερο από 4.000 μέτρα οριζόντια απόσταση.

Ορειβατική ιστορία

Πρώιμες προσπάθειες

Η πρώτη επιθεώρηση στο βουνό έγινε από Ευρωπαϊκή ομάδα το 1856. Ο Τόμας Μοντγκόμερι ήταν μέλος της ομάδας που το ονομάτισε “Κ2”, θεωρώντας το δεύτερη κορυφή της οροσειράς του Καρακορούμ.

Οι άλλες κορυφές ονομάστηκαν αρχικά K1, K3, K4 και K5, αλλά στην πορεία μετονομάστηκαν σε Gasherbrum, Gasherbrum IV, Gasherbrum II και Gasherbrum I αντίστοιχα.

Το 1892 ο Μάρτιν Κόνγουεϊ οδήγησε μια Βρετανική αποστολή που προσέγγισε το “Κονκόρντια” στον Παγετώνα Μπαλτόρο.

Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια για ανάβαση στο K2 έγινε το 1902, από τους Όσκαρ Έκενσταϊν, Άλιστερ Κρόουλι, Ζιλ Ζακό-Γκιγιαρμό, Χάινριχ Πφάνελ, Βίκτορ Γουέσλι και Γκάι Νόουλς μέσω της ΒΑ Κόψης.

Στις αρχές του 1900 τα σύγχονα μεταφορικά μέσα δεν υπήρχαν και έτσι χρειάστηκαν 14 ημέρες μόνο για να φτάσουν στους πρόποδες του βουνού.

Μετά από πέντε σοβαρές και χρηματοβόρες προσπάθειες, η ομάδα έφτασε στα 6.525 μέτρα. Η αποτυχία αποδόθηκε στα αποτελέσματα της μαλάριας στην υγεία του Κρόουλι, ωστόσο ήταν ένας συνδυασμός ανεπαρκούς φυσικής κατάστασης, σύγκρουσης προσωπικοτήτων και κακών καιρικών συνθηκών.

Από τις 68 ημέρες της αποστολής στο Κ2 (η μακρύτερη παραμονή σε τέτοιο υψόμετρο για την εποχή της), μόνο 8 ημέρες είχαν καλό καιρό.

Η ΒΔ Κόψη του Κ2

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου φωτίζουν την κορυφή του Κ2 – Photo © Oleg Bartunov

Η επόμενη προσπάθεια στο Κ2 έγινε το 1909, με αποστολή υπό τον πρίγκιπα Λουίτζι Αμεντέο Δούκα του Αμπρούτσι, που έφτασε ως τα 6.250 μέτρα στο ΝΑ Σπιρούνι, γνωστό σήμερα ως Σπηρούνι Αμπρούτσι (ή Κόψη Αμπρούτσι).

Η Κόψη Αμπρούτσι έγινε τελικά τμήμα της κλασικής διαδρομής, αλλά εκείνη την εποχή εγκαταλείφθηκε, εξαιτίας του απόκρημνου χαρακτήρα και της δυσκολίας της.

Προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας να βρει μια εφικτή εναλλακτική διαδρομή στη Δυτική Κόψη ή στη Βορειοανατολική Κόψη, ο Αμεντέο διακήρυξε ότι το Κ2 δε θα σκαρφαλωθεί ποτέ.

Η ομάδα έστρεψε την προσοχή της στο Chogolisa, όπου ο Αμπρούτσι έφτασε στα 150 μέτρα από την κορυφή, πριν αναγκαστεί να εγκαταλείψει εξαιτίας ισχυρής καταιγίδας.

Επόμενη προσπάθεια στο Κ2 δεν έγινε έως το 1938, όταν μία Αμερικανική αποστολή υπό τον Τσαρλς Χιούστον έκανε μια προσπάθεια στο βουνό.

Οι Αμερικανοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το Σπηρούνι Αμπρούτσι ήταν η πιο πρακτική διαδρομή και έφτασαν ως τα 8.000 μέτρα, πριν επιστρέψουν εξαιτίας της έλλειψης εφοδίων και της απειλής του κακού καιρού.

Το επόμενο έτος, έλαβε χώρα μια αποστολή υπό τον Φριτς Βίσνερ, ο οποίος έφθασε 200 μέτρα από την κορυφή, αλλά η ανάβαση κατέληξε σε τραγωδία, καθώς ο Ντάντλεϊ Γουλφ, ο Πασάνγκ Κικούλι, ο Πασάνγκ Κιτάρ και ο Πίντσο εξαφανίστηκαν ψηλά στο βουνό.

Ο Τσαρλς Χιούστον επέστρεψε στο Κ2 το 1953, για να καθοδηγήσει την τρίτη Αμερικανική αποστολή στο Καρακορούμ.

Η αποστολή απέτυχε εξαιτίας μιας θύελλας που καθήλωσε την ομάδα επί δέκα ημέρες σε ύψος 7.800 μέτρα, περίοδο κατά την οποία ο Αρτ Τζιλκίι ασθένησε σοβαρά.

Ακολούθησε απεγνωσμένη οπισθοχώρηση, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Πιτ Σένινγκ έσωσε σχεδόν ολόκληρη την ομάδα στη διάρκεια ανεξέλεγκτης πτώσης, ενώ ο Τζιλκίι σκοτώθηκε, είτε από χιονοστιβάδα είτε από εσκεμμένη πράξη για να μη βαρύνει τους συντρόφους του.

Παρά την αποτυχία και την τραγωδία, το θάρρος που έδειξε η ομάδα, τη μετέτρεψε σε θρύλο στην ορειβατική ιστορία.

Πρώτη ανάβαση και επαναλήψεις

Η Ιταλική αποστολή κατόρθωσε να ολοκληρώσει την πρώτη ανάβαση του Κ2 από την διαδρομή “Σπηρούνι του Αμπρούτσι” στις 31 Ιουλίου 1954.

Η αποστολή έγινε υπό τον Άρντιτο Ντέζιο και οι δύο ορειβάτες που προσέγγισαν την κορυφή ήταν οι Λίνο Λατσεντέλλι και Ακίλλε Κομπανιόνι.

Η ομάδα περιελάμβανε τον Πακιστανό συνταγματάρχη Μουχάμαντ Άτα-Ουλάχ, ο οποίος ήταν μέλος και της Αμερικανικής αποστολής του 1953.

Στην αποστολή συμμετείχαν επίσης ο Βάλτερ Μπονάτι και ο Πακιστανός Χούντζα Αμίρ Μεχντί, που αποδείχτηκαν ζωτικής σημασίας για την επιτυχημένη έκβαση της αποστολής, καθώς μετέφεραν φιάλες οξυγόνου στα 8.100 μέτρα για τον Λατσεντέλλι και τον Κομπανιόνι.

Η Ιταλική αποστολή στο Κ2 το 1954

1η Αυγούστου 1954- Από τα δεξιά: Sergio Viotto, Lino Lacedelli και Ubaldo Rey. Ο τέταρτος της παρέας δεν έχει ταυτοποιηθεί.

Η ανάβαση θεωρήθηκε αντιφατική, καθώς οι Λατσεντέλλι και Κομπανιόνι έφτιαξαν την κατασκήνωσή τους υψηλότερα από το συμφωνημένο σημείο, εξαναγκάζοντας τον Μπονάτι και τον Μεχντί σε εκτεθειμένο μπιβουάκ στα 8.000 μέτρα.

Ο Μπονάτι και ο Μεχντί επιβίωσαν μεν, αλλά ο Μεχντί έμεινε στο νοσοκομείο επί μήνες καθώς ακρωτηριάστηκε λόγω εκτεταμένων κρυοπαγημάτων.

Οι προσπάθειες συγκάλυψης στη δεκαετία του 1950 για να προστατευτούν οι Λατσεντέλλι και Κομπανιόνι ήρθαν αργότερα στο φως.

Ο Ακίλλε Κομπανιόνι στην κορυφή του Κ2 (31 Ιουλίου 1954)

Στις 9 Αυγούστου 1977, 23 χρόνια μετά την Ιταλική αποστολή, ο Ισίρο Γιοσιζάβα οδήγησε τη δεύτερη επιτυχή ανάβαση, με τον Ασράφ Αμάν πρώτο γηγενή Πακιστανό ορειβάτη να κατακτά την κορυφή.

Η Ιαπωνική αποστολή ακολούθησε την ίδια διαδρομή από το “Σπηρούνι Αμπρούτσι” και χρησιμοποίησε περισσότερους από 1.500 βαστάζους.

Η τρίτη ανάβαση του Κ2 έγινε το 1978, μέσω νέας διαδρομής, την μακρόσυρτη ΝΑ Κόψη. Τη διαδρομή άνοιξε Αμερικανική ομάδα υπό τον Τζιμ Γουιτάκερ.

Στην ομάδα κορυφής συμμετείχαν οι Λούις Ράινχαρντ, Τζιμ Γουικγουάιρ, Τζον Ροσκέλεϊ και Ρικ Ρίτζγουεϊ.

Ο Γουικγουάιρ άντεξε σε εκτεθειμένο μπιβουάκ περίπου 150 μέτρα κάτω από την κορυφή, ένα από τα υψηλότερα μπιβουάκ στην ιστορία.

Με αυτή την προσπάθεια οι Αμερικανοί θεώρησαν ότι ολοκλήρωσαν ένα καθήκον που ξεκίνησε το 1938 σαράντα χρόνια πριν.

Άλλη αξιοσημείωτη Ιαπωνική ανάβαση έγινε από τη δύσκολη Νότια Κόψη στην Κινεζική πλευρά το 1982.

Μία ομάδα από την Ορειβατική Ομοσπονδία της Ιαπωνίας υπό τον Ισάο Σινκάι και τον Μασατσούγκο Κονίσι έστειλε τρεις ορειβάτες στην κορυφή, τον Ναόε Σακασίτα, τον Χιρόσι Γιοσίνο και τον Γιουκιχίρο Γιαναγκισάβα, στις 14 Αυγούστου.

Ωστόσο, ο Γιαναγκισάβα έπεσε και πέθανε κατά την κατάβαση. Άλλα τέσσερα μέλη της ομάδας έφτασαν στην κορυφή την επόμενη μέρα.

Ο ήλιος δύει και η πυραμοειδής σκιά του Κ2 πέφτει πάνω στην οροσειρά του Καρακορούμ

Ο πρώτος ορειβάτης που ανέβηκε στην κορυφή του Κ2 δύο φορές ήταν ο Τσέχος ορειβάτης Γιόζεφ Ράκονσαϊ.

Ο Ράκονσαϊ ήταν μέλος της Ιταλικής αποστολής του 1983 υπό τον Φραντσέσκο Σαντόν, που πραγματοποίησε τη δεύτερη επιτυχημένη ανάβαση από τη Νότια Κόψη (31 Ιουλίου 1983).

Τρία χρόνια αργότερα, στις 5 Ιουλίου 1986, πραγματοποίησε ανάβαση στην κορυφή μέσω της διαδρομής Σπηρούνι Αμπρούτσι (και μοναχική στη Δυτική Όψη του Broad Peak) ως μέλος διεθνούς αποστολής υπό τον Αγκοστίνο Πολέντσα.

Η πρώτη γυναίκα που κατέκτησε την κορυφή του Κ2 είναι η Πολωνή Βάντα Ρουτκίεβιτς στις 23 Ιουνίου 1986.

Σε ό,τι αφορά τους Πολωνούς γενικότερα, το 1986 άνοιξαν δύο ιδιαίτερα δύσκολες διαδρομές, την Magic Line και την Polish Line. Δεν έχει αναφερθεί επανάληψη για τη δεύτερη.

Το 2004 ο Ισπανός Κάρλος Σορία Φοντάν έγινε ο γηραιότερος ορειβάτης που κατέκτησε την κορυφή του Κ2 σε ηλικία 65 ετών.

Όλες σχεδόν οι κόψεις του βουνού έχουν πλέον κατακτηθεί. Αν και η κορυφή του Έβερεστ βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο, το Κ2 είναι πολύ πιο δύσκολο και επικίνδυνο βουνό εξαιτίας του απρόβλεπτου καιρού του και του συγκριτικά μεγαλύτερου ύψους του από τη βάση προς την κορυφή.

Θεωρείται από πολλούς η δυσκολότερη και πλέον επικίνδυνη ανάβαση, εξ ου και το προσωνύμιό του “Tο Άγριο Βουνό”.

Μέχρι σήμερα, μόλις 376 άνθρωποι έχουν καταφέρει να ανέβουν στην κορυφή του και 84 πέθαναν προσπαθώντας.

Στον αντίποδα, ο αριθμός των επιτυχημένων αναβάσεων στο Everest είναι 18 φορές μεγαλύτερος, έχοντας ξεπεράσει τις έξι χιλιάδες.

 

Πρόσφατες προσπάθειες

2008
1 Αυγούστου 2008, Καταστροφική ανάβαση εξαιτίας χιονοστιβάδας. Τέσσερεις ορειβάτες διασώθηκαν αλλά 11, ανάμεσά τους ο Γκέραρντ ΜακΝτόνελ, ο πρώτος Ιρλανδός που έφτασε στην κορυφή, επιβεβαιώθηκε νεκρός.

2009
Έγιναν αρκετές απόπειρες, αλλά καμία δεν κατέληξε στην κορυφή.

2010
Στις 6 Αυγούστου 2010, ο Φρέντρικ Έρικσον, που ήθελε να πραγματοποιήσει την κατάβαση με σκι, δοκίμασε να ακολουθήσει την Γκερλίντε Καλτενμπρούνερ στο δρόμο για την κορυφή στο Κ2. Ο Έρικσον έπεσε περίπου 1.000 μέτρα και σκοτώθηκε. Η Καλτενμπρούνερ εγκατέλειψε την προσπάθεια. Κανείς άλλος δεν έφτασε στην κορυφή παρά τις πολλαπλές προσπάθειες.

2011
Στις 23 Αυγούστου 2011, ομάδα τεσσάρων ορειβατών έφτασε στην κορυφή του K2 από τη βόρεια πλευρά. Η Γκερλίντε Καλτενμπρούνερ έγινε η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε τις 14 κορυφές οκτώ χιλιάδων μέτρων χωρίς βοηθητικό οξυγόνο. Οι Καζάκοι Μασούτ Ζουμάγιεφ και Βασίλι Πίβτσοφ, επίσης, ολοκλήρωσαν και τις 14 «οκτάρες». Το τέταρτο μέλος της ομάδας ήταν ο Ντάριους Ζαλούσκι από την Πολωνία.

2012
Η χρονιά ξεκίνησε με μια δραστήρια Ρωσική ομάδα που στόχευε στην πρώτη χειμερινή ανάβαση. Η αποστολή τελείωσε με την απώλεια του Βιτάλι Γκόρελικ εξαιτίας κρυοπαγημάτων και πνευμονίας. Η Ρωσική ομάδα εγκατέλειψε την ανάβαση. Κατά την καλοκαιρινή περίοδο,το Κ2 είδε αριθμό ρεκόρ ορειβατών στην κορυφή του —28 ορειβάτες σε μία μόνο μέρα 30 συνολικά για όλη τη χρονιά.

2013
Στις 28 Ιουλίου 2013, δύο Νεοζηλανδοί, ο Μάρτι Σμιντ και ο γιος του Ντενάλι σκοτώθηκαν από χιονοστιβάδα που παρέσυρε την κατασκήνωσή τους. Οδηγός που προσέγγισε την κατασκήνωσή τους δεν βρήκε κάποιο σημάδι τους. Ο Βρετανός ορειβάτης Άντριαν Χέιζ, ανέφερε αργότερα ότι η κατασκήνωση είχε σαρωθεί.

2014
Στο τέλος Ιουλίου του 2014, κατά τη διάρκεια μιας σπάνιας περίπτωσης πολύ καλών καιρικών συνθηκών, 49 ορειβάτες κατάφεραν να πατήσουν στην κορυφή του Κ2.

Περισσότερες λεπτομέρειες για αυτήν την ασυνήθιστα πετυχημένη χρονιά στο “Άγριο Βουνό” μπορείτε να δείτε ΕΔΩ.

Θέση στο χάρτη

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...