Ένα αδιανόητο μπιβουάκ πάνω από τα 8.200 μέτρα στο Κ2

Μια ιστορία που αξίζει να γραφτεί γιατί σε φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο μ’ εκείνους τους ανθρώπους που βαθιά επηρεασμένοι από την γοητεία των βουνών και την συγκίνηση του κινδύνου, έχουν πιέσει τον εαυτό τους στα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Jim Wickwire που για 35 χρόνια ακροβατούσε μεταξύ ζωής και θανάτου, ώσπου τελικά έγινε θρύλος.

6 Σεπτεμβρίου 1978. Δύο Αμερικανοί φτάνουν στην κορυφή του K2. Κατεβαίνοντας, ένας απ’ αυτούς θα πρέπει κάνει ένα μπιβουάκ (αναγκαστική διανυκτέρευση) μερικές εκατοντάδες μέτρα κάτω από την κορυφή. Μια βραδιά που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν η τελευταία του.

Είναι ήδη πάνω από τις 5 το απόγευμα, όταν ο Jim Wickwire και ο Louis F. Reichardt φτάνουν στην κορυφή του K2.

Αυτή είναι η τρίτη αποστολή που επιτυγχάνει τέτοιο κατόρθωμα μετά τους Ιταλούς το 1954 και την Ιαπωνική αποστολή το 1977.

Λίγα λεπτά μετά την άφιξή του στην κορυφή, ο Reichardt ξεκινάει την κατάβαση, γιατί είχε ανέβει χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο.

Ο Wickwire παραμένει στην κορυφή για μερικά επιπλέον λεπτά, κυρίως για να αλλάξει το φιλμ στην κάμερά του.

Παραμένει 30 λεπτά στα 8.611 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν ξεκινά την κατάβαση, είναι σχεδόν 6 μ.μ. και το σούρουπο είναι ήδη εκεί.

Για κακή του τύχη, ο Αμερικανός ορειβάτης δεν σκέφτηκε να φέρει φακό κεφαλής. Χωρίς φως, η κατάβαση στις πλαγιές του Κ2 τη νύχτα δεν είναι επικίνδυνη, είναι απλώς αυτοκτονική.

Ένα αδιανόητο μπιβουάκ στο Κ2 !

Κάπου ανάμεσα στα 8.500 και 8.200 μέτρα υψόμετρο, αποφασίζει να στήσει ένα μπιβουάκ. Στη συνέχεια φτιάχνει μια μικρή πλατφόρμα στο χιόνι.

Δεν έχει σκηνή, υπνόσακο ή νερό, αλλά ένα μικρό νάυλον bivvy sack (σάκος μπιβουάκ) που του επιτρέπει να προστατεύεται από τον άνεμο και να αποφεύγει την υπερβολική απώλεια θερμότητας.

Για καλή του τύχη, ο Wickwire έχει μαζί του μια φιάλη οξυγόνου και ένα μικρό γκαζάκι, κι η επιβίωση φαντάζει εφικτή.

Αν βοηθήσει και λίγο ο καιρός, μπορεί να την σκαπουλάρει. Τουλάχιστον μπορεί να ελπίζει, μιας και κανείς δεν έχει επιβιώσει ποτέ από μπιβουάκ σε αυτό το υψόμετρο.

Λίγες ώρες αργότερα, το οξυγόνο εξαντλείται, και μετά έρχεται η σειρά του γκαζιού να παραδώσει πνεύμα. Οι πιθανότητες επιβίωσης μειώνονται σημαντικά.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας, συνειδητοποιεί ότι έχει γλιστρήσει περίπου δέκα μέτρα. Λίγο ακόμα και θα έπεφτε μερικές χιλιάδες μέτρα πιο κάτω.

Περνά τη νύχτα τρέμοντας και κάνει τα πάντα για να μην μουδιάσει πολύ. Γνωρίζει ότι λεπτό με το λεπτό το σώμα του παγώνει και η υποθερμία είναι προ των πυλών.

Διαβάστε ακόμα: K2 – Το Άγριο Βουνό

Οι διασώστες πάνε στην κορυφή

Την επόμενη μέρα δύο ορειβάτες, o John Roskelley και ο Rick Ridgeway ξεκινούν ν’ ανεβαίνουν.

Επιδίωξή τους να εντοπίσουν τον Jim Wickwire, σε μια αποστολή διάσωσης πάνω από τα 8.000 μέτρα.

Αφού φτάσουν στο διάσημο πέρασμα Bottleneck, γύρω στα 8.200-8.300 μέτρα, βλέπουν τον φίλο τους. Κατεβαίνει, μόνος του, και φαίνεται ικανός να συνεχίσει.

Οι άλλοι δύο τότε συμφωνούν να τον αφήσουν και να πάνε στην κορυφή. Θα την φτάσουν λίγες ώρες αργότερα.

Τελικά συναντιούνται μαζί του σε μια προωθημένη κατασκήνωση, που ήδη έχει καταληφθεί από τον Louis Reichardt.

Η κατάβαση τελειώνει στην προωθημένη κατασκήνωση βάσης την επόμενη μέρα και ο γιατρός της αποστολής κάνει τη διάγνωσή του.

Ο Wickwire πάσχει από πνευμονία και θρόμβους αίματος στους πνεύμονες (πνευμονική εμβολή).

Οι αχθοφόροι τον βοηθούν να επιστρέψει στην κατασκήνωση βάσης όπου ένα ελικόπτερο τον περιμένει για να τον μεταφέρει στο κοντινότερο νοσοκομείο.

Θα χρειαστεί χειρουργική επέμβαση στον πνεύμονα για να αποφευχθεί ο κίνδυνος εμβολής και θα απαιτηθεί επίσης ο ακρωτηριασμός δύο δακτύλων.

Κατά την επιστροφή του και χωρίς καμία διάθεση γι’ αστεία, ο Wickwire θα περιγράψει αυτή τη νύχτα ως «μακριά και κρύα».

Μιλάει γι’ αυτή του αυτή την περιπέτεια και για πολλές άλλες στο βιβλίο του «Addicted to Danger: Affirming Life In The Face Of Death».

Δικαίως ο Jim Wickwire συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο ατρόμητων και ριψοκίνδυνων ορειβατών του κόσμου.

Στην ορειβατική του σταδιοδρομία, ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο από την Αλάσκα ως τις Άλπεις και τα Ιμαλάια, αναζητώντας νέες προκλήσεις και νέα ύψη για να κατακτήσει.

Κατάφερε να πραγματοποιήσει έναν εξαιρετικό αριθμό επιτευγμάτων, αλλά μαζί με τους θριάμβους ήρθαν θλιβερά και επώδυνα περιστατικά που τον στοιχειώνουν ακόμα.