Ανάβαση στο Καντήλι Ευβοίας
Και να που οι δρόμοι μας σμίξανε πάλι. Όχι τυχαία όμως. Δεν το κρύβω άλλωστε ότι η Εύβοια, αυτό το ποικιλόμορφο νησί του Αιγαίου, είναι ένας αγαπημένος ορειβατικός προορισμός.
Και πως να μην είναι, αφού κάθε φορά που περπατώ στα μονοπάτια των κακοτράχαλων ορεινών της όγκων, αισθάνομαι ευγνώμων που μπορώ και απολαμβάνω τη μοναδική ομορφιά του τόπου με τις σπάνιες εναλλαγές, που ώρες- ώρες νομίζεις πως είναι μια μικρογραφία ολόκληρης της Ελλάδας.
Αυτή τη φορά, προορισμός μας το Καντήλι, ένα μακρόστενο βουνό στη βορειοδυτική Εύβοια, που απλώνεται κατά μήκος των παραλίων του βόρειου Ευβοϊκού κόλπου. Η Στρουγγίτσα, η ψηλότερη κορυφή του, βρίσκεται στα 1.246 μέτρα υψόμετρο.
Το όρος ονομαζόταν και Μάκιστος, από τον Μάκιστο, γιο του Αθάμαντα. Κατά την αρχαιότητα υπήρχαν σκοπιές φρυκτωριών, ένα είδος οπτικού τηλέγραφου.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, διαμέσου αυτών μεταδόθηκε η άλωση της Τροίας στις Μυκήνες.
Το Καντήλι είναι ένα “πληγωμένο” βουνό. Στη βόρεια πλευρά του η πολυετής ανθρώπινη δραστηριότητα έχει αφήσει το στίγμα της ανεξίτηλο.
Μια σειρά από παλιά ορυχεία λευκόλιθου έχουν αλλοιώσει ανεπανόρθωτα το φυσικό τοπίο.
Η εξόρυξη σταμάτησε το 1990 όταν εμφανίστηκαν υπόγεια νερά στους κρατήρες, δημιουργώντας μικρές λίμνες.
Από θαύμα γλίτωσε ο κύριος ορεινός όγκος του Καντηλίου από την καταστροφή της πύρινης λαίλαπας που κατέκαψε περισσότερα από 30.000 στρέμματα δάσους στη βόρεια Εύβοια το καλοκαίρι του 2016 (και του 2021).
Τα “μαύρα” σημάδια της τεράστιας αυτής οικολογικής καταστροφής είναι ορατά από την κορυφή του βουνού.
Παρόλα αυτά, το βουνό -κυρίως στα ανατολικά- καλύπτεται από ένα εκτεταμένο πευκοδάσος, ενώ παρά το χαμηλό του ύψος, διαθέτει και ελατοδάσος.
Τα πρώτα έλατα, μάλιστα, κάνουν την εμφάνισή τους από τα 500 μέτρα υψόμετρο, πρωτοφανές για τα ελληνικά δασικά οικοσυστήματα.
Η πιο σύντομη διαδρομή για να φτάσεις στην κορυφή είναι από το χωριό Τρούπι, το οποίο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 240 μέτρων στις βόρειες πλαγιές του Καντηλιού.
Ταξιδεύοντας στην Ε.Ο. Χαλκίδας-Αιδηψού, περνάμε το Προκόπι, και στην πρώτη διασταύρωση στρίβουμε αριστερά στο δρόμο που οδηγεί στα χωριά Δαφνούσα, Τρούπι και Καλύβια. Μετά από 7,3 χιλιόμετρα πορείας σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο φτάνουμε στο Τρούπι.
Δεν ξέρουμε το πότε δημιουργήθηκε ακριβώς το χωριό. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι η προέλευση του ονόματος.
Συμφώνα με τις αναφορές των κατοίκων η ονομασία του χωριού οφείλεται σε κάτι τρούπες, μικρές σπηλιές που βρίσκονται ψηλότερα στο βουνό. Εκεί πήγαιναν επί τουρκοκρατίας και κρύβονταν οι κυνηγημένοι Έλληνες της περιοχής.
Μεγάλο ρολό στην εξέλιξη του Τρούπι έπαιξαν τα μεταλλεία λευκόλιθου. Τα συναντάμε πριν και μετά το χωριό.
Εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις, με ορατή ακόμη και μέσα από το αυτοκίνητο τη μεγάλη καταστροφή που έγινε στο φυσικό περιβάλλον.
Σήμερα το Τρούπι είναι ένα ήσυχο μικρό χωριό με λιγοστούς μόνιμους κατοίκους.
Τα περισσότερα σπίτια είναι ανακαινισμένα και χρησιμοποιούνται για εξοχικές κατοικίες. Το χωριό απέχει από τη Χαλκίδα 57 χιλιόμετρα και από το Προκόπι 8,5 χιλιόμετρα.
Το μονοπάτι για την κορυφή Στρουγγίτσα ξεκινά από την εκκλησία του χωριού Αγία Τριάδα (250 μέτρα υψόμετρο).
Ένα κόκκινο μεταλλικό ταμπελάκι πάνω σε ξύλινη κολώνα της ΔΕΗ μας δείχνει τον χωματόδρομο που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Σύντομα μπαίνουμε σε μονοπάτι με καλή σήμανση που ανηφορίζει ΝΔ μέσα σε ένα όμορφο δάσος από πεύκα και πλατάνια. Το μονοπάτι κατά διαστήματα διασταυρώνεται με το χωματόδρομο.
Σε 40′ συναντούμε στη θέση Σέλινα (500 μέτρα υψόμετρο) την πηγή με το υδραγωγείο.
Συνεχίζοντας την πορεία με συντροφιά τα έλατα και την όμορφη θέα του Αιγαίου και των Σποράδων, φτάνουμε σε 35′ στο διάσελο (680 μέτρα υψόμετρο). Από εδώ είναι ορατός και ο Ευβοϊκός κόλπος.
Η διαδρομή συνεχίζεται αριστερά στον ανηφορικό δασικό δρόμο. Σε 20′ βρίσκουμε δεξιά στη βάση αιωνόβιου πλατάνου την Καλή Πηγή και το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής (780 μέτρα υψόμετρο).
Οι ντόπιοι λένε ότι η Καλή Πηγή δεν στερεύει ποτέ, αλλά μην το δέσετε και σκοινί-κορδόνι.
Περπατώντας ακόμα 500 μέτρα στο χωματόδρομο συναντάμε μεταλλικό βέλος πάνω σε δέντρο που δείχνει την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Αφήνουμε τον χωματόδρομο ανηφορίζοντας στα δεξιά σε ελατοσκέπαστη πλαγιά. Από εδώ κι ύστερα αρχίζει η επίπονη ανάβαση στην κορυφή.
Μιας και το μονοπάτι είναι αρκετά ασαφές, είναι αρκετά πιθανό να χάσετε τη σήμανση, όμως μην πτοείστε. Συνεχίστε να ανηφορίζετε και σύντομα θα την ξαναβρείτε.
Μετά από πορεία 45′ φτάνουμε στη θέση Αγνάντι (στα 1.000 μέτρα υψόμετρο) με την πανοραμική θέα του Αιγαίου να απλώνεται στα πόδια μας.
Από εδώ αγναντεύουμε, επίσης, τα χωριά της βόρειας Εύβοιας. Την όμορφη εικόνα χαλάνε τα εγκαταλειμένα λατομεία λευκόλιθου, που έχουν πληγώσει το βουνό και τα απομεινάρια τους έχουν μετατραπεί σε μπάζα και λίμνες.
Συνεχίζουμε την ανάβαση για 30′ και βγαίνουμε σε βραχώδη περιοχή στα 1.180 μέτρα υψόμετρο.
Είναι το χαρακτηριστικό Πέρασμα του Χρυσαετού, όπου θα χρειαστεί ένα μικρό σκαρφάλωμα (τίποτα το ιδιαίτερο) για να βγούμε στο πλάτωμα που φιλοξενεί το τριγωνομετρικό κολωνάκι της κορυφής Στρουγγίτσας στα 1.246 μέτρα υψόμετρο.
Η αποζημίωση για τον κόπο και τον ιδρώτα μας είναι η καταπληκτική θέα, σαν από αεροπλάνο.
Η ματιά μας ταξιδεύει 360 μοίρες από το Αιγαίο στον Ευβοϊκό, ανταμώνει τα βουνά της Εύβοιας (Δίρφυς, Ξεροβούνι, Ευβοϊκός Όλυμπος, Πυξαριάς, Κτυπάς, Ξηρόν Όρος, Τελέθριο) και καταλήγει στις υπόλοιπες κορυφές του Καντηλίου (Δρακότουρλα, Κούβερλο, Ρουπακιά, Πυργάκι) που είναι μια πρόκληση διάσχισης για τους σκληροπυρηνικούς ορειβάτες.
Από κάτω μας, στις δυτικές απολήξεις του βουνού, δεσπόζει η εντυπωσιακή ακτογραμμή του Βόρειου Ευβοϊκού με τις ερημικές παραλίες του που προσεγγίζονται μόνο με σκάφος.
Η πορεία μας συνεχίζεται κατά μήκος της κακοτράχαλης κορυφογραμμής, όπου τα κατεσταμμένα από τους κεραυνούς και τους δυνατούς αιγαιοπελαγίτικους ανέμους δέντρα, συνθέτουν ένα εντυπωσιακό σκηνικό, που όμοιό του δεν έχω δει σε άλλο βουνό (σε τόση τουλάχιστον έκταση).
Μετά από 45′ πορείας φτάνουμε στο διάσελο Δρακότουρλας-Κούβερλου. Από εκεί, ακολουθώντας τη σήμανση αρχίζουμε να κατηφορίζουμε μέσα σε ρεματιά (Ξυλαγκαθόρεμα).
Στη συνέχεια, και αφού βγούμε σε δασικό δρόμο, περνάμε τη διασταύρωση με χωματόδρομο που κατηφορίζει στη Δαφνούσα, και συνεχίζουμε ακολουθώντας το πυκνό δίκτυο δασικών δρόμων της περιοχής.
Ελλείψει σήμανσης, συμβουλευόμαστε το χάρτη και τις ενδείξεις του gps, ώσπου μετά από 6 ώρες έχοντας διανύσει 15,5 χιλιόμετρα, φτάνουμε στην αφετηρία μας, την Αγία Τριάδα, όπου θα ξεδιψάσουμε πίνοντας το δροσερό νερό από την πετρόχτιστη βρύση που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο.
Η (καλοκαιρινή) εξόρμηση στο Καντήλι ολοκληρώθηκε και ο απολογισμός ήταν συντριπτικά θετικός. Μια γη με ανεπανάληπτες αντιθέσεις εκπληκτικής ομορφιάς.
Οι χρυσές ακτές του κόλπου, σμίγουν με τους αγέρωχους βράχους του άγριου βουνού. Δάση από πεύκα, πλατάνια και έλατα.
Μυρωδάτοι θάμνοι, ίταμοι, και ρίγανη, πολλή ρίγανη. Ένας τόπος όπου κυριαρχεί η αίσθηση μιας φύσης που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αναζητά η ψυχή του ανθρώπου που αναγκάζεται να ζει στο αφυδατωμένο αστικό περιβάλλον.