Τελεφερίκ στο Κιλιμάντζαρο;
«Βιώσιμος ορεινός τουρισμός», αυτό είναι το σύνθημα που επέλεξαν τα Ηνωμένα Έθνη για την «Διεθνή Ημέρα Βουνού» του 2021.
Με τον όρο αυτό εννοείται ο τουρισμός που είναι σε αρμονία με τη φύση και το τοπίο καθώς και με τον πολιτισμό των κατοίκων της περιοχής.
Τις τελευταίες ημέρες έχει λάβει μεγάλη δημοσιότητα ένα σχέδιο που έχει καταρτίσει η κυβέρνηση της Τανζανίας και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την έννοια του «Βιώσιμου ορεινού τουρισμού»: την κατασκευή ενός τελεφερίκ στο όρος Κιλιμάντζαρο, το ψηλότερο βουνό της Αφρικής.
Κι απ’ ότι φαίνεται, είναι αποφασισμένη να το υλοποιήσει με κάθε μέσο.
«Ολοκληρώνουμε τη νομική διαδικασία για την εγκατάσταση τελεφερίκ και πολύ σύντομα οι Τανζανοί θα ενημερωθούν για την ακριβή ημερομηνία έναρξης αυτής της υπηρεσίας», δήλωσε η αναπληρώτρια υπουργός Τουρισμού της αφρικανικής χώρας, Mary Mansanja, πριν από λίγες ημέρες. «Με αυτά τα τελεφερίκ, θα χρειαστούν ακόμη και 30 λεπτά για να ανέβει κανείς στο βουνό».
Έως τα 3.850 μέτρα σε μισή ώρα
Το έργο ήταν υπό διαβούλευση για περισσότερα από δύο χρόνια. Σύμφωνα με συνεχείς αναφορές του Τύπου από την Τανζανία, το τελεφερίκ θα κατασκευαστεί κατά μήκος της διαδρομής Machame: από την Machame Gate, την είσοδο στη διαδρομή στα 1.800 μέτρα περίπου μέχρι το οροπέδιο Shira στα 3.850 μέτρα.
Η διαδρομή Machame μήκους 63 χιλιομέτρων είναι μία από τις πιο δημοφιλείς από τις επτά κύριες διαδρομές μέχρι το Κιλιμάντζαρο.
Έξι έως επτά ημέρες υπολογίζονται για την ανάβαση στην κορυφή των 5.895 μέτρων.
Η χρήση του τελεφερίκ από τους επισκέπτες στο βουνό που φιλοδοξούν ν’ ανέβουν στην κορυφή του, είναι δίκοπο μαχαίρι.
Από τη μία θα κερδίσουν δύο ημέρες πεζοπορίας με ότι αυτό συνεπάγεται και από την άλλη θέτουν τον εαυτό τους σε μεγάλο κίνδυνο. Και εξηγούμαι.
Όποιος επιλέξει να μεταφερθεί με τελεφερίκ έως και 3.850 μέτρα μέσα σε μισή ώρα, διατρέχει πολύ υψηλό κίνδυνο να νοσήσει από τη νόσο του υψομέτρου.
Ήδη, περίπου το 70% των τουριστών στο Κιλιμάντζαρο αναφέρουν συμπτώματα οξείας ασθένειας του υψομέτρου.
Δεν περνάει ούτε ένας χρόνος χωρίς θανάτους στο βουνό, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό αποσιωπώνται από την κυβέρνηση της Τανζανίας.
Ο τουρισμός ανακάμπτει μόνο αργά και μεθοδικά
Η εγκατάσταση ενός τελεφερίκ στο Κιλιμάντζαρο δεν είναι καινούργιο σχέδιο. Ήδη το 1968, μηχανικοί από τη Γαλλία εξέτασαν αυτή τη δυνατότητα.
Ωστόσο, το σχέδιο έμεινε στο ράφι για μισό αιώνα. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι τώρα αποφασισμένη να το κάνει πράξη.
Ο τουρισμός στην Τανζανία έχει καταρρεύσει ως αποτέλεσμα της πανδημίας του κορωνοϊού.
Ο αριθμός των επισκεπτών μειώθηκε από περίπου 1,5 εκατομμύριο το 2019 σε λίγο λιγότερο από 621.000 το 2020.
Φέτος, η αγορά έχει πράγματι ανακάμψει κάπως: Τους πρώτους δέκα μήνες, η κυβέρνηση μέτρησε περίπου 716.000 τουρίστες. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μέχρι τα προ-COVID επίπεδα.
Το Κιλιμάντζαρο είναι αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους τουριστικούς μαγνήτες της χώρας.
Πριν από την πανδημία, περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι προσπαθούσαν να φτάσουν στην κορυφή κάθε χρόνο – με ότι αυτό συνεπάγεται για το οικολογικό τους αποτύπωμα στο βουνό. Και τώρα μιλάμε και για τελεφερίκ;
Οι αχθοφόροι κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους
Το μόνο βιώσιμο πράγμα που θα κουβαλούσε ένα τελεφερίκ στο Κιλιμάντζαρο θα ήταν η εμπορική επιτυχία των εταιριών που δραστηριοποιούνται στο βουνό.
Για κάποιους όμως τα νέα αυτά δεν είναι ευχάριστα. Διότι ακόμη κι αν οι ορειβάτες συνεχίσουν να ανεβαίνουν με τα πόδια στο βουνό, το τελεφερίκ πιθανότατα θα χρησιμοποιούνταν και για τη μεταφορά υλικών και προμηθειών.
Εκατοντάδες αχθοφόροι που εργάζονται για τις πολυάριθμες εμπορικές εταιρίες θα πρέπει να φοβούνται για τη δουλειά τους. Η κυβέρνηση, όμως, δεν λέει κουβέντα για αυτό.
Είναι προφανές ότι η τοποθέτηση ενός τελεφερίκ είναι μια σοβαρή παρέμβαση στη φύση. Και το Κιλιμάντζαρο θα χάσει πολύ από τη μαγεία και την ομορφιά των αντιθέσεών του.
Βουνά που βεβηλώνονται και κακοποιούνται από τελεφερίκ, όπως το Mont Blanc στη Γαλλία ή το Zugspitze στη Γερμανία, θα έπρεπε να αποτελούν επαρκή προειδοποίηση και παράδειγμα προς αποφυγή– και όχι μόνο τη Διεθνή Ημέρα Βουνού.
