Laila Peak, ένα από τα ωραιότερα βουνά του Πακιστάν

Το Laila Peak είναι ένα από τα ωραιότερα βουνά του Πακιστάν – αν όχι του κόσμου- με την επιβλητική κορυφή του να σχηματίζει ένα τέλειο σχήμα βελόνας.

Το βουνό είναι διάσημο για τη δυτική του όψη, με την ομοιόμορφη κλίση που σχηματίζει μια γιγαντιαία ράμπα.

Αντίθετα, οι βόρειες και ανατολικές γρανιτένιες πλαγιές του είναι απότομες και απροσπέλαστες.

Το Laila Peak έχει υψόμετρο 6.096 μέτρα. Βρίσκεται ανατολικά της κοιλάδας Gondogoro και δυτικά της κοιλάδας Chogolisa στο ορεινό συγκρότημα Masherbrum του Baltistan και είναι ορατή από όσους διασχίζουν το Gondogoro La από την Concordia και την Κατασκήνωση Βάσης του K2.

Η πρώτη ανάβαση ήταν από μια ομάδα τεσσάρων Βρετανών, συμπεριλαμβανομένων των Simon Yates, Sean Smith και Mark Miller, οι οποίοι ανέβηκαν στην κορυφή το 1987 μέσω της δυτικής όψης από το παγετώνα Gondogoro.

Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη αναρρίχηση του Simon Yates μετά το έπος της Siula Grande το 1985.

Όπως συνέβη πολλάκις στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με βουνά αυτού του υψομέτρου στο Karakoram, η ανάβαση αυτή έγινε παράνομα χωρίς τις σχετικές άδειες.

Ενώ αρχικά ήταν μια «ανεπίσημη» ανάβαση με περιορισμένη διεθνή αναγνώσιμη, έγινε «επίσημη» όταν ο Simon Yates αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιογραφικού του βιβλίου «The Flame of Adventure» («Η Φλόγα της Περιπέτειας»), που περιελάμβανε μια σειρά εξαιρετικών φωτογραφιών της ανάβασης.

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 μια γερμανική αποστολή ανέβηκε στο βουνό από την ίδια διαδρομή, όπως επίσης και μια ελβετική ομάδα το 1993. Και οι δύο αυτές αποστολές έγιναν επίσης παράνομα.

Η πρώτη «επίσημη» ανάβαση έλαβε χώρα το 1997 από μια Ιταλική αποστολή. Ο Fabio Iacchini και ο Paolo Cavagnetto ανέβηκαν αρχικά στην κορυφή με τους Camillo Della Vedova, Giovanni Ongaro και Guido Ruggeri να τους ακολουθούν την επόμενη μέρα.

Όταν έφτασαν στην κορυφή, οι Ιταλοί ανακάλυψαν μια φιάλη υγραερίου με χαραγμένα τα ονόματα των τεσσάρων Βρετανών ορειβατών, οι οποίοι ανέβηκαν στο βουνό μια δεκαετία νωρίτερα.

Η διαδρομή που ακολούθησαν οι Ιταλοί ήταν ωστόσο ελαφρώς δυσκολότερη, καθώς αναρριχήθηκαν στην βόρεια κόψη της δυτικής πλευράς, σε αντίθεση με τις ελαφρώς «ευκολότερες» νότιες πλαγιές της.

Οι Ιταλοί είχαν προσπαθήσει να αναρριχηθούν στο βουνό την προηγούμενη χρονιά, αλλά υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν λόγω της κακής ποιότητας του χιονιού.

Όλες οι ανωτέρω αναβάσεις έγιναν με αλπικό στιλ. Μια δυνατή ομάδα μπορεί ν’ ανεβεί στην κορυφή σε μία μόλις μέρα, με αφετηρία μια προωθημένη κατασκήνωση βάσης στην ανατολική πλευρά του παγετώνα Gondogoro.

Με περίπου 1.500 μέτρα υψομετρική, πολλοί ορειβάτες θα επιλέξουν να κάνουν ένα μπιβουάκ στη διαδρομή και την επόμενη μέρα να χτυπήσουν την κορυφή και να κατέβουν.

Η αναρρίχηση είναι μέσου βαθμού με κλίση όχι μεγαλύτερη από 55 μοίρες. Το κατώτερο τμήμα της διαδρομής ελίσσεται σε μικτό πεδίο βράχου και πάγου, με τον πάγο να κυριαρχεί προοδευτικά στα μεγαλύτερα υψόμετρα.

Η πρώτη χειμερινή ανάβαση έγινε τον Φεβρουάριο του 2013 από τους Ισπανούς ορειβάτες Alex Txikon και José Fernandez, οι οποίοι είχαν ν’ αντιμετωπίσουν θερμοκρασίες που έφταναν τους -35°C και ανέμους ταχύτητας άνω των 60 χλμ/ώρα.

Η πρώτη κατάβαση με σκι έγινε το καλοκαίρι του 2005 από τους Fredrik Ericsson και Jörgen Aamot.

Οι δυο Σκανδιναβοί ορειβάτες δεν έφτασε στην κορυφή του βουνού, καθώς σταμάτησαν 120 μέτρα χαμηλότερα.

Οι συνθήκες που επικρατούσαν στην κορυφή καθηστούσαν την κατάβαση με σκι από εκεί «αυτοκτονική».

Θέση στο χάρτη

Πηγή
summitpost.org