Το Μονοπάτι των Ίνκας προς το Μάτσου Πίτσου
Πεζοπορία σε μονοπάτια που ενώνουν το παρελθόν με το παρόν, ακολουθώντας τα χνάρια άλλων λαών και πολιτισμών, χαμένων αλλά όχι ξεχασμένων.
Μονοπάτια δύσκολα, απότομα, ολισθηρά. Ο πεζοπόρος δοκιμάζει τις δυνάμεις και την αντοχή του.
Έρχεται αντιμέτωπος με την άγρια φύση, καλείται να αντιμετωπίσει απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες.
Για όσους επιλέγουν μια τέτοιου είδους εμπειρία, η προσπάθεια είναι επίπονη, κουραστική. Μερικές φορές κι επικίνδυνη.
Η διαδρομή, μια υπέροχη θέα ενός φυσικού τοπίου, η επαφή με ένα ανέγγιχτο φυσικό περιβάλλον και ο τελικός προορισμός αποζημιώνουν για την προσπάθεια.
Μία τέτοια διαδρομή είναι το Μονοπάτι των Ίνκας προς το Μάτσου Πίτσου (Machu Picchu), γνωστό και ως Camino Inca.
Οι Ίνκας έφτιαξαν ένα τεράστιο δίκτυο μονοπατιών, περίπου 40.000 χλμ., για να συνδέσουν την τεράστια αυτοκρατορία τους.
Ωστόσο, ένα ιδιαίτερα όμορφο τμήμα 43 χλμ., που συνδέει τους σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους των Ίνκας -Runcuracay, Sayacmarca, Phuyupatamarca, Wiñay Wayna και Machu Picchu- έχει γίνει πολύ δημοφιλές τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Ξεκινώντας από την Ιερή Κοιλάδα του ποταμού Urubamba, περιλαμβάνει τρεις επικαλυπτόμενες διαδρομές, δύο από τις οποίες απαιτούν ανάβαση σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 4.200 μέτρων.
Το μονοπάτι βρίσκεται πάνω στην οροσειρά των Άνδεων, περνά από διαφορετικά οικοσυστήματα, συμπεριλαμβανομένων όμορφων ορεινών τοπίων, της υποτροπικής ζούγκλας, των πλούσιων ομιχλωδών δασών των Άνδεων και της αλπικής τούνδρας.
Ο τελικός προορισμός είναι μοναδικός και αποζημιώνει την προσπάθεια: το Μάτσου Πίτσου – η μυστηριώδης “χαμένη πολιτεία” των Ίνκας.
Οι πεζοπόροι στην διαδρομή τους θα συναντήσουν τα ερείπια της Patallaqta, ενός οικισμού που χρησιμοποιούνταν από τους Ίνκας για θρησκευτικές τελετές, για καλλιέργεια, αλλά και για να φιλοξενεί τους στρατιώτες από τον κοντινό λόφο Willkaraqay.
Το μονοπάτι ανεβαίνει κατά μήκος του ποταμού Kusichaka. Η κοιλάδα του ποταμού έχει ιδιαίτερη αρχαιολογική αξία, λόγω των στοιχείων που παρέχει για τον πολιτισμό των Ίνκας. Ήταν μια σημαντική γεωργική περιοχή της αυτοκρατορίας τους.
Η ανοδική πορεία συνεχίζεται, μετά από μια στάση στο μικρό χωριό Wayllapampa. Στα 3.750 μέτρα υψόμετρο βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος Runkuraqay.
Πρόκειται για τα ερείπια ενός κυκλικού κτίσματος (tambo) των Ίνκας. Θα μπορούσε να ήταν ένα φρούριο ή ακόμα και τόπος ξεκούρασης των ταξιδιωτών.
Η ανάβαση συνεχίζεται, περνώντας μια μικρή λίμνη που ονομάζεται Quchapata, και το υψόμετρο είναι 3.950 μέτρα.
Πορεία μέσα από τα ομιχλώδη δάση, απότομη μερικές φορές, με συγκλονιστική θέα των ορεινών όγκων.
Ακολουθούν οι αρχαιολογικοί χώροι Sayaqmarka -η κυρίαρχη πόλη- και Qunchamarka, ενός ακόμα tampo.
Επόμενος σταθμός η πόλη Puyupatamarca, λίγο χαμηλότερα στα 3.200 μέτρα. Το όνομα της πόλης σημαίνει “η πόλη πάνω από τα σύννεφα”.
Στα ερείπια περιλαμβάνονται πέντε πέτρινα λουτρά, τα οποία κατά τη διάρκεια των βροχοπτώσεων προσφέρουν καθαρό τρεχούμενο νερό.
Καθώς το μονοπάτι κατηφορίζει περίπου 1.000 μέτρα, οι πεζοπόροι κατεβαίνουν 1.500 γρανιτένια, ακανόνιστα σκαλιά.
Η βλάστηση είναι πυκνή, οργιαστική, καταπράσινη. Η συνοδεία μεγαλώνει, αφού προστίθενται πεταλούδες και πουλιά.
Η θέα προς τον “ιερό ποταμό” είναι εντυπωσιακή. Ένα τούνελ ακολουθεί σε αυτό τον τομέα του μονοπατιού.
Μετά το τούνελ το Machu Picchu είναι ορατό. Καθώς το μονοπάτι πλησιάζει προς την “Πύλη του Ήλιου”, μια μικρή παράκαμψη οδηγεί στον οικισμό Wiñay Wayna. Το όνομα του οικισμού σημαίνει “για πάντα νέος”!
Χτισμένος σε μια απότομη πλαγιά, με θέα στον “ιερό ποταμό” Urubamba. Συγκροτήματα κατοικιών, που συνδέονται με σκάλες, γεωργικές αναβαθμίδες, λουτρά και κρήνες συνθέτουν ένα από τα ομορφότερα συγκροτήματα των Ίνκας.
Το μονοπάτι, μετά από 3 χλμ. κατάβασης σε απότομα σκαλοπάτια στην ανατολική πλαγιά του βουνού που ονομάζεται Machu Picchu, οδηγεί στην Intipunku, την “Πύλη του Ήλιου”.
Από το ψηλότερο σημείο της κορυφογραμμής, αποκαλύπτεται το μεγαλείο του αρχαιολογικού χώρου του Machu Picchu!
Υπάρχει όριο των ανθρώπων που μπορούν να ακολουθήσουν τη διαδρομή ημερησίως, που δεν μπορεί να υπερβαίνουν τους 500. Από αυτούς, οι 200 είναι πεζοπόροι και οι υπόλοιποι είναι οδηγοί και αχθοφόροι.
Η κλασσική διαδρομή ολοκληρώνεται σε 4-5 μέρες. Πολλοί τουρίστες από όλο τον κόσμο θέλουν να περπατήσουν σ’ αυτό το αρχαίο, γραφικό μονοπάτι προς τον αρχαιολογικό χώρο του Μάτσου Πίτσου.
Το Inca Trail στο Street View της Google
Ο αρχαιολογικός χώρος του Machu Picchu
Η αρχαία πόλη Machu Picchu που βρίσκεται στο νότιο Περού είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του πολιτισμού των Ίνκα, που χάθηκε με απότομο τρόπο και που η εξέλιξή του ήταν και παραμένει θέμα συζήτησης.
Το Μάτσου Πίτσου στη γλώσσα Κέτσουα σημαίνει «αρχαίο βουνό». Βρίσκεται σε υψόμετρο 2.430 μέτρων στην Sierra Vilcabamba, στην αριστερή όχθη του ποταμού Urubamba. Απέχει 80 χιλιόμετρα από την πόλη Cusco.
Η πόλη είναι χτισμένη επάνω σε μια πολύ στενή κύρτωση του ορεινού όγκου της Sierra και συνδέει την πόλη με τη κορυφή Huayna Picchu, που σημαίνει η «νεαρή κορυφή».
Παρότι οι ακραίες καιρικές και κλιματολογικές συνθήκες δεν είναι χαρακτηριστικό της περιοχής, σε σύγκριση πάντα με το γενικό σύνολο των κορυφογραμμών των Άνδεων, η ανθρώπινη κατοίκηση για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πόλη Μάτσου Πίτσου, δεν είναι εφικτή.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι αρχαιολόγοι δεν δέχτηκαν ότι αυτή η πόλη αποτέλεσε το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας στη διάρκεια της Ισπανικής κατάκτησης.
Η δυσπρόσιτη θέση του Μάτσου Πίτσου έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι ήταν το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας, στον αγώνα τους εναντίον των Ισπανών.
Δηλαδή πολλοί πίστεψαν ότι ήταν η θρυλική Vilcabamba la Vieja που ίδρυσε ο βασιλέας των Ίνκας Manco Inca.
Η πραγματικότητα είναι ότι το Μάτσου Πίτσου χτίστηκε το 1460 και χρησίμευε ως αστρονομικό παρατηρητήριο με αρχείο χρονολόγησης, λατρευτικό κέντρο και ως θερινά ανάκτορα των βασιλέων.
Η πόλη φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκε όταν ο ηγεμόνας Manco Inca ξεκίνησε τον αγώνα ανεξαρτησίας των Ίνκας από τους Ισπανούς κατακτητές, γιατί όπως φάνηκε από τα ευρήματα, εκείνη την εποχή τηv πόλη χτύπησε μια μεταδοτική ασθένεια.
Έκτοτε κανένας δεν αναφέρθηκε σε αυτή την πόλη και κανένας δεν ξαναπάτησε εκεί μέχρι το 1911 που ανακαλύφθηκε από τον Αμερικανό ιστορικό και αρχαιολόγο Hiram Bingham.
Η πρόσβαση στην πόλη δεν είναι εύκολη καθώς η πορεία, μέχρι τα 2.350 μέτρα υψόμετρο, γίνεται μόνο με τρένο ενώ το υπόλοιπο τμήμα ο επισκέπτης το κάνει περπατώντας.
Η αρχαία είσοδος της πόλης ήταν από τη νότια πλευρά και όχι από τη δυτική που είναι σήμερα για τους επισκέπτες.
Έχουν μετρηθεί στη πόλη 200 κτίσματα που χωρίζονται μεταξύ τους με τοίχους, ανοιχτούς χώρους σαν πλατείες και μονοπάτια.
Η πόλη χωρίζεται σε δυο τομείς που τους χωρίζει μια μεγάλη πλατεία. Οι δυο τομείς είναι ο Αστικός και ο Αγροτικός τομέας.
Ο Αστικός τομέας βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πόλης και περιλαμβάνει όλα τα τελετουργικά και διοικητικά κτίρια της πόλης μαζί με τα οικήματα, καθώς και τέσσερις πλατείες. Τα κυριότερα μνημεία είναι:
- Ο Ναός του Ήλιου (Torreon), ήταν ένα θρησκευτικό συγκρότημα κτισμάτων με σκοπό τη διενέργεια ιεροτελεστιών και αστρονομικών μετρήσεων.
- Η ιερή πλατεία, με τρία μεγάλα κτίρια που τους έχουν δοθεί τα ονόματα «Ναός των Τριών Παραθύρων», «Κυρίως Ναός» και «Ναός του Ιερέα». Και τα τρία κτίσματα έχουν κτιστεί με τεράστιους τετράγωνους λίθους λευκού γρανίτη, οι οποίοι είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι και δίχως κενά μεταξύ τους.
- Η Inti Watana, που σημαίνει «εκεί που ενώνει ο ήλιος», είναι ένας τεράστιος γρανιτένιος λίθος που χρησιμοποιούνταν για αστρονομικές παρατηρήσεις.
- Το συγκρότημα του Κόνδορα ή αλλιώς Συγκρότημα των Φυλακών, όπου ανακαλύφθηκαν πολλά κτίσματα με υγρά υπόγεια και κόκαλα ζώων. Πιθανότατα εκεί φυλάσσονταν τα ιερά ζώα προς θυσία. Τα ονόματα του συγκροτήματος επινοήθηκαν από τον λαξευμένο κόνδορα που υπάρχει πάνω σε έναν μονόλιθο και από τα υγρά υπόγεια που προαναφέρθηκαν.
Ο Αγροτικός τομέας χωρίζεται από τον Αστικό με μια μεγάλη πλατεία και μια αποξηραμένη τάφρο ενώ βρίσκεται στο νότιο τμήμα της πόλης.
Εκεί βρίσκονται όλοι οι αποθηκευτικοί και λειτουργικοί χώροι της πόλης. Στο ακραίο νότιο τμήμα του τομέα εντοπίζονται πολλές κατοικίες ενώ στο ψηλότερο μέρος του τομέα διακρίνεται η Άνω Νεκρόπολη, όπου εντοπίστηκαν πολυάριθμοι τάφοι με 135 λείψανα γυναικόπαιδων, πράγμα το οποίο δημιούργησε ερωτηματικά στους ερευνητές και αρχαιολόγους της πόλης.
Γύρω από τα οικήματα βρίσκονται αποθήκες και μεγάλοι περίβολοι οι οποίοι αποτελούν δείγμα τις περουβιανής αγροτικής καθημερινής ζωής.
