Άνθρωποι και βουνά: Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα Βουνών
Όλοι έχουμε μια ιδέα, μια άποψη ή έστω μια σκέψη για την μεγαλοπρέπεια των βουνών που μας περιβάλλουν.
Τα τελευταία 15 χρόνια έχω αφιερώσει μεγάλο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μου στην περιπλάνηση στους ορεινούς όγκους της πατρίδας μας, κι αυτό που απέκτησα- σαν φιλοσοφία ζωής- είναι η δική μας ασημαντότητα μπροστά στην ακτινονοβόλα μεγαλοπρέπεια των ορέων και της φύσης γενικότερα.
Αυτό μου επιτρέπει να φιλοσοφώ και να δίνω σημασία σε πράγματα που έχουν αξία.
Τα βουνά αδιαφορούν για τις καθημερινές μας ενέργειες, για τα μεγαλεπίβολα σχέδιά μας, για τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τις βαρυσήμαντες πράξεις μας, για την υστεροφημία και την ματαιοδοξία μας.
Τα βουνά και η φύση φτύνουν στα μούτρα μας την απλότητά τους και το αιώνιο μεγαλείο τους.
Η αιωνιότητα των βουνών κάνει όλες τις θεωρίες, τα δόγματα, τις θρησκείες ακόμα και τις σκέψεις μας να μοιάζουν ανιαρές αν όχι κωμικές.
Ζούμε μονάχα μια φορά, κι είναι κρίμα να χαραμίζομαστε κολυμπώντας μέσα στον βούρκο της ματαιοδοξίας, της ακόρεστης απληστίας και του αυτάρεσκου ναρκισσισμού.
Ο χρόνος περνά γρήγορα. Κι έρχεται κάποια στιγμή που στεκόμαστε απέναντι σε μια ανταριασμένη ορθοπλαγιά και συνειδητοποιούμε πόσο μικροί κι αδύναμοι είμαστε. Και τότε όλα ξεκαθαρίζουν…