Η πρώτη ανάβαση στο Nanga Parbat
Η πρώτη ανάβαση στο Nanga Parbat έγινε στις 3 Ιουλίου 1953 από τον Αυστριακό ορειβάτη Hermann Buhl, ο οποίος ήταν μέλος μιας Γερμανικής αποστολής με αρχηγό τον Karl Herrligkoffer.
Ο Hermann Buhl ανέβηκε μόνος του στην κορυφή χωρίς να χρησιμοποιήσει συμπληρωματικό οξυγόνο.
Γενικά στην αποστολή δεν φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε συμπληρωματικό οξυγόνο, παρά μόνο για ιατρικούς λόγους.
Το Pervitin
Κατά τη διάρκεια της ανάβασης, ο Buhl πήρε Pervitin, ένα φάρμακο με δραστική ουσία τη μεθαμφεταμίνη, η οποία ως γνωστόν είναι ένα ψυχοενεργό διεγερτικό ναρκωτικό, που αυξάνει την εγρήγορση και την ενέργεια.
Σε υψηλές δόσεις, μπορεί να προκαλέσει ευφορία, ενίσχυση της αυτοεκτίμησης καθώς και την αύξηση της σεξουαλικότητας.
Το Nanga Parbat
Το Nanga Parbat βρίσκεται στο Πακιστάν στο δυτικό άκρο των Ιμαλαΐων. Είναι το ένατο υψηλότερο βουνό στον κόσμο (8.126 μ.) και ήταν η τρίτη σε σειρά οκτάρα κορυφή που πατήθηκε από άνθρωπο, μετά την Annapurna και το Everest.
Η αποστολή
Επικεφαλής της αποστολής, η οποία αποτελούνταν από 10 ορειβάτες από την Γερμανία και την Αυστρία, ήταν ο Karl Herrligkoffer.
Ανάμεσά τους, ο κινηματογραφιστής και φωτογράφος Hans Ertl, που εκείνη την εποχή ζούσε και εργαζόταν στη Βολιβία.
Στην αποστολή συμμετείχε, επίσης, μια ομάδα υποστήριξης και ντόπιοι αχθοφόροι από την περιοχή Hunza του Πακιστάν.
Θα έρχονταν και πέντε Sherpas από την Ινδία, αλλά δεν τους επιτράπηκε η είσοδος στο Πακιστάν.
Το γεγονός αυτό επηρέασε αρνητικά την ομαλή διεξαγωγή της αποστολής. Η έλλειψη έμπειρων αχθοφόρων μεγάλου υψομέτρου αποδείχθηκε καθοριστική στο στήσιμο και τον εξοπλισμό των κατασκηνώσεων, κατά τη διάρκεια της προώθησης στα μεγαλύτερα υψόμετρα πάνω στο βουνό.
Η πολιορκία του βουνού έγινε από τη βόρεια πλευρά. Μια πιθανή διαδρομή είχε εξερευνηθεί για πρώτη φορά από μια Γερμανική αποστολή το 1932.
Η διαδρομή αυτή θεωρούνταν ότι προσέφερε τη μόνη εφικτή γραμμή ανάβασης, παρά την σχετικά πρόσφατη εξερεύνηση της διαδρομής από την Όψη Diamir, η οποία στη συνέχεια καθιερώθηκε λίγο-πολύ ως η κλασική διαδρομή για την ανάβαση στην κορυφή του βουνού.
Με αφετηρία το Base Camp λίγο κάτω από τα 4.000 μέτρα, δίπλα στον παγετώνα Rakhiot, η διαδρομή διέσχιζε την βορειοανατολική πλευρά του βουνού, κάτω από την επιρρεπή σε χιονοστιβάδες Όψη Rakhiot, για να πιάσει την ανατολική κορυφογραμμή από το χαρακτηριστικό σημείο με την ονομασία Moor’s Head.
Από εκεί, η γραμμή ανάβασης περνάει πάνω από το Silbersattel και το Silver Plateau, μέχρι την Προκορφή των 7.850 μέτρων και στη συνέχεια κατά μήκος του του Bazhin Gap μέχρι την κύρια κορυφή του Nanga Parbat.
Πρόκειται για μια μεγάλη και πολύπλοκη διαδρομή, που καλύπτει απόσταση 18 χιλιομέτρων και συνολική υψομετρική 4.625 μέτρα.
Το ψηλότερο σημείο που είχε καταφέρει να φτάσει ποτέ κάποιος ορειβάτης στο βουνό ήταν λίγο κάτω από την Προκορφή των 7.850 μέτρων. Ήταν το 1934, από τους Peter Aschenbrenner και Erwin Schneider.
Στη συνέχεια, όμως, χτυπήθηκαν από μια καταιγίδα και η πολυπληθής ομάδα που είχε εγκατασταθεί στην προωθημένη κατασκήνωση αποφάσισε να υποχωρήσει.
Τρεις Γερμανοί ορειβάτες και έξι Sherpas πέθαναν κατά την κατάβαση. Ο Aschenbrenner ήταν ένας από τους επιζώντες. Η μοίρα του έμελλε να αναδειχθεί σε κορυφαία μορφή της αποστολής του 1953.
Ένα από τα θύματα το 1934 ήταν ο Willi Merkl, αρχηγός της αποστολής. Ο ετεροθαλής αδελφός του Karl Herrligkoffer (που τότε ήταν 17 ετών), γιατρός στο επάγγελμα, παρόλο που δεν είχε εμπειρία από ορειβασία, αποφάσισε να ηγηθεί της αποστολής του 1953.
Οι κακές καιρικές συνθήκες και η έλλειψη έμπειρων αχθοφόρων μεγάλου υψομέτρου καθυστέρησαν την πρόοδο της αποστολής στο στήσιμο των κατασκηνώσεων στο ανάπτυγμα της βορειοανατολικής πλευράς του βουνού.
Camps 3 και 4
Στις 10 Ιουνίου, ο Buhl, ο Kollensperger και μια ομάδα αχθοφόρων έστησαν το Camp 3 στα 6.100 μέτρα περίπου, σ’ ένα μπαλκόνι στον Παγετώνα Rakhiot.
Αυτό το σημείο σήμανε το τέλος της μεγάλης κίνησης της αποστολής από δεξιά προς τα αριστερά κατά μήκος της βορειοανατολικής όψης του βουνού.
Από εδώ, η διαδρομή στρίβει προς τα δεξιά, διασχίζοντας την πλαγιά κάτω από την κορυφή Rakhiot για ν’ ανέβει στην ανατολική κορυφογραμμή του Nanga Parbat.
Στις 18 Ιουνίου ο Buhl, ο Frauenberger, ο Rainer και ο Kempter έφτασαν στην τοποθεσία του Camp 4, περίπου στα 6.700 μέτρα υψόμετρο, κάτω από την κορυφή Rakhiot.
Έσκαψαν μια παγοσπηλιά και μετά επέστρεψαν στο Camp 3. Την επόμενη ημέρα, ο Buhl και ο Kempter ανέβηκαν ξανά στο Camp 4.
Πέρα από την κατασκήνωση, η διαδρομή οδηγούσε σε έναν τοίχο πάγου που ήταν κοντά στο όριο δυσκολίας που θα περίμενε κανείς να αντιμετωπίσουν οι άπειροι αχθοφόροι.
Ο Buhl και ο Kempter διέσχισαν αυτό το τμήμα στις 20 Ιουνίου, χωρίς αχθοφόρους, και φιξάρησαν σχοινιά κατά μήκος του.
Έφτασαν στο Moor’s Head, στην ανατολική κορυφογραμμή του Nanga Parbat, και ο Buhl σκαρφάλωσε σε μια βελόνα βράχου 20 μέτρων –την Rakhiot Needle- κοντά στην κορυφή Rakhiot. Το βράδυ επέστρεψαν στο Camp 4.
Ο κακός καιρός και οι ασθένειες που ενέσκηψαν στους αχθοφόρους, σε συνδυασμό με τη δυσκολία της παγωμένης Όψης Rakhiot, εμπόδισαν την περαιτέρω πρόοδο.
Μέχρι τις αρχές Ιουλίου, η αποστολή δεν είχε ακόμη στήσει κατασκήνωση στην ανατολική κορυφογραμμή – απαραίτητη για μια προσπάθεια ανάβασης στην κορυφή.
Η περίοδος των μουσώνων ήταν προ των πυλών, αν και ο αντίκτυπός τους στο Nanga Parbat δεν είναι τόσο καθοριστικός όσο στα Ιμαλάια του Νεπάλ.
Μια περαιτέρω δυσκολία ήταν ότι ο Peter Aschenbrenner, ο αρχηγός αναρρίχησης της αποστολής, επρόκειτο να επιστρέψει στο σπίτι του- ήταν γραμμένο στο συμβόλαιό του ότι έπρεπε να του επιτραπεί να το κάνει στις αρχές Ιουλίου. Η ηγεσία της αναρρίχησης παραδόθηκε στον Walter Frauenberger.
Στις 28 Ιουνίου οι Walter Frauenberger, Hermann Kollensperger, Hermann Buhl και Otto Kempter ξεκίνησαν από το Camp 4 προς το Moor’s Head.
Σύμφωνα με την αφήγηση του Kollensperger, που αναφέρεται στην επίσημη έκθεση της αποστολής, οι ορειβάτες καθυστέρησαν την αναχώρησή τους με την ελπίδα ότι θα προλάβαιναν την άφιξη των αχθοφόρων.
Τελικά, δεν ήρθε κανείς, οπότε ξεκίνησαν γύρω στο μεσημέρι, παίρνοντας μαζί τους αρκετό εξοπλισμό.
Το σχέδιο προέβλεπε την κατασκευή μιας παγοσπηλιάς στην τοποθεσία του Camp 5, όπου θα διέμεναν ο Buhl και ο Kempter, προκειμένου να επιχειρήσουν μια απόπειρα για την κορυφή, ενώ οι Frauenberger και Kollensperger θα κατέβαιναν.
Στην αυτοβιογραφία του Buhl αναφέρεται ότι η ομάδα μετέφερε εξοπλισμό μόνο για αυτόν, ο οποίος επρόκειτο να κάνει μια σόλο προσπάθεια για την κορυφή.
Ο καιρός επιδεινώθηκε φέρνοντας ομίχλη και έντονη χιονόπτωση. Οι αφηγήσεις του Kollensperger και του Buhl συμφωνούν στο γεγονός ότι ήταν ο Kempter αυτός που πρότεινε τελικά να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια και ότι αυτό έγινε αποδεκτό από όλους (έστω και απρόθυμα από τον Buhl). Όταν έφτασαν στο Camp 4 είχε πέσει βαθύ σκοτάδι.
«Μόλις μπήκαμε στους υπνόσακούς μας και ήπιαμε μια αναζωογονητική μπύρα, αρχίσαμε να νιώθουμε ξανά ο εαυτός μας» – Hermann Kollensperger
Την επόμενη μέρα ο κακός καιρός διατηρήθηκε και η ομάδα κατέβηκε στο Camp 3. Ο Hans Ertl, μαζί με τέσσερις αχθοφόρους είχαν ήδη εγκατασταθεί εκεί.
Ο Hermann Kollensperger, εξουθενωμένος και υποφέροντας από πονόδοντο, κατέβηκε στο Base Camp.
Η 30η Ιουνίου ξημέρωσε με απροσδόκητα καθαρό καιρό. Σχεδόν όλοι στην αποστολή -συμπεριλαμβανομένου του Buhl- φαίνεται να πίστευαν ότι ο μουσώνας ανά πάσα στιγμή θα έκλεινε το βουνό. Μόνο ο Hans Ertl είχε την άποψη ότι το μοτίβο του καιρού δεν ήταν τόσο απλό.
«Κανείς μας δεν ονειρευόταν ότι αυτός ο εξαιρετικά όμορφος καιρός θα διαρκούσε για ένα ολόκληρο δεκαπενθήμερο» – Karl Herrligfoffer.
Από το Base Camp, εκδόθηκαν οδηγίες μέσω ασυρμάτου να κατέβουν οι ορειβάτες στο Camp 3, επειδή υπήρχε μια ανησυχία ότι χρειάζονταν ξεκούραση.
Δεν είναι σαφές από την έκθεση του Herrligkoffer, εάν αυτό ήταν ο λόγος ή εάν υπήρχε πλάνο εγκατάλειψης της αποστολής. Ο Buhl, πάντως, δεν είχε καμία αμφιβολία ότι ίσχυε το δεύτερο.
Σύμφωνα με τον Hermann Buhl, οι ορειβάτες στο Camp 3, κατέστησαν σαφές στο Base Camp ότι σκόπευαν να κάνουν μια προσπάθεια για την κορυφή με ή χωρίς έγκριση, η οποία δόθηκε εντέλει.
Ο Walter Frauenberger αφιερώθηκε στην προετοιμασία των αχθοφόρων για τη διέλευση της Όψης Rakhiot, την οποίο κανένας τους δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει.
Camp 5
Στις 2 Ιουλίου, ο Hans Ertl, ο Walter Frauenberger, ο Hermann Buhl, ο Otto Kempter και τρεις αχθοφόροι -ο Ali Madad, ο Hadje Beg και ο Hidaya Khan- έφτασαν στην ανατολική κορυφογραμμή κοντά στο Moor’s Head.
Ένας τέταρτος αχθοφόρος -ο Madi- δεν μπόρεσε ν’ ανέβει επειδή δεν βρέθηκαν κραμπόν αρκετά μεγάλα για τα πόδια του. Το φορτίο του το μετέφερε ο Frauenberger.
Ο Ertl, ο Frauenberger και οι αχθοφόροι κατέβηκαν στη συνέχεια στο Camp 4. Ο Kempter και ο Buhl έμειναν στο νέο Camp 5.
Το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν ήταν μεγάλο. Η κατασκήνωση ήταν περίπου στα 6.900 μέτρα.
Η αποστολή του 1934 είχε δημιουργήσει μια κατασκήνωση στην ίδια περίπου θέση. Στη συνέχεια όμως είχαν στήσει μία ακόμη στα 7.480 μέτρα -στο Silver Plateau- πολύ πιο κοντά στην κορυφή.
Αυτή η προωθημένη κατασκήνωση ήταν η αφετηρία των Aschenbrenner και Schneider όταν ανέβηκαν σχεδόν μέχρι την κορυφή του Nanga Parbat το 1934.
Ο Kempter και ο Buhl είχαν μπροστά τους ν’ ανέβουν έναν Γολγοθά αν ήθελαν να φτάσουν στην κορυφή.
Έπρεπε να καλύψουν μια απόσταση 6 χιλιομέτρων και 1.125 μέτρα υψομετρικής, ίσως συνολικά 1.225 μέτρα, λαμβάνοντας υπόψη την κατάβαση στο Bazhin Gap και την επακόλουθη εκ νέου ανάβαση.
Πολύ μεγάλα νούμερα, που δεν είχαν ποτέ καλυφθεί στο παρελθόν μέσα σε μια μέρα, σε τέτοιο υψόμετρο.
Ο Hermann Buhl ήταν ακόμα σχετικά φρέσκος, ενώ ο Otto Kempter ταλαιπωρημένος. Είχε ανέβει απευθείας όλη τη διαδρομή από το Camp 3, ενώ οι άλλοι είχαν ξεκινήσει από το Camp 4.
3 Ιουλίου 1953
Ο Buhl ξύπνησε στις 2 π.μ. της 3ης Ιουλίου και άρχισε να προετοιμάζεται για την τελική ανάβαση. Ο Kempter δεν μπορούσε να βγει από τον υπνόσακό του.
Γύρω στις 2.30 π.μ. ο Buhl ξεκίνησε μόνος του για την κορυφή, με την προοπτική να ανοίξει τη διαδρομή, ώστε να τον ακολουθήσει αργότερα και ο Kempter. Εύλογη επιλογή μιας και ο Kempter δεν ήταν σε καλή κατάσταση.
Την άποψη αυτή διατύπωσαν και οι δύο ορειβάτες κατά τη σύνταξη της επίσημης έκθεσης μετά το τέλος της αποστολής.
Βέβαια, σύμφωνα με ένα σύντομο σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο American Alpine Journal το 1954, ο Otto Kempter είπε για το γεγονός αυτό ότι «απλώς ο Buhl δραπέτευσε».
Στις 5 π.μ. ξημέρωσε και ο Buhl κινούνταν κατά μήκος της ανατολικής κορυφογραμμής, σε αρκετή απόσταση κάτω από το Silbersattel.
Ο Kempter ήταν περίπου μία ώρα πίσω του. Λίγες ώρες αργότερα ο Buhl έφτασε στο Silbersattel, σταμάτησε για νερό και μετά ξεκίνησε για να προσεγγίσει το Silver Plateau.
Ο Kempter έφτασε στο Silbersattel γύρω στις 8 π.μ. και συνέχισε προς το Silver Plateau. Ένιωθε καταβεβλημένος. Ξεκουράστηκε, ήπιε λίγο νερό και αποκοιμήθηκε.
Περίπου στις 9 π.μ. ξύπνησε, χωρίς να νιώθει καλύτερα. Ο Buhl είχε πλέον χαθεί από τον οπτικό του πεδίο. Ο Kempter περίμενε όλη την ημέρα στο Silver Plateau και μετά επέστρεψε στο Camp 5.
Περίπου στις 10 π.μ., πλησιάζοντας την Προκορφή, ο Buhl αποφάσισε ότι δεν θα μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο εκτός και αν ελάττωνε το φορτίο που κουβαλούσε.
Άφησε το σακίδιο του σε μια κοιλότητα του βράχου, έβαλε μερικά βασικά αντικείμενα στις τσέπες του και συνέχισε. Κατά λάθος, όμως, άφησε κι ένα εφεδρικό πουλόβερ στο σακίδιο.
Μπροστά του τώρα ορθώνεται η κάθετη νότια ορθοπλαγιά της Προκορφής, την οποία δεν μπορεί να τραβερσάρει μόνος του.
Βρίσκεται τώρα στο ψηλότερο σημείο στο οποίο είχαν φτάσει οι Aschenbrenner και Schneider το 1934 και η αγωνία του μεγαλώνει.
Αποφασίζει να την πλησιάσει από τα βόρεια. Χωρίς να επιχειρήσει ν’ ανέβει τα 40 μέτρα που τον χωρίζουν από την Προκορφή των 8.055 μέτρων, αρχίζει να τραβερσάρει τις βορειοανατολικές πλαγιές της.
Πλέον δυσκολεύεται να σταθεί όρθιος και αισθάνεται την ανάγκη να κοιμηθεί. Σφίγγει τα δόντια και με κάποια δυσκολία, καταφέρνει να βρει ένα πέρασμα στο Bazhin Gap.
Η ώρα είναι 2 μ.μ. και ο Buhl κάνει μια στάση για να πάρει τη ντόπα του. Δύο δισκία Pervitin, σήμα κατατεθέν της μεθαμφεταμίνης.
Το Pervitin είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως από τις Γερμανικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (μεθαμφεταμίνη και αμφεταμίνη είχαν χρησιμοποιηθεί επίσης και από τις συμμαχικές δυνάμεις).
Διώχνει την κούραση, σβήνει την πείνα και τη δίψα και μειώνει την ανάγκη για ύπνο.
Μερικές Γερμανικές στρατιωτικές πηγές εν καιρώ πολέμου της είχαν αποδώσει σχεδόν θαυματουργές ιδιότητες.
Το Pervitin μπορεί να προκαλέσει έκρηξη αυτοπεποίθησης, ευφορία και αυξημένη προθυμία για ανάληψη ρίσκου. Μπορεί, επίσης, να προκαλέσει ευερεθιστότητα και παράνοια.
Μια άλλη ντόπα που έπινε ο Buhl ήταν το τσάι κόκας, που είχε φέρει ο Hans Ertl από τη Βολιβία.
Το τσάι, που παρασκευάζεται από φύλλα κόκας, πίνεται ευρέως στη Βολιβία και λέγεται ότι ανακουφίζει τον οργανισμό από τις επιπτώσεις του υψομέτρου.
Τα αποτελέσματά του είναι εξαιρετικά ήπια σε σύγκριση με τη Βολιβιανή πρακτική της μάσησης των φύλλων κόκας.
Ωστόσο, ο Buhl είχε συνδυάσει αυτή την πολύ μέτρια πρόσληψη κόκας με μια σοβαρή δόση μεθαμφεταμίνης.
Η κορυφογραμμή μετά το Bazhin Gap αποδείχτηκε πιο δύσκολη από ό,τι αναμενόταν.
Μπροστά του ορθώνεται ένα τεράστιο μυτίκι, το οποίο πέρασε από τα βόρεια, αφού υποχρεώθηκε να σκαρφαλώσει σε εκτεθειμένα περάσματα IV ή V βαθμού, όπως τα υπολόγισε.
Με πολύ προσπάθεια ξαναβγήκε στην κορυφογραμμή και στις 6 μ.μ. βρίσκεται στο Shoulder στα 8.070 μέτρα.
Μετά από μια ακόμα γουλιά τσαγιού κόκας, συνέχισε την πορεία του, η οποία ήταν πιο βατή, αλλά είχε ήδη καταπονηθεί τόσο πολύ που περπατούσε σχεδόν στα τέσσερα.
Η κορυφή
Στις 7 μ.μ. της 3ης Ιουλίου του 1953, ο Hermann Buhl έφτασε στην κορυφή του Nanga Parbat. Μετά από 17 ώρες σόλο προσπάθειας, έγινε, και παραμένει, ο μοναδικός άνθρωπος που πραγματοποίησε την πρώτη ανάβαση μιας οκτάρας κορυφής μόνος του.
Τράβηξε φωτογραφίες και έδεσε τη σημαία του Πακιστάν στο πιολέ του για να το αφήσει εκεί ως αποδεικτικό στοιχείο.
Έμεινε στην κορυφή για 30 λεπτά και στη συνέχεια, αφού πήρε μια μικρή πέτρα ως ενθύμιο για τη σύζυγό του, άρχισε να κατεβαίνει χρησιμοποιώντας τα μπατόν του. Σύντομα, όμως, μετάνιωσε που άφησε πάνω στην κορυφή το πιολέ του.
Η κορυφογραμμή που είχε ακολουθήσει στην ανάβαση, τώρα ήταν αδύνατον να την κατέβει χωρίς σχοινί.
Οπότε, ακολούθησε μια διαδρομή κάτω από την παγωμένη πλαγιά από την πλευρά της Όψης Diamir, που ονομάζεται Mummery Rib.
Ξαφνικά, ένα κραμπόν αποκολλήθηκε. Καταφέρνει να το ανακτήσει, αλλά όχι και το λουράκι του.
Μαζί του δεν έχει τίποτα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ιμάντας και η κατάστασή του είναι πολύ επισφαλής, αφού έχει αφήσει και το πιολέ στην κορυφή. Και μετά σκοτείνιασε.
Βρίσκεται στα 7.900 μέτρα υψόμετρο, δεν υπάρχει προοπτική κίνησης χωρίς φως και πουθενά να ξαπλώσει ή ακόμα και να καθίσει.
Παίρνει μερικά δισκία Padutin για να τονώσει την κυκλοφορία του αίματος και να προστατευτεί από τα κρυοπαγήματα.
Το εφεδρικό του πουλόβερ ήταν πολύ πιο κάτω, στο σακίδιό του. Δεν είχε μαζί του σάκο μπιβουάκ.
Ευτυχώς, η νύχτα ήταν σχεδόν απάνεμη και γλυκιά και ο ουρανός γεμάτος αστέρια. Πολύ ρομαντικό!!!
«Η ξεκούραση μου έκανε καλό, ακόμα κι αν ήμουν όρθιος συνέχεια. Οι ώρες περνούσαν εκπληκτικά γρήγορα. Κάποιες στιγμές έκλειναν τα μάτια, αλλά μετά ξύπναγα απότομα. Τότε ένα κρύο ρίγος με διαπέρασε. Αλλά ήταν όλα αρκετά υποφερτά» – Hermann Buhl
Κατάβαση στο Base Camp
Με το πρώτο φως της 4ης Ιουλίου, συνέχισε την κατάβαση, ανακτώντας τελικά το σακίδιό του. Πλέον το έντονο ψύχος είχε δώσει τη θέση του στην υπερβολική ζέστη του λαμπρού ήλιου.
Κατάπιε άλλα τρία δισκία Pervitin ανακατεμένα με χιόνι και συνεχίζει την πορεία του κατά μήκος του Silver Plateau.
Με τη συνοδεία ενός «φανταστικού συντρόφου» κατάφερε να φτάσει στο Silver Saddle στις 5.30 μ.μ., απ’ όπου μπορούσε να δει τη σκηνή του Camp 5.
Την παραμονή της ημέρας κορυφής, ο Buhl ένιωσε, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, ότι υπήρχε ένα κενό πίσω του -η υποστήριξη είχε εξαφανιστεί.
Αρκετοί ορειβάτες ήταν άρρωστοι στο Base Camp. Ωστόσο, σύμφωνα με την έκθεση του Herrligkoffer, η αποστολή εργαζόταν πυρετωδώς για να καλύψει το κενό.
Το απόγευμα της 3ης Ιουλίου κι ενώ ο Buhl κατευθυνόταν ακόμα προς την κορυφή του Nanga Parbat, ο Walter Frauenberger ανέβηκε στο Camp 5. Ήταν εκεί όταν ο Otto Kempter επέστρεψε μόνος, περίπου στις 7 μ.μ.
Πιο χαμηλά, ο Fritz Aumann και ο Hermann Kollensperger ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν με αχθοφόρους προς τις ψηλότερες κατασκηνώσεις.
Το απόγευμα της 4ης Ιουλίου κι ενώ ο Buhl με τον «φανταστικό σύντροφο» αντιμετώπιζε τους δαίμονές του στο Silver Plateau, ο Hans Ertl και τρεις αχθοφόροι έφτασαν στο Camp 5 με συσκευές οξυγόνου στα σακίδιά τους.
Τα απαραίτητα για μια διάσωση ήταν τώρα στη θέση τους, αλλά οι ορειβάτες έκριναν ότι η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη για να ξεκινήσουν την αναζήτηση του Buhl.
Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι αν ο Buhl ζούσε αλλά δεν μπορούσε να κατέβει χωρίς βοήθεια, θα έπρεπε να επιβιώσει μια δεύτερη νύχτα εκτεθειμένος στο ψύχος.
Το απόγευμα η ομάδα του Camp 5 πραγματοποίησε μια σύντομη τελετή στη μνήμη όσων είχαν πεθάνει το 1934 (συμπεριλαμβανομένου του ετεροθαλούς αδερφού του Herrligkoffer, Willi Merkl) και τοποθέτησε μια αναμνηστική πλακέτα.
Στη συνέχεια, ο Otto Kempter, εξαντλημένος ακόμα από τις προσπάθειές του την προηγούμενη μέρα, κατέβηκε με τους τρεις αχθοφόρους στο Camp 4.
Ενώ ο Walter Frauenberger βάζει ακόμα τις τελευταίες πινελιές στο μνημείο (σχεδόν στα 7000 μέτρα!), ξαφνικά εντοπίζει μια κουκκίδα να κατεβαίνει από το Silbersattel.
«Γελούσα και έκλαιγα ταυτόχρονα, ενώ βιαζόμουν να τελειώσω το σμίλεμά μου, κοιτάζοντας συνεχώς προς τα πάνω» – Walter Frauenberger
Στις 7 μ.μ., μετά από 41 ώρες μόνος του στο βουνό, ο Hermann Buhl πλησίασε στη σκηνή και ο Ertl χαρούμενος έτρεξε να τον καλωσορίσει.
Του πρόσφεραν ζεστά ροφήματα και οξυγόνο. Σύμφωνα με τον Frauenberger, ο Buhl ήταν ακόμα υπό την επήρεια της τελευταίας δόσης Pervitin και με «αρκετά παράξενη συμπεριφορά».
Ο Frauenberger μέχρι αργά το βράδυ έκανε μασάζ στα ταλαιπωρημένα πόδια του Buhl, αλλά όπως είπαν στον Herrligkoffer μέσω του ασύρματου, τα κρυοπαγήματα δεν ήταν σοβαρά.
Στις 5 Ιουλίου, ο Buhl, ο Frauenberger και ο Ertl κατέβηκαν στο Camp 4 και στη συνέχεια, μαζί με τον Otto Kempter, στο Camp 3.
Ο Ertl τράβηξε μια φωτογραφία τον Buhl δείχνοντας τις δυσκολίες που είχε υποστεί και χάραξαν το πρόσωπό του.
Αυτό το διάσημο πορτρέτο, είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο εμβληματικά στην ιστορία της ορειβασίας.
Την επόμενη μέρα, ο Buhl ήταν ακόμα πολύ αδύναμος. Συνέχισαν όμως την κατάβαση και στην πορεία συνάντησαν τον Aumann και τον Kollensperger, οι οποίοι μαζί με 15 αχθοφόρους ανέβαιναν για να καθαρίσουν τις ψηλότερες κατασκηνώσεις.
Είναι παράδοξο ότι κανείς δε σκέφτηκε ότι ίσως κάποιοι από αυτήν την πολυπληθή ομάδα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον Buhl να κατέβει στο Base Camp, το οποίο προσέγγισε τελικά στις 7 Ιουλίου.
Επιστροφή στη Γερμανία
Ο Herrligkoffer -γιατρός και αρχηγός της αποστολής- εξέτασε το παγωμένο πόδι του Buhl και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο τραυματισμός ήταν πιο σοβαρός από ό,τι είχε εκτιμηθεί. Τελικά, έχασε δύο δάκτυλα.
Η αποστολή αναχώρησε από το Base Camp στις 14 Ιουλίου, την ημέρα που χάλασε ο καιρός.
Όταν έφτασαν στο Καράτσι, είχε συγκεντρωθεί ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων για να τους επευφημήσουν, ενώ έγινε και τελετή υποδοχής από τον πρόεδρο του Πακιστάν και τους υπουργούς της κυβέρνησης.
Στις 22 Ιουλίου πέταξαν πίσω στο Μόναχο, όπου η Γεωγραφική Εταιρεία του Βερολίνου τους παρέδωσε το χρυσό της μετάλλιο.
Σχεδόν αμέσως, η αποστολή βυθίστηκε σε διαμάχες, με τα μέλη της να δίνουν αντικρουόμενες απόψεις στα μέσα ενημέρωσης αναφορικά με την ανάβαση στην κορυφή του Nanga Parbat.
Ο Hermann Buhl, στην αυτοβιογραφία του «Achttausend Drüber und Drunter», που δημοσιεύτηκε το 1954 (και στη συνέχεια στα Αγγλικά το 1956 ως «Nanga Parbat Pilgrimage»), άσκησε βαθιά κριτική για την οργάνωση και την ηγεσία της αποστολής, με την πλειοψηφία των βελών του να στρέφονται κατά του Herrligkoffer.
Παραπονέθηκε, επίσης, ότι μετά την επιστροφή του στο Base Camp μόνο οι αχθοφόροι έδειχναν χαρούμενοι για την επιτυχία του.
Τα μέλη της αποστολής είχαν πλέον χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Εκείνους που ο Herrligkoffer θεώρησε ότι είχαν θυσιάσει τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, τους κάλεσε στην επόμενη αποστολή του, αρχικά στο Gasherbrum I, όμως στη συνέχεια ανακατευθύνθηκε στο Broad Peak, αλλά τελικά η προσπάθεια δεν είχε ευτυχή κατάληξη.
Όταν ο Buhl γιόρτασε την πρώτη επέτειο της ανάβασης στο Nanga Parbat, το έκανε παρέα μόνο με δύο άλλα μέλη της αποστολής – τους Αυστριακούς Walter Frauenberger και Hans Ertl.
Από την πλευρά του, ο Karl Herrligkoffer έγραψε στο τέλος της αναφοράς του για την αποστολή: «Από τα εννέα μέλη της ομάδας, τα έξι έχουν μείνει φίλοι μου». Δεν τους κατονόμασε.
Στις 9 Ιουνίου 1957, ο Hermann Buhl πραγματοποίησε την πρώτη ανάβαση στο Broad Peak (8.051 μ.), ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα, μαζί με τους Fritz Wintersteller, Marcus Schmuck και Marcus Schmuck προσπάθησαν την πρώτη ανάβαση στην Chogolisa (7.668 μ.) με αλπικό στιλ.
Εκεί, στις 27 Ιουνίου 1957, ο Buhl σκοτώθηκε από την κατάρρευση κορνίζας στην ΝΑ κόψη κοντά στην κορυφή. Το σώμα του δεν ανακαλύφθηκε ποτέ και έμεινε θαμμένο στον πάγο. Ήταν μόνο 32 ετών, αλλά είχε προλάβει να περάσει στο πάνθεον των πρωτοπόρων της ορειβασίας.
