Nanga Parbat Winter Expedition by The North Face – 7/1/2014: Η αρχή του ταξιδιού
Το Nanga Parbat
Το Nanga Parbat (Νάνγκα Παρμπάτ) είναι το ένατο ψηλότερο βουνό στη Γη, με ύψος 8.126 μ. Το όνομά του σημαίνει «Γυμνό βουνό». Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, το Νάνγκα Παρμπάτ ήταν γνωστό ως το βουνό φονιάς, επειδή ήταν μια από τις πιο φονικές κορυφές ψηλότερες των οκτώ χιλιομέτρων. Είναι επίσης μια τεράστια, δραματική κορυφή που υψώνεται πολύ πάνω από το περιβάλλον τοπίο. Είναι η πιο δυτική κορυφή ψηλότερη από 8 χιλιόμετρα και βρίσκεται κοντά στο δυτικό άκρο της οροσειράς Καρακορούμ.
Προς τα νότια το Νάνγκα Παρμπάτ εκθέτει το ψηλότερο μέτωπο βουνού στον κόσμο, το Rupal Face, με ύψος 4.600 μέτρα από τη βάση του. Επίσης το Νανγκα Παρμπάτ είναι ένα από τα δύο βουνά στη Γη που βρίσκονται ταυτόχρονα μέσα στην εικοσάδα τόσο των ψηλότερων βουνών όσο και πιο προεξέχοντων βουνών, στις θέσεις 9 και 14 αντίστοιχα. Το άλλο είναι το όρος Έβερεστ, που είναι πρώτο και στις δύο λίστες.
Η πρώτη ανάβαση πραγματοποιήθηκε από τον αυστριακό ορειβάτη Hermann Buhl μέλος μιας αυστρογερμανικής αποστολής τις 3 Ιουλίου 1953. Μέχρι αυτήν την επιτυχημένη αποστολή 31 άνθρωποι είχαν πεθάνει προσπαθώντας να κατακτήσουν το βουνό.
Πλησιάζοντας στην κατασκήνωση βάσης του Nanga Parbat
Παρόλο που στο παρελθόν 16 αποστολές προσπάθησαν να ανέβουν στην κορυφή του το χειμώνα, καμία δεν κατάφερε να έχει επιτυχή κατάληξη. Έτσι, η κορυφή του είναι μία από τις ελάχιστες του πλανήτη μας που δεν έχει πατηθεί το χειμώνα. Η τελευταία απόπειρα έγινε το 2012 από τους θρυλικούς ορειβάτες Simone Moro και Denis Urubko.
Η εξερεύνηση, όμως, παραμένει τόσο ελκυστική όσο ποτέ. Συνδυάζει αρμονικά την διασκέδαση με τον φόβο, τον ενθουσιασμό και την απομόνωση. Έχει να κάνει με το άγνωστο. Έχει να κάνει με το βουνό που έχουμε αποφασίσει να ανέβουμε, τον συνορειβάτη που έχουμε μαζί μας, ή τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε. Έχει να κάνει με το πώς θα αναρριχηθούμε. Έχει να κάνει με το πότε θα ανεβούμε. Έχει να κάνει με την επίτευξη του στόχου της ανάβασης στην κορυφή ενός βουνού, ή με την ανάγκη να επιστρέψεις και να ξαναπροσπαθήσεις. Άλλωστε δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε βουνό. Μιλάμε για το “The Killer Mountain” Nanga Parbat και μια χειμερινή ανάβαση που ποτέ στο παρελθόν δεν έχει επιτευχθεί. Μιλάμε για το “The North Face Nanga Parbat Winter Expedition 2013”.
Το επόμενο διάστημα θα παρακολουθήσουμε την προσπάθεια των Simone Moro, David Gottler και Emilio Previtali να πετύχουν εκεί που όλοι έχουν αποτύχει στο παρελθόν. Καλή επιτυχία παιδιά.
Nanga in Winter 7/1/2014: Η αρχή του ταξιδιού
Γίναν όλα πολύ γρήγορα. Αναχωρήσαμε από το αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου το απόγευμα της 27ης Δεκεμβρίου 2013, και μετά από μόλις 3,5 μέρες βρισκόμασταν στην κατασκήνωση βάσης του Nanga Parbat – αλλά αυτό το ξέρετε ήδη. Ακολουθεί η εξιστόρηση όλων όσων συνέβησαν αυτές τις 3,5 μέρες.
Μόλις φτάσαμε στο Islamabad, την πρωτεύουσα του Πακιστάν, συγκεντρώσαμε το φορτίο της αποστολής και ξεκινήσαμε για το Chilas την επόμενη μέρα. Οδηγώντας κατά μήκος της Karakorum Highway είναι από μόνο του ένα ταξίδι, ή καλύτερα μια περιπέτεια. Για τους ορειβάτες, όμως, είναι λίγο διαφορετικά: είναι σαν τη σχέση μεταξύ του διακόπτη και της λάμπας. Όταν περπατάμε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και ανάψουμε το φως, τα μάτια μας ενστικτωδώς κοιτάζουν προς το ταβάνι.
Karakorum Highway
Έχουμε την τάση να ξεχνάμε ή να αγνοούμε όλα αυτά τα ηλεκτρόνια που ρέουν μέσω λεπτών χάλκινων συρμάτων που βρίσκονται μέσα στους τοίχους. Ξεχνάμε τα κουτιά διακλαδώσεως, τους μετρητές και τους πίνακες. Όλη αυτή η ροή ενέργειας -απόρροια αιώνων ανθρώπινης εξέλιξης και τεχνολογικής προόδου- συμπυκνώνεται σε ένα μόνο κλικ. Αυτό συμβαίνει μ΄ εμάς τους ορειβάτες όταν φτάνουμε στο Islamabad για να ανέβουμε στο Nanga: το βλέμμα μας καρφώνεται στο χωριό Tarashing, την πύλη εισόδου στο Nanga Parbat. Αυτό είναι το φως μας, αυτή είναι η πραγματική περιπέτεια.
Ταξιδεύοντας για δυο μέρες με ένα τζιπ, με τη συνοδεία ένοπλων στρατιωτικών φρουρών, φτάσαμε στην κοιλάδα Rupal. Οι ντόπιοι μας επιφύλαξαν μια εγκάρδια υποδοχή. Ήμασταν, άλλωστε, οι πρώτοι ξένοι που επισκεφτήκαμε την περιοχή μετά την περσινή τρομοκρατική επίθεση στο Diamir. Η παρουσία μας εκεί σημαίνει δουλειά γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Είμαστε μια επένδυση για το τουριστικό μέλλον της περιοχής. Είμαστε, κατ’ ουσίαν, ένα στοίχημα γι’ αυτούς, που πρέπει να κερδηθεί.
Οι τοπικές αρχές μας είχαν διαβεβαιώσει ότι η είσοδος στην κοιλάδα, η μόνη πύλη για την κατασκήνωση βάσης θα παρακολουθείται διαρκώς από δέκα ένοπλους στρατιωτικούς φρουρούς. Πριν από την ανάβαση μας παρότρυναν να βγούμε αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί τους. Βγάλαμε δεκάδες φωτογραφίες, παραταγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, ακίνητοι και αμήχανοι, όλα αποθηκευμένα τόσο στη μνήμη μας όσο και στις ψηφιακές μνήμες των φωτογραφικών μηχανών και των κινητών.
Την επόμενη μέρα κάναμε την 6ωρη πεζοπορία στην κατασκήνωση βάσης μαζί με τους αχθοφόρους. Υπήρχε λίγο χιόνι στο έδαφος, αλλά μπορούσαμε να περπατήσουμε με ευκολία. Το μονοπάτι προς την κατασκήνωση βάσης διατρέχει την ανατολική πλευρά του Rupal Face, που είναι γνωστό ως η μεγαλύτερη σε ανάπτυγμα πλευρά βουνού στον κόσμο. Δεν έχει, βέβαια, μεγάλο νόημα να πούμε ότι το μήκος της είναι 4.500 μ., γιατί αυτή η τάξη μεγέθους αρμόζει πιο σωστά στις αποστάσεις. Είναι μια μέτρηση του αναπτύγματος, όχι της ανάβασης. Αν τρέξεις στο δρόμο 9.000 μ., το σύνολο δηλαδή της ανάβασης και της κατάβασης, είναι μια ικανοποιητική απόσταση. Αλλά μετά πας στο σπίτι, κάνεις ένα ντους και τελείωσες.
Αλλά το Nanga είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ ένιωσα σαν να μην είχα ξαναβρεθεί στη ζωή μου σε πρόποδες βουνού. Η αίσθηση είναι ότι το Nanga δεν είναι απλώς ένα ακόμη βουνό και η Rupal Face δεν είναι μια ακόμη ορθοπλαγιά βουνού. Το Nanga από μόνο του είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ένας απομονωμένος πλανήτης, που περιμένει να τον εξερευνήσεις και να ανακαλύψεις τα μυστικά του. Κοιτάζοντας αυτήν την ορθοπλαγιά και αντιλαμβανόμενος την ενέργεια που εκπέμπει, κυριεύτηκα από μεγάλο θαυμασμό και εκτίμηση για τους Jerzy Kukuczka, Reinhold Messner, Steve House, Mark Twight, και Tomaz Humar -για όλους αυτούς τους γίγαντες της ορειβασίας που εξέθρεψαν τα όνειρά μου και τόλμησαν να αναμετρηθούν και να τιθασέψουν αυτήν την επιβλητική ορθοπλαγιά. Ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα. Αυτή είναι η σωστή έκφραση γι’ αυτό το βουνό και γι’ αυτήν την πλαγιά. Ακριβώς όπως διασχίζεις έναν ωκεανό ή μια έρημο, κατευθύνεσαι προς την κορυφή σαν να προσπαθείς να ενώσεις δύο σημεία μέσα σε ένα ατέρμονο πεδίο.
Το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου, είχαμε ήδη εγκατασταθεί στην κατασκήνωση βάσης. Στήσαμε τις σκηνές και τακτοποιήσαμε τα υλικά μας και αρχίσαμε βαθμιαία να ανεβαίνουμε. Κάναμε, δηλαδή, όλα εκείνα που απαιτούνται για μπορέσει ένας ορειβάτης να αντιμετωπίσει ένα τόσο τεράστιο βουνό. Είναι ιδιαίτερη η χαρά που βρίσκομαι εδώ τον χειμώνα -με ένα βουνό, ή μάλλον, έναν πλανήτη ολόδικό μας. Τελικά, είμαστε προνομιούχοι, ε;
Photo Credits: The North Face / D. Gotler
©TheNorthFace / emilioprevitali.com
Πηγές
thenorthfacejournal.com
wikipedia.org
