Πανόραμα των ψηλών κορυφών του Ολύμπου (Μέρος Α)

Επί αιώνες η ανθρώπινη φαντασία αρέσκεται να περιπλανάται σε κόσμους που ο μύθος έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του.

Ίσως είναι αυτή η παράδοξη γοητεία των θρύλων και τα θέλγητρα των μυστηρίων που τραβούν σαν μαγνήτης την ανθρώπινη περιέργεια.

Ίσως είναι άπλα μια έκφραση της πιο απόκρυφης ανάγκης του ανθρώπου: της φυγής από την πραγματικότητα.

Κι όταν η πραγματικότητα έχει την τάση να συνθλίβει τις ζωές των ανθρώπων, τότε η αναζήτηση του άγνωστου, του μύθου, της αλήθειας λάμπει σαν φάρος στο σκοτάδι.

Σαν μια φωνή, ένας ψίθυρος μέσα στο μυαλό μάς καλεί ν’ ανακαλύψουμε την αλήθεια των θρύλων και των παραδόσεων μιας περιοχής.

Το Οροπέδιο των Μουσών και στο βάθος ο περίφανος “Θρόνος του Δία” ή Στεφάνι (2.909 μ.)

Ακολουθώντας αυτούς τους ψίθυρους, λοιπόν, θα περπατήσουμε στα μονοπάτια των θεών του Ολύμπου, εκεί που η ψυχή του ορειβάτη πλημμυρίζει με όλα εκείνα τα ευγενικά αισθήματα που πυροδοτεί η επαφή του ανθρώπου με ένα φυσικό τοπίο τόσο αυθεντικό κι απόκοσμο σα να ‘ναι βγαλμένο από παραμύθι.

Το προφίλ του Στεφανιού και στο βάθος η βόρεια ορθοπλαγιά του Σκολιού (2.912 μ.). Λήψη από την Επάνω Τούμπα (2.801 μ.).

Τι κι αν ζούμε στα χρόνια της απόλυτης απομυθοποίησης, με την τεχνολογία να καλπάζει και την κουλτούρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να εδραιώνεται, η έννοια του «μύθου» έχει πλέον χάσει την αίγλη του παρελθόντος.

Πανόραμα Ολύμπου από την κορυφή Σκούρτα (2.476 μ.)

Ο Όλυμπος στιγματισμένος από τη φημισμένη μυθολογική παράδοση και το πλούσιο ιστορικό παρελθόν του, συνεχίζει ακόμη να γοητεύει τους επισκέπτες του με τις σπάνιες μορφολογικές εναλλαγές και αντιθέσεις του.

Οι χιονισμένες κορυφές του Ολύμπου από την κορυφή Κίτρος (2.416 μ.)

Ακόμη κι αν το σκηνικό σού είναι γνώριμο από προηγούμενες επισκέψεις, παραμένει πάντα το ίδιο δυνατή και ιδιαίτερη η αίσθηση που έχεις όταν αντικρύσεις μπρος στα μάτια σου το βράχινο σύμπλεγμα των ψηλών κορυφών του Ολύμπου.

Το Στεφάνι και από πίσω του ο Μύτικας (2.918 μ.). Στα δεξιά το καταφύγιο “Χρήστος Κάκκαλος”. Λήψη από Καλάγια, την έξοδο της ράχης του Γομαρόσταλου στο Οροπέδιο των Μουσών.

Αγριοκάτσικα στο Οροπέδιο των Μουσών

Εκεί πάνω, στο Οροπέδιο, εκεί που ζούσαν οι Μούσες, οι Θεές της μουσικής, αντηχεί ακόμη το αρμονικό τους τραγούδι που μάγευε το βασιλιά των θεών και των ανθρώπων, καθισμένος περίφανα στον Θρόνο του, ενώ η φύση ολόγυρα γοητευμένη στεκόταν ασάλευτη κάθε φορά που οι Μούσες ανέβαιναν στον Μύτικα κι η γλυκιά τους μελωδία μάγευε τον ουρανό, τα άστρα, τα ποτάμια και τη θάλασσα.

Ο Προφήτης Ηλίας (2.803 μ.) και το καταφύγιο “Γιόσος Αποστολίδης” από την Επάνω Τούμπα (2.801 μ.)

Το Οροπέδιο των Μουσών και το καταφύγιο “Χρήστος Κάκκαλος”. Λήψη από τον Προφήτη Ηλία.

Μαγεμένοι από τους ήχους των Ολύμπιων ανέμων ξεχυθήκαμε ν’ απολαύσουμε το μεγαλείο των ψηλών κορυφών του μυθικού βουνού, ξορκίζοντας –κοινοί θνητοί γαρ – το φόβο του Λουκιού και της Κακόσκαλας.

Στεφάνι (2.909 μ.) αριστερά, Επάνω Τούμπα (2.801 μ.) δεξιά και ανάμεσά τους οι “Πόρτες”, το πέρασμα από τα Μεγάλα Καζάνια στο Οροπέδιο των Μουσών. Πίσω τους το Σκολιό (2.912 μ.) με την επιβλητική ορθοπλαγιά του. Από κάτω το καταφύγιο “Γιόσος Αποστολίδης”. Λήψη από τον Προφήτη Ηλία (2.803 μ.).

Αφετηρία του ταξιδιού μας στα θεϊκά μονοπάτια του Ολύμπου το φιλόξενο καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης», του ψηλότερου κτίσματος στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια σε υψόμετρο 2.700 μέτρων.

Κοντινό πλάνο του καταφυγίου “Γιόσος Αποστολίδης” από τον Προφήτη Ηλία

Μύτικας (2.918 μ.)

Προσπερνάμε βιαστικά τα «ζωνάρια» και τη βάση του λουκιού του Στεφανιού και σύντομα φτάνουμε στη βάση του περιβόητου Λουκιού του Μύτικα, του κάθετου αυτού περάσματος, με τα σαθρά και γλιστερά βράχια, που μόλις σηκώνεις το κεφάλι και το αντικρίζεις νιώθεις να σε διατρέχει ένα ρίγος, μια ανατριχίλα.

Πορεία προς τα Ζωνάρια του Στεφανιού

Επάνω Τούμπα αριστερά, Προφήτης Ηλίας δεξιά και το καταφύγιο “Γιόσος Αποστολίδης” ανάμεσά τους

Το καταφύγιο “Γιόσος Αποστολίδης” χτισμένο σε υψόμετρο 2.700 μέτρων στο ανεμοδαρμένο διάσελο Προφήτη Ηλία-Επάνω Τούμπας

Ναι, είναι το πιο επικίνδυνο σημείο του Ολύμπου (μαζί με την Κακόσκαλα και το λούκι του Στεφανιού). Ναι, εκεί δυστυχώς έχουν χάσει τη ζωή τους αρκετοί ορειβάτες, έμπειροι και μη.

Αν θες, όμως, να γευτείς τη θέα από το ψηλότερο σημείο της Ελλάδας, πρέπει να ξορκήσεις τους φόβους σου και να κάνεις το πρώτο βήμα.

Το Λούκι του Στεφανιού

Πορεία προς τη βάση του Λουκιού του Μύτικα

Το Λούκι του Μύτικα από τη βάση του

Αν νιώσεις την ανασφάλεια να σε κυριεύει, μη συνεχίσεις. Δεν χρειάζεται να θέσεις σε κίνδυνο τον εαυτό σου και τους συνορειβάτες σου. Ο Μύτικας θα είναι πάντα εκεί για να σε δεχθεί την επόμενη φορά.

Σκαρφαλώνοντας στο Λούκι του Μύτικα

Μια γεύση από την ανάβαση στον Μύτικα μπορείτε να πάρετε διαβάζοντας την σχετική ανάρτηση παρακάτω:

Όλυμπος, το μυθικό βουνό (Μέρος Β)

Από την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου η θέα προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα είναι εκπληκτική, αρκεί να το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες.

Το Οροπέδιο των Μουσών από τον Μύτικα (2.918 μ.)

Το Στεφάνι

Το Σκολιό

Η μεγαλειώδης παγετωνική χοάνη των Μεγάλων Καζανιών από τον Μύτικα

Γύρω σου αποκαλύπτεται ένα σκηνικό μεταφυσικό, και πως να μην είναι, μιας κι εκεί ψηλά, στη στέγη της Ελλάδας, μετά από την επίπονη ανάβαση, γεύεσαι μιαν απέραντη γαλήνη, που μόνο η μυσταγωγική δύναμη του μυθικού αυτού βουνού μπορεί να σου προσφέρει.

Το τρομακτικό Λούκι από ψηλά

Η στέγη της Ελλάδας

Τα δύσκολα, όμως, είναι κάτω από τα πόδια μας. Πρέπει να κατηφορίσουμε περπατώντας, ή μήπως χορεύοντας, ή μήπως ακροβατώντας, στα λειασμένα από τα στοιχεία της φύσης και την έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα σκαλοπάτια της Σκάλας, της Κακόσκαλας σωστότερα. Όνομα και πράμα.

Κάποιοι λένε ότι η ανάβαση-κατάβαση στον Μύτικα από την Κακόσκαλα είναι πιο εύκολη σε σχέση με το Λούκι. Θα διαφωνήσω. Είναι το ίδιο δύσκολη και επικίνδυνη.

Κατηφορίζοντας στην Κακόσκαλα

Μαγεία

Ακολουθώντας πιστά την πυκνή σήμανση (κόκκινα σημάδια στα βράχια), με την αδρεναλίνη στα ύψη, περνάμε προσεκτικά όλα τα «περίεργα» και εκτεθειμένα περάσματα (σε κάποιο σημείο υπάρχει «σοφά» τοποθετημένο συρματόσχοινο).

Η άγρια ομορφιά της Κακόσκαλας

Στο βάθος η Σκάλα (2.866 μ.), το τέλος του μαρτυρίου

Το μέρος δεν προσφέρεται για εφησυχασμό, αλλά δεν μπορείς ν’ αντισταθείς και στον πειρασμό να αιχμαλωτήσεις στον φωτογραφικό σου φακό το μεγαλείο που απλώνεται γύρω σου.

Το μεγαλείο της Κακόσκαλας

Μια κλεφτή ματιά προς το Σκολιό μέσα από μια σχισμή των βράχων, ακροβατώντας παράλληλα στο χάος

Μύτικας και Κακόσκαλα από την Σκάλα

Μετά από μια σύντομη ανάβαση βγαίνουμε στην έξοδο της Κακόσκαλας και στην κορυφή Σκάλα (2.866 μ.) με την καθηλωτική και εβληματική θέα προς τον Μύτικα.

Διαβάστε στον παρακάτω σύνδεσμο το β’ μέρος του αφιερώματός μας στις ψηλές κορυφές του Ολύμπου:

Πανόραμα των ψηλών κορυφών του Ολύμπου (Μέρος Β)

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...