Χειμερινή διάσχιση στο Παναιτωλικό
Ξημέρωσε. Η καινούργια μέρα σηματοδοτεί πάντα ένα νέο ξεκίνημα, το φως της αποτελεί ένα εφαλτήριο για να αλλάξεις τις όποιες καταστάσεις, να ονειρευτείς, να αισθανθείς, να χαμογελάσεις και εν τέλει να ζήσεις.
Ειδικά, όταν αυτό το ξημέρωμα σε βρίσκει σ’ ένα ορεινό καταφύγιο και ετοιμάζεσαι να λάβεις μέρος σε μια διάσχιση των χιονισμένων πλαγιών ενός ελατοσκέπαστου βουνού.
Μέσα στη γαλήνια ησυχία ενός χειμωνιάτικου πρωινού, το ξύλινο καταφύγιο του Παναιτωλικού στεκόταν τυλιγμένο στης ομίχλης την καταχνιά.
Στις ξύλινες δοκούς του είναι χαραγμένες όλες εκείνες οι ιστορίες των ανήσυχων ψυχών, που γεύτηκαν την φιλόξενη θαλπωρή του, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν ειπωθεί.
Καθώς η αυγή ζωγράφιζε τον ουρανό σε απαλές αποχρώσεις του ροζ και του πορτοκαλί, μια ομάδα αποφασισμένων πεζοπόρων βγήκε από το καταφύγιο, με την ανάσα τους να ζωγραφίζεται στον παγωμένο αέρα.
Η διάσχιση ξεκινάει με αργά βήματα καθώς ανηφορίζουμε προς την βάση της ράχης της Κόκας. Καθηλωτική η θέα προς τη λίμνη Τριχωνίδα πίσω μας.
Σύντομα, το τρίξιμο του χιονιού κάτω από τις μπότες, φαντάζει σα μια ρυθμική συμφωνία που αντηχεί στο γύρω τοπίο.
Τραβερσάρουμε από τα δεξιά την κορυφογραμμή Κόκας (1.691 μ.) – Ζυγού (1.737 μ.), με τα έλατα να υποκλίνονται στο πέρασμά μας υπό το βάρος του χιονιού.
Φτάνουμε στο διάσελο Ζυγού-Γκιόρλας, σε υψόμετρο 1.600 μέτρων. Θα χρειαστεί να επιστρατεύσουμε επαρκή αποθέματα ψυχικών και σωματικών δυνάμεων, καθώς ανηφορίζουμε στην ανήλιαγη βορειοδυτική (αριστερή) πλαγιά της Γκιόρλας.
Ο Κατελάνος, η ψηλότερη κορυφή του Παναιτωλικού, αποκαλύπτεται δειλά στα μάτια μας, καθώς ένα πεισματάρικο σύννεφο περιορίζει την ορατότητά μας.
Παρασυρμένοι από την ακλόνητη γοητεία του χιονισμένου βουνού, πατάμε στην κορυφή των 1.924 μέτρων.
Χρειάστηκε να διασχίσουμε σχεδόν 6 χιλιόμετρα για να πατήσουμε στην ψηλότερη κορυφή της Αιτωλοακαρνανίας και δεν είμαστε ούτε στα μισά της πορείας.
Λίγες οι στιγμές ανάπαυλας αλλά εκεί πάνω ο χρόνος μοιάζει να τεντώνεται, για να χωρέσουν όλες οι μικρές και μεγάλες εμπειρίες, όλα τα συναισθήματα που ξεπηδούν σαν λάβα για να ζεστάνουν τα παγωμένα κορμιά.
Η μέρα, όμως, αρχίζει να φθίνει και μεις έχουμε ένα ολόκληρο βουνό να κατέβουμε. Συνεχίζουμε, έστω και απρόθυμα, την πορεία μας.
Θα χρειαστεί να κυκλώσουμε την κορυφογραμμή της Κρημνίτσας (1.816 μ.), τραβερσάροντας τις βορειοδυτικές και βόρειες πλαγιές της, πριν πιάσουμε έναν δασικό δρόμο, ο οποίος θα μας κατεβάσει με ασφάλεια στο χωριό Λαμπίρι.
Λαμπίρι Αιτωλοακαρνανίας
Το Λαμπίρι βρίσκεται στα σύνορα των νομών Αιτωλοακαρνανίας και Ευρυτανίας και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.000 μέτρων, όντας ένα από τα ορεινότερα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας.
Η επίσημη ονομασία του είναι «Το Λαμπίριον» και με βάση την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός ανέρχεται στους 103 κατοίκους.
Καθώς το βουνό βυθίζεται στο παγωμένο σκοτάδι, τρυφερές σκέψεις αναδύονται στο μυαλό μου.
Πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε, ακόμα, να περπατάμε και να περιπλανιόμαστε σε μέρη απόκοσμα, κάποιες φορές άγρια, άλλα πάντοτε οικεία και σαγηνευτικά.
