Reinhold Messner, the G.O.A.T. (Μέρος II)
Ο Reinhold Messner έχει χαρακτηριστεί ως ο μεγαλύτερος ορειβάτης όλων των εποχών, ένας άνθρωπος που επέκτεινε τα σύνορα του δυνατού για μια ολόκληρη γενιά ορειβατών, γράφοντας με χρυσά γράμματα το όνομά του στο βιβλίο της ιστορίας του Ιμαλαϊσμού.
Η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του Messner είναι τόσο ισχυροί, τόσο κυριαρχικοί που δεν μπορείς να του προσδώσεις οποιαδήποτε ταμπέλα.
Έζησε μια ζωή στο όριο, αμφισβήτησε τα όριά του και περιόρισε τις αμφιβολίες του, παλεύοντας πάντα γι’ αυτό που ο ίδιος θεωρούσε σωστό.
Αυτό έπρεπε να είναι στόχος και καθήκον για όλους, ανάλογα με τα μέσα και τις δυνατότητές τους. Ο Messner το έκανε πράξη με τον πλέον εμφατικό τρόπο.
Ακολουθεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας αφιερωμένης στον μεγαλύτερο ορειβάτη όλων των εποχών.
Ο Reinhold Messner ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε και στις 14 κορυφές με υψόμετρο άνω των 8.000 μέτρων και μάλιστα χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι όλες αυτές οι αναβάσεις του περιλαμβάνονται μέσα στις 20 πρώτες αναβάσεις για κάθε βουνό ξεχωριστά.
Διαβάστε ακόμα:
Reinhold Messner, the G.O.A.T. (Μέρος Ι)
Άλλες αποστολές μετά το 1970
Αναβάσεις σε οκτάρες κορυφές
Nanga Parbat
Ο Reinhold Messner πραγματοποίησε συνολικά πέντε αποστολές στο Nanga Parbat. Το 1970 και το 1978 έφτασε στην κορυφή (το 1978 σόλο). Το 1971, το 1973 και το 1977, δεν τα κατάφερε. Το 1971 αναζητούσε πρωτίστως τα λείψανα του αδελφού του.
Rupal Face 1970
Τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1970, ο Messner συμμετείχε στην αποστολή Nanga Parbat South Face με επικεφαλής τον Γερμανό Karl Herrligkoffer, ο στόχος της οποίας ήταν να αναρριχηθεί στην απάτητη Rupal Face, την υψηλότερη όψη βράχου και πάγου στον κόσμο.
Μέλος της ομάδας ήταν και ο αδερφός του Messner, Günther. Το πρωί της 27ης Ιουνίου, ο Messner ήταν της άποψης ότι ο καιρός θα χειροτέρευε γρήγορα και ξεκίνησε μόνος του από την τελευταία κατασκήνωση ψηλά στο βουνό.
Παραδόξως ο αδερφός του τον ακολούθησε και τον πρόλαβε πριν την κορυφή.
Αργά το απόγευμα, και οι δύο είχαν φτάσει στην κορυφή του βουνού και έπρεπε να στήσουν ένα μπιβουάκ, χωρίς σκηνή, υπνόσακους και γκαζάκια υγραερίου, μιας και το σκοτάδι πλησίαζε.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν αποτέλεσαν αντικείμενο δικαστικών αγωγών και διαφωνιών μεταξύ πρώην μελών της αποστολής και ακόμη δεν έχουν επιλυθεί οριστικά.
Αυτό που είναι γνωστό σήμερα είναι ότι ο Reinhold και ο Günther Messner κατέβηκαν από την Diamir Face, επιτυγχάνοντας έτσι την πρώτη διάσχιση του Nanga Parbat και τη δεύτερη διάσχιση μιας οκτάρας κορυφής, μετά το Έβερεστ το 1963.
Ο Reinhold έφτασε στην κοιλάδα έξι μέρες αργότερα με σοβαρά κρυοπαγήματα, αλλά επέζησε.
Ο αδερφός του, Günther, ωστόσο πέθανε στην Diamir Face — σύμφωνα με τον Reinhold Messner κατά την κατάβαση, στη διάρκεια της οποίας χωρίστηκαν όλο και περισσότερο ο ένας από τον άλλο.
Ως αποτέλεσμα, ο χρόνος, ο τόπος και η ακριβής αιτία θανάτου παραμένουν άγνωστα. Ο Messner είπε ότι ο αδερφός του παρασύρθηκε από χιονοστιβάδα.
Τον Ιούνιο του 2005, μετά από ένα ασυνήθιστο κύμα καύσωνα στο βουνό, το σώμα του αδελφού του βρέθηκε στην Diamir Face, το οποίο φαίνεται να υποστηρίζει την αφήγηση του Messner για το πώς πέθανε ο Günther.
Διαβάστε ακόμα:
Nanga Parbat Film (2010)
Η τραγωδία μετατράπηκε σε ταινία, το «Nanga Parbat» (2010), από τον Joseph Vilsmaier, βασισμένη στις αναμνήσεις του Reinhold Messner και χωρίς συμμετοχή των άλλων πρώην μελών της αποστολής.
Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους τον Ιανουάριο του 2010 και επικρίθηκε από τα άλλα μέλη της αποστολής, επειδή αφηγείται μόνο τη μία πλευρά της ιστορίας.
Λόγω του σοβαρού κρυοπαγήματος, ειδικά στα πόδια του -επτά δάχτυλά του ακρωτηριάστηκαν- ο Messner δεν μπορούσε πλέον να σκαρφαλώνει τόσο καλά στον βράχο μετά την αποστολή του 1970.
Γι’ αυτό, έστρεψε την προσοχή του σε ψηλότερα βουνά, όπου υπήρχε πολύ περισσότερος πάγος.
Σόλο ανάβαση 1978
Στις 9 Αυγούστου 1978, μετά από τρεις ανεπιτυχείς αποστολές, ο Messner έφτασε ξανά στην κορυφή του Nanga Parbat μέσω της Diamir Face.
Manaslu
Το 1972, ο Messner κατάφερε ν’ ανέβει στο Manaslu από την μέχρι τότε παντελώς άγνωστη νότια όψη του βουνού, της οποίας δεν υπήρχαν καν φωτογραφίες!!!
Από την τελευταία κατασκήνωση σε μεγάλο υψόμετρο, ξεκίνησε να σκαρφαλώνει μαζί με τον Frank Jäger, ο οποίος γύρισε πίσω πριν φτάσει στην κορυφή.
Λίγο αφότου ο Messner έφτασε στην κορυφή, ο καιρός άλλαξε και έπεσε πυκνή ομίχλη και χιόνι.
Αρχικά ο Messner χάθηκε κατά την κατάβαση, αλλά αργότερα, εν μέσω της χιονοκαταιγίδας, κατάφερε να προσεγγίσει την προωθημένη κατασκήνωση, όπου ο Horst Fankhauser και ο Andi Schlick περίμεναν τόσο τον ίδιο όσο και τον Jäger.
Ο Jäger δεν επέστρεψε, αν και οι κραυγές του ακούγονταν από την κατασκήνωση. Δυστυχώς, ο προσανατολισμός είχε γίνει πολύ δύσκολος.
Ο Fankhauser και ο Schlick άρχισαν να τον αναζητούν εκείνο το βράδυ, αλλά χάθηκαν και οι ίδιοι και αναζήτησαν καταφύγιο στην αρχή σε μια χιονοσπηλιά. Ο ίδιος ο Messner δεν ήταν πλέον σε θέση να βοηθήσει την έρευνα.
Την επόμενη μέρα, μόνο ο Horst Fankhauser επέστρεψε. Ο Andi Schlick είχε φύγει από την χιονοσπηλιά κατά τη διάρκεια της νύχτας και εξαφανίστηκε.
Έτσι, η αποστολή θρήνησε την απώλεια δύο ακόμη ορειβατών. Ο Messner επικρίθηκε αργότερα επειδή επέτρεψε στον Jäger να κατέβει μόνος του από το βουνό.
Gasherbrum I
Ο Messner έκανε μια δεύτερη ανάβαση στο Gasherbrum I στις 10 Αυγούστου 1975, μαζί με τον Peter Habeler, και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε σε πάνω από δύο οκτάρες κορυφές.
Ήταν η πρώτη φορά που μια ορειβατική αποστολή κατάφερε να σκαρφαλώσει σε μια οκτάρα κορυφή, χρησιμοποιώντας αναρρίχηση αλπικού στυλ.
Μέχρι εκείνο το σημείο, και οι δεκατέσσερις οκτάρες κορυφές είχαν κατακτηθεί με αποστολές τύπου πολιορκίας, αν και νωρίτερα ο Hermann Buhl τις είχε χαρακτηρίσει ως «West Alpine Style» (παρόμοιο με το στυλ «κάψουλας», με μια μικρότερη ομάδα να βασίζεται σε ελάχιστα σταθερά σχοινιά).
Ο Messner ανέβηκε ξανά στην κορυφή το 1984, αυτή τη φορά μαζί με τον Hans Kammerlander.
Αυτό επιτεύχθηκε ως μέρος μιας διπλής ανάβασης όπου, για πρώτη φορά, σκαρφάλωσαν σε δύο οκτάρες κορυφές (Gasherbrum I και II) χωρίς να επιστρέψουν στην κατασκήνωση βάσης.
Και πάλι, αυτό έγινε με αλπικό στυλ, χωρίς δηλαδή την προεγκατάσταση ενδιάμεσων κατασκηνώσεων.
Ο σκηνοθέτης Werner Herzog συνόδευσε τους ορειβάτες κατά μήκος της πεζοπορίας προσέγγισης της κατασκήνωσης βάσης, συνολικού μήκους 150 χιλιομέτρων.
Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας, έπαιρνε εκτενείς συνεντεύξεις από τους δύο ορειβάτες σχετικά με τους λόγους που τους ωθούν να κάνουν τέτοιες αναβάσεις.
Ο Messner συγκινήθηκε στην κάμερα όταν θυμήθηκε ότι έπρεπε να πει στη μητέρα του για τον θάνατο του αδερφού του.
Χρειάστηκε μια εβδομάδα για να φτάσουν οι δύο ορειβάτες και στις δύο κορυφές και να επιστρέψουν στην κατασκήνωση βάσης.
Το ντοκιμαντέρ του Herzog, «The Dark Glow of the Mountains», εμπλουτισμένο με μερικά πλάνα που τράβηξαν οι δύο ορειβάτες κατά τη διάρκεια της αποστολής με φορητές κάμερες, κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο.
Διαβάστε ακόμα:
The Dark Glow of the Mountains
Everest
Στις 8 Μαΐου 1978, ο Messner και ο Habeler έφτασαν στην κορυφή του Everest, και έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που το έκαναν χωρίς να χρησιμοποιήσουν συμπληρωματικό οξυγόνο.
Πριν από αυτή την ανάβαση, αμφισβητήθηκε έντονα η δυνατότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος τόσο από ορειβάτες όσο και από γιατρούς.
Ο Messner και ο Habeler ήταν μέλη μιας αποστολής με επικεφαλής τον Wolfgang Nairz, που θα επιχειρήσουμε την ανάβαση στο Everest μέσω της νοτιοανατολικής κορυφογραμμής.
Επίσης, σ’ αυτή την αποστολή ήταν κι ο Reinhard Karl, ο πρώτος Γερμανός που ανέβηκε στο Everest, έστω και με τη βοήθεια συμπληρωματικού οξυγόνου.
Διαβάστε ακόμα:
Η πρώτη ανάβαση στο Everest χωρίς τη χρήση οξυγόνου
Δύο χρόνια αργότερα, στις 20 Αυγούστου 1980, ο Messner στάθηκε ξανά στην κορυφή του ψηλότερου βουνού στον κόσμο, χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο, χωρίς εξωτερική βοήθεια και χωρίς ενδιάμεσες κατασκηνώσεις.
Για αυτή τη σόλο ανάβαση, επέλεξε τη βορειοανατολική κορυφογραμμή, όπου διασχίζοντας το North Col και μέσω του Norton Couloir, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε μέσα από αυτό το απότομο λούκι στην κορυφή.
Ο Messner αποφάσισε αυθόρμητα κατά τη διάρκεια της ανάβασης να χρησιμοποιήσει αυτή τη διαδρομή για να παρακάμψει την εκτεθειμένη βορειοανατολική κορυφογραμμή.
Η ανάβαση του Messner θεωρήθηκε ως ορόσημο στην ιστορία της ορειβασίας και μέχρι σήμερα εξακολουθεί να θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα στην ιστρία της ορειβασίας (αν όχι το σημαντικότερο).
Λίγοι ορειβάτες σκαρφαλώνουν χωρίς οξυγόνο και ακόμη πιο λίγοι μόνοι, χωρίς οποιαδήποτε υποστήριξη.
Στο πέρασμα του χρόνου, υπήρξαν άνθρωποι που με τα κατορθώματά τους άνοιξαν νέους ορίζοντες και ενέπνευσαν γενιές ανθρώπων.
Η πρώτη μοναχική ανάβαση στην κορυφή του κόσμου χωρίς καμία υποστήριξη και χωρίς τη χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου, κατατάσσει αδιαμφισβήτητα τον Reinhold Messner σ’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων.
Διαβάστε ακόμα:
Η μοναχική ανάβαση του Messner στο Everest
K2
Για το 1979, ο Messner σχεδίαζε να ανέβει στο K2 μέσω μιας νέας direct διαδρομής στο South Face του βουνού, την οποία ονόμασε «Magic Line».
Με επικεφαλής τον Messner, η μικρή αποστολή αποτελούνταν από έξι ορειβάτες: τους Ιταλούς Alessandro Gogna, Friedl Mutschlechner και Renato Casarotto, τον Αυστριακό Robert Schauer και τους Γερμανούς Michael Dacher (δημοσιογράφος), Jochen Hölzgen, και την γιατρό Ursula Grether, που τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της προσέγγισης και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο Askole από τους Messner και Mutschlechner.
Λόγω του κινδύνου χιονοστιβάδας στην αρχική διαδρομή και του χρόνου που χάθηκε στην προσέγγιση, αποφάσισαν να ανέβουν μέσω του Abruzzi Spur.
Η διαδρομή ήταν εξοπλισμένη με σταθερά σχοινιά και κατασκηνώσεις σε μεγάλο υψόμετρο, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν αχθοφόροι ή εμφιαλωμένο οξυγόνο.
Στις 12 Ιουλίου, ο Messner και ο Dacher έφτασαν στην κορυφή, όμως ο καιρός χάλασε και οι προσπάθειες των άλλων μελών της αποστολής απέτυχαν.
Διαβάστε ακόμα:
Η «Μαγική Γραμμή» του Κ2
Shishapangma
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Θιβέτ ως μέρος της σόλο προσπάθειάς του στο Everest, ο Messner εξερεύνησε και το Shishapangma.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Messner, με τους Friedel Mutschlechner, Oswald Oelz και Gerd Baur, έστησαν μια κατασκήνωση βάσης στη βόρεια πλευρά του βουνού.
Στις 28 Μαΐου, ο Messner και ο Mutschlechner έφτασαν στην κορυφή υπό πολύ κακές καιρικές συνθήκες.
