Μια αιωνιότητα και μια μέρα στον Βούρινο

Μπορεί μια ημερήσια ορειβατική εξόρμηση να εξελιχθεί σ’ ένα χρονοταξίδι στο Κέντρο της Γης; Σ’ ένα άλμα στην αιωνιότητα των βουνών; Χωρίς ρομαντισμό και φαντασιοπληξία σας λέω ξεκάθαρα, ναι μπορεί.

Τόσα χρόνια περιήγησης στα βουνά της πατρίδας μας, τόσες εμπειρίες, τόσες εικόνες. Κι όμως, κάθε φορά που θα βρεθώ σ’ ένα νέο προορισμό πάντα θα υπάρχει κάτι που θα με εκπλήξει.

Η φύση και τα βουνά δε σταματούν ποτέ να μας εκπλήσσουν. Εμείς αφήνουμε την δυστοπική καθημερινότητα να μας κρατά μακριά τους. Μακριά από εκείνα τα μικρά και μεγάλα θαύματα που συντελούνται κάθε λεπτό της μέρας. Μακριά από τη ζωή. Γιατί η ζωή είναι ένα θαύμα.

«Όταν το βουνό φθαρεί τόσο ώστε να εξαφανισθεί, τότε θα έχει περάσει ένα δευτερόλεπτο από την αιωνιότητα»

Στην καρδιά της Δυτικής Μακεδονίας, στα σύνορα των νομών Κοζάνης και Γρεβενών ορθώνει το ανάστημά του ο Βούρινος, η Μπούρινος στη ντοπιολαλιά.

Η κορυφή του ονομάζεται Ντρισινίκος και έχει υψόμετρο 1.866 μέτρα. Συνδέεται στα βόρεια με το “πληγωμένο” από τις φαραωνικές ανεμογεννήτριες Άσκιο, ανατολικά καταλήγει στο οροπέδιο της Κοζάνης, ενώ νότια και δυτικά περιβάλλεται από τον Αλιάκμονα.

Ανηφορίζοντας προς την κορυφή Ντρισινίκος του Βούρινου

Άλλες κορυφές του βουνού είναι η Νεράιδα (1.617 μ.), το Παλιομονάστηρο (1.605 μ.), το Ασπροβούνι (1.558 μ.), Κορυφή Μουδρινιά ή Τζουρτζούλες (1.489 μ.), ο Τσουτσουλιάνος (1.462 μ.) κ.α.

Η ετυμολογία του ονόματός του προέρχεται μάλλον από το προελληνικό «Βαρνούς» που σημαίνει «ύψωμα».

Εξάλλου, τα αρχαία χρόνια ολόκληρη η κάθετη οροσειρά που περιλαμβάνει τα βουνά Βούρινος, Βέλλια, Άσκιο, Βέρνο (Βίτσι), Βαρνούντας και Πέλιστερ (ΠΓΔΜ) ήταν γνωστή με το όνομα «Βαρνούς».

Ο Βούρινος αποτελείται από δύο παράλληλα μακρόστενα όρη, τον Άνω Βούρινο στα δυτικά και τον Κάτω Βούρινο στα ανατολικά που χωρίζονται από την κοιλάδα του “Μεσιανού Νερού”, από την οποία υδρεύεται η πόλη της Σιάτιστας.

Οι νοτιοδυτικές πλαγιές του βουνού είναι γυμνές από βλάστηση σε αντίθεση με τις βόρειες και βορειοανατολικές που είναι δασωμένες και διασχίζονται από κοιλάδες και χαράδρες.

Η χλωρίδα του Βούρινου παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δάση πυκνά και μεγάλα, όπως στα άλλα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας δεν υπάρχουν. Ωστόσο δεν υπάρχουν και εντελώς γυμνές εκτάσεις.

Στο κέντρο του ορεινού όγκου υπάρχουν δάση από έλατα και μαύρα πεύκα, γάβρα κι άλλα πλατύφυλλα. Στους βορειοανατολικούς πρόποδες του Μπούρινου υπάρχει μεγάλο δάσος από δρυς.

Το μεγαλύτερο μέρος του βουνού καλύπτεται από θαμνώδεις εκτάσεις, οι οποίες σε πολλές περιοχές του σχηματίζουν αδιαπέραστα θαμνώδη δάση, πραγματικό καταφύγιο για την άγρια πανίδα.

Εκείνο το οποίο χαρακτηρίζει τον Βούρινο και τον έχει κάνει γνωστό στους βοτανολόγους της Ευρώπης, είναι η ποώδης βλάστησή του και ειδικά τα αγριολούλουδα, πολλά από τα οποία είναι σπάνια ή και μοναδικά στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο. Συγκεκριμένα, έχουν εντοπιστεί 15 είδη ενδημικά στην Ελλάδα και 8 ενδημικά στον κόσμο.

Η μοναδικότητα αυτή και η σπανιότητα της χλωρίδας του καθιστούν το Βούρινο αληθινό βοτανολογικό παράδεισο.

Ευρωπαίοι φυσιοδίφες και βοτανολόγοι, κυρίως Γερμανοί, επισκέπτονται κάθε χρόνο το Βούρινο και μελετούν τα σπάνια φυτά.

Η καλύτερη εποχή για να θαυμάσει κανείς την θέα των λουλουδιασμένων πλαγιών του Βούρινου είναι το τέλος Μαΐου και οι αρχές Ιουνίου.

Και η περιοχή που έχει διατηρήσει αυτή την πλούσια χλωρίδα είναι περισσότερο ο κεντρικός Βούρινος, ιδίως οι βόρειες πλαγιές της ψηλότερης κορυφής και φυσικά η κοιλάδα του Μεσιανού Νερού.

Υπέροχα χρώματα της φύσης στην καρδιά της κοιλάδας του Μεσιανού Νερού

Η κοιλάδα αυτή, που, όπως περιγράψαμε περικλείεται από ψηλές κορυφές, ευρισκόμενη σε ύψος περίπου 1.000 μέτρων, με ελαφρά βόρειο προσανατολισμό και μακριά από κατοικημένους τόπους, διατήρησε ως σήμερα, αλώβητη από την ανθρώπινη επέμβαση, μια μεγάλη ποικιλία από φυτά.

Μέσα από συστάδες πεύκων και άλλων δένδρων, στα ξέφωτα, βλέπει κανείς την άνοιξη υπέροχα τοπία, όπου το πράσινο χορτάρι πλαισιώνει την πανέμορφη ποικιλοχρωμία των λουλουδιών. Λόγω αυτής της βιοποικιλότητάς του, ο Βούρινος είναι ενταγμένος στο δίκτυο Natura.

Διασχίζοντας την κοιλάδα του Μεσιανού Νερού

Στην κοιλάδα του Μεσιανού Νερού συμβαίνουν, όμως, και άλλα εξαιρετικά πραγματάκια. Στην μικρή αυτή γωνιά της ελληνικής γης, οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει εμφανή σημάδια σύγκρουσης των τεκτονικών πλακών της Ευρώπης και της Αφρικής.

Για την ακρίβεια, είναι το μοναδικό σημείο στην Ελλάδα και την Ευρώπη όπου αποκαλύπτεται ο μανδύας της Γης.

Λόγω αυτής της ιδιαιτερότητάς της, η περιοχή αυτή έχει χαρακτηριστεί ως γεωπάρκο, με την ονομασία Γεωπάρκο Γρεβενών-Κοζάνης ή Τηθύος, το οποίο είναι υποψήφιο για ένταξη στο Παγκόσμιο Δίκτυο γεωπάρκων της UNESCO, καθώς είναι μια από τις πιο αρχέγονες περιοχές του πλανήτη.

Εκεί μπορείτε ν’ ακολουθήσετε βήμα-βήμα την πορεία των τεκτονικών πλακών, να θαυμάσετε τα ανάγλυφα τοπία που δημιουργούνται από την κίνηση των πλακών αυτών και να απολαύσετε τη σπάνια βιοποικιλότητα της περιοχής.

Εκεί, φιλοξενούνται τα παλαιότερα πετρώματα της Ελλάδας που χρονολογούνται σχεδόν ένα δισεκατομμύριο χρόνια.

Ο χάρτης της περιοχής του γεωπάρκου

Ο Βούρινος και οι γύρω ορεινές περιοχές, περιέχουν τον απολεσθέντα κόσμο της Παγγαίας. Πριν από 237 εκατομμύρια χρόνια όλες οι ήπειροι ήταν ενωμένες στην Παγγαία και η θάλασσα της Τηθύος ήταν η μεγάλη κεντρική θάλασσα.

Μετά από μια μακρά γεωλογική εξέλιξη, η Παγγαία χωρίστηκε για να δημιουργήσει την Αφρική, την Ευρώπη και τον αρχαίο ωκεανό της Τηθύος.

Το τοπίο είναι σμιλευμένο και από παγετώνες, δημιουργώντας μια σπάνια και ιδιαίτερη ομορφιά. Πριν από 170 εκατομμύρια χρόνια, σε αυτό το σημείο, η λιθόσφαιρα της Τηθύος, συμπεριλαμβανομένου του Βούρινου, συγκρούστηκε με την τεκτονική πλάκα της αρχαίας Ευρώπης.

Το ίχνος αυτής της σύγκρουσης παραμένει στα βάθη της κοιλάδας του Μεσιανού Νερού και επεκτείνεται από το χωριό Παλαιόκαστρο στα βόρεια, έως το Χρώμιο και το μοναστήρι της Ζάβορδας στα νότια.

Τα σημάδια της σύγκρουσης διακρίνονται στα πετρώματα κάτω από τα πόδια του επισκέπτη, παραμορφωμένα και σπασμένα στη ζώνη σύγκρουσης των δύο τεράστιων τεκτονικών πλακών.

Πανόραμα της κοιλάδας του Μεσιανού Νερού από την ψηλότερη κορυφή του Βούρινου

Η περιοχή αυτή είναι μια γεω-ιστορική θέση, όπου η επαφή πετρωμάτων σαν αυτά, ήταν η πρώτη που αναγνωρίστηκε επίσημα από γεωλόγους επιστήμονες.

Η διαφορετική χημική σύσταση των πετρωμάτων των δύο τεκτονικών πλακών είναι εμφανής στη βιοποικιλότητα κατά μήκος της κοιλάδας: η μία στερείται χημικά στοιχεία, τα οποία όμως εμφανίζονται στην άλλη.

Όταν δε, τα εδάφη αναμειγνύονται κατά μήκος της κοιλάδας, δημιουργούν ένα ιδιαίτερο υπέδαφος, εξαιρετικά εύφορο, υποστηρίζοντας την ύπαρξη τοπικών ενδημικών φυτών και εντόμων που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον πλανήτη.

Θέλετε να διαβάσετε κι άλλα για να πειστείτε ότι μιλάμε για μια εξαιρετικά ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα ορεινή περιοχή;

Ο ορεινός όγκος του Βούρινου

Η ανάβαση σ’ αυτό το άγνωστο, αλλά γεμάτο κρυφές ομορφιές βουνό, ξεκινάει από το χωριό Χρώμιο Κοζάνης και πιο συγκεκριμένα από το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, το οποίο βρίσκεται 5 χιλιόμετρα πάνω από το χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο 950 μέτρων.

Το χωριό Χρώμιο Κοζάνης χτισμένο σε υψόμετρο 640 μέτρων στις νοτιο-ανατολικές απολήξεις του Βούρινου

Το Μουσείο ιδρύθηκε από τον Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών Ν. Κοζάνης προς τιμήν των αγωνιστών της ελευθερίας, όλων των Μακεδονομάχων και των επί αιώνες αγωνιζομένων για την ελληνικότητα της γης των Μακεδόνων.

Στη συγκεκριμένη περιοχή, το 1878, υψώθηκε το λάβαρο της επανάστασης στη Δυτική Μακεδονία, με στόχο την κατάργηση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την ένωση με το ελεύθερο τμήμα της Ελλάδας.

Η επανάσταση αυτή στο Βούρινο ήταν η πρώτη οργανωμένη ένοπλη αντίσταση του Μακεδονικού Ελληνισμού που συνεχίστηκε μέχρι το 1912 με το Μακεδονικό Αγώνα και τους Βαλκανικούς Πολέμους για τη διάσωση της Μακεδονίας.

Από το parking του Μουσείου ανηφορίζουμε με κατεύθυνση ΒΑ μέχρι που τελειώνει ο ασφαλτόδρομος και ξεκινάει χωματόδρομος, τον οποίο γρήγορα θα αφήσουμε στην πρώτη φουρκέτα για να κινηθούμε ευθεία σε δευτερεύοντα, κακοτράχαλο χωματόδρομο.

Ο κακοτράχαλος χωματόδρομος στο ξεκίνημα της διαδρομής

Μετά από 400 μέτρα ο χωματόδρομος σβήνει και θα πρέπει να διασχίσουμε στα δεξιά μας μια μικρή ρεματιά. Λίγη προσοχή στα πατήματα και γρήγορα περνάμε απέναντι για να μπούμε σ’ έναν σύντομο λαβύρινθο από φτέρες.

Θα δυσκολευτούμε λίγο να βρούμε την πορεία μας, ακολουθώντας κάποιες κορδέλες σε δέντρα. Δεν υπάρχει σαφές μονοπάτι. Ανηφορίζουμε, με κατεύθυνση ΒΑ, σε μια μικρή, χωμάτινη ράχη με πουρναροβλάστηση.

Κοιτώντας πίσω (νοτιο-ανατολικά). Το ρέμα αυτό ονομάζεται Μπούρινο. Σε άσπρο κύκλο το σημείο αφετηρίας. Διακρίνονται οι κεραμοσκεπές των κτιρίων του Μουσείου.

Λίγο πιο πάνω βγαίνουμε στον χωματόδρομο που είχαμε αφήσει στην αρχή της πορείας μας και τον ακολουθούμε μέχρι το χαρακτηριστικό κιόσκι, που είναι χτισμένο σε μικρό αυχένα στα 1.170 μέτρα υψόμετρο.

Έχει περάσει μισή ώρα από το ξεκίνημα της ανάβασης και τα ωραία βρίσκονται μπροστά μας.

Η θέα αυτό το κιόσκι. Στόχος μας το μικρό διάσελο που διακρίνεται στο βάθος.
Αφήσαμε πίσω μας το χαρακτηριστικό κιόσκι

Μπροστά μας απλώνεται μια μικρή χαράδρωση, την οποία θα διασχίσουμε στοχεύοντας στο δασωμένο διάσελο που διακρίνουμε στο βάθος.

Περνάμε δίπλα από μία στέρνα και ανηφορίζουμε ακολουθώντας το εμφανές, πλέον, μονοπάτι και τους μεταλλικούς στύλους της σήμανσης. Μια όμορφη και ευχάριστη διαδρομή που διασχίζει υπέροχα λιβάδια.

Μετά από μία ώρα πορείας φτάνουμε στο χαρακτηριστικό διάσελο, όπου υπάρχει διασταύρωση μονοπατιών (υπάρχει σχετική σήμανση).

Ευθεία κατηφορίζει στο ρέμα του Μεσιανού Νερού και αριστερά ανηφορίζει προς την κορυφή Ντρισινίκος, την ψηλότερη του βουνού.

Θέα προς βορρά από το διάσελο

Ο προγραμματισμός της δικής μας διάσχισης περιλάμβανε (αρχικά) την ανάβαση στην κορυφή. Συνεπώς, στρίβουμε αριστερά μπαίνοντας στο ανηφορικό μονοπάτι για την κορυφή, που ελίσσεται σ’ ένα όμορφο και πυκνό δάσος από μαυρόπευκα.

Η αφετηρία της ανάβασης στην κορυφή από το διάσελο

Η σήμανση είναι πυκνή (κόκκινα σημάδια σε βράχια και δέντρα), ενώ το μονοπάτι σε ορισμένα σημεία έχει μεγάλη κλίση.

Μετά από 10’ βγαίνουμε σε γυμνή ράχη κι έτσι έχουμε την πρώτη οπτική επαφή με την κορυφή (αν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες), στο βάθος δεξιά (δυτικά). Η κλίση έχει πλέον μαλακώσει.

Στα δεξιά της εικόνας, μέσα στο σύννεφο, είναι η κορυφογραμμή του βουνού
Στον άσπρο κύκλο το κιόσκι

Στη συνέχεια, θα ξαναμπούμε στο δάσος τραβερσάροντας την πλαγιά με κατεύθυνση δυτική μέχρι τα 1.520 μέτρα υψόμετρο. Εκεί το μονοπάτι στρίβει 90 μοίρες (κατεύθυνση νότια) και ανηφορίζει απότομα.

Περνάμε από το «Κλεφτοπήγαδο», μια μικρή πηγή στα 1.570 μέτρα υψόμετρο, ενώ η βλάστηση αρχίζει σταδιακά να αραιώνει. Ακολουθούμε τα κόκκινα σημάδια στα βράχια και κούκους.

Πίσω μας διακρίνεται η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου

Βρισκόμαστε στα 1.650 μέτρα υψόμετρο και έχουμε, πλέον, βγει στο αλπικό κομμάτι. Μπροστά μας ορθώνονται επιβλητικά η γυμνή ράχη της κορυφής, με το βράχινο τελείωμά της, καθώς και τμήμα της κυρίως κορυφογραμμής του βουνού.

Ανηφορίζοντας στη γυμνή βραχώδη ράχη της κορυφής

Το πλήρες ανάπτυγμα της βραχώδους ράχης

Το βράχινο τμήμα της ράχης δεν μας προβληματίζει ιδιαίτερα κι έτσι εύκολα και με ασφάλεια βγαίνουμε στο πλάτωμα της κορυφής.

Βγαίνοντας στο πλάτωμα της κορυφής

Θα χρειαστούμε 5 χιλιόμετρα πορείας και περίπου 3 ώρες για να ακουμπήσουμε το κολωνάκι της κορυφής Ντρισινίκος στα 1.866 μέτρα υψόμετρο.

Η κορυφή Ντρισινίκος των 1.866 μέτρων

Παρά το σχετικά χαμηλό της υψόμετρο, από την κορυφή του Βούρινου έχουμε άπλετη θέα προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, καιρού επιτρέποντος.

Θέα προς τα ανατολικά. Διακρίνονται τμήμα του κάμπου της Κοζάνης και η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου

Δυστυχώς, την δικιά μας ημέρα κορυφής, ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας. Παρόλα αυτά, δεν χάσαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την τεχνητή λίμνη Πολυφύτου στα δυτικά και ν΄αγανακτήσουμε αντικρύζοντας τις ανεμογεννήτριες στην κορυφογραμμή του Άσκιου στα βόρεια.

Πανοραμική λήψη προς τ’ ανατολικά

Αφήνουμε πίσω μας την κορυφή και συνεχίζουμε την πορεία μας κατά μήκος της φαρδιάς κορυφογραμμής του βουνού με κατεύθυνση βορειοδυτική.

Η φαρδιά κορυφογραμμή του βουνού. Θέα προς τα βόρεια.
Αφήνουμε πίσω μας την κορυφή

Μετά από 20 λεπτά και 1,1 χιλιόμετρα πορείας, η κορυφογραμμή ανοίγει σε δύο ράχες. Η μία στ’ αριστερά μας με κατεύθυνση ανατολική, την οποία αγνοούμε. Το μονοπάτι μας παίρνει κατεύθυνση βόρεια για 500 μέτρα περίπου, καθώς η ράχη που ακολουθήσαμε βυθίζεται στα δεξιά μας.

Στην φωτογραφία απεικονίζεται η ράχη που θα διασχίσουμε, με στόχο το Παρατηρητήριο (μέσα στον άσπρο κύκλο)

Στη συνέχεια, κινούμαστε πάλι με κατεύθυνση βορειοδυτική στη δεξιά πλευρά της ράχης με στόχο την κορυφή Παλιομονάστηρο και το ξύλινο Παρατηρητήριο που είναι χτισμένο από κάτω, σε υψόμετρο 1.570 μέτρων.

Μπροστά μας η κορυφή Παλιομονάστηρο (1.605 μ.)

Ακολουθώντας την καλή σήμανση, φτάνουμε στο Παρατηρητήριο μία ώρα μετά την εκκίνηση από την κορυφή.

Από εκεί, έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τις δασωμένες χαραδρώσεις που απλώνονται κάτω από τα πόδια μας και την υπέροχη βραχώδη κορυφογραμμή του Βούρινου δεξιά μας.

Το Παρατηρητήριο κάτω από την κορυφή Παλιομονάστηρο
Η θέα από το Παρατηρητήριο προς τα ανατολικά. Αριστερά διακρίνονται οι εγκαταστάσεις του ορειβατικού καταφυγίου.
Η κορυφή του βουνού και το ανάπτυγμα της ράχης που περπατήσαμε

Από το Παρατηρητήριο ακολουθούμε έναν κακοτράχαλο δασικό δρόμο, ο οποίος κατηφορίζει σ’ έναν μικρό αυχένα, όπου συναντάει τον δασικό δρόμο που έρχεται από το χωριό Παλαιόκαστρο.

Ο Βούρινος από τον χωματόδρομο που οδηγεί στο καταφύγιο

Αυτόν το δρόμο θ’ ακολουθήσουμε κι εμείς στρίβοντας δεξιά, ο οποίος καταλήγει στο καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου Σιάτιστας.

Από την κορυφή Ντρισινίκος μέχρι να φτάσουμε στον προαύλιο χώρο του καταφυγίου χρειάστηκε να διανύσουμε 5,5 χιλιόμετρα.

Το καταφύγιο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.380 μέτρων, στη θέση «Τσάμια» (δηλ. πεύκα), σ’ ένα μαγευτικό μπαλκόνι κάτω από την κορυφή Τσουτσολιάνος.

Το καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου Σιάτιστας

Η γύρω περιοχή είναι κατάφυτη από ελατοδάση και η θέα προς τον κυρίως ορεινό όγκο του Βούρινου και της κοιλάδας του Μεσιανού Νερού στα νότια είναι καταπληκτική.

Πανόραμα του ορεινού όγκου του Βούρινου από το καταφύγιο
Η κοιλάδα του Μεσιανού Νερού από το καταφύγιο
Πληροφοριακές πινακίδες για το γεωπάρκο στον προαύλιο χώρο του καταφυγίου

Από το καταφύγιο ξεκινάει και το μονοπάτι που θα μας κατεβάσει στην καρδιά της κοιλάδας του Μεσιανού Νερού.

Η είσοδος στο μοναπάτι της κοιλάδας του Μεσιανού Νερού

Το ταξίδι στο χωροχρόνο έχει μόλις ξεκινήσει. Το μονοπάτι στην αρχή είναι έντονα κατηφορικό, όπως αρμόζει άλλωστε σ’ ένα ταξίδι στο κέντρο της Γης!

Κοιτώντας πίσω μας. Πάνω δεξιά διακρίνεται το καταφύγιο.

Μετά από 700 μέτρα βρισκόμαστε ουσιαστικά στην βάση της κοιλάδας. Με βήματα διστακτικά και μουδιασμένα κινούμαστε μέσα στον πυρήνα της κοιλάδας.

Πατάμε πάνω στα ίχνη της σύγκρουσης των τεκτονικών πλακών, της Ευρωπαϊκής στ’ αριστερά μας και της Αφρικανικής στα δεξιά μας.

Προσπαθούμε να γίνουμε μύστες τον κολοσσιαίων γεωλογικών διεργασιών που διαμόρφωσαν το τοπίο γύρω μας πριν από εκατομμύρια χρόνια. Μάταια.

Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθός τους. Η θνητή μας αντίληψη είναι πεπερασμένη μπροστά στο αιώνιο μυστήριο της φύσης.

Έχει, όμως, μια αύρα αυτός ο τόπος. Την αισθάνεσαι. Σε κάθε βήμα, σε κάθε ματιά. Κι είναι τόσο σαγηνευτική που δε θες να τελειώσει το ταξίδι.

Στο βάθος διακρίνεται το διάσελο απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει την ανάβαση στην κορυφή

Δυστυχώς, σιγά σιγά αρχίζει να εμφανίζεται στο βάθος το χαρακτηριστικό διάσελο απ’ όπου ανηφορίσαμε για την κορυφή. Εκεί κλείνει μια υπέροχη κυκλική διάσχιση στον ορεινό όγκο του Βούρινου.

Μια τελευταία ματιά πίσω μας

Μια κυκλική διάσχιση που στο τέλος της δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος απ’ όταν ξεκίνησα. Κάτι άλλαξε μέσα μου. Δεν ξέρω τι ήταν, αλλά σίγουρα ήταν πολύ έντονο και καταλυτικό. Ίσως το ανακαλύψω στην επόμενη εξόρμηση.

Πηγές
dimosvoiou.gr
el.wikipedia.org

Powered by Wikiloc

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...