15 χρόνια The Hiking Experience. Και μετά, τι;

Μου φαίνεται σαν ψέμα. Πέρασαν κιόλας 15 ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που ανέβασα το πρώτο post στο blog.

Μια ανάρτηση αφιερωμένη στον αγαπημένο μου Νίκο Καζαντζάκη. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο», όπου περιγράφει την ανάβασή του στον Άθω, παρέα με τον αδελφικό του φίλο Άγγελο Σικελιανό.

Στην τελευταία παράγραφο του επίμαχου αυτού αποσπάσματος (ολόκληρο θα το βρείτε ΕΔΩ), ο Καζαντζάκης ξεδιπλώνει με τρόπο καταλυτικά μεταφορικό και κυριολεκτικό, το αληθινό νόημα της ανάβασης στην κορυφή ενός βουνού.

«Δε μας κινούσε η αλαζονεία, μήτε η απλοϊκή βεβαιότητα πως θα σταθεί μια μέρα η κορφή και θα τη φτάσουμε· μήτε κι αν τη φτάναμε, πως θα βρούμε εκεί απάνω την ευτυχία, τη σωτηρία και τον Παράδεισο· ανεβαίναμε, γιατί ευτυχία, σωτηρία και Παράδεισος για μας ήταν η ανάβαση».

Αυτή η φράση ήταν, είναι και θα είναι ο σηματωρός στο ταξίδι μου στις δασωμένες πλαγιές και στις χιονισμένες κορυφές των βουνών, αλλά συνάμα κι ο φάρος που φωτίζει τα μονοπάτια της ίδιας μου της ζωής.

Είναι η απάντησή μου στα «αιώνια» ερωτήματα «Γιατί ανεβαίνουμε στα βουνά;» και «Γιατί κάνουμε ορειβασία;»

15 χρόνια The Hiking Experience

Το ημερολόγιο καταγραφής των ορειβατικών εμπειριών του The Hiking Experience κλείνει σήμερα 15 χρόνια.

Ένα ορόσημο που στη σκέψη του και μόνο, χιλιάδες ανάμεικτα συναισθήματα πλημμυρίζουν την ψυχή.

Όταν ξεκίνησα την καταγραφή, δεν μπορούσα να φανταστώ πού θα με οδηγούσε το μονοπάτι αυτό που διάλεξα δειλά να περπατήσω.

Η ιδέα να φτιάξω κάτι που θα μπορούσε να εμπνεύσει τους ανθρώπους ν’ αγαπήσουν τα βουνά και τη φύση, όπως τ’ αγαπώ κι εγώ, ήταν το κίνητρο που με ώθησε να κάνω το πρώτο βήμα.

Το blog αυτό είναι το χόμπι μου, μια ενασχόληση που αφιερώνω μεγάλο κομμάτι του ελεύθερου και πολύτιμου χρόνου μου.

Το κάνω, όμως, από αγάπη και όχι για οικονομικό όφελος. Το γράψιμο για μένα είναι λυτρωτικό. Μια ασφαλής διέξοδος από τη βάναυση καθημερινότητα.

Κάθε άρθρο, κάθε φωτογραφία, κάθε ανάρτηση έχει στόχο να μοιραστώ την ομορφιά της φύσης και να κάνω κι άλλους ανθρώπους να τη δουν μέσα από τα δικά μου μάτια.

Το να βλέπω ανθρώπους να εμπνέονται να επισκεφθούν τα βουνά, να περπατήσουν στα ίδια μονοπάτια που έχω περπατήσει και να εκτιμήσουν τη φύση, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα.

Και μετά, τι;

Εύλογο το ερώτημα, αλλά πιστέψτε με, δε με απασχολεί καθόλου. Γιατί, πάντα θα υπάρχει ένα μετά.

Ναι, είναι ωραίο να έχεις κάτι να στοχεύεις για να δώσεις στη ζωή έναν σκοπό, αλλά το μετά δεν είναι ποτέ τόσο σημαντικό όσο το τώρα. Είναι το τώρα που ζούμε, τελικά.

Όταν κοιτάζω πίσω στο χρόνο, αισθάνομαι τυχερός που είχα μερικές απίστευτες εμπειρίες και συνειδητοποιώ ότι το μετά δεν είναι αυτοσκοπός.

Η ζωή είναι να ζεις τις στιγμές. Δεν βάζω το σήμερα ενέχυρο σ’ ένα αβέβαιο αύριο, που λέει κι η Αλκυόνη Παπαδάκη.

Το μόνο που σκέφτομαι για το μετά, είναι να συνεχίσω να σκαρφαλώνω στα βουνά, όσο τα πόδια μου βαστούν.

Κλείνοντας, θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλους εσάς που με τιμάτε διαβάζοντας τα κείμενά μου, τους συνοδοιπόρους μου σ’ αυτό το ταξίδι στα υπέροχα μονοπάτια της ορεινής φύσης.

Πάντα Ψηλά σε όλες και όλους.

The Hiking Experience