Οι Μοναχικοί Λύκοι του Makalu

Η ιστορία των αξιοσημείωτων σόλο αναβάσεων σε μια από τις πιο δύσκολες κορυφές με υψόμετρο άνω των 8.000 μέτρων.

Με υψόμετρο 8.463 μέτρα, το Makalu είναι το πέμπτο ψηλότερο βουνό στη Γη. Δεκαεννέα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Everest, στο Makalu έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 560 επιτυχημένες αναβάσεις. Η πρώτη από αυτές έγινε από τον Lionel Terray και τον Jean Couzy το 1955.

Σχεδόν 50 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις πλαγιές του, συμπεριλαμβανομένων 37 που σκαρφάλωναν χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο.

Δεν είναι ποτέ εύκολη η ανάβαση στο Makalu. Ακόμα και το καλοκαίρι έχει πολύ κρύο με δυνατούς ανέμους και όλες οι διαδρομές του κρύβουν εξαιρετικές δυσκολίες.

Παρόλα αυτά, ορισμένοι τολμηροί ορειβάτες έχουν επιχειρήσει σόλο αναβάσεις.

1981: Ο Robert Schauer και η σχεδόν μοιραία πτώση

Στις 4 Απριλίου 1981, μια Αυστριακή αποστολή με επικεφαλής τον Hanns Schell εμφανίστηκε στην κατασκήνωση βάσης του Makalu.

Η ομάδα του Schell περιλάμβανε τους Georg Bachler, Hilmar Sturm, Hans Robert Schauer και τρεις Σέρπα.

Η ομάδα δούλεψε στη διαδρομή που οδηγεί στη Βορειοδυτική Κορυφογραμμή (Northwest Ridge) μέσω του Makalu La. Στις 15 Απριλίου, έστησαν το Camp 2 στα 7.000 μέτρα.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Schauer και οι Σέρπα ανέβηκαν στο Camp 3 στα 7.500 μέτρα.

Στη συνέχεια, οι Σέρπα επέστρεψαν στην κατασκήνωση βάσης, ενώ ο Schauer έκανε μια σόλο προσπάθεια για ν’ ανέβει στην κορυφή. Και τα κατάφερε στις 25 Απριλίου και μάλιστα χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο.

Όμως κατά την κατάβαση, γύρω στα 8.200 μέτρα, ο Schauer γλίστρησε και είχε μια πτώση 100 μέτρων.

Έχασε το πιολέ του, αλλά κατάφερε να σταματήσει την πτώση του χρησιμοποιώντας τα κραμπόν του.

Εκεί, στα 8.100 μέτρα, έκανε ένα αναγκαστικό μπιβουάκ κατά τη διάρκεια της νύχτας πριν κατέβει με ασφάλεια στην κατασκήνωση βάσης την επόμενη ημέρα.

Καρτ ποστάλ από την Κατμαντού

Εκείνη την άνοιξη του 1981, μια δεύτερη ομάδα ήταν επίσης στο Makalu, με επικεφαλής τον Wojciech Kurtyka και τον Alex MacIntyre.

Αρχικά, ολοκλήρωσαν μια πολύ μεγάλη διαδικασία εγκλιματισμού, φτάνοντας μέχρι τα 7.800 μέτρα στη Βορειοδυτική Κορυφογραμμή (Northwest Ridge).

Στη συνέχεια, δοκίμασαν την Δυτική Όψη (West Face), αλλά η διαδρομή αποδείχθηκε τόσο δύσκολη που ακόμη κι αυτή η ομάδα δεν κατάφερε να φτάσει ψηλότερα από τα 6.700 μέτρα.

Ωστόσο, ένας από τους Σέρπα της ομάδας, ο Sherpa Padam Singh Ghale, ανέβηκε μόνος του στο Makalu II (7.678 μ.). Ήταν ένα ιστορικό επίτευγμα για την ορειβασία του Νεπάλ.

Μετά την αποτυχημένη τους ανάβαση, ο Kurtyka έστειλε μια καρτ ποστάλ από το Νεπάλ στον θρυλικό Πολωνό ορειβάτη Jerzy Kukucka:

«Jurek! Ελα από εδώ. Ήμουν κάτω από το West Face του Makalu με τους Alex MacIntyre, René Ghilini και Ludwik Wilczynski, αλλά αποτύχαμε μόλις στα 6.700 μέτρα! Όμως, εξακολουθώ να πιστεύω ότι μπορεί να σκαρφαλωθεί. Στον λογαριασμό του συλλόγου της Κρακοβίας, έχω ακόμα κάποια χρήματα. Πρέπει να οργανώσεις τα υπόλοιπα και να έρθεις στην Κατμαντού. Βασίζομαι σε σένα!» Wojciech

Ο Kukuczka αντιμετώπισε προβλήματα στη συγκέντρωση των χρημάτων για το ταξίδι και είχε μόνο έναν μήνα για να οργανώσει τα πάντα.

Ωστόσο, τα κατάφερε και πήγε στο Νεπάλ και τον Σεπτέμβριο του 1981, ο Kukuczka, ο Kurtyka και ο MacIntyre ήταν μαζί στην κατασκήνωση βάσης του Makalu.

Η μοναχική ανάβαση του Kukuczka

Για να εγκλιματιστούν, ανέβηκαν μέχρι τα 8.000 μέτρα στη βορειοδυτική πλευρά και μέχρι τα 7.900 μέτρα στη δυτική πλευρά.

Ο Kurtyka και ο MacIntyre δεν συνέχισαν, αλλά ο Kukuczka αποφάσισε να ανέβει στο βουνό μόνος, με αλπικό στυλ, χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο, και μέσω μιας νέας διαδρομής.

Η γραμμή ανάβασής του ακολούθησε το αριστερό άκρο της Δυτικής Όψης και μέσω της Βορειοδυτικής Κορυφογραμμής έφτασε την κορυφή.

«Δεν ήταν εύκολη η απόφασή μου, λόγω του φόβου του αγνώστου!» είπε αργότερα ο Kukuczka.

«Θα βασιζόμουν αποκλειστικά στις δικές μου ικανότητες. Θα μπορούσα να τα καταφέρω μόνο αν όλα πήγαιναν όπως έπρεπε». Όλα πήγαν όπως έπρεπε να πάνε και έφτασε στην κορυφή στις 15 Οκτωβρίου.

Περιέργως, η κυβέρνηση του Νεπάλ δεν ήθελε να επικυρώσει την ανάβαση, εκτός και εάν η επόμενη αποστολή που θα έφτανε στην κορυφή, επιβεβαίωνε ότι ο Kukuczka είχε αφήσει εκεί ένα Πολωνικό κουκλάκι, όπως είχε ισχυριστεί όταν έφτασε στην κατασκήνωση βάσης.

Ο αρχηγός της άλλης αυστριακής ομάδας που ήταν στο βουνό εκείνη την εποχή έγραψε μια επιστολή προς υποστήριξη του Kukuczka:

«Για μένα [δεν υπάρχει] αμφιβολία ότι ο κ. Kukuczka έφτασε στην κορυφή του Makalu. Μου φαίνεται ότι δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που θα έλεγε κάτι που δεν είναι αλήθεια».

Εν τέλει, η κορυφή επικυρώθηκε αργότερα κι αυτή η ανάβαση έμελλε να μείνει ως μια από τις πιο θεαματικές στην ιστορία του Makalu.

Μια μοναχική χειμερινή ανάβαση

Τον Ιανουάριο του 1982, ο Γάλλος ορειβάτης Ivan Ghirardini επιχείρησε το πολύ δύσκολο Δυτικό Αντέρεισμα (West Buttress).

Λόγω του υπερβολικού κρύου και των δυνατών ανέμων, δεν τα κατάφερε, παρά την εκπληκτική προσπάθεια.

Ανέβηκε με αλπικό στυλ, χωρίς οξυγόνο, με μόλις 120 μέτρα σχοινί και σακίδιο 25 κιλών.

Έφτασε στα 7.000 μέτρα παρά τους θυελλώδεις ανέμους και τις θερμοκρασίες που έφταναν τους -50^ο C.

Ο Andrzej Czok

Τον Οκτώβριο του 1982, ο Πολωνός ορειβάτης Andrzej Czok σκαρφάλωσε στα 8.000 μέτρα μέσω μιας νέας διαδρομής μέχρι το κέντρο της Δυτικής Όψης.

Στα 8.000 μέτρα (Camp 4), συνάντησε άλλους δύο ορειβάτες, τους Janusz Skorek και Andrzej Machnik.

Μετά από μια νύχτα στο Camp 4, σκαρφάλωσαν φτάνοντας μέχρι 100 μέτρων πριν την κορυφή, προτού οι ισχυροί άνεμοι τους αναγκάσουν να υποχωρήσουν.

Ο Skorek και ο Machnik κατέβηκαν, αλλά ο Czok έμεινε στο Camp 4. Περίμενε άλλες δύο μέρες να ηρεμήσει ο άνεμος.

Στις 10 Οκτωβρίου, ήρθε το πολυπόθητο παράθυρο καιρού, που του επέτρεψε ν’ ανέβει στην κορυφή από τη βορειοδυτική πλευρά.

Ο Romolo Nottaris

Δύο χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1984, ο Ελβετός ορειβάτης Romolo Nottaris κινήθηκε ελαφρώς προς τα δεξιά της διαδρομής του 1981.

Ανέβηκε μόνος του από το Camp 2 (6.400 μ.), χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο. Στα 6.850 μέτρα, μάζεψε τον αναρριχητικό εξοπλισμό που είχε αποθηκεύσει την προηγούμενη μέρα και στη συνέχεια συνέχισε να ανεβαίνει, φιξάροντας σχοινιά μόνο όπου ήταν απαραίτητο.

Ο Nottaris διανυκτέρευσε στα 7.800 μέτρα, αλλά ένας σφοδρός άνεμος -ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στο Makalu- τον καθυστέρησε το επόμενο πρωί.

Στις 11 το πρωί, κατάφερε τελικά να συνεχίσει προς την κορυφή, στην οποία πάτησε στις 7 το απόγευμα, αν και υπέστη κρυοπαγήματα.

Κατέβηκε στα 7.500 μέτρα μέσω της κλασικής διαδρομής προς το Βόρειο Διάσελο (North Col), στη συνέχεια κατηφόρισε direct προς την κατασκήνωση βάσης.

Η ταχεία ανάβαση του Marc Batard

Στις 27 Απριλίου 1988, ο Γάλλος ορειβάτης Marc Batard ανέβηκε μέσω του Δυτικού Πιλιέ (West Pillar) και κατέβηκε από τη Βορειοδυτική Κορυφογραμμή (Northwest Ridge).

Προηγουμένως είχε στήσει camps έως τα 7.750 μέτρα. Ολοκλήρωσε την πλήρη ανάβαση σε λιγότερο από 24 ώρες, ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα.

Ο Batard ξεκίνησε την σόλο ανάβασή του από την κατασκήνωση βάσης, χωρίς οξυγόνο. Ήταν η πρώτη σόλο ανάβαση του West Pillar και η πρώτη σόλο τραβέρσα του βουνού.

Κάποιοι έχουν προτείνει ότι η ανάβαση αυτή δεν πρέπει να ταξινομηθεί ως σόλο. Ο Erhard Loretan και ο Reinhold Messner επισήμαναν, μάλιστα, ότι η διαδρομή του Batard ήταν ήδη εξοπλισμένη με τα ενδιάμεσα camps.

Ο Pierre Beghin

Τον Οκτώβριο του 1989, ο Pierre Beghin ανέβηκε στο Makalu από μια νέα διαδρομή.

Από τα 7.100 μέτρα περίπου, έκανε μια μοναχική προώθηση στην κορυφή, χωρίς τη χρήση οξυγόνου, ανεβαίνοντας μια direct διαδρομή μέσω της Νότιας Όψης (South Face) και κατεβαίνοντας από τη Βορειοδυτική Κορυφογραμμή.

Κατά τη διάρκεια της κατάβασης χτυπήθηκε από δύο χιονοστιβάδες. Στην πρώτη έχασε το ένα πιολέ και στην επόμενη το δεύτερο πιολέ και τα γάντια του. Αργότερα έγραψε ένα καταπληκτικό κείμενο για την εμπειρία του.

«Γλιστράω με τρελή ταχύτητα με το κεφάλι, βυθίζομαι και μετά αναδύομαι. Με πετάνε πάνω από δύο τοίχους πάγου. Ατελείωτα δευτερόλεπτα! Φρικτός φόβος! Τετρακόσια μέτρα πιο κάτω, η χιονοστιβάδα σταματάει. Είμαι απελευθερωμένος. Με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, κάθομαι εδώ, εντελώς σαστισμένος».

Ως εκ θαύματος, ο Beghin επέζησε.

Άλλες σόλο προσπάθειες

Το 1993, ο Jeff Lowe σκαρφάλωσε στο West Face. Έφτασε στα 7.000 μέτρα, αλλά σταμάτησε από τη βαριά χιονόπτωση και η σκηνή του θάφτηκε από χιονοστιβάδα. Του πήρε τρεις ώρες για να απελευθερωθεί.

Το φθινόπωρο του 1996, ο Yasushi Yamanoi έκανε επίσης μια σόλο προσπάθεια στο West Face.

Όμως, στα 7.400 μέτρα χτυπήθηκε από πτώση βράχων. Αποφάσισε να υποχωρήσει λόγω του πόνου στο λαιμό και στο στήθος του.

Ο Γάλλος ορειβάτης Jean-Christophe Lafaille είχε ακόμη χειρότερη τύχη. Το 2006 προσπάθησε να κάνει την πρώτη χειμερινή ανάβαση στο Makalu.

Ανέβηκε χωρίς οξυγόνο και έστησε την τελική κατασκήνωση στα 7.600 μέτρα. Το επόμενο πρωί, ξεκίνησε για την κορυφή. Εξαφανίστηκε λίγο μετά.

Πηγή
explorersweb.com