Η πρώτη χειμερινή ανάβαση στο Nanga Parbat – Ο Simone Moro αφηγείται
Ο Simone Moro είναι μια χαρισματική προσωπικότητα. Ένας επαγγελματίας ορειβάτης και πιλότος ελικοπτέρου μεγάλου υψομέτρου, έχει στο παλμαρέ του τέσσερις πρώτες χειμερινές αναβάσεις: Shishapangma (2005), Makalu (2009), Gasherbrum II (2011) και Nanga Parbat (2016).
Τα επιτεύγματα αυτά τον έχουν καθιερώσει πλέον ως τον μαέστρο, τον άρχοντα των χειμερινών βουνών.
Ο Simone έδωσε συνέντευξη στο National Geographic μετά την άφιξή του -μαζί με την Tamara Lunger- στο Ισλαμαμπάντ, την πρωτεύουσα του Πακιστάν, όπου και οι δύο δέχθηκαν την ιατρική φροντίδα στα δάκτυλα των ποδιών τους. Έχουν υποστεί κρυοπαγήματα, αλλά είναι σε καλή κατάσταση και αναμένεται να ανακάμψουν πλήρως.
Πώς αισθάνεσαι που ολοκλήρωσες την πρώτη χειμερινή ανάβαση στο Nanga Parbat;
Ειλικρινά, ο Alex, ο Ali κι εγώ, δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε ότι η Tamara δεν ανέβηκε στην κορυφή μαζί μας.
Ήμασταν 100% σίγουροι ότι ανέβαινε προς την κορυφή, γιατί η απόσταση όπου σταμάτησε και γύρισε πίσω ήταν πολύ μικρή.
Ήταν μόλις 70 μέτρα κάτω από εμάς. Μπορούσαμε και την χαιρετούσαμε.
Αλλά, πράγματι, ήταν εντελώς εξαντλημένη, και από το πρωί αντιμετώπιζε στομαχικές διαταραχές.
Όπως έχω αναφέρει, αυτή ήταν η πρώτη φορά στην ορειβατική μου καριέρα, που είδα έναν τόσο έξυπνο και γενναιόδωρο τρόπος σκέψης.
Η ίδια αρνήθηκε την κορυφή στον εαυτό της για να μη θέσει σε κίνδυνο τις δικές μας ζωές.
Φανταστείτε τον εαυτό σας να είστε μια ανάσα από το τα κερδίσετε ένα ολυμπιακό μετάλλιο στον μαραθώνιο, και δυο μέτρα πριν τη γραμμή του τερματισμού, να σταματήσετε και να γυρίσετε πίσω, και να βοηθήσετε έναν συναθλητή που έχει πρόβλημα. Ήταν πραγματικά απίστευτο.
Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε σ’ αυτήν την ανάβαση;
Κατ’ αρχάς, δεν είχαμε εγκλιματιστεί σωστά, όταν αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε το παράθυρο του καλού καιρού, και να ξεκινήσουμε για την κορυφή. Είχαμε περάσει μόνο μια νύχτα στην κατασκήνωση ΙΙ, στα 6.200 μέτρα.
Συνήθως αυτό δεν είναι αρκετό για να ανέβεις σε μια κορυφή άνω των 8.000 μέτρων χωρίς οξυγόνο. Έτσι, αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο ερωτηματικό. Είμαστε σε θέση να πάμε για την κορυφή με μία μόνο νύχτα στα 6.200 μέτρα;
Η δεύτερη μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ο άνεμος και οι χαμηλές θερμοκρασίες. Εκεί πάνω έπνεαν άνεμοι με ταχύτητα 45-50 χλμ/ώρα και το windchill (η αίσθηση του ψύχους) έφτανε στους -60°C.
Το χαμηλό επίπεδο εγκλιματισμού και το κρύο θα μπορούσαν άνετα να σκοτώσουν τις φιλοδοξίες του καθενός, κι εμείς έπρεπε να δώσουμε σκληρή μάχη μ’ αυτά τα στοιχεία.
Προχωρήσαμε αρκετά γρήγορα στην αρχή, αλλά θυμάμαι, τα τελευταία 200 μέτρα για την κορυφή ήταν ένα καθαρά παιχνίδι ψυχολογίας.
Αρχικά, εσύ κι η Tamara ξεκινήσατε την ανάβαση από την διαδρομή Messner, αλλά αργότερα ενταχθήκατε στην ομάδα των Ali Sadpara και Alex Txikon. Γιατί αλλάξατε διαδρομή;
Η αρχική ιδέα ήταν να επιχειρήσουμε μια διαδρομή που δεν απαιτεί φιξαρισμένα σχοινιά. Είχα, ήδη, δοκιμάσει την διαδρομή Messner το 2011, μαζί με τον Denis Urubko, και διαπίστωσα ότι ήταν μια τέλεια διαδρομή για να φτάσεις στην κορυφή του Nanga Parbat χωρίς φιξαρισμένα σχοινιά.
Φέτος, όμως, στην διαδρομή αυτή υπήρχε και μια άλλη ομάδα (ο Πολωνός Tomasz Mackiewicz, και η Γαλλίδα Elisabeth Revol).
Με προειδοποίησαν ότι την συγκεκριμένη εποχή υπήρχαν πολλές κρεβάς και συνεχείς πτώσεις σεράκς, οπότε είχε καταστεί εξαιρετικά επικίνδυνη.
Οπότε αποφάσισα να αποδεχθώ την πρόσκληση του Alex να ενταχθούμε στην ομάδα του. Κατάλαβα ότι η διαδρομή Kinshofer ήταν η μόνη ρεαλιστική οδός για την κορυφή, φέτος.
Ώστε ο Alex έκανε την πρόσκληση; Επίσης, αυτό σήμαινε τη χρήση φιξαρισμένων σχοινιών για την προσέγγιση της κορυφής. Σωστά;
Γνωρίζω τον Alex από το 2003, όταν ανέβηκα στο Broad Peak, κι αυτός ήταν στην κατασκήνωση βάσης. Είμαστε, λοιπόν, φίλοι από τότε. Με προσκάλεσε από το ξεκίνημα της αποστολής.
Μου είπε: “Simone, είσαι ο πιο έμπειρος στις χειμερινές αναβάσεις εδώ πέρα, οπότε έλα μαζί μας στην διαδρομή Kinshofer”. Στην αρχή αρνήθηκα, λέγοντας ότι θα ήθελα να δοκιμάσω την διαδρομή Messner. Αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ επικίνδυνη, εντάχθηκα στην ομάδα του, και τον ευχαρίστησα.
Ο Alex και ο Ali έκαναν το 70% της δουλειάς για το φιξάρισμα των σχοινιών. Έτσι όταν ενωθήκαμε μαζί τους, είχαμε το πλεονέκτημα να επωφεληθούμε από την φανταστική δουλειά που είχαν κάνει.
Προσπάθησα, ας πούμε, να τους το ανταποδώσω, προσφέροντας όλη μου την εμπειρία και την στρατηγική, ψηλά στο βουνό.
Ξέρετε, μερικές φορές στη ζωή, είναι η σωστή χημεία μιας ομάδας και οι κατάλληλες συνθήκες που επιτρέπουν σ’ ένα άτομο να πετύχει τους στόχους του.
Γιατί έχεις επικεντρωθεί στις χειμερινές αναβάσεις κορυφών άνω των 8.000 μέτρων;
Γνωρίζετε καλύτερα από μένα, ότι αν θες να αποδείξεις στον κόσμο ότι είσαι ένας πολύ καλός ορειβάτης μεγάλου υψομέτρου, θα πρέπει να ανεβείς και τις 14 οκτάρες κορυφές.
Σήμερα, υπάρχουν περίπου 40 άνθρωποι στον κόσμο που το έχουν πετύχει αυτό. Ναι, είναι ακριβό, επικίνδυνο, χρονοβόρο και δύσκολο.
Αλλά είναι, επίσης, σίγουρο ότι αφού σχεδόν 40 άνθρωποι το έχουν καταφέρει, πάει να πει ότι είναι εφικτό.
Αντί να κυνηγήσω τις 14 οκτάρες, ανακάλυψα ότι η χειμερινή ανάβαση σε κορυφές άνω των 8.000 μέτρων είναι η απόλυτη εξερεύνηση. Το ποσοστό επιτυχίας είναι μόλις 15%.
Ειλικρινά, επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω το εξής: Πιστεύετε ότι στις μέρες μας είναι σοφό ένας επαγγελματίας ορειβάτης να επιλέγει να κάνει κάτι που έχει περισσότερο από 85% πιθανότητα αποτυχίας, τη στιγμή που οι χορηγοί και ο τύπος απαιτούν επιτυχημένες αποστολές;
Το κάνω, όμως, γιατί η αίσθηση της εξερεύνησης είναι πολύ έντονη. Ξεφεύγεις από την παγίδα της επιτυχίας, και απλά αγκαλιάζεις την ομορφιά ενός μεγάλου ερωτηματικού.
Οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι ευτυχής που δεν έχω πέσει στην παγίδα της επιτυχίας. Είμαι πεινασμένος για εξερεύνηση.
Όταν πας σ’ αυτά τα βουνά τον χειμώνα, ακόμα κι όταν παραμένεις στην κατασκήνωση βάσης για τρεις μήνες περιμένοντας τον καλό καιρό, νιώθεις σαν πρωτοπόρος. Σαν εξερευνητής μιας άλλης εποχής.
Τώρα έχεις ανέβει 4 από τις 14 οκτάρες κορυφές τον χειμώνα. Θα επιχειρήσεις και τις άλλες 10;
Με τίποτα! Πρώτα απ’ όλα, είμαι πολύ μεγάλος. Είμαι 48 ετών. Και δεύτερον, είμαι πολύ έξυπνος γιατί ξέρω πόσο δύσκολο θα είναι.
Σίγουρα, θα υπάρξει κάποιος, αργά ή γρήγορα, που θα καταφέρει να γίνει ο πρώτος που θα ανεβεί και τις 14 κορυφές τον χειμώνα.
Τι γίνεται με το K2, την τελευταία οκτάρα χωρίς χειμερινή ανάβαση;
Όχι, δεν θα προσπαθήσω το Κ2, και επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί: Όταν ανέβηκα το Gasherbrum II τον χειμώνα, η γυναίκα μου είδε ένα όνειρο. Και σ’ αυτό το όνειρο πέθαινα κατά τη διάρκεια μιας χειμερινής ανάβασης στο Κ2.
Έτσι, όταν γύρισα στο σπίτι μου είπε: “Ποτέ δεν σου έχω πει ποιο βουνό πρέπει ή δεν πρέπει ν’ ανεβείς, ή τι πρέπει να κάνεις. Άσε με, όμως, να σου ζητήσω ένα και μόνο πράγμα. Μην πας ποτέ στο Κ2”.
Έτσι, δεν θέλω να πάω για να διαπιστώσω αν έχει δίκιο ή άδικο.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Το σίγουρο είναι ότι δεν αποσύρομαι από την ενεργό δράση. Αλλά θα σταματήσω τις χειμερινές αναβάσεις. Θα ήθελα μια αλλαγή, και να επιστρέψω σε πιο τεχνικές αναβάσεις. Είμαι αρκετά γοητευμένος από τις πολλές απάτητες κορυφές 7.000 μέτρων και κάτω.