Διάσχιση της κακοτράχαλης κορυφογραμμής του Ξεροβουνίου
Για αρκετό καιρό η διάσχιση της κορυφογραμμής του Ξεροβουνίου στοίχειωνε τα ορειβατικά μου όνειρα.
Από τη μία όλες εκείνες οι παραστατικές περιγραφές φίλων συνορειβατών για τις αμέτρητες δολίνες (κρατήρες) που είναι σπαρμένες πάνω στο βουνό, από την άλλη όλες εκείνες οι ατυχείς συγκυρίες που κάθε φορά στέκονταν εμπόδιο την παραμονή μιας προγραμματισμένης εξόρμησης στο εν λόγω βουνό.
Έτσι για αρκετό καιρό έμεινα να θαυμάζω το επιβλητικό “βόρειο τείχος” (όπως το αποκαλώ) του Ξεροβουνίου είτε από τη Δίρφη (καιρού επιτρέποντος) είτε μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου καθ’ οδόν προς την παραλία της Χιλιαδούς.
Παρηγορούμενος από το γεγονός ότι το βουνό δεν πρόκειται να φύγει από εκεί (κλασική ορειβατική ατάκα), έκανα υπομονή περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία, η οποία τελικά μου παρουσιάστηκε στα τέλη ενός Απρίλη σε μια ορειβατική εξόρμηση που διοργάνωσε ο σκληροτράχηλος Φ.Ο.Π. (Φυσιολατρικός Όμιλος Πειραιώς).
Δυο λόγια για το βουνό
Το Ξεροβούνι είναι ένας ασβεστολιθικός ορεινός όγκος στην Κεντρική Εύβοια και αποτελεί στην ουσία συνέχεια του ορεινού συγκροτήματος της Δίρφης (προς τα νότια).
Η ψηλότερη κορυφή του, ο Πορτάρης, έχει υψόμετρο 1.453 μ. Έχει και μια δεύτερη κορυφή, αγνώστου ταυτότητας, με υψόμετρο 1.412 μ.
Η βλάστηση του βουνού αποτελείται κυρίως από πεύκα και έλατα και δευτερευόντως από δάση δρυός και καστανιάς.
Περιγραφή της διαδρομής
Η πρόσβαση στο βουνό γίνεται οδικώς από τον ασφαλτόδρομο Στενής – Στροπώνων. Αφού περάσουμε μια διασταύρωση με χωματόδρομο στα αριστερά μας, που οδηγεί στο καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας στη Δίρφη, φθάνουμε στη θέση Συκά Ράχη.
Από εδώ ξεκινά χωματόδρομος (δεξιά του ασφαλτόδρομου) που θα μας οδηγήσει στο μονοπάτι για το Ξεροβούνι (υψόμετρο 1.000 μ.).
Το μονοπάτι κινείται μέσα σε όμορφο ελατοδάσος, ώσπου φθάνει σε ξέφωτο και εκεί χωρίζεται σε δύο κατευθύνσεις.
Η αριστερή κατεύθυνση οδηγεί στην πηγή Κόνισμα, την οποία και αγνοούμε. Η άλλη κατεύθυνση μας οδηγεί στη βάση της κορυφογραμμής, έχοντας μπροστά μας τη μικρότερη κορυφή του Ξεροβουνίου (1.412 μ.).
Εδώ το μονοπάτι πάλι διακλαδώνεται. Αν ακολουθήσουμε τη δεξιά διακλάδωση θα οδηγηθούμε στην κορυφή των 1.412 μ.
Εμείς επιλέγουμε την αριστερή διακλάδωση, η οποία τραβερσάρει την απότομη βόρεια πλαγιά του βουνού.
Η ανάβαση στην κορυφογραμμή γίνεται από ένα λούκι (το πέρασμα Κακάτσου), αρκετά επικλινές αλλά με καλά πατήματα, περίπου στο ενδιάμεσο μεταξύ των δύο κορυφών.
Έχουμε πια πατήσει στην κορυφογραμμή του Ξεροβουνίου και, λόγω έλλειψης χρόνου, επιλέγουμε να αφήσουμε τον Πορτάρη στα αριστερά μας και να κινηθούμε δεξιά προς την άλλη κορυφή.
Στην κορυφογραμμή δεν υπάρχει σηματοδοτημένο μονοπάτι, αλλά η πορεία είναι προφανής.
Βέβαια η διαδρομή είναι εξαιρετικά κακοτράχαλη και συνεπώς το βάδισμα είναι αρκετά επίπονο.
Το τοπίο, όπως μαρτυρούν και οι παραπάνω φωτογραφίες, είναι βραχώδες, γεμάτο δολίνες και κάθετες σχισμές.
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται όταν ο καιρός είναι κλειστός και η ορατότητα περιορισμένη, γιατί πολύ εύκολα μπορούμε να χάσουμε τον προσανατολισμό μας σ’ αυτό το σεληνιακό τοπίο και να καταλήξουμε να κάνουμε κύκλους γύρω από μια δολίνη.
Μετά από μια στάση στη δεύτερη κορυφή αρχίζει η κατάβαση προς Καμπιά. Κατεβαίνουμε μια απότομη σάρα από τη νότια πλευρά του βουνού.
Αφού φτάσουμε στη βάση της κορυφογραμμής κινούμαστε δεξιά ακολουθώντας το μονοπάτι που μας βγάζει στο ξεκίνημα της διαδρομής μας, στη βόρεια πλευρά του βουνού (κυκλώνουμε στην ουσία τη δεύτερη κορυφή με κατεύθυνση βόρεια).
Στην πορεία μας συναντάμε στα αριστερά μας διακλάδωση του μονοπατιού, που καταλήγει σε χωματόδρομο, τον οποίο και ακολουθούμε.
Ο χωματόδρομος αυτός διασχίζει το όμορφο ρέμα των Καμπιών, με την πλούσια βλάστηση και τα τρεχούμενα νερά και καταλήγει στον οικισμό των Καμπιών.
