Το χρονικό του θανάτου του Γιώσου Αποστολίδη στον Όλυμπο
Στις 4 Μαΐου 1964 ο Γιώσος Αποστολίδης του Σ.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης σκοτώθηκε μετά από παρατεταμένη πτώση της τετραμελούς σχοινοσυντροφιάς, καθώς κατέβαινε το Λούκι του Μύτικα.
Γλίστρησε κατά την κατάβαση, με αποτέλεσμα να πέσει μαζί με τους σχοινοσυντρόφους του περίπου 600 μέτρα και να τραυματιστεί σοβαρά.
Δύο από τα μέλη της ομάδας, που γλίτωσαν με ελαφρά τραύματα, κατέβηκαν στο Λιτόχωρο για να φέρουν βοήθεια.
Ο Αποστολίδης μαζί με άλλον έναν σοβαρά τραυματισμένο ορειβάτη παρέμειναν στο βουνό, όπου ο πρώτος υπέκυψε λόγω υποθερμίας.
Ο δεύτερος (Δ. Ιωαννίδης) ανευρέθηκε ζωντανός από ομάδα διάσωσης με επικεφαλής τον θρυλικό Γιώργο Μιχαηλίδη και μεταφέρθηκε με ασφάλεια στο Λιτόχωρο.
Στη μνήμη του Γιώσου, υπάρχει τιμητική πλάκα στο μονοπάτι που οδηγεί από το ομώνυμο καταφύγιο προς τις Πόρτες.
Ο Γιώσος Αποστολίδης ήταν ένας από τους ανθρώπους που με τη θέληση τους διαμόρφωσαν προς το καλύτερο τη σύγχρονη ιστορία του Ολύμπου και της ελληνικής ορειβασίας γενικότερα.
Το 1957 ιδρύεται στην Θεσσαλονίκη ο Σύλλογος Ελλήνων Ορειβατών (Σ.Ε.Ο.) με πρώτο και καλύτερο μέλος τον Γιώσο Αποστολίδη.
Το 1959 ο Αποστολίδης έρχεται στο Λιτόχωρο και οργανώνει ομάδα εργασίας αποτελούμενη από τεχνίτες και εργάτες με σκοπό την ανέγερση ορειβατικής καλύβας στο οροπέδιο των Μουσών στον Όλυμπο.
Τότε μία φιλική παρέα με επικεφαλής τον Κώστα Γιαννικό γνωρίζεται με τον Αποστολίδη και σε σύντομο χρονικό διάστημα αναπτύσσει γνήσια και ειλικρινή φιλία.
Η φιλική αυτή παρέα βοηθά έκτοτε τον Αποστολίδη μέχρι του κτισίματος του καταφυγίου (1962-1964) του Σ.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης στο οροπέδιο των Μουσών.
Τον Μάιο του 1964 ο Αποστολίδης σκοτώνεται σε ανάβαση που επιχειρούσε στο «Λούκι» του Μύτικα και έκτοτε το καταφύγιο παίρνει το όνομά του προς τιμή του. Ο θάνατος του συγκλόνισε, την τότε ορειβατική κοινότητα.
Λίγα λόγια για τον Γιώσο
Επιμέλεια: Σφήκκας Δημήτρης
Γιώσος Αποστολίδης – Ένας θρύλος
“Τον Μάη του 1990 συμπληρώνει 26 χρόνια, από τη μέρα που ο μεγάλος αυτός ορειβάτης και φυσιολάτρης ο Γιώσος Αποστολίδης άφησε την τελευταία του πνοή κάτω από την κορυφή του Ολύμπου τον “Μύτικα”.
Όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι τον Μάιο του 1964, σκοτώθηκε σε ατύχημα από κατακρύμνηση ολόκληρης της τετραμελούς σχοινοσυντροφιάς του, στη βάση της κορυφής “Μύτικας του Ολύμπου” και σκοτώθηκε μόνο αυτός, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας τραυματιστήκανε ελαφρά, παρ’ όλο που κατρακυλίσαν όλοι μαζί για 500 μέτρα περίπου στην πλαγιά κάτω από το “λούκι” του Μύτικα.
Ο ίδιος πάντα έλεγε πως τον θάνατό του τον ήθελε στον Όλυμπο κι οι Ολύμπιοι Θεοί φαίνεται πως δεχθήκανε την επιθυμία του και τον κράτησαν τη μέρα εκείνη για πάντα κοντά τους.
Τα κόκκαλά του, ευλαβικά τοποθετημένα απ’ τους παλιούς φίλους και συντρόφους του, φυλάσσονται κοντά στο καταφύγιο που φέρει τ’ όνομά του και θυμίζουν στους περαστικούς ορειβάτες την ιστορία του, το θάρρος του και την αγάπη του για τον Όλυμπο, στην αγκαλιά του οποίου άφησε την τελευταία του πνοή.
Γεννήθηκε στον Πόντο το 1906. Τ’ όνομά του ήταν Ιωσήφ, αλλά του άρεσε να τον φωνάζουνε στη διάλεκτο του τόπου της καταγωγής του “Γιώσο”. Στην Ελλάδα ήλθε το 1924.
Το 1957 με λίγους φίλους ίδρυσε τον Σύλλογο Ελλήνων Ορειβατών (Σ.Ε.Ο.) Θεσσαλονίκης. Πρωτοστάτησε και έφτιαξαν στον Χορτιάτη δίπλα στο καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. που σήμερα υπάρχει, την γνωστή στους παλιούς “Καλύβα”.
Το 1959 εντόπισε την ανάγκη της δημιουργίας μιας πέτρινης καλύβας στο οροπέδιο των Μουσών του Ολύμπου (υψόμετρο 2.760 μ.) Χωρίς ξένη υποστήριξη και με εφόδια την πίστη και τον ενθουσιασμό, συγκέντρωσε κάποια χρήματα από δωρεές μελών και φίλων του συλλόγου και το καλοκαίρι του 1959 έκτισε μια πέτρινη καλύβα 20 τ.μ., κάτω από την κορυφή του Προφήτη Ηλία. Την ονόμασε “ορειβατική καλύβα”.
Η καλύβα αυτή όμως δεν επρόκειτο να ζήσει και κατεδαφίστηκε το φθινόπωρο του ίδιου έτους, γιατί χαρακτηρίστηκε από το Δασαρχείο σαν παράνομη.
Αυτό όμως πείσμωσε τον Γιώσο Αποστολίδη, που με όλες τις πνευματικές και σωματικές του δυνάμεις ακμαίες, με θεϊκή αντοχή, με ακράτητο ενθουσιασμό και με τη συνεργασία και συμπαράσταση όλων των μελών του Σ.Ε.Ο., δημιούργησε έναν άθλο, το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Τον Αύγουστο του 1962 έγιναν τα εγκαίνια λειτουργίας του πρώτου ορόφου με συμμετοχή 200 ορειβατών από όλη τη χώρα.
Το φθινόπωρο του 1963 με ατομική του δαπάνη κατασκεύασε στη θέση “Στράγγος” του Ολύμπου (κοντά στη σπηλιά του γνωστού ζωγράφου Ιθακήσιου) μεγάλη δεξαμενή νερού και έτσι εξασφάλισε νερό σε όλες τις εποχές του χρόνου, κυρίως το καλοκαίρι, στους ορειβάτες και τους αγωνιστές και βοσκούς.
Υπήρξε άνθρωπος ενέργειας με πρώτο του χάρισμα τη θέληση, μια θέληση ανεξάντλητη. Είχε δύναμη ψυχής, γενναιότητα και τόλμη και είχε θέσει όλο του το είναι στην υπηρεσία του μεγάλου του πάθους, του πάθους της αγάπης του για το βουνό.
Τον Όλυμπο τον περπάτησε από κάθε πλαγιά, τον έζησε σε όλες του τις εποχές, τον διασκέδασε με όλες τις ιδιοτροπίες του.
Ο Σ.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης, τιμώντας τον, έδωσε το όνομά του στο καταφύγιο του Ολύμπου, ενώ ότι απέμεινε από την επίγεια ζωή του φυλάσσεται στο μικρό τάφο δίπλα στο μονοπάτι προς τις κορυφές με την πιο κάτω φράση, όπως την είχε διατυπώσει ο ίδιος:
“Φίλοι μου λυπάμαι που δεν μπορώ να σας οδηγήσω στις κορυφές”.
(Τα στοιχεία πάρθηκαν από το βιβλίο του Σ.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης “20 χρόνια 1957-1977).
“Φυσιολάτρης”, Τεύχος 432, Απρίλιος-Ιούνιος 1990, σελ. 49-50
Ο Κώστας Γιαννικός, παλιό μέλος του Σ.Ε.Ο Θεσσαλονίκης και ιδρυτικό μέλος του Σ.Ε.Ο Κατερίνης, που διετέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρός του, έζησε τις τραγικές ώρες του ατυχήματος του Γιώσου Αποστολίδη και τις έχει αποτυπώσει στο παρακάτω κείμενο, με όλο το βάρος της συγκίνησης και της ψυχικής συντριβής που επιφέρει ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, όπως του Γιώσου Αποστολίδη.
Το χρονικό της τραγωδίας στον Όλυμπο το Πάσχα του 1964. Από το φιλόδοξο ξεκίνημα ως την δραματική πτώση και την τιτάνια προσπάθεια της διασώσεως, όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “ΕΙΚΟΝΕΣ” στις 22 Μαΐου 1964.
Πηγή
7lt-laris.lar.sch.gr/OLYMPOS/OLYMPOS%20CD/files/ol_atyximata.htm