Χειμερινή ανάβαση στον Άθω (Μέρος Β)

Το μονοπάτι συνεχίζει ανηφορικό με κατεύθυνση Β-ΒΑ διασχίζοντας ένα πυκνό δάσος από καστανιές, για να καταλήξουμε μετά από 2,5 ώρες στον επόμενο σταθμό της ανάβασής μας, την Παναγιά.

Το πετρόχτιστο υποτυπώδες καταφύγιο, με το μικρό και απέριττο εκκλησάκι στο εσωτερικό του, βρίσκεται σε υψόμετρο 1.500 μ.

Η θέα από τον περίβολο του καταφυγίου κόβει την ανάσα. Η απόλυτη αρμονία θάλασσας και βουνού.

Βρισκόμαστε πλέον στο άγριο αλπικό τμήμα του βουνού. Εδώ συναντήσαμε και τα πρώτα χιόνια.

Η ανάβαση της χιονισμένης αποτόμης βραχώδους πλαγιάς θα γίνει από την αριστερή της ράχη, και μετά από 1,5 ώρα κοπιαστικής ανάβασης εμφανίζονται μπροστά μας ο μεγάλος σιδερένιος σταυρός της κορυφής του Άθω, κατασκευής του 1897 και το ημιτελές εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Το μικρό καταφύγιο ανάγκης ήταν κλειστό και θαμμένο στο χιόνι.

Όταν το πεδίο είναι ξέχιονο, η ανάβαση στην κορυφή γίνεται από ευδιάκριτο καγκελωτό μονοπάτι προς την δεξιά ράχη της πλαγιάς, που γλυκαίνει την κλίση της πλαγιάς και κάνει την ανάβαση πιο ξεκούραστη.

Η θέα από τα 2.033 μ. μαγευτική. Απέραντο δέος πλημμυρίζει την ψυχή, καθώς το μάτι αγναντεύει τον μακρινό ορίζοντα, τις απόκρημνες πλαγιές του Άθω και την χερσόνησο που απλώνεται μπροστά μας.

Ο νους ελεύθερος, ξεχύνεται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και τ’ ουρανού.

Το βλέμμα μαγνητίζεται από την σκιά της κορυφής που, καθώς ο ήλιος δύει, απλώνεται γλυκά προς την Ανατολή.

Σκηνές μεταφυσικές, και πως να μην είναι, μιας κι εκεί ψηλά, στην κορφή του Άθω, μετά από την επίπονη ανάβαση, γεύεσαι μιαν απέραντη γαλήνη, που μόνο η μυσταγωγική δύναμη του Ιερού αυτού βουνού μπορεί να σου προσφέρει.

Η διανυκτέρευση στην παγωμένη κορυφή του Άθω, μια εμπειρία συγκλονιστική.

Βρισκόμασταν στο ψηλότερο σημείο του Αγίου Όρους, μακριά από τις ανέσεις της κοσμικής ζωής, έχοντας συντροφιά το αέναο βουητό του παγωμένου αέρα, που με το πέρασμα της ώρας έμοιαζε σαν γλυκιά ψαλμωδία, σαν προσευχή, όμοια με κείνες που ψέλνονταν την ίδια ώρα εκεί στα χαμηλά, απ’ άκρου εις άκρον της αθωνικής χερσονήσου.

Κάτι τέτοιες στιγμές έρχονται στο νου μου τα θεϊκά λόγια του Καζαντζάκη από την “Αναφορά στον Γκρέκο” που περιγράφει την δική του ανάβαση στην κορυφή του Άθω, παρέα με τον φίλο του Άγγελο Σικελιανό:

“Να γιατί όλη μας η ζωή, παππού, ήταν ανήφορος. Ανήφορος και γκρεμός κι ερημιά. Κινήσαμε με πολλούς συναγωνιστές, με ιδέες πολλές, συνοδεία μεγάλη. Μα όσο ανηφορίζαμε κι η κορφή μετατοπίζουνταν κι αλάργαινε, συναγωνιστές κι ιδέες κι ελπίδες μας αποχαιρετούσαν, λαχάνιαζαν, δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν ν’ ανέβουν πιο απάνω, κι απομέναμε μονάχοι με τα μάτια καρφωμένα στην Κονούμενα Μονάδα, στην μετατοπιζόμενη κορφή. Δε μας κινούσε η αλαζονία, μήτε η απλοϊκή βεβαιότητα πως θα σταθεί μια μέρα η κορφή και θα τη φτάσουμε. Μήτε κι αν τη φτάναμε, πως θα βρούμε εκεί απάνω την ευτυχία, τη σωτηρία και τον Παράδεισο. Ανεβαίναμε, γιατί ευτυχία, σωτηρία και Παράδεισος για μας ήταν η ανάβαση”.

Η ανατολή του ήλιου ένα ποίημα. Οι ζωογόνες ακτίνες του χαϊδεύουν το πρόσωπό μας και ζεσταίνουν την ψυχή και το σώμα.

Ήρθε η ώρα της κατάβασης. Πλημμυρισμένοι από ευφορία και γαλήνη και με αμέτρητες εικόνες και παραστάσεις αποτυπωμένες στο νου, φτάσαμε στη Σκήτη της Αγίας Άννης μετά από 3 ώρες.

Σημειώσεις:

• Το ίχνος της διαδρομής, όπως και ορισμένες φωτογραφίες είναι από μια καλοκαιρινή ανάβαση τον Ιούνιο του 2011.
• Η χειμερινή ανάβαση πραγματοποιήθηκε στις 3 Μαρτίου 2015.

Πηγές
odysseus.culture.gr
athostoagionoros.blogspot.gr
arive.gr
mountathosinfos.gr