Ο Ed Viesturs εξομολογείται: Τι με δίδαξαν οι γίγαντες των Ιμαλαΐων
Ο Ed Viesturs είναι ορειβάτης μεγάλου υψομέτρου και συγγραφέας. Είναι ο μόνος Αμερικανός που ανέβηκε και στις 14 κορυφές του κόσμου άνω των οκτώ χιλιάδων μέτρων και ο πέμπτος που το έκανε χωρίς τη χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου.
Έχει ανέβει συνολικά 21 φορές σε κορυφές άνω των οκτώ χιλιάδων μέτρων, εκ των οποίων οι 7 αφορούσαν το Everest.
Ο μεγάλος αυτός ορειβάτης μοιράζεται μαζί μας τις γνώσεις που απέκτησε κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής του με τον Ιμαλαϊσμό.
Η καριέρα μου ως οδηγός βουνού ξεκίνησε το 1982 στον όρος Rainier και ήταν το τέλειο σχολείο. Με δίδαξε να σκέφτομαι την επόμενη στιγμή κατά τη διάρκεια της αναρρίχησης και όχι την παρούσα. Όταν πήγα στις μεγάλες κορυφές, είχα μάθει να ζω με ένα σύνολο κανόνων.
Δύο φορές χρειάστηκε να εγκαταλείψω την προσπάθεια στην Annapurna, γιατί ο κίνδυνος ήταν μη αποδεκτός. Όταν όμως τέλειωσα τις άλλες 13 οκτάρες, έπρεπε να επιστρέψω. Γνώριζα ότι (αυτή η επιστροφή) δεν ήταν η πιο σοφή κίνηση που θα έκανα και προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου να ικανοποιηθεί με τις 13. Αλλά όταν κατέβηκα από το Cho Oyu, οι συνθήκες ήταν τέλειες και αποφάσισα να ξαναπάω.
Μετά από 18 χρόνια ο στόχος των 14 οκτάρων είχε επιτευχθεί. Όταν πάτησα το πόδι μου στην κορυφή της Annapurna ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Αλλά και η πιο απογοητευτική ταυτόχρονα, γιατί το όνειρο των 14 οκτάρων με συντρόφευε για 18 ολόκληρα χρόνια. Υπήρξε μέρος της ζωής μου. Έγραψα γι’ αυτό, μίλησα γι’ αυτό. Αλλά, πλέον, δεν μπορούσα να το ζήσω άλλο. Έπρεπε πια να μάθω να ζω χωρίς αυτό.
Τα μεγάλα βουνά θα βρίσκονται εκεί για πολλά χρόνια. Εάν το σχέδιο δεν δουλέψει τη μία χρονιά, επιστρέψτε την επόμενη.
Ανέβηκα στο Everest 7 φορές. Το κίνητρό μου δεν ήταν για να δοκιμάσω το πόσες φορές θα μπορούσα να το ανέβω. Μερικές φορές το Everest λειτούργησε ως διαδικασία εγκλιματισμού για κάποιο άλλο βουνό. Όταν το ανέβηκα χωρίς οξυγόνο, διαλύθηκαν μέσα μου όλες οι αμφιβολίες. Ήρεξα, πλέον, ότι οι υπόλοιπες κορυφές άνω των οκτώ χιλιάδων μέτρων ήταν μεν σκληρές, αλλά ήταν επίσης λίγο χαμηλότερες.
Ο θάνατος του Rob Hall με δίδαξε ότι θα πρέπει να είμαι πιο συντηρητικός όταν οδηγώ πελάτες στο βουνό. Όταν αρχίζεις να παραβιάζεις τους κανόνες για χάρη της κορυφής… Μην την αφήσετε (την επίτευξη της κορυφής) να μπερδεύεται στον τρόπο λήψης των αποφάσεων. Είτε οδηγώ ομάδες στο Rainier, είτε στο Everest, οι κανόνες θα είναι οι ίδιοι.
Η διάσωση στο Κ2 (της Γαλλίδας Chantal Mauduit, μαζί με τον Scott Fischer το 1992, που έβαλε τέλος στην προσπάθειά τους για την κορυφή) ήταν μια ηθική υποχρέωση να κάνουμε το σωστό. Εάν κάποιος χρειάζεται βοήθεια και μπορώ να βοηθήσω, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Μπορείς, πάντα, να επιστρέψεις ξανά στο βουνό. Αυτό που δεν επιστρέφει ποτέ, είναι η ζωή ενός ανθρώπου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να απομακρυνθώ από κάποιον που χρειάζεται βοήθεια. Κάτι τέτοιο θα με κατέστρεφε συναισθηματικά.
Η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου είναι μεγάλη υπόθεση. Εκείνη τη στιγμή, όταν οι άλλοι θέλουν να συνεχίσουν, εσύ θα πρέπει να σταματήσεις και να σκεφτείς. Στο Κ2, σκεφτόμουνα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω, αλλά τελικά συνέχισα κι ανέβηκα στην κορυφή. Αργότερα, όταν επέστρεψα στην κατασκήνωση βάσης ήμουν πολύ θυμωμένος. Δεν έπρεπε να είχα συνεχίσει για την κορυφή εκείνη την ημέρα. Έκτοτε, πάντα ακούω τον εαυτό μου. Στο τέλος, αυτός είναι που θα σε κρατήσει ζωντανό.
Η καριέρα μου με δίδαξε ότι αν αφιερωθείς σε κάτι με πάθος, μπορείς να το καταφέρεις. Αφού οριοθετήσεις τους στόχους σου, από κει κι ύστερα χρειάζεται υπομονή, σταθερά και μελετημένα βήματα.
Έμαθα πολλά από τους Sherpa: Τα βουνά έχουν οντότητα. Μπορείς να τ’ ανέβεις, αλλά δεν μπορείς να τα κατακτήσεις. Άφησε την αλαζονεία στην άκρη. Δεν μπορείς ποτέ να υποτάξεις ένα βουνό. Κι αν καταφέρεις να φτάσεις στην κορυφή, αυτό έγινε γιατί βρέθηκες στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή.
Πηγή
rockandice.com
