Θρίαμβος και τραγωδία σε τρεις πράξεις στο Κ2
Έπεσε το τελευταίο οχυρό των Ιμαλαΐων. Στις 16 Ιανουαρίου 2021 μια ομάδα δέκα Νεπαλέζων ορειβατών κατάφερε το αδύνατο. Να πατήσει στην κορυφή του Κ2 κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Η ομάδα των δέκα Νεπαλέζων, εννέα Σέρπας και ένας Μάγκαρ – ο Nirmal «Nimsdai» Purja, μέλη διαφορετικών αποστολών που είχαν συγκεντρωθεί στο Base Camp του Κ2 φέτος τον χειμώνα, ανέβηκαν τα τελευταία μέτρα όλοι μαζί σαν ένας, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο της χώρας τους, σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού.
Ο φετινός χειμώνας στο Κ2 είχε και έντονο ελληνικό ορειβατικό ενδιαφέρον, μιας και συμμετείχε ο Αντώνης Συκάρης, με την Seven Summits Trek (SST).
Θριάμβος
«Τελικά τα καταφέραμε. Γράψαμε ιστορία στο χώρο της ορειβασίας», ανέφερε ο Mingma Gyalje ή Mingma G στο προφίλ του στο Facebook.
Ο Nirmal Purja ποστάρησε στη σελίδα του στο Instagram:
«ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΕΓΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟ! Γράφτηκε Ιστορία για την ανθρωπότητα. Γράφτηκε Ιστορία για το Νεπάλ! Στις 16:45 τοπική ώρα, ο @nimsdai και η ομάδα του πάτησαν στην κορυφή μαζί με τον Mingma G και την ομάδα του και τον Sona Sherpa της SST. Μια πολύ ξεχωριστή στιγμή. Όλοι περιμέναμε δέκα μέτρα κάτω από την κορυφή για να σχηματίσουμε μία ομάδα και στη συνέχεια ανεβήκαμε στην κορυφή τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο του Νεπάλ. Είμαστε περήφανοι που γίναμε μέρος της ιστορίας για την ανθρωπότητα και αποδείξαμε ότι η συνεργασία, η ομαδική προσπάθεια και το θετικό πνεύμα μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια του εφικτού».
Οι Νεπαλέζοι ορειβάτες εκμεταλλεύτηκαν ένα μικρό παράθυρο καλού καιρού, με ανέμους κορυφής που έπνεαν με ταχύτητα μικρότερη των 15 χλμ./ώρα, γεγονός ανήκουστο για την κορυφή του Κ2 το καλοκαίρι, πόσο μάλλον το χειμώνα.
Με αυτό το κατόρθωμα έκαναν περήφανο ένα ολόκληρο έθνος και απέδειξαν σ’ όλο τον κόσμο ότι όχι μόνο δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις ικανότητες των Δυτικών ορειβατών, αλλά κι ότι αυτή τη στιγμή αποτελούν ίσως την αφρόκρεμα της ορειβασίας παγκοσμίως.
Τα δέκα μέλη της ομάδας κορυφής ήταν:
1. Nirmal Purja, ο οποίος ήταν κι ο μοναδικός ορειβάτης που ανέβηκε χωρίς τη χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου
2. Mingma David Sherpa (Team Nimsdai)
3. Mingma Tenzi Sherpa (Team Nimsdai)
4. Geljen Sherpa (Team Nimsdai)
5. Pem Chiri Sherpa (Team Nimsdai)
6. Dawa Temba Sherpa (Team Nimsdai)
7. Mingma G
8. Dawa Tenjin Sherpa (Team Mingma G)
9. Kilu Pemba Sherpa (Team Mingma G)
10. Sona Sherpa [Seven Summit Treks]
Τραγωδία σε τρεις πράξεις
Παρά την επιτυχημένη πρώτη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή του Κ2, το «Άγριο Βουνό» δικαιολόγησε τη φήμη του με τους θανάτους των Sergi Mingote και Atanas Skatov και την εξαφάνιση των Ali Sadpara, John Snorri και JP Mohr.
Κυνηγώντας το όνειρο να σταθούν για λίγα δευτερόλεπτα στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του κόσμου, οι πέντε ορειβάτες πλήρωσαν το υπέρτατο τίμημα.
Ο Sergi Mignote
Ο Ισπανός σκοτώθηκε στις 16 Ιανουαρίου, λίγες ώρες μετά την επιτυχημένη ανάβαση των Νεπαλέζων, πέφτοντας από μια παγωμένη ράμπα κατά την κατάβαση από το Camp 1. Ήταν 49 ετών.
Ο Mignote είχε μεγάλη εμπειρία στα Ιμαλάια και είχε αναρριχηθεί σε επτά οκτάρες κορυφές χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο, κατά την περίοδο 2018-2019: Manaslu, K2, Broad Peak, Nanga Parbat, Lhotse, Gasherbrum II και Dhaulagiri. Επίσης, είχε ανέβει στο Everest το 2001 και το 2003.
Ο Mignote υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα. Εκτός από την ορειβασία, είχε ολοκληρώσει αγώνες τριάθλου Ironman και Ultraman, είχε διασχίσει κολυμπώντας τα Στενά του Γιβραλτάρ και το 2020 είχε διανύσει με ποδήλατο απόσταση 7.000 χιλιομέτρων, διασχίζοντας την Ευρώπη απ’ άκρου εις άκρον.
Επίσης, είχε διατελέσει δήμαρχος σε μια πόλη της Καταλονίας, ήταν κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην Διεθνή Συνεργασία και Διοίκηση και διετέλεσε πρόεδρος του Ιδρύματος Onat για την κοινωνική ένταξη μέσω του αθλητισμού.
Ο Atanas Skatov
Ο διαρκώς χαμογελαστός Βούλγαρος είχε μια μοιραία πτώση κοντά στο Camp 3 στις 5 Φεβρουαρίου. Ήταν 42 ετών και ήταν πατέρας ενός αγοριού.
Εκτός από βέγκαν, ο Skatov ήταν ένα πολυτάλαντο άτομο. Αφιέρωσε τα χρόνια της πρώτης νιότης του στον ακαδημαϊκό χώρο, αποκτώντας πτυχία Bachelor, Masters και PhD. Οι διδακτορικές του σπουδές επικεντρώθηκαν στη Γεωπονική.
Η ενασχόληση του Skatov με τα βουνά ξεκίνησε μόλις πριν από 10 χρόνια, όταν έκανε πεζοπορία στο μεγαλύτερο ορεινό μονοπάτι της Βουλγαρίας, το Kom-Emine Τrail.
Αφού ολοκλήρωσε το ίδιο μονοπάτι άλλες δυο φορές, στράφηκε στα ψηλά βουνά χωρίς πραγματική εκπαίδευση ή εμπειρία.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ανέβηκε σε 10 οκτάρες κορυφές: Manalsu, Annapurna I, Dhaulagiri, Makalu, Gasherbrum I και II, Lhotse, Everest (δυο φορές), Cho Oyu και Kangchenjunga.
Αναμφισβήτητα ο Skatov υπήρξε ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος και δυνατός ορειβάτης. Ολοκλήρωσε τρεις από τις οκτάρες χωρίς την υποστήριξη Σέρπας (Cho Oyu και Gasherbrum I και II) και αρκετές άλλες σε αλπικό στιλ και με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα.
Για παράδειγμα, το 2016 μετά την ανάβαση στην Annapurna I και το Dhaulagiri, ο Βούλγαρος πραγματοποίησε μια ανάβαση-αστραπή στο Makalu, μένοντας μόνο μια ημέρα στο Base Camp και 94 ώρες συνολικά στο βουνό.
Επίσης, ο Skatov είχε ολοκληρώσει τις Εφτά Κορυφές και είχε ανέβει στο Denali σόλο και με αλπικό στιλ.
Τραγικός επίλογος
Τρεις σπουδαίοι ορειβάτες, ο Πακιστανός Muhammad Ali Sadpara, ο Χιλιανός Juan Pablo Mohr Prieto και ο Ισλανδός John Snorri Sigurjonsson, αγνοούνται από τις 5 Φεβρουαρίου.
Τελευταία φορά που εθεάθησαν ζωντανοί ήταν κοντά στο Bottleneck στα 8.200 μέτρα υψόμετρο. Μέχρι στιγμής έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές εναέριες έρευνες με ελικόπτερα, ενώ οι επίγειες ομάδες αναζήτησης έχουν καθηλωθεί στην Κατασκήνωση Βάσης λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών.
Στις 4 Φεβρουαρίου, ο Sajid Ali Sadpara, ο 22χρονος γιος του Muhammad, ξεκίνησε μαζί με τον πατέρα του και τους John Snorri και JP Mohr από το Camp 3 (στα 7.440 μέτρα υψόμετρο περίπου) για να φτάσουν στην κορυφή, εκμεταλλευόμενοι ένα πολύ μικρό παράθυρο καιρού.
Όταν έφτασαν στο Bottleneck, ο Sajid αναγκάστηκε να εγκαταλείψει γιατί δεν αισθανόταν καλά και είχε πρόβλημα με τον ρυθμιστή της φιάλης οξυγόνου του.
Επέστρεψε στο Camp 3 περιμένοντας την επιστροφή του πατέρα του και των άλλων δύο ορειβατών.
Η επερχόμενη όμως επιδείνωση του καιρού και η εξάντληση των αποθεμάτων οξυγόνου, τον υποχρέωσαν να κατέβει στο Base Camp, μετά από μια σύντομη αναζήτηση που έκανε πέριξ του Camp 3.
Αργότερα, επιστρέφοντας στο Skardu, δήλωσε στο Arab News Pakistan: «Ελπίζω σε ένα θαύμα, αλλά ως ορειβάτης αμφιβάλλω. Σήμερα είναι η τρίτη ημέρα τους πάνω από τα 8.000 μέτρα από την τελευταία φορά που τους είδα, οπότε η πιθανότητα επιβίωσής τους φαίνεται μηδαμινή. Ο πατέρας μου και οι άλλοι ορειβάτες ανέβαιναν με πολύ καλό ρυθμό, ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, οπότε νομίζω ότι ανέβηκαν στην κορυφή».
Στις 9 Φεβρουαρίου, ο Chhang Dawa Sherpa, διευθυντής της Seven Summit Treks, ανακοίνωσε ότι η εταιρία αποχωρεί από το Base Camp, τερματίζοντας την αποστολή.
Κάποια μέλη του βοηθητικού προσωπικού της αποστολής έμεινε πίσω για να υποστηρίξει τους ορειβάτες που σκοπεύουν να συνεχίσουν την αναζήτηση όταν το επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες.
Ο Muhammad Ali Sadpara
Αναμφισβήτητα ο πιο διάσημος από τους πέντε. Μόλις την περασμένη εβδομάδα γιόρτασε τα 46α γενέθλιά του στο Base Camp.
Ο Sajid, 22 ετών, είναι το μοναχοπαίδι του. Το όνομα της γυναίκας του είναι Fatima. Επισήμως θεωρείται ακόμη αγνοούμενος.
Αν και «τυπικά» (λόγω της νομοθεσίας στο Πακιστάν) τον είχε προσλάβει ο John Snorri ως «αχθοφόρο μεγάλου υψομέτρου», στην πραγματικότητα είναι ένας από τους πιο δυνατούς ορειβάτες μεγάλου υψομέτρου στον κόσμο.
Τα ψηλά βουνά δεν ήταν η πρώτη πρόκληση στη ζωή του. Οκτώ από τα έντεκα αδέλφια του πέθαναν κατά τη γέννηση ή κατά την παιδική ηλικία, γεγονός συνηθισμένο στο χωριό Sadpara του Βόρειου Πακιστάν, καθώς πολλά παιδιά υποκύπτουν από ασθένειες.
Τέτοια ήταν η επίδραση αυτών των θανάτων στη μητέρα του Fiza, που θήλαζε τον Ali έως την ηλικία των έξι ετών για να του εξασφαλίσει μια καλύτερη διατροφή και μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.
Όταν μεγάλωσε, ξεκίνησε να δουλεύει ως αχθοφόρος, κουβαλώντας προμήθειες στα Base Camps του Κ2, του Broad Peak και των Gasherbrums.
Μετά από ένα περιστατικό που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή όταν δούλευε για λογαριασμό του Πακιστανικού στρατού στην περιοχή σύγκρουσης με την Ινδία, ο Sadpara στράφηκε στα μεγάλα υψόμετρα.
Μεταξύ 2006 και 2015, ο Sadpara ανέβηκε στα Gasherbrum II, Spatnik, Nanga Parbat (δυο φορές) και Gasherbrum I. Τον χειμώνα του 2015 πραγματοποίησε μια αποτυχημένη προσπάθεια στο Nanga Parbat με τον Alex Txikon και τον Daniele Nardi.
Ένα χρόνο αργότερα, ήταν μέρος της ιστορικής πρώτης χειμερινής ανάβασης του Nanga Parbat, με τους Txikon και Simone Moro. Συνολικά στο Nanga Parbat έχει ανέβει τέσσερις φορές.
Άλλες αξιοσημείωτες αναβάσεις που πραγματοποίησε μεταξύ 2016-2021 ήταν στα βουνά Broad Peak, Pumori (πρώτη χειμερινή ανάβαση), K2, Lhotse, Makalu και Manaslu.
Ο Juan Pablo Mohr
Ο Χιλιανός ορειβάτης είναι 33 ετών και έχει τρία παιδιά. Ξεκίνησε την ορειβασία σε ηλικία 17 ετών, πολύ πριν ασχοληθεί με την αρχιτεκτονική.
Η πρώτη του αποστολή στα ψηλά βουνά ήταν στην Annapurna το 2017, μαζί με τους Sebastián Rojas, Alberto Zerain και Jonathan García.
Αναρριχήθηκαν σε μια παραλλαγή της κλασικής Γαλλικής διαδρομής, η οποία περιλάμβανε σχοινιές σε παγωμένες ορθοπλαγιές με κλίση 70 μοιρών.
Ο Mohr ανέβηκε στο Manaslu το 2018 και το 2019 πραγματοποίησε μια ταχύτατη διπλή ανάβαση σε Lhotse και Everest χωρίς οξυγόνο σε έξι μέρες (ρεκόρ).
Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, έγινε ο πρώτος Χιλιανός που ανέβηκε στην κορυφή του Dhaulagiri χωρίς οξυγόνο ή υποστήριξη Σέρπας.
Ο John Snorri
Ο αγνοούμενος Ισλανδός ορειβάτης είναι 47 ετών, είναι παντρεμένος με την Lina και έχει έξι παιδιά.
Μεγαλώνοντας στην ύπαιθρο της νοτιοδυτικής Ισλανδίας, ο Snorri από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τις υπαίθριες δραστηριότητες.
Αργότερα αφιέρωσε τον εαυτό του στην ορειβασία με στόχο να δοκιμάσει τα όριά του και να ικανοποιήσει το πάθος του για την φύση.
Ο Snorri ξεκίνησε με το Mont Blanc το 2011 και ακολούθησαν το Ama Dablam το 2015, το Elbrus το 2016 και τα Lhotse, K2 και Broad Peak το 2017.
Στη συνέχεια ανέβηκε στο Matterhorn και σε άλλες κορυφές των Άλπεων, πριν επιστρέψει στα Ιμαλάια το 2019 ανεβαίνοντας στο Manaslu.
Τον περασμένο χειμώνα, ο Snorri ήταν μέλος της αποτυχημένης απόπειρας του Mingma G πάλι στο Κ2.
Ο Αντώνης Συκάρης και η 1η ελληνική συμμετοχή σε χειμερινή αποστολή στα Ιμαλάια
Ο Αντώνης Συκάρης πήγε στο Πακιστάν στις 20 Δεκεμβρίου 2020, προσκεκλημένος από την Seven Summits Trek, γεγονός που αποτελεί τιμή για τον ίδιο, όπως έγραψε στη σελίδα του στο Facebook.
Στις 29 Δεκεμβρίου έφτασε στο Base Camp του Κ2 και τις επόμενες ημέρες ξεκίνησε το rotation στο βουνό για τον απαιτούμενο εγκλιματισμό, έχοντας να αντιμετωπίσει τους ισχυρούς ανέμους και τις πολικές θερμοκρασίες του χειμώνα.
Στις 2 Φεβρουαρίου ξεκίνησε η πολυπόθητη προσπάθεια για την ανάβαση στην κορυφή του Κ2. Πρώτος σταθμός το Camp 1 στα 6.000 μέτρα υψόμετρο, όπου και διανυκτέρευσε.
Στις 3 Φεβρουαρίου έφτασε στο Camp 2 στα 6.760 μέτρα υψόμετρο και όπως δήλωσε, η διαδρομή αυτή ήταν το δυσκολότερο πράγμα που έχει κάνει στη ζωή του στους -32o C, καθώς επίσης δεν είχε την υποστήριξη Sherpas μέχρι εκείνο το σημείο.
Στις 4 Φεβρουαρίου έφτασε στο Camp 3 στα 7.440 μέτρα υψόμετρο. Εκεί ήρθε αντιμέτωπος με πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Οι μισές σκηνές είχαν καταστραφεί και 25 άτομα προσπάθησαν να στριμωχθούν σ’ όσες είχαν απομείνει, καθιστώντας την ξεκούρασή τους τρομερά δύσκολη.
Ο Συκάρης αποφάσισε να μη συνεχίσει την προσπάθειά του για την κορυφή καθώς αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με κρυοπαγήματα στα δάκτυλα των ποδιών του, ενώ και η πρόγνωση του καιρού δεν ήταν ευνοϊκή.
Μετά από υπερπροσπάθεια, επέστρεψε ασφαλής στο Base Camp και με μεγάλη συγκίνηση δήλωσε τα παρακάτω:
Σε προχθεσινό του δημοσίευμα, το explorersweb.com αναφέρει ότι έχουν ξεκινήσει να έρχονται στην επιφάνεια λεπτομέρειες από το χάος που αντίκρισαν οι ορειβάτες όταν έφτασαν στο Camp 3.
Δημοσιεύουν μάλιστα και απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε προχθές ο Αντώνης Συκάρης σε Βουλγαρικό τηλεοπτικό σταθμό, από το στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Skardu του Πακιστάν, στο οποίο νοσηλεύτηκε.
Στη συνέντευξη αυτή ο Συκάρης μιλάει για τα 25 άτομα που στριμώχτηκαν σε ελάχιστες σκηνές στο Camp 3, για ένα απότομο τμήμα της διαδρομής χωρίς σχοινιά και για τη θανατηφόρα πτώση του Βουλγάρου ορειβάτη Atanas Skatov. Ακολουθεί απόσπασμα από την συνέντευξή του.
“Ο Atanas ήταν πολύ δυνατός – πήγε κατευθείαν από το Base Camp στο Camp 2. Συναντηθήκαμε στο Camp 2 και μου είπε ξανά ότι είχε άσχημα συναισθήματα για αυτήν την αποστολή. Του είπα ότι όλα ήταν καλά επειδή ήταν πολύ δυνατός και τεχνικά ικανός.
Στις 4 Φεβρουαρίου, ανεβήκαμε από το Camp 2. Είδα τον Atanas και τους Sherpas να φτάνουν στο Camp 3 στα 7.440 μέτρα.
Το μεγάλο πρόβλημα για όλους μας ήταν ότι δεν υπήρχαν σκηνές. Μας είπαν ότι υπάρχουν τρεις [θαμμένες;] σκηνές και πάσσαλοι, και πρέπει να τα βρούμε. Δεν βρήκαμε ποτέ σκηνή. Αργά το απόγευμα, η θερμοκρασία ήταν περίπου -40 βαθμούς, απίστευτο κρύο. Όλοι μείναμε έξω και προσπαθήσαμε να βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε. Προσπάθησα να μπω σε μια σκηνή και οι άνθρωποι μου είπαν ότι δεν υπήρχε χώρος.
Το πρωί, μίλησα με τον Atanas. Τότε είπε ότι κατεβαίναμε. Έφυγε με τον Sherpa του. Θυμάμαι τον Atanas κατά την κατάβαση. Στο ξεκίνημα της κατάβασης από το Camp 3, υπάρχει μία πλαγιά με απότομη κλίση και δεν υπήρχαν σταθερά σχοινιά. Πιο συγκεκριμένα, υπήρχαν, αλλά είχαν θαφτεί κάτω από χιόνι.
Τον είδα να κατεβαίνει χωρίς πιολέ. Ήξερα ότι είχε τις τεχνικές ικανότητες και την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση για να κατέβει αυτό το κομμάτι χωρίς πιολέ.
Ξαφνικά – δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή τη στιγμή – ο Atanas εξαφανίστηκε. Ο Sherpa ήρθε προς το μέρος μου και με κοίταξε. Μου είπε: “Αντόνιο, Αντόνιο, ο Atanas έπεσε, ο Atanas έφυγε. Τον χάσαμε, έπεσε”.
Ο Atanas ήταν πολύ δυνατός, τεχνικά ικανός και έμπειρος. Το πιο σημαντικό, ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Το πρόβλημα ήταν τα σχοινιά και ο χειμώνας. Είσαι εκεί έξω, στους -40˚, φανταστείτε πόσο αδύναμος είσαι.
Εξαιτίας του ψύχους, πεινάς και είσαι αφυδατωμένος. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις λάθος”.
Το explorersweb.com σημειώνει επίσης τα παρακάτω:
Για όσους αναρωτιούνται γιατί ο Skatov δεν χρησιμοποιούσε πιολέ, πολλοί ορειβάτες έχουν αυτή τη συνήθεια, ακόμη και σε οκτάρες κορυφές, όταν βρίσκονται στο σταθερό σχοινί. Ο Skatov σκόπευε, πιθανόν, να το χρησιμοποιήσει στο Bottleneck και παραπάνω. Μπορεί από υπερβολική αυτοπεποίθηση να θεώρησε ότι μπορούσε να κατέβει αυτή την απότομη πλαγιά κάτω από το Camp 3 χωρίς τη χρήση πιολέ.
Η μαρτυρία του Συκάρη έρχεται σε αντίθεση με τον ισχυρισμό του αρχηγού της αποστολής Dawa Sherpa στο Instagram ότι το ατύχημα συνέβει από κάποιο λάθος χειρισμό κατά την αλλαγή από το ένα σχοινί στο άλλο.
Σε συνέντευξή του στο ethnos.gr ο Σύκαρης μεταξύ άλλων δήλωσε για όσα βίωσε στο Camp 3:
«Είχαμε φτάσει στα 7.440 μέτρα. Οι περισσότεροι χάσαμε τον εξοπλισμό μας στην κακοκαιρία και το βράδυ είχαμε μόνο τρεις σκηνές για να χωρέσουμε όλοι. Έμεινα για περίπου 45 λεπτά εκτεθειμένος και εκεί έγινε η ζημιά. Επιχείρησα να βγάλω τις μπότες μου και εκεί είδα τα δάκτυλα μου μαυρισμένα. Ο Γερμανός Μπέχαρντ Λίπερτ έκανε το ίδιο και είχαν μαυρίσει τα πόδια του. Ο γιατρός μας είπε πως ακόμα και να καταφέρετε να ανέβετε στην κορυφή θα έχετε χάσει πολύτιμο χρόνο και θα πρέπει να σας κόψουν τα πόδια. Αυτό ήταν. Σε συνδυασμό με την πρόβλεψη του μετεωρολόγου πως ο καιρός θα αγριέψει περισσότερο και θα κάνει το βουνό απροσπέλαστο πήρα τη δύσκολη απόφαση να σταματήσω και να επιστρέψω. Οι τρεις συνέχισαν και χάθηκαν».
Ο Αντώνης Συκάρης επιστρέφει αύριο στην Ελλάδα και όλοι μας περιμένουμε με αγωνία για να μας περιγράψει με τον δικό του γλαφυρό τρόπο τις εμπειρίες που έζησε στις παγωμένες πλαγιές του Κ2, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο βίωσε τόσο την μεγάλη επιτυχία των Νεπαλέζων όσο και τις τραγικές απώλειες των συνορειβατών του.
