Junko Tabei: Η πρώτη γυναίκα που κατέκτησε το Everest
Η Junko Tabei γεννήθηκε το 1939 στο Miharu Machi της Ιαπωνίας. Στην ηλικία των 10 ετών έκανε την πρώτη ανάβαση της ζωής της στο βουνό Yumoto (2.000 μ.).
Το ξεκίνημα μιας ορειβατικής ζωής
Η ανάβαση αυτή εντυπωσίασε την Junko και ενίσχυσε τη φιλοδοξία της να γνωρίσει τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της στο Τόκιο, η πληκτική ζωή της μεγαλούπολης στάθηκε αφορμή στο να έρθει για δεύτερη φορά σε επαφή με τα βουνά.
Η επιστροφή αυτή σημείωσε την αρχή στην ορειβατική ζωή της Junko Tabei. Το 1962 έγινε μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Hakurei.
Δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό της πως δεν θα ερωτευθεί ποτέ, μόνη της φιλοδοξία μένει να αναρριχηθεί σε χιονισμένα βουνά.
Για την Junko τα χιονισμένα βουνά είναι τα ψηλά, τα επιβλητικά. Το όνειρο της αυτό έγινε πραγματικότητα όταν κατέκτησε την κορυφή Fuji (3.776 μ.) του ψηλότερου βουνού της Ιαπωνίας το οποίο είναι σκεπασμένο από χιόνι και πάγο τους 8 μήνες του χρόνου.
Ακολούθησαν και άλλες επιτυχημένες προσπάθειες σε αξιόλογα βουνά οι οποίες πλούτισαν τις γνώσεις και την εμπειρία της και συνέβαλαν στο να γίνει μια σωστή ορειβάτισσα.
Αναζητώντας νέους ορίζοντες έγινε μέλος ενός άλλου ορειβατικού συλλόγου, του Rhyu Hoto-ko, με 7 μόνο μέλη.
Η Junko ήταν η μοναδική γυναίκα του συλλόγου και προσπάθησε για ακόμη μια φορά να σταθεί μακριά από έρωτες από φόβο μήπως αυτό εμποδίσει την ίδια να γνωρίσει νέες κορυφές.
Πολύ σημαντικό για την πορεία της Junko στον ορειβατικό χώρο στάθηκε το γεγονός ότι σκαρφάλωσε αρκετές φορές με τον κορυφαίο Ιάπωνα ορειβάτη Yokoo San.
Με την πάροδο του χρόνου η Junko σημείωσε μεγάλη βελτίωση παρ’ όλα αυτά όμως δεν ήθελε να νιώθει πως ένας άνδρας έπαιζε προστατευτικό ρόλο στις αναρριχητικές διαδρομές της.
Έτσι λοιπόν η Junko απόκτησε νέο σχοινοσύντροφο, την Rumie Sano. To 1956 ύστερα από σκληρή προσπάθεια, σκαρφαλώνοντας 110 ημέρες το χρόνο, η Junko με τη σχοινοσύντροφο της προετοίμασαν με επιτυχία την πρώτη αποστολή, στο Tani-gawa Dake, που τα μέλη τους αποτελούσαν μόνο γυναίκες.
Το 1967 η Junko παντρεύτηκε έναν ικανό ορειβάτη, τον Masanobu Zobei, ο οποίος λίγο αργότερα σκαρφαλώνοντας στη βόρεια πλευρά του Matterhon έχασε 4 από τα δάχτυλα του ποδιού του ύστερα από κρυοπαγήματα.
Τον ίδιο χρόνο μια φίλη και σκοινοσύντροφος της Junko, η Saso San, έφυγε από τη ζωή εξαιτίας ατυχήματος σε αναρριχητική διαδρομή.
Annapurna III
Κανένα από τα παραπάνω θλιβερά γεγονότα δε σταμάτησε την Junko η οποία τώρα σκαρφάλωνε περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχοντας ένα μεγάλο στόχο, ένα μεγάλο όνειρο.
Να κατακτήσει μία από τις ψηλότερες κορυφές των Ιμαλαΐων. Η πρόταση δεν άργησε να γίνει, “θα ήθελες να γίνεις μέλος μιας γυναικείας αποστολής που θα σκαρφαλώσει στο Annapurna III των Ιμαλαΐων;”
Το ερώτημα αυτό της Eiko Miyuzaki άγγιξε βαθιά την ψυχή της και ταυτόχρονα το μεγάλο της όνειρο που έγινε πραγματικότητα αφού κάθε μια από τις αναρριχήτριες της αποστολής αυτής κατάφερε μετά κόπων και βασάνων να συγκεντρώσει το αναγκαίο χρηματικό ποσό των 700.000 Yen.
Πράγματι τον Μάρτιο του 1970 η ορειβατική αυτή αποστολή είχε ήδη προετοιμαστεί και τα μέλη της βρισκόταν στην πρωτεύουσα του Νεπάλ, Κατμαντού.
Την αποστολή αποτελούσαν 8 ορειβάτισσες, 1 γιατρός, 1 ρεπόρτερ, 14 Sherpas (βαστάζοι μεγάλου υψομέτρου) και 114 αχθοφόροι.
Όλα έτοιμα και η αποστολή ξεκίνησε για να στήσει την κατασκήνωση βάσης. Βαδίζοντας λοιπόν προς το καθορισμένο σημείο, η ομάδα έπρεπε να περάσει από το χωριό Chomlon το οποίο απαγόρευε την παρουσία γυναικών στην περιοχή.
Η υποδοχή όμως των κατοίκων του χωριού ήταν εντελώς διαφορετική από την αναμενόμενη και αυτό γιατί δεν είχαν αναγνωρίσει πως ήταν γυναίκες.
Τέσσερις μέρες χρειάστηκαν για να μεταφέρουν τα εφόδια στην κατασκήνωση βάσης και τα πρώτα συμπτώματα της αλλαγής υψομέτρου έκαναν την εμφάνιση τους.
Αιμορραγίες της μύτης, πονοκέφαλοι και εμετοί ταλαιπώρησαν αρκετά τα μέλη της αποστολής.
Κανένα όμως από τα παραπάνω συμπτώματα δεν ήταν άξιο να απογοητεύσει τις σπουδαίες αυτές αναρριχήτριες.
Οι κατασκηνώσεις Ι (4.350 μ.) και II (4.800 μ.) προετοιμάστηκαν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες.
Μόνο στην κατασκήνωση IV (5.000 μ.) η Junko άρχισε να φοβάται πραγματικά την επίδραση που θα είχε στον οργανισμό της η έλλειψη οξυγόνου.
Η Junko ένιωθε φοβερά εξαντλημένη και η αρχηγός της αποστολής Miyuzaki πρότεινε να στηθεί η κατασκήνωση V.
Η υψομετρική διαφορά έφτασε στα 6.800 μ. και από το σημείο αυτό ήταν πανέτοιμες για το τελευταίο βήμα, την κατάκτηση της κορυφής Annapuma III.
Ηταν 16 Μαΐου όταν η αρχηγός της αποστολής έπρεπε να πάρει τη μεγάλη απόφαση.
Ποια θα ήταν η πρώτη ομάδα που θα προσπαθούσε να κατακτήσει την κορυφή και ποια αυτή που θα ακολουθούσε;
Η απόφαση πάρθηκε. Ομάδα 1: Junko Tabei, Hiro-ko Hirakawa και οι Sherpas Gilm-ie και Passan. Ομάδα 2: Eiko Miyuzaki (αρχηγός αποστολής), Reiko Sato και ο Serpa Kutile.
To σημείο μεταξύ περιπέτειας και τραγωδίας μάγεψε την Junko που ήταν έτοιμη να κατευθυνθεί στα μάτια των αναρριχητριών της πρώτης ομάδας η κορυφή του βουνού.
Μετά από σκληρή προσπάθεια η ομάδα 1, με φανερά τα σημάδια της κόπωσης, κατέκτησε στις 19 Μαΐου 1970, ώρα 2.45 μ.μ. την κορυφή Annapuma III των Ιμαλαΐων.
Δυστυχώς η δεύτερη ομάδα δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στην κορυφή διότι το υψόμετρο προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στην υγεία των μελών της.
Everest-Προετοιμασία
“Ας πάμε στο Everest” έβαλε την ιδέα η Miyuzaki. Αλλά αυτή τη φορά εσύ πρέπει να είσαι η αρχηγός.
Η Junko μαγεύτηκε από την πρόταση αλλά τι θα σκεφτόταν ο σύζυγος της, ο οποίος ήθελε να βλέπει την Junko να προοδεύει υπό έναν μόνο όρο: Ένα παιδί.
Τον Απρίλιο του 1972 η Junko ήταν 4 μηνών έγκυος όταν δόθηκε η επίσημη άδεια για την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου.
Η κόρη της θα ήταν 2 1/2 ετών όταν τα μέλη της αποστολής θα βρισκόταν στην πρωτεύουσα του Νεπάλ.
Η επιχείρηση κατάκτησης της κορυφής του Everest (8.848 μ.) φαινόταν τρομακτική και τα προβλήματα που είχαν να ξεπεράσουν τεράστια.
Η φιλοσοφία της Junko ήταν η εξής: Παρ’ όλες τις μεγάλες δυσκολίες και τις οικονομικές ανάγκες αν η ψυχή είναι πρόθυμη το όνειρο μπορεί να γίνει αληθινό.
Τα επόμενα 3 χρόνια ήταν τρομερά δύσκολα. Μία Γιαπωνέζα μητέρα, ζώντας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία έπρεπε να αγωνιστεί σκληρά για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου.
Η προσπάθεια να συγκεντρώσουν χρήματα θέτοντας σπόνσορες απέτυχε 99% και αυτό γιατί θεωρούσαν γελοία μια γυναικεία αποστολή στο Everest.
Για καλή τους όμως τύχη μια μεγάλη εφημερίδα και μια τηλεοπτική εταιρία δέχτηκαν να προσφέρουν το αναγκαίο ποσό χρημάτων αναμένοντας βέβαια την κάλυψη μιας πολύκροτης τραγωδίας ή μιας σπουδαίας επιτυχίας.
Τα χρήματα που έφτασαν 86.000 λίρες Αγγλίας ήταν πολύ λιγοστά αν σκεφτούμε πως μια ιταλική αποστολή το 1973 διέθεσε 600.000 λίρες.
Λίγους μήνες πριν την αναχώρηση της ομάδας η Junko έτρεχε 3 φορές την εβδομάδα καλύπτοντας την απόσταση των 19 km και βλέποντας με μεγάλη χαρά τον άνδρα της και την μικρή της κόρη να ακολουθούν με το αυτοκίνητο.
Η Junko έκλαιγε γεμάτη πόνο και απογοήτευση κάθε φορά που σκεφτόταν πως θα έλειπε μακριά από την κόρη της.
Ο σύζυγος της όμως που στεκόταν πάντα στο πλάι της κατάφερε να την ενθαρρύνει δίνοντας υπόσχεση πως όλα θα πήγαιναν καλά.
Το Μάιο του 1975 η προετοιμασία της αποστολής είχε ολοκληρωθεί και τα μέλη που την αποτελούσαν ήταν τα ακόλουθα:
Αρχηγός αποστολής: Eiko Hisano, Miyuzaki. Αρχηγός αναρρίχησης: Junko Tabei και οι Μ. Maruta, F. Nasa, Y. Wata-nabe, S. Kitamura, Μ. Naganuma, S. Fujiwara, T. Hirashima, Y. Mi-hara, R. Shioura, F. Arayama, S. Naka, Y. Taneia και Dr M. Sakaguchi.
Sherpa: Sirdar Ang Tschering.
Η ανάβαση
Μετά το στήσιμο της κατασκήνωσης 1, ο παγετώνας που ακολουθούσε προβλημάτισε τις αναρριχήτριες και ύστερα από συζήτηση αποφασίστηκε να αφήσουν τους Sherpas οι οποίοι είχαν πλουσιότερες εμπειρίες να χαράξουν την κατάλληλη πορεία.
Η κατασκήνωση II πραγματοποιήθηκε στις 8 Απριλίου το 1975. Ακολούθησαν οι κατασκηνώσεις III και IV με άσχημες καιρικές συνθήκες. Οι δυνατοί άνεμοι έγιναν ανυπόφοροι και οι αναρριχήτριες έδιναν μάχη για την επιβίωση τους.
Η κατασκήνωση V στήθηκε στο νότιο διάσελο του βουνού με αρχηγούς πάλι τους Sherpas. Η μεγάλη υψομετρική διαφορά σε συνδυασμό με την κόπωση προκάλεσε προβλήματα στην υγεία των μελών της αποστολής και η χρήση οξυγόνου κατά τη διάρκεια του ύπνου ήταν αναγκαία.
Για το λόγο αυτό την τρίτη ημέρα του Μαΐου υποχώρησαν στην κατασκήνωση II για ξεκούραση και ανάρρωση.
Στις 4 Μαΐου οι αναρριχήτριες ξύπνησαν από ένα τρομερό θόρυβο. “Χιονοστιβάδα” φώναζε η Junko.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα συνειδητοποίησε πως δε μπορούσε να μετακινηθεί διότι η Mihara βρισκόταν ακριβώς από πάνω της.
Προσπαθώντας να ελευθερώσει το δεξί της χέρι άγγιζε το μαχαίρι που είχε περάσει με κορδόνι γύρω από το λαιμό της, το άνοιξε με τα δόντια της και ζήτησε από τη Mihara να σκίσει το αντίσκηνο.
Τη στιγμή εκείνη η Junko έχανε τις αισθήσεις της. Τότε ήρθαν στο μυαλό της εικόνες της Noriko και συλλογίστηκε πως αν πεθάνει η μικρή της κόρη θα ένιωθε φοβερά μόνη.
Η περιπέτεια έλαβε τέλος όταν οι sherpas τράβηξαν έξω τις 2 γυναίκες. Η Junko είχε τραυματιστεί στη μέση και τα πόδια της ήταν γεμάτα μελανιές.
Τα μέλη της αποστολής πρότειναν να μεταφερθεί στην κατασκήνωση βάσης αλλά η Junko φυσικά αρνήθηκε διότι κάτι τέτοιο σήμαινε το τέλος της προσπάθειας για την κατάκτηση της κορυφής.
Τρεις μέρες χρειάστηκαν για την ανάρρωση της αναρριχήτριας που περπατούσε πάλι χωρίς κανένα πρόβλημα.
Στις 20 Μαΐου η Eiko ανάγγειλε την ομάδα κορυφής που την αποτελούσαν η Junko Tabei, η Υ. Watanabe και ο Sherpa Sirdar Ang Tschering.
Παρατηρώντας όμως πως ο εφοδιασμός ήταν ανεπαρκής, η αρχηγός αποφάσισε πως κάποια έπρεπε να αποσυρθεί και αυτή ήταν η Υ. Watanabe.
Η κατάκτηση της κορυφής
Έτσι λοιπόν η Junko Tabei και ο Sherpa Ang Tschering στις 15 Μαΐου θα κατευθυνόταν από το νότιο διάσελο (κατασκ. V) προς την κορυφή του Everest.
Στα 8.000 μ. στάθηκαν σε μια προεξοχή ενός βράχου και ο Any Tschering καπνίζοντας ένα τσιγάρο παρατήρησε πως αντίκριζε την ομορφότερη θέα του κόσμου.
Στα 8.500 μ. βλέποντας την κορυφή του Lhotse έστησαν την κατασκήνωση VI.
Στις 16 Μαΐου με πανοραμική θέα το Makalu, Lhotse και Pu-more ξεκίνησαν για την κορυφή.
Η κορυφογραμμή που θα τους οδηγούσε στο ψηλότερο σημείο του βουνού ήταν πολύ στενή έτσι αναγκάστηκαν να μεταφερθούν στη μία πλευρά της και να τη διασχίσουν έχοντας την κόψη της σαν σημείο στήριξης των χεριών.
Μετά από πολλές ώρες προσπάθειας ο Sherpa φώναξε Tabei San “φτάσαμε στην κορυφή”.
Στις 16 Μαΐου 1975 η Junko Tabei, 36 ετών ήταν η πρώτη γυναίκα που στεκόταν στην κορυφή του Everest, στη στέγη του κόσμου.
Η επιτυχία της δημοσιεύτηκε με ψιλά γράμματα στο δυτικό ορειβατικό τύπο. Η ίδια δυσανασχετούσε με την δημοσιότητα που δόθηκε στο γεγονός στην Ιαπωνία.
“Προσπαθούν να με δείξουν σαν κάτι που δεν είμαι” έλεγε. “Λένε ότι ήταν φοβερή επιτυχία για την διεθνή ημέρα της γυναίκας, αλλά εγώ ούτε ήξερα ότι υπήρχε τέτοιο πράγμα. Ηταν ειρωνικό ότι άνθρωποι που πριν το θεωρούσαν αδύνατον και δεν μας ενίσχυαν οικονομικά, τώρα μας έστειλαν συγχαρητήρια. Οι αμοιβές, οι γιορτές, τα γεύματα, τώρα που φαίνονται ψεύτικα”. Αργότερα δήλωνε “Δεν καταλαβαίνω, γιατί οι άνδρες κάνουν τόσο θόρυβο γύρω από το Everest. Είναι απλώς ένα βουνό”.
Για την Junko το Everest ήταν μόνο ένα στάδιο στην ορειβατική της καριέρα, και θεωρεί την ανάβαση, όχι μόνο δικιά της επιτυχία, αλλά και των ανθρώπων.
Συνέχισε την ορειβατική της δραστηριότητα με αξιόλογες επιτυχίες. Πίστευε πως οι αληθινοί ορειβάτες πάντα θα γυρίζουν στα βουνά. Είναι η ζωή τους.
“Η τεχνική και η ικανότητα από μόνες τους δεν είναι αρκετές για να σε φθάσουν στην κορυφή” έλεγε. “Το πιο σημαντικό είναι η θέληση. Η θέληση που δεν μπορείς να αγοράσεις με χρήματα, ούτε να σου δοθεί από άλλους, βγαίνει από την καρδιά σου”.
Της Σουζάνας Τσιλογεώργη
Πηγή
eoskavalas.gr