Nanga Parbat Winter Expedition 2014 by The North Face – Full Story
Υπάρχουν μόνο δύο κορυφές άνω των 8.000 μέτρων που παραμένουν απόρθητες τον χειμώνα.
Το Κ2 -που θα επιχειρηθεί φέτος τον χειμώνα από τους Denis Urubko, Adam Bielecki και Alex Txikon- και το Nanga Parbat, όπου μια σειρά από αποστολές, ανάμεσα στις οποίες και η αποστολή των Simone Moro και David Gottler, προσπάθησαν τον περασμένο χειμώνα να φτάσουν στην κορυφή του.
Μετά από 63 ημέρες, η ιταλο-γερμανική αποστολή αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την προσπάθειά της, αλλά όπως πολύ σωστά μας υπενθύμισε ο Emilio Previtali (το τρίτο μέλος της αποστολής):
“Η ορειβασία δεν είναι μονάχα η ανάβαση. Η ορειβασία είναι πάνω απ΄ όλα ένα ταξίδι”.
Ακολουθεί το χρονολόγιο της επικής τους προσπάθειας.
Το Nanga Parbat (Νάνγκα Παρμπάτ) είναι το ένατο ψηλότερο βουνό στη Γη, με ύψος 8.126 μ. Το όνομά του σημαίνει «Γυμνό βουνό».
Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, το Νάνγκα Παρμπάτ ήταν γνωστό ως το βουνό φονιάς, επειδή ήταν μια από τις πιο φονικές κορυφές ψηλότερες των οκτώ χιλιομέτρων. Είναι επίσης μια τεράστια, δραματική κορυφή που υψώνεται πολύ πάνω από το περιβάλλον τοπίο.
Είναι η πιο δυτική κορυφή ψηλότερη από 8 χιλιόμετρα και βρίσκεται κοντά στο δυτικό άκρο της οροσειράς Καρακορούμ.
Προς τα νότια το Νάνγκα Παρμπάτ εκθέτει το ψηλότερο μέτωπο βουνού στον κόσμο, το Rupal Face, με ύψος 4.600 μέτρα από τη βάση του.
Επίσης το Νανγκα Παρμπάτ είναι ένα από τα δύο βουνά στη Γη που βρίσκονται ταυτόχρονα μέσα στην εικοσάδα τόσο των ψηλότερων βουνών όσο και πιο προεξέχοντων βουνών, στις θέσεις 9 και 14 αντίστοιχα. Το άλλο είναι το όρος Έβερεστ, που είναι πρώτο και στις δύο λίστες.
Η πρώτη ανάβαση πραγματοποιήθηκε από τον αυστριακό ορειβάτη Hermann Buhl μέλος μιας αυστρογερμανικής αποστολής τις 3 Ιουλίου 1953.
Μέχρι αυτήν την επιτυχημένη αποστολή 31 άνθρωποι είχαν πεθάνει προσπαθώντας να κατακτήσουν το βουνό.
Παρόλο που στο παρελθόν 16 αποστολές προσπάθησαν να ανέβουν στην κορυφή του το χειμώνα, καμία δεν κατάφερε να έχει επιτυχή κατάληξη.
Έτσι, η κορυφή του είναι μία από τις ελάχιστες του πλανήτη μας που δεν έχει πατηθεί το χειμώνα.
Η τελευταία απόπειρα έγινε το 2012 από τους θρυλικούς ορειβάτες Simone Moro και Denis Urubko.
Η εξερεύνηση, όμως, παραμένει τόσο ελκυστική όσο ποτέ. Συνδυάζει αρμονικά την διασκέδαση με τον φόβο, τον ενθουσιασμό και την απομόνωση.
Έχει να κάνει με το άγνωστο. Έχει να κάνει με το βουνό που έχουμε αποφασίσει να ανέβουμε, τον συνορειβάτη που έχουμε μαζί μας, ή τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε. Έχει να κάνει με το πώς θα αναρριχηθούμε. Έχει να κάνει με το πότε θα ανεβούμε.
Έχει να κάνει με την επίτευξη του στόχου της ανάβασης στην κορυφή ενός βουνού, ή με την ανάγκη να επιστρέψεις και να ξαναπροσπαθήσεις.
Άλλωστε δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε βουνό. Μιλάμε για το “The Killer Mountain” Nanga Parbat και μια χειμερινή ανάβαση που ποτέ στο παρελθόν δεν έχει επιτευχθεί.
7/1/2014: Η αρχή του ταξιδιού
Γίναν όλα πολύ γρήγορα. Αναχωρήσαμε από το αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου το απόγευμα της 27ης Δεκεμβρίου 2013, και μετά από μόλις 3,5 μέρες βρισκόμασταν στην κατασκήνωση βάσης του Nanga Parbat – αλλά αυτό το ξέρετε ήδη. Ακολουθεί η εξιστόρηση όλων όσων συνέβησαν αυτές τις 3,5 μέρες.
Μόλις φτάσαμε στο Islamabad, την πρωτεύουσα του Πακιστάν, συγκεντρώσαμε το φορτίο της αποστολής και ξεκινήσαμε για το Chilas την επόμενη μέρα.
Οδηγώντας κατά μήκος της Karakorum Highway είναι από μόνο του ένα ταξίδι, ή καλύτερα μια περιπέτεια.
Για τους ορειβάτες, όμως, είναι λίγο διαφορετικά: είναι σαν τη σχέση μεταξύ του διακόπτη και της λάμπας.
Όταν περπατάμε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και ανάψουμε το φως, τα μάτια μας ενστικτωδώς κοιτάζουν προς το ταβάνι.
Έχουμε την τάση να ξεχνάμε ή να αγνοούμε όλα αυτά τα ηλεκτρόνια που ρέουν μέσω λεπτών χάλκινων συρμάτων που βρίσκονται μέσα στους τοίχους.
Ξεχνάμε τα κουτιά διακλαδώσεως, τους μετρητές και τους πίνακες. Όλη αυτή η ροή ενέργειας -απόρροια αιώνων ανθρώπινης εξέλιξης και τεχνολογικής προόδου- συμπυκνώνεται σε ένα μόνο κλικ.
Αυτό συμβαίνει μ’ εμάς τους ορειβάτες όταν φτάνουμε στο Islamabad για να ανέβουμε στο Nanga: το βλέμμα μας καρφώνεται στο χωριό Tarashing, την πύλη εισόδου στο Nanga Parbat. Αυτό είναι το φως μας, αυτή είναι η πραγματική περιπέτεια.
Ταξιδεύοντας για δυο μέρες με ένα τζιπ, με τη συνοδεία ένοπλων στρατιωτικών φρουρών, φτάσαμε στην κοιλάδα Rupal. Οι ντόπιοι μας επιφύλαξαν μια εγκάρδια υποδοχή.
Ήμασταν, άλλωστε, οι πρώτοι ξένοι που επισκεφτήκαμε την περιοχή μετά την περσινή τρομοκρατική επίθεση στο Diamir. Η παρουσία μας εκεί σημαίνει δουλειά γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
Είμαστε μια επένδυση για το τουριστικό μέλλον της περιοχής. Είμαστε, κατ’ ουσίαν, ένα στοίχημα γι’ αυτούς, που πρέπει να κερδηθεί.
Οι τοπικές αρχές μας είχαν διαβεβαιώσει ότι η είσοδος στην κοιλάδα, η μόνη πύλη για την κατασκήνωση βάσης θα παρακολουθείται διαρκώς από δέκα ένοπλους στρατιωτικούς φρουρούς.
Πριν από την ανάβαση μας παρότρυναν να βγούμε αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί τους. Βγάλαμε δεκάδες φωτογραφίες, παραταγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, ακίνητοι και αμήχανοι, όλα αποθηκευμένα τόσο στη μνήμη μας όσο και στις ψηφιακές μνήμες των φωτογραφικών μηχανών και των κινητών.
Την επόμενη μέρα κάναμε την 6ωρη πεζοπορία στην κατασκήνωση βάσης μαζί με τους αχθοφόρους. Υπήρχε λίγο χιόνι στο έδαφος, αλλά μπορούσαμε να περπατήσουμε με ευκολία.
Το μονοπάτι προς την κατασκήνωση βάσης διατρέχει την ανατολική πλευρά του Rupal Face, που είναι γνωστό ως η μεγαλύτερη σε ανάπτυγμα πλευρά βουνού στον κόσμο.
Δεν έχει, βέβαια, μεγάλο νόημα να πούμε ότι το μήκος της είναι 4.500 μ., γιατί αυτή η τάξη μεγέθους αρμόζει πιο σωστά στις αποστάσεις.
Είναι μια μέτρηση του αναπτύγματος, όχι της ανάβασης. Αν τρέξεις στο δρόμο 9.000 μ., το σύνολο δηλαδή της ανάβασης και της κατάβασης, είναι μια ικανοποιητική απόσταση. Αλλά μετά πας στο σπίτι, κάνεις ένα ντους και τελείωσες.
Αλλά το Nanga είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ ένιωσα σαν να μην είχα ξαναβρεθεί στη ζωή μου σε πρόποδες βουνού.
Η αίσθηση είναι ότι το Nanga δεν είναι απλώς ένα ακόμη βουνό και η Rupal Face δεν είναι μια ακόμη ορθοπλαγιά βουνού.
Το Nanga από μόνο του είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ένας απομονωμένος πλανήτης, που περιμένει να τον εξερευνήσεις και να ανακαλύψεις τα μυστικά του.
Κοιτάζοντας αυτήν την ορθοπλαγιά και αντιλαμβανόμενος την ενέργεια που εκπέμπει, κυριεύτηκα από μεγάλο θαυμασμό και εκτίμηση για τους Jerzy Kukuczka, Reinhold Messner, Steve House, Mark Twight, και Tomaz Humar -για όλους αυτούς τους γίγαντες της ορειβασίας που εξέθρεψαν τα όνειρά μου και τόλμησαν να αναμετρηθούν και να τιθασέψουν αυτήν την επιβλητική ορθοπλαγιά.
Ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα. Αυτή είναι η σωστή έκφραση γι’ αυτό το βουνό και γι’ αυτήν την πλαγιά.
Ακριβώς όπως διασχίζεις έναν ωκεανό ή μια έρημο, κατευθύνεσαι προς την κορυφή σαν να προσπαθείς να ενώσεις δύο σημεία μέσα σε ένα ατέρμονο πεδίο.
Το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου, είχαμε ήδη εγκατασταθεί στην κατασκήνωση βάσης. Στήσαμε τις σκηνές και τακτοποιήσαμε τα υλικά μας και αρχίσαμε βαθμιαία να ανεβαίνουμε.
Κάναμε, δηλαδή, όλα εκείνα που απαιτούνται για μπορέσει ένας ορειβάτης να αντιμετωπίσει ένα τόσο τεράστιο βουνό.
Είναι ιδιαίτερη η χαρά που βρίσκομαι εδώ τον χειμώνα -με ένα βουνό, ή μάλλον, έναν πλανήτη ολόδικό μας. Τελικά, είμαστε προνομιούχοι, ε;
13/1/2014: Αναμέτρηση με τον καιρό και την τεχνολογία
Κολλήσαμε στην κατασκήνωση βάσης για κάνα δυο μέρες. Μετά από τον εγκλιματισμό που κάναμε ανεβαίνοντας στο Camp 1 στα 5.100 μ., κατεβήκαμε πάλι στην κατασκήνωση βάσης την Τρίτη. Μετά ο καιρός άλλαξε.
Πριν από την ανάβαση, ο Karl Gabl, ο μετεωρολόγος μας από το Ίνσμπρουκ, μας είχε συστήσει να επιστρέψουμε στην κατασκήνωση βάσης μέχρι την Τρίτη το βράδυ, γιατί μετά φαινόταν ότι θα έλθει χιονοθύελλα. Είχε δώσει μεγάλη έμφαση σ’ αυτό.
Την Τρίτη το απόγευμα ο Simone και ο David κατέβηκαν από το Camp 1 με καλές καιρικές συνθήκες. Εγώ είχα κατέβει από το προηγούμενο βράδυ.
Κανένας μας δεν ανέφερε κάτι, άλλα όλοι μας αναρωτιόμασταν αν ο Karl είχε κάνει λάθος.
Ο ουρανός ήταν καταγάλανος πάνω από τα κεφάλια μας. Πήγαμε μια ύπνο, κάτω από έναν έναστρο ουρανό. Έκανε τσουχτερό κρύο, με τη θερμοκρασία να κυμαίνεται μεταξύ -15 και -20 βαθμών Κελσίου.
Κατά τις 2 π.μ. ξύπνησα από τον ήχο των νιφάδων που έπεφταν πάνω στη σκηνή, ενώ δεν είχε και τόσο κρύο πλέον έξω από τον υπνόσακο. Ο καιρός είχε κλείσει.
Ο Karl είχε δίκιο τελικά. Όταν ξυπνήσαμε το πρωί, υπήρχαν 10 εκ. φρέσκου χιονιού.
Την Τρίτη το βράδυ, καλέσαμε τα παιδιά από την Πολωνική αποστολή για δείπνο. Ήταν μια ευχάριστη βραδιά και η κουβέντα δεν περιορίστηκε μόνο στα βουνά και το Nanga.
Συζητήσαμε για διάφορα πράγματα, από διηπειρωτικές διαδρομές με μοτοσικλέτα και χαλασμένους κινητήρες στη μέση της ερήμου μέχρι πτήσεις πάνω από οδοφράγματα στη Ρωσία και για τη βότκα και το κρασί.
Όλως περιέργως, δεν μιλήσαμε για γυναίκες, ίσως επειδή είχαμε μαζευτεί πολλού άντρες.
Εμείς ήμασταν τρεις και οι Πολωνοί έξι, πάρα πολλοί για μια προσωπική συζήτηση.
Την Τέταρτη, την περάσαμε στην κατασκήνωση βάσης. Το πρωί κάναμε ένα ντους –ένα αξιοσημείωτο γεγονός εδώ- και το απόγευμα όλοι μας εργαστήκαμε στους φορητούς υπολογιστές μας.
Ο Simone αυτή τη στιγμή ασχολείται με το βιβλίο του, ο David έχει οργανώσει τα αρχεία του και φόρτισε τις μπαταρίες των μηχανών κι εγώ ολοκλήρωσα την εγκατάσταση των προγραμμάτων στο νέο μου φορητό υπολογιστή που ήρθε στην κατασκήνωση βάσης.
Ίσως να μην το γνωρίζουν όλοι: όταν φτάσαμε στην κατασκήνωση βάσης, ο Mac μου αποφάσισε να σταματήσει τη λειτουργία του.
Θυμάμαι ότι υπήρχε ένα κατάστημα της Apple μπροστά από το ξενοδοχείο μας στο Ισλαμαμπάντ, τηλεφωνήσαμε στο πρακτορείο μας και αναφέραμε τα στοιχεία επικοινωνίας του καταστήματος καθώς και το μοντέλο και τις προδιαγραφές του φορητού υπολογιστή.
Τέσσερις ημέρες αργότερα, ένας αχθοφόρος –περπατώντας 6 ολόκληρες ώρες- μου παρέδωσε τον φορητό υπολογιστή στην κατασκήνωση βάσης. Επίσης, μου έδωσαν δωρεάν και τσάντα μεταφοράς.
Είχα, ήδη, κρατήσει αντίγραφα όλων των video μας και τελικά ξεκίνησα να γράφω τις αναφορές χρησιμοποιώντας ένα πραγματικό πληκτρολόγιο αντί για την οθόνη ενός κινητού τηλεφώνου.
Την Παρασκευή, αν ο καιρός βελτιωθεί όπως έχει προβλεφθεί από τον Karl, θα ανέβουμε στο Camp 1 και θα κοιμηθούμε εκεί για μια βραδιά, προκειμένου να εγκλιματιστούμε.
Κατόπιν, το Σάββατο, αμέσως μετά το πρωινό, θα κατέβουμε στην κατασκήνωση βάσης. Την Κυριακή περιμένουμε περισσότερο χιόνι και ίσως και ενισχυμένους ανέμους.
Στη συνέχεια, στις 15 του μηνός, μια νέα βελτίωση του καιρού –ο ήλιος θα επιστρέψει. Αυτό λέει ο Karl, κι ο λόγος του είναι νόμος για μας.
17/1/2014: Η ισχύς εν τη ενώσει
Αφού πέρασαν οι πρώτες μέρες μεταξύ αναβάσεων εγκλιματισμού και χαβαλέ στην κατασκήνωση βάσης και μετά από όλη την προετοιμασία και οργάνωση για να έρθουν εδώ, ο Simone και ο David έχουν γίνει πια ένα σώμα και μια ψυχή.
Δύο άνδρες δεμένοι σφιχτά μεταξύ τους. Μερικές φορές, ένα συν ένα είναι παραπάνω από δύο. Αυτό συμβαίνει όταν δινόμαστε ψυχή τε και σώματι σε μια νέα πρόκληση, και φροντίζουμε τους σχοινοσυντρόφους μας ως εαυτόν.
Στην ορειβασία, στις πραγματικές και αυθεντικές σχοινοσυντροφιές, πάντοτε 1+1 είναι τουλάχιστον 3.
20/1/2014: Αναπολώντας το ταξίδι για το Camp 2 στα 6.000 μ.
Ολοκληρώθηκε η τρίτη εβδομάδα της αποστολής μας. Ακολουθεί μια επισκόπηση όλων όσων έλαβαν χώρα τις τελευταίες ημέρες.
Ο Simone και ο David προωθήθηκαν σχεδόν μέχρι το Camp 2 στα 6.000 μ. Στη διάρκεια της προσπάθειάς τους, κοιμήθηκαν κανά δυο βραδιές στο Camp 1 στα 5.100 μ. περίπου.
Το πρόγραμμα του εγκλιματισμού πηγαίνει καλά, και οι δύο βρίσκονται σε καλή φόρμα και έχουν φτιάξει μια δυνατή ομάδα.
Η διαδρομή για το Camp 2 έχει ανοίξει τώρα, χάρη και στη σκληρή δουλειά των Πολωνών φίλων μας.
Έτσι, το Camp 2 έχει στηθεί σε μια μεγάλη κρεβάς κάτω από την κόψη Mazeno, την οποία θα πρέπει να διασχίσουμε κατά τη μακριά πορεία μας προς την κορυφή.
Μέχρι στιγμής οι συνθήκες στο βουνό είναι καλές. Ο καιρός είναι αρκετά σταθερός.
Χιόνισε μόλις δυο φορές αυτήν την εβδομάδα, ο ουρανός είναι συχνά αίθριος και η θερμοκρασία χαμηλή μεν, αλλά υποφερτή.
Στην κατασκήνωση βάσης η θερμοκρασία έπεσε κανά δυο φορές μέχρι τους -29 βαθμούς Κελσίου, αλλά όταν ο ουρανός είναι νεφελώδης τότε ο καιρός είναι πιο ήπιος.
Με βάση τις προγνώσεις του Karl Gabl, αναμένουμε ενίσχυση των ανέμων από τις 21 Ιανουαρίου.
Στις 18 Ιανουαρίου, ο Simone και ο David ξεκίνησαν τον δεύτερο κύκλο του προγράμματος εγκλιματισμού τους, με στόχο τη διέλευση από το Camp 2 και την προσέγγιση της κόψης πριν χειροτερέψει πάλι ο καιρός, με σκοπό να εξερευνήσουν ένα μικρό κομμάτι της μήκους 10 χιλιομέτρων κόψης.
Ο στόχος τους είναι να βγουν για λίγο έως τα 7.000 μ., εάν το επιτρέψει ο άνεμος. Αυτό θα είναι ένα πολύ σημαντικό στάδιο τόσο για τον εγκλιματισμό τους όσο και για την κατάκτηση της κορυφής.
Η επόμενη ενημέρωση θα περιλαμβάνει την κατάβαση των Simone και David στην κατασκήνωση βάσης. Μείνετε συντονισμένοι.
29/1/2014: Η πορεία της αποστολής όπως την περιγράφει ο Simone Moro
“Οι συνθήκες της διαδρομής είναι ιδιόμορφες: υπάρχει μόνο πάγος στα ψηλότερα επίπεδα, ενώ στο μικρό πεδίο δεν έχει πολύ χιόνι.
Οι Πολωνοί φίλοι μας ανέφεραν ότι οι συνθήκες αυτές διαφέρουν δραματικά σε σχέση με εκείνες που αντιμετώπισαν πέρσι. Είναι πολύ πιο δύσκολες.
Φέτος χρειάζεται μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση και περισσότερες τεχνικές ικανότητες, και θα πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή τόσο κατά την ανάβαση όσο και κατά την κατάβαση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι κινήσεις μας θα πρέπει να είναι αργές και προσεκτικές”.
“Χάρη στις μετεωρολογικές προγνώσεις του Karl Gabl, έχουμε προσαρμοστεί στις καιρικές συνθήκες του βουνού.
Έτσι, τώρα που ο καιρός επιδεινώθηκε, εμείς ξεκουραζόμαστε μετά τη δοκιμασία των τελευταίων δύο ημερών.
Έχουμε ανεβοκατέβει 2.700 μ. και ως εκ τούτου είμαστε προετοιμασμένοι για το κρισιμότερο και πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής.
Κάναμε πολύ σκληρή δουλειά και τα μέλη της Πολωνικής αποστολής μας ευχαρίστησαν γι’ αυτό. Η κόψη Mazeno είναι πλέον μέσα στις δυνατότητές μας.
Με το ρυθμό που έχουμε τώρα, νομίζω ότι μπορούμε να την προσεγγίσουμε μέσα σε μια μέρα, αλλά οι Πολωνοί θέλουν να στήσουν ένα camp στα μισά της διαδρομής (περίπου στα 6.600 μ.), ανάμεσα στα camp 2 και 3.
Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι όλες οι αποστολές που ανεβαίνουν μ’ αυτόν τον τρόπο στήνουν συνήθως ένα camp στη μέση της διαδρομής”.
“Μόλις φτάσεις στην κόψη Mazeno, ανεβαίνεις την πλαγιά Diamir για 250 μ., τότε τραβερσάρεις προς τα αριστερά κατά μήκος της πλαγιάς, πολύ πάνω από τη σεράκ που σταμάτησε την προσπάθεια του Dujmovits. Από εκεί παίρνεις την τελική ευθεία της διαδρομής Kinshofer. Είναι μια πολύ μεγάλη διαδρομή που τραβερσάρει από την πλαγιά Rupal στην Diamir και πίσω.
Η διαδρομή είναι ακριβώς όπως περίμενα ότι θα είναι: Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είναι έυκολη και δεν χρειάζεται πολύ να σου τύχει ένας τραυματισμός ή να χρειαστεί να κάνεις μπιβουάκ εκεί πάνω. Γι’ αυτό το λόγο ανέβηκα και κατέβηκα γρήγορα μαζί με τον David -για να κρατήσουμε αναμμένη τη μηχανή”.
“Συγκρίνοντας τις πλαγιές Rupal και Diamir, είναι δύσκολο να πεις ποια είναι η πιο κατάλληλη για μια χειμερινή ανάβαση.
Ίσως η καλύτερη διαδρομή είναι εκείνη που κάναμε με τον Denis Urubko το 2012, αλλά κι αυτή μια χαρά είναι.
Είναι μια πλαγιά με νότιο προσανατολισμό και είσαι εκτεθειμένος στον ήλιο όλη την μέρα -αν βέβαια είναι ηλιόλουστη.
Αλλά η δική μας κατασκήνωση βάσης είναι στα 3.600 μ., την ίδια στιγμή που η προωθημένη κατασκήνωση βάσης του Everest από τη βόρεια πλευρά είναι στα 6.400 μ., με την κορυφή να είναι στα 8.848 μ.
Αυτό σημαίνει ότι αν είμασταν σε άλλη οχτάρα κορυφή, με την υψομετρική διαφορά που καλύψαμε κατά την τελευταία μας ανάβαση, ο David κι εγώ θα είχαμε ήδη κατακτήσει την κορυφή”.
“Τα παιδιά από την Πολωνία είναι πολύ καλή συντροφιά και είναι ευγνόμωνες προς εμάς. Η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι συνηθισμένο στα βουνά.
Μπορεί να μην έχουν τους οικονομικούς πόρους άλλων ορειβατών, αλλά είναι ειλικρινείς και γενναιόδωροι και έχουν επίγνωση των ορίων και ικανοτήτων τους”.
“Χθες έλαβα ένα μήνυμα από τον Wielicki, όπου μου έδινε κουράγιο και συμβουλές. Προτείνει να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή.
Έχει βαθιά γνώση της κόψης που μόλις εξερευνήσαμε, και όταν του είπα ότι είμαστε έτοιμοι να την διασχίσουμε, μου απάντησε ότι θα πρέπει να είμαστε ταυτόχρονα γρήγοροι και προσεκτικοί.
Είναι ο “πατέρας” των χειμερινών αναβάσεων στα Ιμαλάια και είναι μεγάλη ευχαρίστηση να γνωρίζεις ότι παρακολουθεί την προσπάθειά μας”.
4/2/2014: 3 λόγοι για τους οποίους πρέπει να περιμένουμε υπομονετικά στην κατασκήνωση βάσης
Στις 31 Ιανουαρίου περάσαμε μια ήσυχη μέρα στην κατασκήνωση βάσης. Το τοπίο ήταν ομιχλώδες και χιονισμένο, ενώ η κορυφή του Nanga ήταν τυλιγμένη με σύννεφα.
Ο Simone και ο David ξεκουράστηκαν μετά τη σκληρή δουλειά των προηγούμενων ημερών: Όπως είχαν προγραμματίσει, ανέβηκαν γρήγορα στα 7.000 μ.και δημιούργησαν το Camp 3, στήνοντας μια μικρή σκηνή. Όλα είχαν κυλίσει ρολόι.
Όπως πάντα, η πρόγνωση του Karl Gabl είχε αποδειχθεί ακριβής: η ηλιοφάνεια των προηγούμενων ημερών είχε δώσει τη θέση της σε ομίχλη και καταιγίδες, αν και μια τέτοια δραματική αλλαγή στον καιρό φάνταζε αδιανόητο για μας.
Το πρωί, μιλήσαμε με τον Tomasz με τον ασύρματο: βρισκόταν σε προκεχωρημένη θέση στο Camp 2 και μας είπε ότι είχε ισχυρή χιονοθύελλα. Μας ρώτησε για την πρόγνωση του καιρού.
Κατ’ αρχήν, τόσο αυτός όσο και η ομάδα του, είχαν την πρόθεση να αντέξουν την κακοκαιρία στο Camp 2 και στη συνέχεια να προσπαθήσουν να ανέβουν στο Camp 3.
Αλλά με τη δυσμενή πρόγνωση του καιρού και τον άνεμο που μαινόταν γύρω τους, δεύτερες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό τους. Το καλύτερο γι’ αυτούς θα ήταν να μη μείνουν στην κόψη υπό τέτοιες συνθήκες.
Όταν το πεδίο είναι σκληρό και παγωμένο και φυσά δυνατός άνεμος, είναι προτιμότερο να μην προσπαθήσεις να αναρριχηθείς. Σε ένα τέτοιο πεδίο τα λάθη δεν επιτρέπονται.
Η διαμονή για συνεχόμενες ημέρες στην κατασκήνωση βάσης είναι μια διαδικασία που απαιτεί υπομονή και συναισθηματική ισορροπία. Είναι δύσκολο να παραμείνεις σε εγρήγορση και να επικεντρωθείς στο στόχο σου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η λογικότερη δράση είναι η αναμονή και η όσο το δυνατόν καλύτερη προετοιμασία για την ανάβαση:
- Για να ανέβεις σε ένα τόσο τεράστιο βουνό το χειμώνα, χρειάζεται να είσαι γρήγορος και να συγχρονισμένος με τις καλές καιρικές συνθήκες και τις συνθήκες του βουνού.
- Θα πρέπει να πάρεις κάποια “ελεγχόμενα” ρίσκα, αλλά όχι περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται.
- Σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να παραμείνεις στο βουνό το λιγότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Το απαιτούμενο χρονικό διάστημα, και όχι περισσότερο.
Το να ανεβαίνεις ένα βουνό μ΄ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να μην ακούγεται και πολύ γενναίο ή ηρωικό.
Μπορεί να μην ταιριάζει με την ρομαντική ιδέα της ορειβασίας, αλλά κάποιες φορές η υπομονετική αναμονή στην κατασκήνωση βάσης είναι αυτό που πρέπει να κάνεις.
Εκτός των άλλων, εμείς είμαστε ορειβάτες και ήρθαμε εδώ να κάνουμε ορειβασία, όχι να γίνουμε ήρωες.
12/2/2014: Το ξεκίνημα για τη δεύτερη προσπάθεια προσέγγισης της κορυφής
Ο Simone Moro από την Ιταλία, ο David Gottler από τη Γερμανία και οι Πολωνοί Tomek Mackiewicz και Pawel Dunaj ξεκίνησαν τη δεύτερη προσπάθειά τους για τη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή του Nanga Parbat.
Την περασμένη εβδομάδα οι Simone Moro, David Gottler, Tomek Mackiewicz και Pawel Dunaj έκαναν την πρώτη τους προσπάθεια για να ανέβουν στην κορυφή του Nanga Parbat.
Τελικά, αποδείχθηκε ότι η προσπάθεια αυτή ήταν από την αρχή της καταδικασμένη σε αποτυχία, λόγω των ισχυρών ανέμων και του έντονου κρύου που εμπόδιζαν τους ορειβάτες να αναρριχηθούν πάνω από το Camp 2.
Σίγουρα όμως η προσπάθεια δεν πήγε χαμένη εξ ολοκλήρου: μετά από σκληρή δουλειά κατάφεραν να απελευθερώσουν τα σταθερά σχοινιά, τα οποία είχαν θαφτεί βαθιά μέσα στο χιόνι σε ένα κομμάτι της διαδρομής Schell.
Αφού επέστρεψαν στην κατασκήνωση βάσης και ξεκουράστηκαν για κανά δυο μέρες, ήρθε η είδηση για ένα ακόμη παράθυρο του καιρού.
Θα χρειαστούν πέντε ή έξι μέρες για την ανάβαση στην κορυφή και την ασφαλή επιστροφή και παρόλο που η πρόγνωση απέχει πολύ από το ιδανικό, είναι εντούτοις μια “πιθανότητα”, όπως εξηγεί ο Emilio Previtali.
Στο Facebook ο Previtali χαριτολογώντας συνέκρινε τον εαυτό του με τον Michael Collins, τον αστραναύτη, ο οποίος παρέμενε σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι, περιμένοντας τον Neil Armstrong και τον Buzz Aldrin να πατήσουν στο έδαφος του φεγγαριού.
Μας αρέσει αυτός ο παραλληλισμός, διότι αυτό που συνέβει το 1969 ήταν μια υπέροχη στιγμή στην ιστορία, απολύτως μοναδική και ανεπανάληπτη.
Κάτι παρόμοιο -τηρουμένων των αναλογιών- συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Nanga Parbat.
Σ’ αυτό το γυμνό βουνό που κανείς ακόμα δεν το έχει κατακτήσει το χειμώνα.
15/2/2014: Επιστροφή στην κατασκήνωση βάσης
Περιγράφει ο Simone Moro.
“Χθες επιστρέψαμε πάλι στην κατασκήνωση βάσης, αφού προηγουμένως είχαμε προσπαθήσει να ανεβούμε όσο το δυνατόν ψηλότερα.
Φτάσαμε στο Camp 3, αλλά ο άνεμος, η ομίχλη, η χιονόπτωση και οι χαμηλές θερμοκρασίες μας ανάγκασαν να σταματήσουμε και να γυρίσουμε πίσω.
Κατεβήκαμε στο Camp 2, όπου αφήσαμε ένα μέρος του εξοπλισμού μας στην σπηλιά από πάγο που είχε χρησιμοποιηθεί από την πολωνική ομάδα”.
“Η μύτη μου και δυο δάκτυλά μου υπέφεραν από το κρύο πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως, αλλά η κατάστασή τους έχει αρχίσει να βελτιώνεται γρήγορα.
Τώρα, μετά από 46 ημέρες, είμαστε πάλι στην κατασκήνωση βάσης, και θα περιμένουμε υπομονετικά το επόμενο παράθυρο καλού καιρού”.
3/3/2014: Γιατί έπρεπε να σταματήσουμε την ανάβαση στα 7.200 μ.
Η αποστολή μας ολοκληρώθηκε. Η κορυφή του Nanga Parbat παραμένει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο.
Ο David συνειδητοποίησε ότι διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο το πρωινό του Σαββάτου της 1ης Μαρτίου εβρισκόμενος στα 7.200 μ.
Είχε φτάσει στη κόψη Mazeno μαζί με τον Πολωνό ορειβάτη Tomas Mackiewicz.
Είχαν την ευκαιρία να δουν προς την άλλη πλευρά του βουνού, την Diamir Face, και διαπίστωσαν ότι η διαδρομή προς την κορυφή είναι πολύ μεγάλη και εξαντλητική.
Το άνω τμήμα της Diamir Face ήταν καλυμμένο από ένα στρώμα μπλε πάγου. Θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αναρριχηθούν με ασφάλεια σε τέτοιο πεδίο.
Αλλά οι κύριοι λόγοι που τους ανάγκασαν να γυρίσουν πίσω ήταν το τσουχτερό κρύο και ο δυνατός άνεμος.
Ήταν αδιανόητο να παραμείνουν σ’ αυτό το υψόμετρο υπό τέτοιες καιρικές συνθήκες για δυο ή τρεις μέρες.
Έτσι ο David και ο Tomas απόλαυσαν τη θέα, τράβηξαν μερικές φωτογραφίες και αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω. Την Κυριακή 2 Μαρτίου, βρεθήκαμε όλοι μαζί στην κατασκήνωση βάσης.
Η πολωνική ομάδα είχε φτάσει κι αυτή στην κατασκήνωση βάσης. Έτσι, όλοι μας είχαμε φτάσει ασφαλείς στους πρόποδες του βουνού.
Να υπενθυμίσουμε ότι ο Simone Moro είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει νωρίτερα την προσπάθεια λόγω έντονων στομαχικών διαταραχών.
Το πρωί ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τις αποσκευές μας και να οργανώνουμε την κάθοδό μας, που έχει προγραμματιστεί για την Τρίτη 4 Μαρτίου.
Αναμένουμε να φτάσουμε στο Ισλαμαμπάντ στις 6 Μαρτίου και μέχρι το τέλος της εβδομάδας να έχουμε επιστρέψει στα σπίτια μας.
Τις επόμενες μέρες, όταν θα έχουμε επιστρέψει στα σπίτια μας, θα δημοσιεύσουμε μερικές ακόμη τελικές αναφορές για τις εμπειρίες μας από το Nanga Parbat.
Θα ανεβάσουμε φωτογραφίες, videos και μερικές ιστορίες για να τις απολαύσετε στο διαδίκτυο και στα περιοδικά, ενώ θα υπάρξει και μια ζωντανή παρουσίαση όπου ελπίζουμε να τα πούμε κι από κοντά, κι όχι μόνο “ψηφιακά”.
Credits
The North Face/david_gottler
The North Face/emilioprevitali.com
The North Face/simonemoro.com