Παρνασσός, το πρώτο χιόνι
Οι πλαγιές του Παρνασσού πασπαλίστηκαν με τα πρώτα χιόνια σαλπίζοντας προσκλητήριο σ’ όλους τους λάτρεις της χειμερινής ορειβασίας.
Το πρώτο χιόνι στα βουνά είναι συμβολικό για όλους εμάς τους εραστές των ορεινών δράσεων και αποδράσεων.
Εξιτάρει την φαντασία και γεννά υψηλές προσδοκίες για την επερχόμενη χειμερινή σεζόν.
Το πρώτο χιόνι έχει τέτοια επίδραση στον ψυχισμό του ορειβάτη που μόνο μ’ εκείνη της πρώτης αγάπης θα μπορούσα να παρομοιάσω.
Εκεί, πίσω στην αθωότητα των παιδικών και εφηβικών χρόνων, όταν είσαι άσπιλος και καθαρός από συναισθήματα, βιώνεις την αγάπη με όλο το πάθος, την ένταση και δίνεις όλο το ψυχικό σου απόθεμα.
Η ψυχή χωρίζεται από το σώμα, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, απλά απολαμβάνεις την κάθε στιγμή σα να μην υπάρχει αύριο.
Η χιονονιφάδα είναι το πιο εύθραυστο δημιούργημα του Θεού, αλλά δες τι μπορούν να κάνουν όταν κολλήσουν η μία πάνω στην άλλη!
Μεταμορφώνουν τις βραχώδεις απλικές πλαγιές και δημιουργούν ένα υπέροχο λευκό χειμωνιάτικο τοπίο που ούτε ο καλύτερος ζωγράφος θα μπορούσε να σκιαγραφίσει με τόση τελειότητα.
Μπορεί το πρώτο χιόνι στον Παρνασσό να μην ήταν αρκετό ώστε να τεθούν σε λειτουργία οι 23 (αν δεν κάνω λάθος) πίστες του μεγαλύτερου χιονοδρομικού κέντρου της Ελλάδας, ήταν όμως αρκετό για να μας χαρίσει ορισμένες υπέροχες χειμερινές εικόνες.
Η διάσχιση του άγριου αλπικού ανάγλυφου του Παρνασσού ξεκίνησε λίγο πιο πάνω από το ερημωμένο parking του χιονοδρομικού.
Ανηφορίζουμε την ΒΔ ράχη του Γεροντόβραχου ώσπου πέφτουμε στο μονοπάτι (Ο22) που έρχεται από το καταφύγιο «Μιχάλης Δέφνερ».
Πρώτη κορυφή ο Γεροντόβραχος στα 2.390 μέτρα υψόμετρο. Από εδώ έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε για πρώτη φορά τη μαγευτική θέα όλου του συγκροτήματος των ψηλών κορυφών του βουνού.
Λίγο πιο κάτω αφήνουμε την κορυφογραμμή του Γεροντόβραχου και κατηφορίζουμε προς τη Λάκκα Γκίκα με πορεία προς την Τουμπόραχη ή Κοτρώνι με την εντυπωσιακή βόρεια ορθοπλαγιά της.
Περνάμε από την κορυφή της Τουμπόραχης στα 2.431 μέτρα υψόμετρο και κατηφορίζουμε με κατεύθυνση τη βάση της Λιάκουρας.
Σύντομη πορεία σε χωματόδρομο μέχρι την έξοδο της χαράδρας της Βελίτσας.
Είναι το σημείο που ξεκινάει η τελική ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του Παρνασσού, την Λιάκουρα (2.456 μέτρα).
Λίγοι ασφαλώς από όλους αυτούς, τους επιχώριους και τους ξένους, που φτάνουν ως εκεί ψηλά, ξέρουν τη ζωντανή παρουσία που έχει η Λιάκουρα στην ιστορία και στο θρύλο της Ρούμελης.
Σήμερα Λιάκουρα λέγεται μόνο η πιο ψηλή κορυφή του βουνού. Όμως, σε παλαιά δημοτικά τραγούδια ονομάζεται Λιάκουρα και, σπάνια Λιάκουρη, ολόκληρος ο Παρνασσός, χωρίς να λείπουν και τα τραγούδια που αναφέρουν την ονομασία Λιάκουρα και Λιάκουρας αδιασαφήνιστα για το βουνό στο σύνολό του, ή την κορυφή του.
Στην κατάβαση, εκμεταλλευόμενοι την παρουσία του χιονιού, κινηθήκαμε σε πολλά σημεία εκτός μονοπατιού, έχοντας την Τουμπόραχη και τον Γεροντόβραχο στ’ αριστερά μας.
Περνάμε το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, που είναι χτισμένο στα 2.250 μέτρα και κατηφορίζουμε από τα lifts του χιονοδρομικού κέντρου Κελάρια, μέχρι το σημείο της αφετηρίας μας, ολοκληρώνοντας σε 5 ½ περίπου ώρες μια προσκυνηματική κυκλική διαδρομή συνολικού μήκους 10 χιλιομέτρων.
Είναι γεγονός ότι η παρουσία του χιονιού προκαλεί στον ορειβάτη αντιδράσεις που παραπέμπουν στην παιδική του ηλικία.
Όμως, ο τρόπος προσέγγισης του χειμερινού βουνού δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνεται με την άγνοια της παδικής αφέλειας.
Το παρελθόν και μάλιστα το πολύ πρόσφατο, μας διδάσκει ότι το χιόνι και ο πάγος μειώνουν σημαντικά τα περιθώρια λανθασμένων κινήσεων και επιλογών.
Λάθη που τους καλοκαιρινούς μήνες θα ήταν ήσσονος σημασίας, το χειμώνα μπορούν να επιφέρουν σοβαρές συνέπειες.
Διαβάστε επίσης:
Τα πιο συνήθη λάθη στο χειμερινό βουνό και τρόποι αποφυγής τους
Μείνετε ασφαλείς, να γνωρίζετε τα όριά σας και να είστε πάντα προετοιμασμένοι για τις χειρότερες συνθήκες.
Η πρώτη αγάπη μπορεί να σε πληγώσει και να σου προκαλέσει αβάσταχτο πόνο. Αλοίμονο, όμως, σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν, αλοίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε, την ομορφιά σου δε γνωρίσανε ζωή.