Υπό την σκιά των βράχων στην Σιδερόπορτα του Παρνασσού
Εκεί πάνω, στην σκιά των βράχων, δεν είσαι μόνος, ούτε ξεχωριστός. Δεν έχεις έλεγχο, ούτε λόγο σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
Νιώθεις και βλέπεις ένα νέο κόσμο ν’ ανοίγεται μπροστά σου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κλέψεις μερικές ματιές.
Είναι λίγες και πολύτιμες οι στιγμές αυτές. Ειδικά όταν σου αποκαλύπτονται εικόνες ενός βουνού που δεν ήσουν υποψιασμένος ότι θ’ αντίκριζες.
Πίσω από την πολύχρωµη βιτρίνα του δηµοφιλέστερου χιονοδροµικού κέντρου της χώρας και αψηφώντας τον συνωστισµό της κοσμικής Αράχωβας, ανακαλύπτουµε τον Παρνασσό της άγριας φύσης, των εντυπωσιακών βράχινων σχηματισμών της κόψης Μάννα (Κάτω και Πάνω Χαμπίμπι), της ανεµοδαρµένης κορυφής του Τσάρκου και της απόκοσμης Σιδερόπορτας.
Για μια ακόμη φορά, σα να ‘ναι η πρώτη φορά, βρισκόμαστε στο γνωστό στην ορειβατική πιάτσα «Χάνι του Ζεμενού», που βρίσκεται σε υψόμετρο 800 περίπου μέτρων, που απέχει μόλις 5 χιλιόμετρα πριν από την πολύβουη Αράχωβα.
Από εκεί θα ξεκινήσει η περιπλάνησή μας στις νότιες και ανατολικές πλαγιές του θρυλικού βουνού του Απόλλωνα, ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια του Εθνικού Μονοπατιού Ο22, που ενώνει την Πάρνηθα με τον Παρνασσό.
Πιο συγκεκριμένα, θα κινηθούμε στο τμήμα που συνδέει το καταφύγιο «Μιχάλης Δέφνερ» με το Ζεμενό.
Την περιγραφή της ανάβασης στον Τσάρκο (2.416 μ.) μέσω της κόψης Μάννα (Κάτω και Πάνω Χαμπίμπι), η οποία πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2015, μπορείτε να την βρείτε στην παρακάτω ανάρτηση:
Ανάβαση στον Τσάρκο του Παρνασσού: Περπατώντας στον βραχόκοσμο της Μάννα
Η ανάβαση
Το φωτογραφικό υλικό που ακολουθεί είναι από μια ανάβαση η οποία πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020.
Η κατάβαση
Η επιστροφή στο Ζεμενό θα γίνει μέσω του περάσματος της Σιδερόπορτας. Αρχικά, θα κατηφορίσουμε από τα ίδια.
Σε υψόμετρο 2.230 μέτρων φτάνουμε σε διασταύρωση με παρακλάδι του Ο22 που φεύγει στ’ αριστερά μας με κατεύθυνση νοτιοανατολική.
Ακολουθούμε τη σήμανση του αριστερού κλάδου, κατηφορίζοντας γλυκά και ομαλά με πορεία προς τις απότομες πλαγιές της Μπαϊτανόραχης, εκεί δηλαδή που σβήνει η κορυφογραμμή των Μαύρων Λιθαριών.
Εκεί, σε υψόμετρο 2.100 μέτρων υπάρχει ένα πέρασμα, μια πόρτα, το μοναδικό «ασφαλές» πέρασμα για να κατηφορίσεις σε χαμηλότερα υψόμετρα, ειδικά τον χειμώνα.
Βρισκόμαστε στην φοβερή και τρομερή Σιδερόπορτα. Ένας βραχόκοσμος επιβλητικός που μας επιφυλάσσει μια επίμονη και απότομη κατάβαση 350 μέτρων υψομετρικής, μέχρι το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.
Η κατάβαση της Σιδερόπορτας είναι μια πραγματική δοκιμασία τόσο για τα γόνατα όσο και για τα αποθέματα ψυχραιμίας και αυτοσυγκέντρωσης του ορειβάτη.
Ακόμη και χωρίς χιόνια, η κατάβαση απαιτεί την επίδειξη εξαιρετικής προσοχής. Τα τοποθετημένα συρματόσχοινα και οι πακτωμένες μπετόβεργες στα εκτεθειμένα σημεία, μόνο ασφάλεια δεν εμπνεύουν.
Η κατάσταση των συρματόσχοινων είναι τέτοια που δεν θα τα εμπιστευόμουνα ούτε για να κρεμάσω μπουγάδα.
Στο τέλος της κατάβασης, ως κερασάκι στην τούρτα, θα χρειαστεί να διασχίσουμε μια μεγαλοπρεπή σάρα μέχρι να βγούμε στον δασικό δρόμο σε υψόμετρο 1.750 μέτρων, όπου είναι χτισμένο το ξωκλήσι του Αγ. Νικολάου.
Από εκεί, θα κατηφορίσουμε προς το ρέμα της Παπαδόλακκας, κατηφορίζοντας σε γυμνή πλαγιά με συστάδες μαλόκεδρων, ακολουθώντας (όχι και τόσο πιστά) τα σημάδια του μονοπατιού Ο22.
Επιστροφή στο Ζεμενό ολοκληρώνοντας μια μεγαλειώδη διάσχιση 16 χιλιομέτρων στον μυστηριακό βραχόκοσμο των ΝΝΑ πλαγιών του Παρνασσού.
Μια μικρή γεύση από την Σιδερόπορτα τον χειμώνα
Όπως είχα προαναφέρει, η πορεία αυτή πραγματοποιήθηκε Σεπτέμβρη μήνα. Είχε πολύ ζέστη, με θερμοκρασίες άνω των 30o C.
Νερό θα συναντήσουμε στη θέση «Νερομάννα» (στα 1.540 μέτρα υψόμετρο) κατά την ανάβαση, την οποία μπορούμε να τιμήσουμε και κατά την επιστροφή.
Spoiler Alert: Λάβετε υπόψη σας ότι η διαδρομή αυτή είναι εξαιρετικά απαιτητική, πολύωρη, με μεγάλη υψομετρική διαφορά, ενώ απαιτεί τη διάσχιση ορισμένων δύσβατων και εκτεθειμένων περασμάτων, τόσο κατά την ανάβαση όσο και κατά την κατάβαση.
