Εις ανάμνησιν της Simone Badier, της μεγάλης Γαλλίδας αναρριχήτριας
Ο Claude Gardien, αρχισυντάκτης του γαλλικού περιοδικού Vertical, θυμάται τη Simone Badier που έφυγε από τη ζωή στις 18 Μαρτίου 2022.
Γεννημένη το 1936, ούσα τόσο ταλαντούχα όσο και διακριτική, υπήρξε μια από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες στη γυναικεία αναρρίχηση και ορειβασία.
Το 1969 άρχισα να σκαρφαλώνω στους ασβεστολιθικούς βράχους της Βουργουνδίας, όπου και έμενα.
Οι «δάσκαλοί μου στα βράχια» μου μίλησαν για μια γυναίκα που «οδήγησε» πολλές δύσκολες διαδρομές στις γαλλικές οροσειρές των Βερκόρ και Σαρτρέζ, καθώς και στους Δολομίτες.
Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν πολλές γυναίκες που ανέβαιναν σε αυτές τις διαδρομές και σίγουρα δεν έμπαιναν επικεφαλείς.
Η Simone Badier απολάμβανε τους βράχους της Βουργουνδίας και τη συνάντησα ένα χρόνο αργότερα στο Φιξίν, έναν ωραίο βράχο κοντά στο σπίτι μου, ακριβώς πάνω από το όμορφο χωριό.
Η Simone ήταν μια μικροκαμωμένη, χαμογελαστή γυναίκα με μάτια που γυάλιζαν και ήταν αμέσως φανερό ότι η αναρρίχηση ήταν η «χαρά της ζωής» για την ίδια.
Στα παιδικά της χρόνια είχε αφοσιωθεί στις σπουδές της και όταν ανακάλυψε την αναρρίχηση στο Φοντενεμπλό, εργαζόταν ήδη ως καθηγήτρια φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Αμιένης.
Σύντομα ξεκίνησε να σκαρφαλώνει σε υψηλό επίπεδο, παρόλο που έλεγε συχνά ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχα αναρριχήτρια.
Το 1966, σε ηλικία 30 ετών, ταξίδεψε στους Δολομίτες μαζί με τον Daniel Joye, έναν πολύ καλό αναρριχητή που γρήγορα αποφάσισε να την αφήσει να μπει επικεφαλής, καθώς αυτός συχνά σκαρφάλωνε εκτός της γραμμής της διαδρομής.
Αλλά ήταν γρήγορος αναρριχητής και η Simone ήταν ευτυχής που μοιράστηκε το σχοινί με έναν τέτοιο φίλο!
Ο Daniel ήταν πάντα γελαστός κι εύχαρις και υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός στους σχοινοσυντρόφους του.
Η σχοινοσυντροφιά επέστρεψε στη Γαλλία, έχοντας κάνει πολλές επαναλήψεις σε διαδρομές όπως η Via Carlesso στο Torre Trieste, Via Livanos στο Cima Su Alto και Hasse – Brandler στο Cima Grande di Lavaredo.
Στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, σταμάτησαν στο Σαμονί για να σκαρφαλώσουν στην ανατολική όψη του Grand Capucin, μέσω της περίφημης Bonatti Route.
Τρία χρόνια αργότερα, το γαλλικό περιοδικό La Montagne, δημοσίευσε το άρθρο «Sesto féminin» («Γυναίκα Έκτου Βαθμού»), στο οποίο η Simone διηγήθηκε την ιστορία της.
Ο συντάκτης έγραψε: «Η κυρία Badier έχει κάνει περισσότερες από 150 αναρριχήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες βαθμολογούνται με V ή VI, πάντα επικεφαλής ή εναλλάξ».
Με το παρατσούκλι «Momone» («Εκατό κορυφές» στα γιαπωνέζικα), περνούσε πολύ χρόνο στα βουνά.
Έχοντας κάνει πολλές κλασικές διαδρομές στην οροσειρά του Mont Blanc το 1968, ήταν πλέον έτοιμη να επιχειρήσει τις πιο διάσημες αναβάσεις των Άλπεων.
Είχε επίσης πάντα ως κίνητρο να σκαρφαλώνει την επόμενη μέρα μετά από μια μεγάλη ανάβαση σε μια άλλη μεγάλη διαδρομή.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1969, για παράδειγμα, ανέβηκε στο Andrich-Fae στην Punta Civetta και στη συνέχεια, την επόμενη μέρα, στο Philipp-Flamm!
Ο καιρός ήταν απειλητικός, αλλά εκείνη και ο Daniel αποφάσισαν να κάνουν μια αναγνωριστική προσπάθεια. Τελικά, ο καιρός βελτιώθηκε και τελείωσαν την ανάβαση.
Πίσω στο Καταφύγιο Tissi, ένας ηλικιωμένος τους πλησίασε καθώς τους είχε παρακολουθήσει που σκαρφάλωναν τόσο γρήγορα.
Έμεινε έκπληκτος καθώς νόμιζε ότι είχαν αλλάξει τα ρούχα τους. Είχε δει τον επικεφαλή να φοράει ένα μπλε τζάκετ και η Simone φορούσε μπλε, ενώ του Daniel ήταν κόκκινο.
Εκείνη απάντησε ότι φορούσε το μπλε τζάκετ της σε όλη την ανάβαση. Ο ηλικιωμένος άνδρας ξαφνιάστηκε:
«Είδα έναν αναρριχητή να οδηγεί τη διαδρομή Philipp-Flamm χωρίς να ξέρω ότι ήταν γυναίκα!».
Ο ηλικιωμένος ήταν ο Vittorio Varale, ο διάσημος Ιταλός δημοσιογράφος που έγραψε τόσες ιστορίες για το «sestogrado» τη δεκαετία του 1930.
Η Simone σκαρφάλωσε στις περισσότερες από τις μεγάλες διαδρομές της οροσειράς του Mont-Blanc: το Walker Spur και το Croz Spur στη βόρεια όψη του Grandes Jorasses, τον κεντρικό πυλώνα του Frêney, το Hemming-Robbins στη δυτική όψη του Petit Dru κ.α.
Το 1973 οδήγησε την πρώτη γυναικεία ανάβαση της νότιας όψης του Aiguille du Fou μέσω της Harlin-Hemming-Frost-Fulton (1963), της πιο δύσκολης ανάβασης εκείνης της εποχής.
Αργότερα ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο: στο Yosemite (όπου ανέβηκε στο The Nose του El Capitan, μαζί με τον διάσημο Jean-Claude Droyer), στο Hoggar της Αλγερίας, στο Karakoram του Πακιστάν, στο Καμερούν, στο Μάλι, στο Όρος Κένυα κ.α.
Στη δεκαετία του 1990, άνοιξε νέες αναρριχητικές διαδρομές στον ορεινό όγκο του Mont Blanc με τους Jean-Luc Amstutz και Romain Vogler.
Η Simone Badier δεν έγινε ποτέ διάσημη, δεν ήθελε. Ήταν αληθινή ερασιτέχνης. Τα περισσότερα βιβλία που μιλούν για γυναικεία αναρρίχηση ξεχνούν να την αναφέρουν.
Σπάνια έγραφε άρθρα, αλλά το 2008 δημοσίευσε το βιβλίο με τίτλο «La dame de pic».
Σ’ αυτό το ευχάριστο βιβλίο μιλά για τα νιάτα της και την αναρριχητική της καριέρα, αλλά και για την ευτυχία της στα βουνά.
Εξηγεί επίσης ξεκάθαρα πώς τα βουνά, ο αλπινισμός και η αναρρίχηση μπορούν να είναι ένας πολύ ευχάριστος τρόπος ζωής.
Προς το τέλος της ζωής της δεν μπορούσε να σκαρφαλώνει άλλο, έχοντας αντιμετωπίσει αρκετά προβλήματα υγείας, αλλά πάντα θυμόταν με αγάπη και νοσταλγία τις πολυάριθμες αναβάσεις της.
Νωρίτερα είχε γράψει:
«Στα βουνά έμαθα να αγαπώ τη ζωή. Τις χαρές που έζησα εκεί, δεν μπόρεσα να τις νιώσω πουθενά αλλού».
Η Simone Badier μας άφησε στις 18 Μαρτίου 2022, διακριτικά, όπως ακριβώς είχε ζήσει τη ζωή της.
Ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της γυναικείας αναρρίχησης, αλλά δεν την ένοιαζε.
Η ιστορία της παραμένει άγνωστη σε πολλούς ορειβάτες, αν και κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία της αναρρίχησης και της ορειβασίας.
