Οι τελευταίες ανάσες του χειμώνα στο Τραχύ

Στα πλαίσια της αναμόχλευσης που επιχειρώ κατά καιρούς σε παλιές ορειβατικές μου εξορμήσεις, φέρνω στην επιφάνεια της μνήμης μου αρκετές διαδρομές, που η θύμησή τους (καθεμιά για τον δικό της λόγο), είχε ξεθωριάσει.

Μια απ’ αυτές τις ξεχασμένες διαδρομές θα προσπαθήσω να «απελευθερώσω» σήμερα, ως μια ελάχιστη αναφορά μνήμης σε μια ακόμη ορεινή γωνιά της πατρίδας μας βυθισμένης στη σιωπή της εγκατάλειψης.

Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που συνεχίζω ακόμη να γράφω. Για ν’ ακουστούν επιτέλους οι έρημοι τόποι αυτή της χώρας.

Έρημοι τόποι. Έρημα βουνά. Άστρα σκοτεινά, που ήσυχα η καρδιά σας κλαίει. Σας ακούω κρυφά, σας μετράω ξανά κι η φωτιά μου σιγοκαίει, που τραγουδάει και ο Αγγελάκας.

Βουνά που κάποτε έσφιζαν από ανθρώπινη παρουσία και τόποι ζωντανοί που άνθιζε το χαμόγελο και η ελπίδα.

Όλα έχουν μια ιστορία από το ένδοξο παρελθόν τους να σου διηγηθούν. Ελάχιστο καθήκον μας να την ακούσουμε ευλαβικά.

Αλέα Αργολίδας. Ένα ορεινό χωριό του νομού Αργολίδας. Λιγοστοί πλέον οι κάτοικοι που φυλάσσουν Θερμοπύλες, ηλικιωμένοι οι περισσότεροι.

Το όνομά της, που μέχρι το 1928 ονομαζόταν Μπουγιάτι, προέρχεται από την αρχαία ομώνυμη πόλη που ήταν χτισμένη κοντά στο σημερινό χωριό.

Στην Wikipedia διαβάζουμε ότι ο πρώτος οικιστής της ήταν ο Αλεός, γιος του Αφείδαντα και εγγονός του Αρκάδα, χάρη στον οποίο καθιερώθηκε η λατρεία της ιατρικής θεότητας Αλέας Αθηνάς.

Ο Παυσανίας αναφέρει ότι στην Αλέα υπήρχαν τρεις ναοί: αυτός της Αρτέμιδος Εφεσίας, της Αθηνάς Αλέας και του Διονύσου.

Μάλιστα προς τιμήν του Διονύσου, διεξαγόταν κάθε δυο χρόνια η γιορτή «Σκιέρεια» κατά την οποία γινόταν και τελετουργική μαστίγωση γυναικών, με διαταγή του μαντείου των Δελφών, που αποσκοπούσε στη γονιμότητα.

Στην περιοχή έχουν βρεθεί επίσης νομίσματα της αρχαίας Αλέας με την κεφαλή της Αρτέμιδας ή της Αθηνάς.

Ένα ακόμα γραφικό χωριουδάκι με κυριάρχο στοιχείο το πλούσιο φυσικό περιβάλλον του βουνού που το αγκαλιάζει.

Αν δεν κάνω λάθος, η Αλέα είναι ο ορεινότερος οικισμός του νομού Αργολίδας. Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 800 μέτρων στις βορειοδυτικές πλαγιές ενός μικρού ορεινού όγκου ονόματι Τραχύ.

Άγνωστα και τα δύο στο ευρύ κοινό (τελικά, τι στο καλό γνωρίζει αυτό το ευρύ κοινό;), κατάρα ή ευλογία, δεν ξέρω. Πάμε να τα εξερευνήσουμε.

Το Όρος Τραχύ ή Αρμενιάς ένας ένας μικρός μακρόσυρτος ορεινός όγκος που απλώνεται από βορρά προς νότο, πάνω στη οριογραμμή των νομών Αργολίδας και Αρκαδίας.

Στα βόρεια ενώνεται με τον Ολίγυρτο μέσω του αρχαίου περάσματος της Κανδήλας, δυτικά σβήνει στο οροπέδιο του Λεβιδίου, ενώ στα νότια ενώνεται με το Λύρκειο.

Αποτελεί τμήμα της ευρύτερης οροσειράς που ενώνει τον Κορινθιακό με τον Αργολικό κόλπο και περιλαμβάνει τα όρη Κυλλήνη, Ολίγυρτο, Σκιάθη, Λύρκειο, Αρτεμίσιο, Κτενιά κ.α.

Η πιο σύντομη ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του, το Καρούμπαλο (1.808 μ.), γίνεται από την Αλέα.

Έχουν περάσει χρόνοι πολλοί από τότε που επισκέφτηκα την περιοχή. Ο χειμώνας έπαιρνε τις τελευταίες του ανάσες.

Καθώς διέσχιζα τα ανηφορικά σοκάκια του χωριού, ακόμη θυμάμαι τον έντονο ήχο της σιωπής και της ερημιάς που χτυπούσε με κρότο στ’ αυτιά μου.

Από την ανάβαση δεν θυμάμαι και πολλά. Ίσως γιατί εκείνη τη μέρα ταλαιπωρήθηκα απίστευτα από τους φριχτούς πόνους που μου προκαλούσαν σε κάθε βήμα, τα καινούργια ορειβατικά μποτάκια που φορούσα με καμάρι. Ατυχής αγορά.

Αφού αφήσουμε πίσω μας τα τελευταία σπίτια του οικισμού, ανηφορίζουμε σε ρεματιά με πουρναροβλάστηση, με κατεύθυνση κατά βάση δυτική.

Λίγο πάνω από τα 1.000 μέτρα υψόμετρο θα διασχίσουμε κάθετα παλιό κτηνοτροφικό δρόμο που σβήνει παρακάτω.

Στα 1.350 μέτρα υψόμετρο, το μονοπάτι μας βγάζει ξανά σε κτηνοτροφικό δρόμο και στάνες.

Είμαστε στη θέση «Γούπατα», ένα μικρό βαθύπεδο που χωρίζει το Τραχύ από το γειτονικό του όρος Σκιάθις (στα βόρεια). Εκεί συναντάμε και τα πρώτα χιόνια.

Στη συνέχεια θα πιάσουμε τη βόρεια ράχη της κορυφής και χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες θα βγούμε στο πλάτωμά της για ν’ απολαύσουμε την άπλετη θέα που προσφέρει στους λιγοστούς επισκέπτες της.

Το ανάπτυγμα της διαδρομής είναι περίπου 4,5 χιλιόμετρα και η υψομετρική διαφορά ανάβασης είναι σχεδόν 1.000 μέτρα. Η επιστροφή γίνεται από τα ίδια.

Αυτές εν ολίγοις ήταν οι εμπειρίες μου από το Τραχύ και την Αλέα, μια περιοχή με μακραίωνη ιστορία, που αν μη τι άλλο, της αξίζει το ταξίδι από τη λήθη στη μνήμη και την αναγνώριση.