Cesare Maestri, ο θρυλικός Ιταλός αναρριχητής που δίχασε την ορειβατική κοινότητα

Ο Cesare Maestri γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1929 στο Τρέντο της ιταλικής επαρχίας του Τρεντίνο.

Άρχισε να σκαρφαλώνει στους Δολομίτες, όπου επανέλαβε πολλές διάσημες διαδρομές, συχνά σκαρφαλώνοντας σόλο, και άνοιξε πολλές νέες διαδρομές μεγάλου βαθμού δυσκολίας, για τις οποίες του δόθηκε το παρατσούκλι «Spider of the Dolomites».

Έγινε οδηγός βουνού το 1952. Οι αξιοσημείωτες σόλο αναρριχήσεις του περιλαμβάνουν την Solleder Route στο όρος Civetta, την Solda-Conforto Route στη Marmolada και τη νοτιοδυτική κορυφογραμμή του Matterhorn το χειμώνα.

Ο Cesare Maestri (1969)

Ο Maestri είναι περισσότερο γνωστός για τις αμφιλεγόμενες αναρριχήσεις του στο Cerro Torre στην Παταγονία –μια πρώτη ανάβαση της κορυφής το 1959 που του την αρνήθηκαν και η διαβόητη Compressor Route στο ίδιο βουνό το 1970- αλλά τα υπόλοιπα επιτεύγματά του στην Ευρώπη και γύρω από αυτήν (και είναι πολλά) τον κατατάσσουν στις θρυλικές μορφές της παγκόσμιας αναρρίχησης.

Σκαρφάλωσε σε περίπου 3.500 διαδρομές στη ζωή του, το ένα τρίτο από αυτές σόλο. Οι Δολομίτες ήταν η κυρίως σκηνή που έδωσε τις μεγαλειώδεις παραστάσεις του.

Το 1950, σε ηλικία 21 ετών, βγήκε στο προσκήνιο κάνοντας σόλο την Via Preuss στο Campanile Basso.

Οι πρώτες του σόλο αναβάσεις στη Solda-Conforto Route (5a, 650 μέτρα) στη Marmolada και στη Guides’ Route στο Crozzon di Brentawas, και οι δύο το 1953, έγιναν παγκοσμίως γνωστές.

Έκανε σόλο διαδρομές μέχρι τον βαθμό VI της UIAA στο Crozzon di Brenta και στο Sass Maor.

Το 1954 ολοκλήρωσε μια σόλο τραβέρσα του Ambiez-Tuckett (16 κορυφές σε 18 ώρες), με δυσκολίες μέχρι τον βαθμό VI (περίπου 5b-5c).

 Έκανε μια σόλο χειμερινή ανάβαση στη νοτιοδυτική κορυφογραμμή του Matterhorn. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Το Cerro Torre

Η Αποστολή του 1959

Το 1959, ο Maestri, μαζί με τον Cesarino Fava και τον Αυστριακό οδηγό βουνού Toni Egger, ταξίδεψαν στην Παταγονία για να επιχειρήσουν τη βορειοανατολική κορυφογραμμή του απάτητου μέχρι τότε Cerro Torre.

Οι τρεις αναρριχητές σκαρφάλωσαν σε ένα απότομο δίεδρο κάτω από το Col of Conquest (μεταξύ Cerro Torre και Torre Egger).

Στη συνέχεια, ο Fava γύρισε πίσω, ενώ ο Maestri με τον Egger κατευθύνθηκαν προς την κορυφή.

Έξι μέρες αργότερα, κατά την επιχείρηση αναζήτησής τους, ο Fava βρήκε τον Maestri ξαπλωμένο μπρούμυτα και σχεδόν θαμμένο στο χιόνι, κάτω από την ανατολική όψη του Cerro Torre.

Επέστρεψαν στην κατασκήνωση βάσης, με τον Maestri να ισχυρίζεται ότι αυτός και ο Egger είχαν φτάσει στην κορυφή, αλλά ο τελευταίος παρασύρθηκε από μια χιονοστιβάδα κατά την κατάβαση.

Ο σκεπτικισμός απέναντι στους ισχυρισμούς του Maestri αυξήθηκε καθώς έγινε φανερό πόσο δύσκολη είναι αυτή η γραμμή ανάβασης ακόμη και με την πρόοδο στην τεχνική που έγινε την πρώτη δεκαετία του επόμενου αιώνα.

Μεταξύ των αμφισβητούντων είναι πολλοί γνωστοί αλπινιστές, συμπεριλαμβανομένου του Carlo Mauri, ο οποίος απέτυχε να σκαρφαλώσει στο βουνό το 1958 και το 1970 και του Reinhold Messner.

Κριτική ασκήθηκε, επίσης, από τον Βρετανό ορειβάτη και συγγραφέα Ken Wilson, εκδότη του περιοδικού Mountain.

Η αμφισβήτηση στα λεγόμενα του Maestri εκπορεύεται από τα παρακάτω δεδομένα και γεγονότα:

α) Ο διαθέσιμος τεχνικός εξοπλισμός εκείνης της εποχής δεν επέτρεπε αναρριχήσεις τέτοιου βαθμού δυσκολίας,

β) Η περιγραφή του Maestri για τη διαδρομή του είναι λεπτομερής και ακριβής μέχρι το σημείο ενός πεδίου χιονιού, του επονομαζόμενου “triangular icefield”, πολύ χαμηλότερα από το σημείο όπου ο Cesarino Fava ισχυρίστηκε ότι αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω, ενώ στη συνέχεια είναι πολύ ασαφής,

γ) Οι ασφάλειες, τα καρφιά, τα σταθερά σχοινιά και ο υπόλοιπος εξοπλισμός που χρησιμοποιήθηκαν είναι άφθονα μέχρι to “triangular icefield”, αλλά απουσιάζουν στη συνέχεια.

Ωστόσο, ο Maestri επέμεινε με συνέπεια στην εκδοχή του για τα γεγονότα, όπως και ο Fava, ο οποίος πέθανε τον Απρίλιο του 2008.

Διαβάστε ακόμα:
Cerro Torre, το πιο αμφιλεγόμενο βουνό του κόσμου

Compressor Route

Το 1970, ο Maestri επέστρεψε στο Cerro Torre και σκαρφάλωσε από μια νέα διαδρομή στη νοτιοανατολική πλευρά του βουνού.

Χρησιμοποιώντας έναν αεροσυμπιεστή βενζίνης (κομπρεσέρ), βάρους περίπου 135 κιλών, άνοιξε τρύπες στο βράχο και τοποθέτησε ασφάλειες, περίπου 400 συνολικά, και χιλιάδες μέτρα σταθερά σχοινιά.

Η διαδρομή που προέκυψε έγινε γνωστή ως Compressor Route. Το κομπρεσέρ αυτό βρίσκεται ακόμα κρεμασμένο στην ορθοπλαγιά του Cerro Torre, 100 μέτρα κάτω από την κορυφή.

Το περιβόητο κομπρεσέρ κρεμασμένο ακόμη στην ορθοπλαγιά του Cerro Torre

Στη δεύτερη αυτή προσπάθεια, ο Maestri σταμάτησε λίγο πριν το «ice mushroom» της κορυφής, ένα καπέλο χιονιού και πάγου που σχεδόν πάντα καλύπτει το ψηλότερο σημείο.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η Compressor Route σήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Η τοποθέτηση ασφαλειών με το χέρι (καρφιά, καρύδια κ.λπ.) στο βράχο είναι εδώ και πολλά χρόνια μια αποδεκτή πρακτική στην αναρρίχηση.

Ωστόσο, η χρήση κομπρεσέρ, ο υπερβολικός αριθμός ασφαλειών και η τοποθέτησή τους σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους και πολλές φορές σε σημεία που δεν ήταν αναγκαία, θεωρήθηκε, σχεδόν από ολόκληρη την ορειβατική κοινότητα, κάθε άλλο παρά λογική.

Η γραμμή της Compressor Route

Το περιοδικό Mountain δημοσίευσε μια ιστορία με τίτλο «Cerro Torre: A Mountain Desecrated», ενώ το ακατάσχετο «τρύπημα» του Cerro Torre ώθησε τον Messner να γράψει το δοκίμιο «The Murder of the Impossible».

Η πρώτη αναμφισβήτητη ανάβαση στην κορυφή του Cerro Torre πραγματοποιήθηκε το 1974 από τους Casimiro Ferrari, Daniele Chiappa, Mario Conti και Pino Negri.

Έφτασαν, μάλιστα, στο ύψιστο σημείο της κορυφής, αφού σκαρφάλωσαν και το επιβλητικό «ice mushroom».

Το 1991, ο Werner Herzog γύρισε την ταινία Scream of Stone, μια δραματοποιημένη εκδοχή των διαφόρων αναβάσεων του Cerro Torre που έγιναν από τον Cesare Maestri.

Στις 16 Ιανουαρίου 2012, οι ορειβάτες Hayden Kennedy και Jason Kruk έκαναν την πρώτη ανάβαση της νοτιοανατολικής κορυφογραμμής του Cerro Torre, με «τίμια μέσα».

Κατά την κατάβαση, αφαίρεσαν περίπου 120 ασφάλειες από την «Compressor Route», αποκαθιστώντας την αρχική της φυσιογνωμία.

Οι Kennedy και ο Kruk -που ανέβηκαν τη διαδρομή σε 13 ώρες- δήλωσαν ότι αποφάσισαν να αφαιρέσουν τη γραμμή Maestri αφού έφτασαν στην κορυφή έχοντας χρησιμοποιήσει μόνο πέντε ασφάλειες.

Μερικές ημέρες αργότερα, στις 21 Ιανουαρίου 2012, οι Αυστριακοί ορειβάτες David Lama και Peter Ortner έκαναν την πρώτη ελεύθερη ανάβαση της ίδιας κορυφογραμμής, χωρίς τη χρήση ασφαλειών. Ο Lama περιέγραψε αυτή την ανάβαση ως τη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του.

Το 2015, ο Rolando Garibotti και ο Kelly Cordes έγραψαν άρθρα στα οποία παρουσίασαν αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι μια φωτογραφία που ο Maestri ισχυρίζεται ότι τραβήχτηκε στο Cerro Torre, στην πραγματικότητα είχε τραβηχθεί στο Perfil de Indio.

Για το υπόλοιπο της ζωής του, ο Maestri αρνήθηκε να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις για την πρώτη του ανάβαση στο Cerro Torre το 1959, η οποία θεωρείται πλέον ευρέως από την ορειβατική κοινότητα ότι δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Το 1978, ο Maestri αποφάσισε να αφήσει πίσω του οριστικά την αναρρίχηση. «Ο καλύτερος ορειβάτης είναι [αυτός] που πεθαίνει στο κρεβάτι του», δήλωσε σε μια συνέντευξή του.

Ο Alessandro Filippini, ο Ιταλός βετεράνος ορειβάτης και δημοσιογράφος, υπενθύμισε σε μια ανάρτησή του στο Facebook ότι ο Reinhold Messner, ο οποίος είχε κατηγορήσει τον Maestri ότι είπε ψέματα για την ανάβασή του στο Cerro Torre το 1959, το 2015 ανέφερε για τον Maestri:

«Πέρα από το γεγονός ότι υπήρξε ένας εξαιρετικός αναρριχητής, με πληθώρα σόλο αναβάσεων, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι, ως άνθρωπος που μιλούσε ανοιχτά, ο Maestri μας επέτρεψε να ανοίξουμε μια σοβαρή συζήτηση για την ανάπτυξη και πρόοδο της ορειβασίας. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε τα μισά από αυτά που σκέφτονται και δεν επιτρέπουν την ανοιχτή αντιπαράθεση. Ο Cesare ήταν ακριβώς το αντίθετο».

Ο Maestri και ο Messner το 2015

Ο Cesare Maestri, μια από τις πιο θρυλικές φιγούρες στην ιστορία της αναρρίχησης, πέθανε στις 19 Ιανουαρίου 2021 σε ηλικία 91 ετών.

Νομίζω ότι το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Cesare Maestri, με τίτλο «2000 Meters of My Life», αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τον παθιασμένο χαρακτήρα του ανδρός που τόσο πολύ δίχασε την ορειβατική κοινότητα:

«Πάντα ήμουν υπέρμαχος της αρχής σύμφωνα με την οποία κάθε ορειβάτης πρέπει να είναι ελεύθερος να πηγαίνει στα βουνά όπως θέλει και για όποιο λόγο θέλει: μέρα ή νύχτα, με ασφάλειες ή χωρίς, για να βρει τον Θεό ή να τον αρνηθεί, για παρηγοριά ή για απόγνωση. Μ’ αυτό τον τρόπο θα είχαμε τόσες μορφές ορειβασίας όσες κι οι άνθρωποι που πηγαίνουν στα βουνά και καμία μεμονωμένη μορφή δεν θα απέκλειε τις άλλες.

Η ιδέα του “Αυτό δεν είναι ορειβασία μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικό από τον δικό μου ορισμό για την ορειβασία” είναι μια πολύ σοβαρή πράξη μισαλλοδοξίας που ταπεινώνει ολόκληρο το άθλημά μας. …

Αναλύοντας την ορειβασία, προσπάθησα να ανακαλύψω ποια ήταν τα κακά που την απειλούν, συνειδητοποιώντας ότι είναι τα ίδια που υπονομεύουν την κοινωνία μας: μισαλλοδοξία, άγνοια, αυταρχισμός, φανατισμός. Σήμερα, τα όρια μεταξύ επιτρεπτικότητας και ελευθερίας είναι τόσο ασαφή που συνορεύουν με την κατάχρηση και την αυθαιρεσία.

… Όλοι μας καθοδηγούμαστε από ένα μοναδικό ιδανικό, να κάνουμε τη σημερινή κοινωνία ένα σύνολο ανθρώπων με τα ίδια δικαιώματα και τα ίδια καθήκοντα. Γι’ αυτό ανέβηκα στα βουνά και γι’ αυτό συνεχίζω να ανεβαίνω».

Πηγές
wikipedia.org
alpinist.com
climbing.com

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...