Χειμερινή ανάβαση στη Δίρφη
Δίρφη. Το μεγαλύτερο βουνό της Εύβοιας, με ψηλότερη κορυφή το Δέλφι (1.743 μ.). Ο χαρακτηριστικός ηφαιστειογενής κώνος της είναι ορατός σχεδόν από κάθε σημείο της ανατολικής Στερεάς Ελλάδας.
Χειμώνας. Χιόνια, ομίχλη, φαράγγια που αχνίζουν από την υγράδα του Αιγαίου, ολόλευκες ακρώρειες που λάμπουν στο φως του χειμερινού ήλιου συνθέτουν ένα εκπληκτικό σκηνικό.
Το μικροκλίμα της περιοχής, επηρεασμένο από τις ανάσες του Αιγαίου Πελάγους, δημιουργεί την ιδιαίτερη φυσιογραφία του βουνού.
Δίρφη. Ένα ανεμοδαρμένο βουνό με ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες, συχνή νεφοκάλυψη και πολλούς κρυφούς κινδύνους, κι αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν όσοι φιλοδοξούν ν’ ανεβούν στην κορυφή της.
Ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες, όπου η παρουσία του πάγου στις πλαγιές της είναι σύνηθες φαινόμενο.
Χειμώνας. Η θέα του χιονισμένου κώνου της Δίρφης –κάτι σαν κουραμπιές- είναι μια όαση για τα μάτια και την ψυχή του ορειβάτη, που τον τραβά σαν μαγνήτης στην αγκαλιά της.
Ποιος μπορεί, άλλωστε, να αντισταθεί στον γλυκό πειρασμό ενός χριστουγεννιάτικου κουραμπιέ;
Διαβάστε επίσης:
Πολλά τα μονοπάτια στο βουνό, προκλητικά όμορφα, μας καλούν σε εξερεύνηση. Τα περισσότερα ξεκινούν από τον γραφικό οικισμό της Στενής.
Ένα απ’ αυτά ξεκινάει από υψόμετρο 450 μέτρων, από το γήπεδο της Στενής και φτάνει στα 1.120 μέτρα στο καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας.
Πρώτα, όμως, θα πρέπει να περάσεις τον «τελευταίο γαστριμαργικό πειρασμό» των ψησταριών στην κατάφυτη τοποθεσία «Βρύση του Γιατρού» στο τέρμα του χωριού.
Από τον παράδεισο των γεύσων, στον ορειβατικό παράδεισο του χιονισμένου κώνου της Δίρφης, που μας περιμένει καρτερικά.
Το πρώτο τμήμα του μονοπατιού περνάει από πευκοδάσος μαζί με σχοίνα, κουμαριές, ρείκια, πουρνάρια και ποικίλη βλάστηση και σε λίγα λεπτά βγαίνει σε χωματόδρομο.
Πηγαίνουμε αριστερά και πάνω ακολουθώντας τα σήματα και σε 1 ώρα πορείας –αν είμαστε τυχεροί- συναντούμε την πηγή Συκάμινο, η οποία αναβλύζει στη ρίζα ενός μικρού βράχου, χωρίς –μέχρι στιγμής- να έχουμε προβληατιστεί ιδιαίτερα από την ποσότητα του χιονιού. Όμως, όσο ανηφορίζουμε σε μεγαλύτερα υψόμετρα, η καταστάση σταδιακά χειροτερεύει.
Στο δεύτερο μισό της διαδρομής, το μονοπάτι διασχίζει κάθετα έναν χωματόδρομο (υπάρχει σε όλη τη διαδρομή καλή σήμανση) και αφού τραβερσάρουμε μια βραχώδη πλαγιά, η οποία θέλει προσοχή γιατί το πυκνό μαλακό χιόνι έκρυβε αποτελεσματικά πολλές παγίδες κάτω από τα πόδια μας, φτάνουμε στον παλιό χωματόδρομο, που αποτελούσε παλιότερα τον μοναδικό οδικό άξονα, που ένωνε τη Στενή με τα χωριά προς την πλευρά του Αιγαίου.
Το τοπίο γύρω μας πραγματικά βγαλμένο από παραμύθι. Τα πάντα χιονισμένα, ενώ η θέα βόρεια προς το μεγαλόπρεπο όγκο της Δίρφης και νότια προς το Ξεροβούνι είναι καθηλωτική.
Συνεχίζουμε αριστερά στον φορτωμένο από χιόνι χωματόδρομο για 900 μέτρα (προσοχή στα σημάδια) και μπαίνουμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, που βρίσκεται σε πυκνό ελατόδασος, γνωστό σαν Ελατιάς.
Το μονοπάτι μετά από πορεία περίπου ½ με ¾ της ώρας καταλήγει στο καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου» του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας.
Συνεχίζοντας, φτάνουμε μέσω χωματόδρομου στη βάση του κώνου της Δίρφης, στο διάσελο «Λειρή».
Από εδώ αρχίζει η γνωστή σηματοδοτημένη διαδρομή, σε γυμνό τοπίο που οδηγεί σε 2 με 2,5 ώρες περίπου στην κορυφή Δέλφι, στα 1.743 μέτρα υψόμετρο.
Κατάβαση στο καταφύγιο από τα ίδια και στη συνεχεία επιστροφή στο γήπεδο της Στενής από το μονοπάτι Σ2.
Αρχικά, κατηφορίζουμε στον χωματόδρομο που οδηγεί στη Ράχη Συκά ή Μεσοράχη. Δεν ξέρω πώς, αλλά οι ποσότητες του χιονιού που είχαν συγκεντρωθεί σ’ αυτή την πλευρά του βουνού ήταν απίστευτες.
Αποτέλεσμα; Αυτοσχεδιασμός. Γι’ αυτό το λόγο η γραμμή της κατάβασης που επιλέξαμε σε ορισμένα σημεία αποκλίνει από το κλασικό μονοπάτι, το οποίο ελίσσεται ανάμεσα στις καστανιές του υπέροχου Αισθητικού Δάσους της Στενής.
Αναμφίβολα, η Δίρφη αποτελεί το σήμα κατατεθέν, το ορόσημο της Εύβοιας. Ένα βουνό που πρωταγωνίστησε στην αρχαία τραγωδία μέσα από τους στίχους του Σοφοκλή και αποτελεί σήμερα αγαπημένο προορισμό για τους ορειβάτες και τους πεζοπόρους.
