Η «Μαγική Γραμμή» του Κ2

Ο Reinhold Messner την ονόμασε «Magic Line», μια επικίνδυνη διαδρομή κατά μήκος της νότιας-νοτιοδυτικής κορυφογραμμής του K2 που οι ορειβάτες θεωρούσαν την πιο δύσκολη πρόκληση της εποχής.

Ρίχνουμε μια ματιά στο ορειβατικό παρελθόν του βουνού και στους ορειβάτες που επιχείρησαν αυτή την εντυπωσιακή νέα διαδρομή.

Οι προσπάθειες ξεκινούν το 1979

Οι πρώτες προσπάθειες για την επίτευξη αυτού του απίστευτα δύσκολου εγχειρήματος έγιναν το καλοκαίρι του 1979.

Μια ιταλο-γερμανο-αυστριακή ομάδα που περιλάμβανε τους Reinhold Messner, Friedl Mutschlechner, Renato Casarotto, Alessandro Gogna, Michael Dacher και Robert Schauer, έφτασε στην Κατασκήνωση Βάσης του βουνού με καθυστέρηση τριών εβδομάδων, κάτι που αποδείχθηκε καθοριστικό για το μέλλον της αποστολής.

Δεδομένου ότι σχεδίαζαν να ανέβουν με αλπικό στυλ, σύντομα έγινε φανερό ότι η γραμμή ανάβασης ήταν πολύ περίπλοκη για τον περιορισμένο χρόνο που είχαν.

Ο Messner αποφάσισε ότι η ομάδα του θα έπρεπε να εγκαταλείψει την ιδέα και αντ ‘αυτού να ανέβει από την κανονική διαδρομή μέσω του Abruzzi Spur.

Όπερ και εγένετο. Η ανάβαση στην κορυφή πραγματοποιήθηκε στις 12 Ιουλίου 1979. Τότε, ήταν μόλις η τέταρτη ανάβαση του K2.

Την επιλογή του Messner δεν την υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό όλα τα μέλη της ομάδας.

Ο Casarotto, που είχε έρθει στο Πακιστάν «φτιαγμένος» ν’ ανέβει στη Magic Line, πήρε την απόφαση του Messner πολύ στραβά.

Πίστευε ότι ο Messner είχε φοβηθεί και δεν μπορούσε να του συγχωρήσει το γεγονός ότι δεν επιχείρησε καν τη διαδρομή.

Η πρώτη πραγματική προσπάθεια

Το ίδιο καλοκαίρι, μια μεγάλη γαλλική ομάδα 15 μελών, υπό την ηγεσία του Bernard Mellet, έφτασε στην Κατασκήνωση Βάσης του K2 στις 9 Ιουλίου 1979. Τους συνόδευε ένας μεγάλος αριθμός αχθοφόρων.

Στις 10 Ιουλίου έστησαν το Camp 1 στα 5.600 μέτρα. Χρειάστηκαν 10 ημέρες για να καταφέρουν να φιξάρουν τη διαδρομή μέχρι το Camp 3 στα 6.950 μέτρα.

Έπειτα επικράτησε κακοκαιρία για μια εβδομάδα. Μετά από μακρά αναμονή, μπόρεσαν να στήσουν το Camp 4 στα 7.500 μέτρα την 1η Αυγούστου.

Ένα σύντομο παράθυρο καιρού επέτρεψε στους Mellet και Yannick Seigneur να φτάσουν τα 7.800 μέτρα, αλλά λίγο αργότερα, η κακοκαιρία χτύπησε για άλλη μια φορά. Την 1η Σεπτεμβρίου έστησαν το Camp 5 στα 8.000 μέτρα. Ωστόσο, ο καιρός παρέμεινε άστατος.

Στις 9 Σεπτεμβρίου, ο Daniel Monaci και ο Thierry Leroy ξεκίνησαν για την κορυφή, αλλά αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω στα 8.350 μέτρα λόγω της πρόωρης άφιξης του χειμερινού κρύου. Και κάπου εκεί τελείωσε η προσπάθεια της ομάδας.

1986: Μια γεμάτη χρονιά

Το 1986, η Magic Line παρέμενε ακόμη ανολοκλήρωτη. Ωστόσο, το 1981, ο Eiho Otani της Ιαπωνίας και ο Nazir Ahmad Sabir από το Πακιστάν σκαρφάλωσαν στο πάνω τμήμα του πυλώνα της Magic Line, από τα 8.400 μέτρα μέχρι την κορυφή, καθώς άνοιγαν τη διαδρομή τους στη Δυτική όψη του K2.

Το 1986, στους πρόποδες του Κ2 μαζεύτηκαν διάφορες αποστολές, όλες τους με μεγαλεπήβολα σχέδια. Δυστυχώς, αυτό μεταφράστηκε σε 13 θανάτους. Είκοσι επτά ορειβάτες ανέβηκαν στο K2 και άνοιξαν τρεις νέες διαδρομές.

Εννέα αποστολές έστησαν τις κατασκηνώσεις τους στη νότια πλευρά του Κ2.

Τέσσερις από αυτές είχαν σκοπό να ανέβουν στη Magic Line: μια αμερικανική ομάδα, μια ιταλική ομάδα, ένας σόλο Ιταλός ορειβάτης και μια Πολωνο-Σλοβακική ομάδα.

Οι Αμερικανοί και οι Ιταλοί έστησαν το Camp 3 στα 6.800 μέτρα και στη συνέχεια, εκτός από δύο Αμερικανούς, υποχώρησαν στην Κατασκήνωση Βάσης.

Αφού έστησε το Camp 3, η ιταλική ομάδα έστρεψε το ενδιαφέρον της στο γειτονικό Broad Peak, με σκοπό να επιστρέψει αργότερα στο K2.

Στις 21 Ιουνίου, οι Αμερικανοί John Smolich και Alan Pennington έφυγαν από το Camp 1 για το Camp 2.

Δεν πέρασε πολύ ώρα κι ένας βράχος έφυγε από την κορυφογραμμή, προκαλώντας χιονοστιβάδα που σκότωσε και τους δύο ορειβάτες. Όπως είναι λογικό, οι εναπομείναντες Αμερικανοί ματαίωσαν την αποστολή τους.

Στο άκουσμα των θανάτων, η ιταλική ομάδα υπό την ηγεσία του Agostino Da Polenza άλλαξε διαδρομή και αντ’ αυτού ανέβηκε στο Abruzzi Spur.

Η επιστροφή του Casarotto

Ο Renato Casarotto επέστρεψε στο K2 για να δοκιμάσει τη Magic Line, ελπίζοντας να αποδείξει ότι η απόφαση του Messner το 1979 ήταν ατυχής.

Ο Casarotto συνεργάστηκε με δύο Ισπανούς ορειβάτες, τον Mari Abrego και τον Josema Casimiro, που σκαρφάλωναν στη διαδρομή Abruzzi.

Ο Casarotto σκόπευε να στρίψει προς τα δεξιά στο τελευταίο, πάνω τμήμα της διαδρομής.

Έκανε τρεις σόλο προσπάθειες εκείνο το καλοκαίρι. Η πρώτη ήταν στις 23 Ιουνίου, όταν έφτασε τα 8.200 μέτρα. Στις 5 Ιουλίου, προσπάθησε ξανά, αλλά δεν τα κατάφερε.

Περίπου 10 ημέρες αργότερα, προσπάθησε για τρίτη φορά, φτάνοντας τα 8.300 μέτρα πριν οπισθοχωρήσει λόγω κακοκαιρίας.

Η κατάβαση φαινόταν να πηγαίνει καλά, όταν στις 16 Ιουλίου, μια ώρα από την Κατασκήνωση Βάσης, έπεσε σε μια κρεβάς βάθους 40 μέτρων.

Ο Casarotto κατάφερε να βγάλει τον ασύρματο από το σακίδιό του και κάλεσε τη γυναίκα του στην Κατασκήνωση Βάσης για βοήθεια.

Ορειβάτες και γιατροί κινητοποιήθηκαν γρήγορα και κατάφεραν να τον βρουν ζωντανό. Τον έβγαλαν από την κρεβάς, αλλά ο Casarotto πέθανε λίγο αργότερα.

Η πρώτη ανάβαση

Όμως εκείνο το καλοκαίρι, τρία μέλη μιας ισχυρής πολωνο-σλοβακικής ομάδας, με επικεφαλής τον Janusz Majer, ολοκλήρωσαν τελικά τη Magic Line.

Στις 3 Αυγούστου 1986, οι Wojciech Wroz, Przemyslaw Piasecki και Petr Bozic έφτασαν στην κορυφή.

Αποφάσισαν να κατέβουν από τη διαδρομή Abruzzi. Πεντέμισι ώρες αργότερα, στα 8.100 μέτρα, κι ενώ διέσχιζαν το Bottleneck μεσ’ το σκοτάδι, ο Wroz γλίστρησε και σκοτώθηκε, χωρίς κανείς να γνωρίζει τι ακριβώς του συνέβη.

Η ομάδα του Majer αφιέρωσε την ανάβαση στη μνήμη των Pennington, Smolich, Casarotto και Wroz.

Η αμερικανική ομάδα σε άρθρο της έγραψε ότι «σίγουρα η δουλειά μας στο κάτω μισό της Magic Line έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία τους, και έτσι μοιραζόμαστε την χαρά της νίκης σ’ αυτή που ο Renato Casarotto είχε αναφέρει ως την πιο δύσκολη διαδρομή σε όλα τα Ιμαλάια και το Καρακόρουμ».

Από την πλευρά του, ο Majer ανέφερε επίσης ότι μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν σχοινιά που είχαν τοποθετήσει οι Αμερικανοί και οι Ιταλοί.

Τελικά, η λύση στα τεράστια προβλήματα που έβαζε η πιο δύσκολη διαδρομή εκείνης της εποχής,  βρέθηκε μέσα από τη συλλογική προσπάθεια.

Μοναχική επανάληψη

Μετά την πρώτη ανάβαση, υπήρξε μόνο μία επανάληψη της Magic Line. Το 2004, ο Καταλανός ορειβάτης Jordi Corominas ανέβηκε σόλο τα μεσάνυχτα.

Δύο μέλη της ομάδας του, ο Manel de la Matta και ο Oscar Cadiach γύρισαν πίσω και ο Corominas ανέβηκε μόνος στο σκοτάδι από τα 8.300 μέτρα, χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο.

Όπως, όμως, συμβαίνει συχνά δυστυχώς στο Κ2, την επιτυχία ακολούθησε η τραγωδία. Ο Manel de la Matta πέθανε κατά την κατάβαση στο Camp 1.

Ναι, δεν είναι κάτι καινούργιο: Σ’ αυτά τα βουνά, όλα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή.

Κι ως συνήθως, τα λόγια αποτυγχάνουν. Δεν υπάρχει «γιατί» που να εξηγεί πλήρως αυτή τη σκοτεινή πλευρά της ορειβασίας.

Μην ξεχάσετε να παρακολουθήσετε το παρακάτω ντοκιμαντέρ του Valentín Giró, μέλους της αποστολής, που θέλησε να μοιραστεί δημόσια την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή του, όχι μόνο για όσα βίωσε κι έμαθε εκεί παρέα με τους συνορειβάτες του, αλλά ιδιαίτερα για όσα έχασε σ’ αυτό το βουνό.

Πηγή
explorersweb.com