Ανολοκλήρωτοι πόθοι στην Καλιακούδα

Ο χειμώνας είναι η εποχή που το βουνό έχει εξ ολοκλήρου την τιμητική του. Δεν είναι λίγες οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να μετράει τις μέρες και τις ώρες που θα βρεθώ και πάλι περιπλανώμενος στις χιονισμένες πλαγιές του. Να κουρνιάσω στην παγωμένη αγκαλιά του, που με κάποιο τρόπο μαγικό, ζεσταίνει την ταλαιπωρημένη ψυχή.

Όσα προβλήματα δεν μπορώ ν’ αντιμετωπίσω με τη λογική, εκείνο ξέρει να τα λύνει. Έχει αυτή τη ρημάδα τη δύναμη να σπέρνει συγκίνηση και θαυμασμό. Ίσως γιατί το βουνό αποτελεί στοιχείο της ύπαρξής μας και η επανασύνδεσή μας μ’ αυτό μας κάνει να νιώθουμε ένα με τη φύση μας.

Όταν περπατώ ανάμεσα στις ομορφιές και τα μυστήρια της ορεινής φύσης, όλες μου οι σκέψεις, τα “θέλω”, οι φόβοι, οι αγωνίες, τα λάθη μου και τα σωστά, το παρελθόν και το παρόν μου, όλα ανακατεύονται και γίνονται ένα, μια φλόγα που φωτίζει τα μονοπάτια του μέλλοντος που περιμένουν καρτερικά να τα διασχίσω.

Η μεγαλοσύνη του βουνού με αναζωογονεί. Οι ήχοι του, οι μυρωδιές του, η αλπική ομορφιά του, μ’ αιχμαλωτίζουν και με μαγεύουν.

Η εξερεύνηση του βουνού με γεμίζει πληρότητα και γαλήνη. Μου θυμίζει ότι ο ενθουσιασμός, η χαρά κι η ευτυχία κρύβονται στα απλά. Σ’ αυτά που κάνουν την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Είναι αυτά τα αυθεντικά συναισθήματα που από παιδί ένιωθα και που με την πορεία των χρόνων άφησα να ξεθωριάσουν.

Η ορεινή φύση, όμως, δεν είναι πάντοτε τόσο ρομαντική κι αγγελικά πλασμένη. Το βουνό, και ειδικά το χειμερινό, μπορεί μέσα σε μια στιγμή να μεταμορφωθεί από τον επί γης παράδεισο σε κόλαση του Δάντη.

Ναι, είναι μεγάλος έρωτας και πόθος το χειμερινό βουνό, αλλά τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ψηλότερα από την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτό δεν πρέπει στιγμή να το ξεχνάμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ορειβασία. Τους κανόνες του παιχνιδιού τους καθορίζει το βουνό. Αυτό αποφασίζει στο τέλος αν θα σε δεχθεί ή όχι. Κι αυτό, ο ορειβάτης οφείλει να το σεβαστεί.

Τι κι αν δεν κατάφερα ν’ ανέβω στην κορυφή της. Εκείνο το μουντό χειμωνιάτικο Σαββατοκύριακο, ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε, ένας έρωτας, ένας πόθος που έμελλε να μείνει ανολοκλήρωτος μέχρι σήμερα.

Καλιακούδα. Ένα εντυπωσιακό βουνό που ορθώνει τις απότομες πλαγιές του μέχρι τα 2.099 μέτρα υψόμετρο μέσα στα σύνορα του νομού Ευρυτανίας, στη Στερεά Ελλάδα.

Ένα βουνό που ειδικά τους χειμερινούς μήνες γίνεται εξαιρετικά απαιτητικό και επικίνδυνο, μιας κι όλων των άλλων είναι επιρρεπές σε χιονοστιβάδες, όπως μου έχουν εκμυστηρευτεί δύο φίλοι συνορειβάτες, οι οποίοι κάποια στιγμή στο παρελθόν έπεσαν εκεί θύματα μιας μικρής χιονοστιβάδας, που ευτυχώς τους άφησε ως ανάμνηση μόνο μερικούς μόλωπες.

Κατά τα λοιπά, το μεγαλύτερο τμήμα του βουνού καλύπτεται από ένα πανέμορφο δάσος ελάτης, σήμα κατατεθέν της Ευρυτανικής γης, ενώ μόνιμη πληγή του βουνού αποτελεί το εκτεταμένο δίκτυο δασικών δρόμων, που έχει αλλοιώσει το αλπικό ανάγλυφό του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο δασικός δρόμος που συνδέει το Μεγάλο Χωριό με την Ανιάδα (στη βόρεια πλευρά του βουνού) και τα Δολιανά ή Στουρνάρα (στα νότια).

Το Μεγάλο Χωριό, επίσημα Μέγα Χωρίον, είναι κτισμένο σε υψόμετρο 720 μέτρων στις βόρειες πλαγιές της Καλιακούδας.

Περισσότερα για το Μεγάλο Χωριό ΕΔΩ

Από εκεί ξεκινάει το μονοπάτι που θα μας ανεβάσει στο καταφύγιο και στη συνέχεια (καιρού επιτρέποντος) στην κορυφή της επιβλητικής Καλιακούδας.

Αφού περιπλανηθούμε για λίγο στα γραφικά καλντερίμια του χωριού μπαίνουμε σε δευτερεύοντα δασικό δρόμο με κατεύθυνση ΝΑ (όπως θα είναι κι όλη μας η πορεία μέχρι το καταφύγιο) και στη συνέχεια σε μονοπάτι με κόκκινα σημάδια.

Στο βάθος, το κλειστό, ανταριασμένο βουνό δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, ενώ και η πρόγνωση του καιρού έκανε λόγο για εκτεταμένες χιονοπτώσεις πάνω από τα 1.100-1.200 μέτρα υψόμετρο (ένεκα των νοτιάδων).

Το μονοπάτι ελίσσεται σε πυκνό ελατοδάσος, ενώ αν μέτρησα καλά, εννιά φορές τέμνει τον δασικό δρόμο που ενώνει το Μεγάλο Χωριό με την Ανιάδα.

Μετά τα 1.000 μέτρα υψόμετρο έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα χιόνια, απογειώνοντας τις αισθήσεις. Βέβαια, όσο ανηφορίζαμε η κατάσταση από πλευράς χιονιού χειροτέρευε, αλλά μπρος στα κάλλη τι ‘ναι ο πόνος!

Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και υπό σφοδρή χιονόπτωση πια, φτάνουμε στα 1.350 μέτρα υψόμετρο και στο εκκλησάκι Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου το ύψος του χιονιού κυριολεκτικά ξεπερνάει το 1 μέτρο.

Εδώ βρίσκεται και το μνημείο της μάχης της Καλιακούδας, όπου στις 28 Αυγούστου του 1823 τα ελληνικά στρατεύματα, συνολικά ανερχόμενα σε 2.500 άνδρες υπό την αρχηγία του Ζυγούρη Τζαβέλλα, ηττήθηκαν από τους 15.000 Τουρκαλβανούς του Μουσταφά Πασά της Σκόδρας.

Κολυμπώντας κυριολεκτικά στο χιόνι, προσεγγίζουμε το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Καρπενησίου στα 1.380 μέτρα υψόμετρο, στη θέση “Λακώματα”, το οποίο έχει θαφτεί κάτω από τόνους χιονιού.

Το μικρό αυτό καταφύγιο μπορεί να φιλοξενήσει 15 άτομα, έχει οργανωμένη κουζίνα, εσωτερικές τουαλέτες και οργανωμένη κουζίνα. Ζεσταίνεται από ένα τζάκι και σόμπες πετρελαίου, ενώ η υδροδότηση γίνεται από μια κοντινή πηγή.

Εκείνη η νύχτα στο καταφύγιο της Καλιακούδας ήταν από αυτές που μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό. Μια μαγική μυσταγωγική νύχτα, με τη νιφάδα να πέφτει στρέιτ θρου, με εικόνες και συναισθήματα που λίγες φορές μπορεί να βιώσει στη ζωή του ένας άνθρωπος.

Το επόμενο πρωί η κατάσταση από πλευράς καιρικών συνθηκών είχε επιδεινωθεί. Με συνθήκες σφοδρής χιονοθύελλας, η μικρή μας ομάδα πορεύτηκε ηρωικά μέχρι το διάσελο στα 1.750 μέτρα υψόμετρο. Ούτε λόγος για βήμα παραπέρα.

Οπισθοχώρηση. Η κορυφή της Καλιακούδας έμελλε να μείνει ένας πόθος ανολοκλήρωτος μέχρι σήμερα.

Οπισθοχώρηση. Ε, και; Είπαμε. Πρώτα και πάνω απ’ όλα, η ασφάλεια. Μόνο ένας αχάριστος κι αγνώμων θα ισχυριζόταν ότι έφυγε δυσαρεστημένος εκείνη τη μέρα από το βουνό, έχοντας βιώσει μια σπάνια χειμερινή ορειβατική εμπειρία.