Ο Κρυμμένος Θησαυρός: Kongur Tagh, 1981

Το Kongur Tagh (7.719 μ.) βρίσκεται στα Όρη Kashgar, κοντά στην ανατολική άκρη της οροσειράς του Παμίρ.

Βρίσκεται σε μια από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Κίνας, εντός της Αυτόνομης Περιφέρειας των Ουιγούρων του Σιντζιάνγκ.

Το 1981, μια ομάδα ταλαντούχων Βρετανών ορειβατών κατάφερε ν’ ανέβει στην κορυφή του με αλπικό στυλ.

Αλλά ο Joe Tasker, ο Pete Boardman, ο Alan Rouse και ο Chris Bonington δεν ήταν η μόνη ομάδα στο βουνό.

Άσημοι Γίγαντες

Αν και δεν απέχουν πολύ από τον αρχαίο Δρόμο του Μεταξιού, τα Όρη Kashgar παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό άγνωστα στους Δυτικούς μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.

Μερικά από τα ψηλότερα βουνά της περιοχής είναι το Kokodag (7.210 μ.), το Kongur Jiubie (7.530 μ.), το Jungmanjar (7.229 μ.), το Karayalak (7.245 μ.) και το Kongur Tagh.

Πρώτοι εξερευνητές

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ορισμένοι Δυτικοί εξερευνητές ερεύνησαν για πρώτη φορά την περιοχή.

Το 1868, ο Άγγλος George Jonas Whitaker Hayward σκιαγράφησε μια μεγάλη κορυφή στον χάρτη στα νότια του Kashgar.

Στη συνέχεια, το 1895, ο Άγγλος εξερευνητής, γεωγράφος και διπλωμάτης Ney Elias διέσχισε το πέρασμα Karatash από την έρημο Taklamakan.

Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στη λίμνη Karakol, πολύ κοντά στο Kongur Tagh.

Το Kongur Tagh ήταν άγνωστο στην Ευρώπη μέχρι το 1900, όταν ο Ούγγρος γεωγράφος Aurel Stein επέστρεψε από την περιοχή έχοντας στις αποσκευές του τις πρώτες καλές φωτογραφίες της περιοχής, τραβηγμένες από τη λίμνη Karakol.

Νέες ορειβατικές προκλήσεις στον ορίζοντα

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Κίνα άνοιξε οκτώ βουνά για ορειβασία. Ανάμεσά τους ήταν το Kongur Tagh, η ψηλότερη κορυφή των Παμίρ, που ακόμα ήταν απάτητη.

Το 1980, ο Michael Ward, ο Chris Bonington και ο Alan Rouse, μαζί με μερικούς επιστήμονες, πραγματοποίησαν ένα αναγνωριστικό ταξίδι στο Kongur Tagh. Δεν είχαν πολλές πληροφορίες για αυτό.

Οι πιο πρόσφατες διαθέσιμες πληροφορίες ήταν από ένα άρθρο του Sir Clarmont Skrine, Γενικού Πρόξενου στο Kashgar μεταξύ 1922 και 1924, σχεδόν 60 χρόνια νωρίτερα.

Οι Κινέζοι, που είχαν σκαρφαλώσει στο κοντινό Kongur Jiubie, γνώριζαν ελάχιστα για το Kongur Tagh. Ήταν πάντα κρυμμένο πίσω από τις άλλες κορυφές.

Οι Κινέζοι εξήγησαν ότι δεν είχαν ανέβει στο βουνό επειδή ήταν πολύ αινιγματικό, με συνεχώς μεταβαλλόμενο καιρό.

Σ’ αυτό το πρώτο ταξίδι, ο Ward και η ομάδα του εξερεύνησαν την περιοχή και σχεδίασαν μια διαδρομή για την επόμενη χρονιά.

Φιλικός συναγωνισμός

Ενώ οι Βρετανοί ορειβάτες άρχισαν να οργανώνουν την αποστολή του 1981, μια Ιαπωνική ομάδα ήθελε επίσης να ανέβει στο Kongur Tagh, από τη βόρεια πλευρά.

Στα τέλη Μαΐου 1981 οι Βρετανοί ορειβάτες μαζί με ορισμένους επιστήμονες και έναν εικονολήπτη έφτασαν στην περιοχή.

Οι τέσσερις ορειβάτες ήταν ένα μαγικό κουαρτέτο: ο Joe Tasker, ο Pete Boardman, ο Alan Rouse και ο Chris Bonington. Όλοι τους εντυπωσιακά ταλαντούχοι ορειβάτες.

Οι Βρετανοί οργάνωσαν την κατασκήνωση βάσης κοντά σε έναν από τους παγετώνες και στη συνέχεια έστησαν μια προωθημένη κατασκήνωση βάσης κοντά στο πέρασμα Koksel, που βρίσκεται στην κορυφογραμμή Kongur-Muztag, νότια από την κορυφή Karayalak.

Η πρώτη απόπειρα για την κορυφή

Στις 23 Ιουνίου, ξεκίνησαν την πρώτη τους απόπειρα για την ανάβαση στην κορυφή από τη νότια πλευρά της κορυφής Karayalak.

Ο Bonington σχεδίαζε να διασχίσει τη νότια κορυφογραμμή του Junction Peak (7.350 μ.) και στη συνέχεια να σκαρφαλώσει στην πυραμίδα που οδηγούσε στην κορυφή του Kongur Tagh μέσω ενός οροπεδίου.

Ωστόσο, τέσσερις μέρες αργότερα, αντιμετώπισαν ένα μεγάλο δίλημμα. Η ομάδα έμεινε από καύσιμα και φαγητό.

Δεν απείχαν πολύ από την κορυφή, αλλά ο Bonington θεώρησε ότι δεν έπρεπε να το ρισκάρουν. Η απόσταση ήταν δύσκολο να εκτιμηθεί και το έδαφος ήταν εντελώς άγνωστο.

Ακολούθησε συζήτηση. Ο Alan Rouse και ο Joe Tasker δεν θέλησαν να εμπλακούν στην συζήτηση, αν και θεώρησαν ότι ο Bonington είχε δίκιο.

Ο Boardman είχε την αντίθετη άποψη. Ήθελε να συνεχίσει. Αυτό συνέβη εν μέρει επειδή ο Boardman είχε περισσότερα καύσιμα, ενώ ο Μπόνινγκτον είχε χρησιμοποιήσει περισσότερα από όσα θα έπρεπε.

Ακολούθησε μια έντονη συζήτηση, αλλά τελικά, η ομάδα αποφάσισε να αποσυρθεί στην κατασκήνωση βάσης και οι τόνοι έπεσαν.

Η δεύτερη απόπειρα για την κορυφή

Ο χρόνος ήταν εναντίον τους. Οι Βρετανοί λαχταρούσαν την κορυφή αυτού του τεράστιου κρυμμένου βουνού, αλλά η Ιαπωνική ομάδα ήταν ήδη στην περιοχή.

Οι Ιάπωνες είχαν άδεια να φτάσουν στην κατασκήνωση βάσης Kongur Tagh μόνο μετά από τις 14 Ιουλίου, αλλά είχαν ήδη ανέβει στο Muztagh Ata για να εγκλιματιστούν. Τώρα, πήγαιναν στη βόρεια πλευρά του Kongur Tagh.

Η ομάδα του Bonington γνώριζε ότι ο καιρός ήταν απρόβλεπτος και η πυραμίδα της κορυφής ήταν πολύ απαιτητική.

«Ο καιρός κυριάρχησε σε όλα όσα κάναμε», θυμάται αργότερα ο Bonington. Το Kongur έμοιαζε να ορίζει τον δικό του καιρό, τα σύννεφα κάθονταν πάνω του σαν καπάκι, τυλίγοντας ολόκληρο τον ορεινό όγκο.

Στις 4 Ιουλίου, η ομάδα έφυγε ξανά από την κατασκήνωση βάσης. Θα δοκίμαζαν μια νέα διαδρομή μέσω της νοτιοδυτικής πλευράς και του Kongur Col.

Μέχρι τις 7 Ιουλίου, βρίσκονταν στους πρόποδες της δυτικής οροσειράς Kongur.

Στη συνέχεια, η κακοκαιρία σάρωσε τα πάντα και οι τέσσερις ορειβάτες έπρεπε να κρυφτούν σε μια κρεβάς στη δυτική κορυφογραμμή στα 7.340 μέτρα.

Στο βιβλίο του «Kongur: China’s Elusive Summit», ο Bonington ονόμασε αυτές τις κρεβάς «φέρετρα χιονιού».

Η τελική πυραμίδα ήταν σαν το Eiger. Μετά βίας μπορούσαν να προχωρήσουν λόγω της κούρασης, του πεδίου και των ισχυρών ανέμων.

Τελικά, στις 12 Ιουλίου, έφτασαν στην κορυφή. Μετά από μια δύσκολη κατάβαση, επέστρεψαν με ασφάλεια στην κατασκήνωση βάσης.

Κακοτυχία στην βόρεια κορυφογραμμή

Η ιαπωνική αποστολή δεν ήταν τόσο τυχερή. Χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, για να επιχειρήσουν τη βόρεια πλευρά από διαφορετικές κατασκηνώσεις βάσης.

Μία από τις ομάδες, αποτελούμενη από τρία άτομα, επέλεξε να διασχίσει τη βόρεια κορυφογραμμή με αλπικό στυλ.

Στις 16 Ιουλίου, οι Yoji Teranishi, Mitsunori Shigi και Shine Matsumi έφυγαν από την κατασκήνωση βάσης με φαγητό για εννέα ημέρες.

Τελευταία φορά εθεάθησαν στις 23 Ιουλίου στα 6.500 μέτρα. Όμως, ο καιρός επιδεινώθηκε μέχρι τις 3 Αυγούστου. Όταν τελικά βελτιώθηκε, δεν υπήρχε κανένα σημάδι από τους ορειβάτες.

Ο Bonington υποθέτει ότι αφού έφτασαν στην κορυφή, πιθανότατα παρασύρθηκαν από μια χιονοστιβάδα κατά την κατάβαση.

Η πρώτη ανάβαση του Kongur Tagh ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα και συγκέντρωσε μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ορειβάτες της εποχής.

Δυστυχώς, ο Boardman και ο Tasker πέθαναν 10 μήνες αργότερα στη βορειοανατολική κορυφογραμμή του Everest και ο Alan Rouse πέθανε στο K2 το 1986.

Θέση στο χάρτη

Πηγή
explorersweb.com