Η μαγεία του χειμώνα από την κορυφή του Κόζιακα
Η ανάβαση σ’ ένα χιονισμένο βουνό είναι ένα εγχείρημα που ωθεί τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και αποφασιστικότητας.
Οι χιονισμένες κορυφές στέκονται ψηλές, εκθαμβωτικές, τόσο που κρύβουν επιμελώς τις δυσκολίες και τους κινδύνους που ελλοχεύουν πάνω στις παγωμένες πλαγιές.
Κάθε βήμα που γίνεται σ’ αυτή την παγωμένη έρημο, είναι μια απόδειξη του ακλόνητου πνεύματος της περιπέτειας που παρακινεί την ψυχή και της επιθυμίας του σώματος ν’ αναμετρηθεί με τις αδάμαστες δυνάμεις της φύσης.
Ο χλωμός πρωινός ήλιος πάλευε να ζωγραφίσει τις χρυσαφένιες ακτίνες του πάνω στα ξέχιονα, αλλά παγωμένα από την πάχνη Περτουλιώτικα Λιβάδια.
Αν δεν το καταλάβατε, βρισκόμαστε στη βάση της μακρόσυρτης κορυφογραμμής του Κόζιακα και ετοιμαζόμαστε για μία ακόμη χειμερινή περιπλάνηση.
Ο Κόζιακας
Ο Κόζιακας είναι βουνό του νομού Τρικάλων, που εκτείνεται από την Καλαμπάκα μέχρι την Πύλη.
Αποτελεί ουσιαστικά τμήμα της Νότιας Πίνδου, με την οποία συνδέεται στα δυτικά. Ανατολικά καταλήγει στον θεσσαλικό κάμπο.
Στην αρχαιότητα ήταν γνωστός ως Κερκέτιον Όρος. Μοιάζει με θεϊκό τείχος έτσι όπως απλώνεται και σύμφωνα με τους ερευνητές δημιουργήθηκε από ιζήματα πριν από 160 εκατομμύρια χρόνια.
Η κορυφογραμμή του, που ξεπερνάει σε μήκος τα 25 χιλιόμετρα, είναι γυμνή και βραχώδης και καλύπτεται από αραιά δάση κωνοφόρων, ορεινά λιβάδια και θαμνώνες.
Στην περιοχή του Κόζιακα υπάρχουν 11 είδη της χλωρίδας που είναι ενδημικά ή προστατεύονται από την Ευρωπαϊκή και την Ελληνική νομοθεσία.
Έχει χαρακτηριστεί «Περιοχή Ελεγχόμενης Θήρευσης και απόθεμα θηραμάτων», ενώ οι πληθυσμοί των μεγάλων θηλαστικών, όπως το ελάφι και το ζαρκάδι, χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας, κυρίως από την λαθροθηρία.
Η περιοχή είναι εξίσου σημαντική και για τα είδη άγριας πανίδας που φιλοξενεί, καθώς είναι ένας από τους σπάνιους βιότοπους για την αρκούδα, το λύκο και το αγριόγιδο.
Το βουνό φιλοξενεί, επίσης, σημαντικούς πληθυσμούς μεγάλων αρπακτικών, κυρίως γυπών, και έχει χαρακτηριστεί ως «Σημαντική Περιοχή για τα Πουλιά». Χαρακτηριστικά είδη είναι το όρνιο, ο χρυσαετός και ο ασπροπάρης.
Η ψηλότερη κορυφή του Κόζιακα ονομάζεται Αστραπή ή Χατζηπέτρος και έχει υψόμετρο 1.901 μέτρα.
Η ομάδα, παγωμένη κι αυτή, στεκόταν αμίλητη, απολαμβάνοντας τη γαλήνια ομορφιά που απλωνόταν μπροστά της, προοίμιο μιας αξέχαστης χειμερινής ορειβατικής εμπειρίας.
Ο γκρίζος συννεφιασμένος ουρανός «έδενε» με τη μελαγχολική διάθεση της ομάδας, την οποία τροφοδοτούσε η παντελής απουσία χιονιού.
Γνώριμα, όμως, συναισθήματα, μιας και τα είχαμε ήδη γευτεί την προηγούμενη κιόλας μέρα, όταν ανεβήκαμε στη γειτονική Νεράιδα.
Διαβάστε ακόμα:
Ανάβαση στη Νεράιδα της Νότιας Πίνδου
Η ανάβαση στο καταφύγιο του Κόζιακα
Αφετηρία της διαδρομής μας, λοιπόν, τα περίφημα Περτουλιώτικα Λιβάδια, ένας τόπος ονειρεμένος, ένας πίνακας ζωγραφικής στα 1.150 μέτρα υψόμετρο, στις δυτικές υπώρειες του Κόζιακα.
Ξεκινάμε μουδιασμένα από το χώρο στάθμευσης του χιονοδρομικού κέντρου Περτουλίου, που δεν λειτουργεί φυσικά ελλείψει πρώτης ύλης (χιόνι).
Περπατάμε στα νοτισμένα λιβάδια και διασχίζουμε το μικρό αλλά γραφικό ρέμα που τα διατρέχει από ξύλινο γεφυράκι.
Περνώντας απέναντι, θα πέσουμε σε δασικό δρόμο, τον οποίο ακολουθούμε για λίγο στα δεξιά μας, μιας και σύντομα το μονοπάτι μάς οδηγεί σε πυκνό ελατοδάσος.
Μετά από 100 μέτρα πορείας στο δάσος, ξαναβγαίνουμε στον δασικό δρόμο, τον οποίο αυτή τη φορά ακολουθούμε στ’ αριστερά μας.
Αφού πορευτούμε για περίπου 800 μέτρα στο δασικό δρόμο, θα πέσουμε σε διασταύρωση με έτερο δασικό δρόμο που ανηφορίζει στο καταφύγιο.
Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1.220 μέτρων και από το σημείο αυτό, ξεκινάει το μονοπάτι που θα μας ανεβάσει στο καταφύγιο (υπάρχει και σχετική ξύλινη ταμπέλα).
Ακολουθώντας τη σήμανση στα δέντρα (μαύρο τρίγωνο σε κίτρινο τετράγωνο), κινούμαστε μέσα σε πυκνό ελατοδάσος, τραβερσάροντας τις δυτικές πλαγιές του βουνού, με κατεύθυνση Ν-ΝΔ.
Μετά από περίπου 2 χιλιόμετρα πορείας στο μονοπάτι με ήπιες κλίσεις, περπατάμε κατά μήκος της βάσης μιας χαρακτηριστικής συστάδας βράχων.
Είμαστε, πλέον στα 1.450 μέτρα υψόμετρο και ξεκινάμε να κυκλώνουμε τα βράχια, ανηφορίζοντας στη «Σκάλα Αρβανίτη».
Μετά από μια σύντομη ανάβαση στο πετρώδες μονοπάτι-πέρασμα της «Σκάλας», βγαίνουμε σε όμορφο οροπέδιο στην τοποθεσία «Αρβανίτης», στα 1.520 μέτρα υψόμετρο, ενώ λίγο παρακάτω θα συναντήσουμε και την ομώνυμη πηγή.
Είναι το σημείο όπου το μονοπάτι μας διασταυρώνεται με το μονοπάτι που έρχεται από την Ελάτη.
Στη συνέχεια διασχίζουμε όμορφα αλπικά λιβάδια, με αραιή δενδροκάλυψη, κινούμενοι κατά μήκος της ράχης της «Ορνοφωλιάς».
Το κλασικό μονοπάτι καταλήγει σε στάνη, όπου τερματίζει ο δασικός δρόμος που έρχεται από τα Περτουλιώτικα Λιβάδια.
Από τη στάνη, στρίβουμε δεξιά, ανηφορίζοντας σε ράχη και μετά από μια σύντομη, αλλά απότομη, ανάβαση ανάμεσα στα βράχια, βγαίνουμε στο οροπέδιο όπου είναι χτισμένο το καταφύγιο του Κόζιακα.
Την τελευταία, όμως, στιγμή αποφάσισα ν’ ακολουθήσω μια παλιά γραμμή ανάβασης στο οροπέδιο.
Έτσι, λίγο πριν φτάσω στη στάνη έκοψα δεξιά, ανηφορίζοντας την απότομη πλαγιά της «Ορνοφωλιάς», η οποία δικαιολόγησε μέχρι και το τελευταίο γράμμα την ονομασία της.
Απαιτητική ανάβαση σε ασταθές χιόνι, ακολουθώντας αραιά παλιά σημάδια, όσα τουλάχιστον ήταν ορατά.
Μπροστά μας απλώνεται το εντυπωσιακό οροπέδιο «Μπάκολα», όπου στις βόρειες απολήξεις του είναι χτισμένο το γραφικό καταφύγιο, σε υψόμετρο 1.750 μέτρων.
Περισσότερες πληροφορίες για το καταφύγιο, τον Κόζιακα, καθώς και για εναλλακτικές διαδρομές στο βουνό, μπορείτε να διαβάσετε στην παρακάτω ανάρτηση:
Η ανάβαση στην κορυφή Αστραπή ή Χατζηπέτρος
Πίσω από το καταφύγιο, ανηφορίζουμε -χωρίς σήμανση- σε δασωμένη ράχη, ώσπου βγαίνουμε σε γυμνό χιονισμένο πεδίο.
Η κλίση αυξάνεται σταδιακά και μεις με αρκετή δυσκολία -ελέω και της κακής ποιότητας του χιονιού- βγαίνουμε στην κορυφογραμμή.
Λίγα ακόμη απαιτητικά μέτρα και πατάμε στην ψηλότερη κορυφή του Κόζιακα, σε υψόμετρο 1.901 μέτρα.
Ο χειμώνας είναι μαγικός από την κορυφή του Κόζιακα και αυτό δεν πιστοποιείται τόσο από τις φωτογραφίες, όσο από τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν κάθε σπιθαμή του κορμιού σου και δύσκολα περιγράφονται με λόγια.
Η μαγεία του χειμώνα από την κορυφή του βουνού δεν είναι μόνο οπτική αλλά και ψυχική.
Κάθε ανάσα, κάθε βήμα, κάθε στιγμή στην κορυφή είναι μια υπενθύμιση της δύναμης της φύσης και της μικρότητας του ανθρώπου μπροστά της, αλλά ταυτόχρονα και της δύναμης του ανθρώπινου πνεύματος να ξεπερνά τα όριά του.
Καθώς κατηφορίζω από το βουνό επιστρέφοντας στην πεζή καθημερινότητα, η μαγεία της κορυφής παραμένει μέσα μου, μια ανάμνηση που θα με συντροφεύει και θα με εμπνέει μέχρι την επόμενη χειμερινή ανάβαση.
