Στην Οστρακίνα του Μαινάλου

Τι κι αν έχω περπατήσει εκατοντάδες χιλιόμετρα στις ελατοσκέπαστες πλαγιές του. Κάθε φορά που σημαίνει προσκλητήριο για μια εξόρμηση στο Μαίναλο, η συμμετοχή μου είναι αδιαπραγμάτευτη. Ακόμη κι αν βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού εν μέσω καύσωνα!

Είναι μέσα του Ιούλη, τα θερμόμετρα έχουν χτυπήσει κόκκινο, οι παραλίες και τα μπιτσόμπαρα ασφυκτιούν και δυο βλαμμένοι, ορκισμένοι βουνολάτρες, φτάνουν στο εξωτικό Λεβίδι.

Λεβίδι Αρκαδίας

Το Λεβίδι, διαβάζουμε στον επίσημο ταξιδιωτικό οδηγό e-levidi.gr , το όμορφο αρχοντικό κεφαλοχώρι στην Βορειοανατολική Αρκαδία, εμφανίζεται ξαφνικά μετά από μια στροφή του δρόμου Τρίπολης – Ολυμπίας, νωχελικά απλωμένο σε μια πλαγιά του μαγικού δάσους του Μαινάλου και πάνω σε δυο τρία γειτονικά λοφάκια, προς τον κάμπο του αρχαίου Ορχομενού.

Δυο λόγια για το Μαίναλο

Το Μαίναλο είναι βουνό της Πελοποννήσου στον νομό Αρκαδίας με υψηλότερη κορυφή στα 1.981 μέτρα.

Βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του βόρειου τμήματος της Αρκαδίας.

Περιβάλλεται, στα ανατολικά από τα όρη Ολίγυρτος, Τραχύ, Λύρκειο και Αρτεμίσιο, βόρεια από τα Αροάνια και τον Ερύμανθο, δυτικά από την Μίνθη και το Λύκαιο και νότια από τον Ταΰγετο και τον Πάρνωνα.

Το όνομα “Μαίναλο” έχει αρχαιοελληνική προέλευση καθώς σημαίνει την ιερή μανία, δηλαδή τη θεία παραφορά που φέρνει η άγρια φύση.

Η περιοχή του Μαινάλου κατοικείται από την αρχαιότητα. Οι αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής ήταν οι Αρκάδες.

Εκτός από τους άλλους Ολύμπιους θεούς λάτρευαν τον θεό Πάνα του οποίου η λατρεία εξαπλώθηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Σήμερα κοντά στην κορυφή Οστρακίνα λειτουργεί χιονοδρομικό κέντρο και καταφύγιο. Στο χωριό Χρυσοβίτσι υπάρχει το Μουσείο Δασικής Ιστορίας Μαινάλου, αφιερωμένο στην ιστορία της βιομηχανικής επανάστασης στον αρκαδικό χώρο και στη σημασία του Μαινάλου για την ιστορία του τόπου.

Το μονοπάτι

Προκειμένου ν’ αποφύγουμε τ’ απορημένα και συμπονετικά βλέμματα των ντόπιων, ανηφορίζουμε αφήνοντας πίσω μας τα τελευταία σπίτια στις δυτικές παρυφές του οικισμού, ώσπου βρίσκουμε την αφετηρία του μονοπατιού.

Ακολουθώντας φαρδύ χωματόδρομο στην αρχή, με κατεύθυνση δυτική-νοτιοδυτική, εισχωρούμε στην ενδοχώρα του Μαινάλου.

Ο χωματόδρομος στενεύει, γίνεται φαρδύ μονοπάτι και γρήγορα μπαίνουμε σε πυκνό δάσος της περίφημης Μαινάλιας κεφαλληνιακής ελάτης.

Τα πυκνά κόκκινα σημάδια μάς οδηγούν σε χαρακτηριστικό ξέφωτο. Αφού διασχίσουμε κάθετα δασικό δρόμο (περίπου στα 2,2 χιλιόμετρα πορείας), αρχίζουμε ν’ ανηφορίζουμε σε δασωμένη ρεματιά.

Η κατεύθυνσή μας είναι καθαρά νότια, ενώ όσο παίρνουμε υψόμετρο η κλίση της ρεματιάς αυξάνεται.

Βγαίνοντας από τη ρεματιά ερχόμαστε για πρώτη φορά σε οπτική επαφή με την Οστρακίνα, την ψηλότερη κορυφή του Μαινάλου.

Μέχρι στιγμής, η ζέστη κι ο καυτός ήλιος δεν μας έχουν προβληματίσει ιδιαίτερα, μιας και την περισσότερη ώρα περπατάμε υπό τη δροσερή σκιά της κεφαλληνιακής ελάτης.

Όμως, τώρα τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν. Βγαίνουμε σταδιακά στο αλπικό τμήμα του βουνού.

Θα τραβερσάρουμε μια πλαγιά με σχετικά αραιή βλάστηση και σύντομα βρισκόμαστε στη βάση του της κορυφής (περίπου στα 1.600 μέτρα υψόμετρο).

Λίγο πιο πέρα στέκεται σιωπηλό το καταφύγιο του Μαινάλου. Δεν θα το τιμήσουμε με την παρουσία μας, γιατί η έγνοια μας πια είναι να εκτεθούμε όσο το δυνατό λιγότερο στο καυτό άγγιγμα του καλοκαιρινού ήλιου.

Καθώς ανηφορίζουμε προς την κορυφή από το κλασικό μονοπάτι αρχίζω ν’ αναπολώ.

Εκείνη την πρώτη φορά σε βουνό, στο ίδιο βουνό, στο ίδιο μονοπάτι, με τελείως διαφορετικές καιρικές συνθήκες.

Τι τραυματική εμπειρία ήταν εκείνη. Πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια, αλλά η μνήμη δε λέει να εξασθενήσει.

Διαβάστε ακόμα:
Το καταφύγιο του Μαινάλου

Κι όχι μόνο δεν εξασθενεί, αλλά έχει γίνει πια ανάμνηση γλυκιά και νοσταλγική. Ένας αρχάριος πεζοπόρος με άγνοια κινδύνου και με την παιδική αθωότητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, ν’ ανοίγει βήματα εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας στο μονοπάτι για την κορυφή της Οστρακίνας.

Καθώς πλησιάζω προς την κορυφή συνειδητοποιώ για μια ακόμη φορά ότι παρά τα χρόνια που περάσαν, παρά τις εμπειρίες που έζησα, παρά τα βουνά που ανέβηκα, στο πρόσωπό μου εξακολουθεί κι είναι ζωγραφισμένη εκείνη η παιδική αθωότητα της πρώτης φοράς.

Κάθε ανάβαση σε μια βουνοκορφή είναι κι ένα ταξίδι σ΄ εκείνα τα χρόνια της αθώας καθημερινότητας των παιδικών μου χρόνων.

Αυτή είναι άλλωστε κι η δύναμη του βουνού. Εκεί γονιμοποιείται το μέλλον μιας ζωής με νόημα. Εκεί τα όνειρα αποκτούν περιεχόμενο κι αξία.

Το σκληρό φως κι η αντηλιά δεν μας επιτρέπουν ν’ απολαύσουμε τη θέα από τα 1.981 μέτρα υψόμετρο της κορυφής.

Επιστροφή άρον-άρον στο Λεβίδι από την ίδια διαδρομή, γιατί μας περιμένουν δύο μπουκάλια παγωμένης μπύρας για αποκατάσταση.

Όλες τις εποχές του χρόνου, ακόμα και στην καρδιά του καλοκαιριού, το Μαίναλο στέκεται εκεί εξοργιστικά γοητευτικό και μας καλεί με τα θροΐσματά του σε μαγεμένες διαδρομές.

Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το προσεγγίσουμε με το μυαλό σε λειτουργία, προετοιμασμένοι κατάλληλα, με τον απαιτούμενο για την εποχή εξοπλισμό, χωρίς έπαρση κι έτοιμοι ν΄αφουγκραστούμε τα μηνύματα που μας στέλνει τόσο το βουνό όσο και το ίδιο μας το σώμα.