Ορειβατικό Βατερλώ στη Μικρή Ζήρεια

Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρά μου, να περάσει όπως όπως η βραδιά μου, στη δική σου τη σελίδα εσταμάτησα και θυμήθηκα πόσο πολύ κουράστηκα.

Πριν λίγες ημέρες χαζεύοντας το ηλεκτρονικό φωτογραφικό μου αρχείο, έπεσα πάνω σ’ ένα άλμπουμ από μια παλιά, ξεχασμένη, αλλά εξόχως «ιδιαίτερη», εξόρμηση στη Μικρή Ζήρεια.

Καθώς έβλεπα τις φωτογραφίες, ξύπνησαν μέσα μου οι εφιαλτικές μνήμες εκείνης της ηλιόλουστης, ζεστής καλοκαιρινής μέρας.

Εντάξει, δεν έγινε και κάτι το τρομέρο. Απλώς, κουράστηκα λιγάκι. Θες η ζέστη, θες η μεγάλη υψομετρική, θες οι πολλές ώρες πορείας, όλα αυτά μαζί συνέβαλαν αποφασιστικά ώστε εκείνη η διαδρομή να αποτελέσει το ορειβατικό βατερλώ μου.

Πραγματικά, δεν θυμάμαι κάποια άλλη μέρα στα βουνά που να αισθάνθηκα τόσο εξουθενωμένος όσο εκείνη την αποφράδα ημέρα στη Ζήρεια.

Ας αφήσουμε, όμως, κατά μέρος τα δυσάρεστα, κι ας έρθουμε στα ευχάριστα. Ναι, είχε και ευχάριστα εκείνη η μέρα.

Βρισκόμουν σ’ έναν αγαπημένο προορισμό. Την ορεινή Κορινθία, έναν τόπο που η φύση προίκισε με μοναδικές ομορφιές.

Αυτές τις μοναδικές ομορφιές είχα έρθει να απολαύσω παρέα με μια υπέροχη ομάδα συνορειβατών, η τρέλα της οποίας έδενε αρμονικά με το όλο εγχείρημα.

Και ποιο ήταν αυτό; Με λίγα λόγια: Θα ξεκινούσαμε από το οροπέδιο της Ζήρειας, θα πέφταμε στη χαράδρα της Φλαμπουρίτσας, θα ανεβαίναμε στην κορυφή Τσούμα της Μικρής Ζήρειας, θα ξαναπέφταμε στην Φλαμπουρίτσα, και τέλος θα ανεβαίναμε στο οροπέδιο για να ολοκληρώσουμε αυτή τη μεγάλη κυκλική διαδρομή μήκους 18 χιλιομέτρων. Κουράστηκα και μόνο που τα έγραψα!

Η Τσούμα έχει υψόμετρο 2.021 μέτρα και είναι μια απομονωμένη κορυφή στο ανατολικό συγκρότημα του βουνού.

Αποτελεί, στην ουσία, το ψηλότερο έξαρμα του ανατολικού τείχους της χαράδρας της Φλαμπουρίτσας.

Το φιλόδοξο πλάνο που είχαμε καταστρώσει, από την αρχή τινάχτηκε στον αέρα. Κι αυτό γιατί παρόλο που είχαμε ήδη μπει στον Σεπτέμβρη, το καλοκαίρι κρατούσε για τα καλά.

Η ζέστη ήταν ανυπόφορη, και σα να μην έφτανε αυτό, το περπάτημα ξεκίνησε με αρκετή καθυστέρηση.

Ολέθρια λάθη με το καλημέρα, που τα πλήρωσα στο τέλος ακριβά.

Το αργοπορημένο ξεκίνημα έγινε από το οροπέδιο της Ζήρειας σε υψόμετρο 1.500 μέτρων.

Με αφετηρία το parking του χιονοδρομικού κέντρου, ακολουθούμε ένα χωματόδρομο με κατεύθυνση τη θέση «Λαιμός» με το κιόσκι.

Λίγο πιο κάτω φεύγει στα δεξιά μας, κατηφορίζοντας σιγά-σιγά προς τη χαράδρα της Φλαμπουρίτσας, μικρότερος χωματόδρομος, τον οποίο ακολουθούμε.

Παρακάτω ο χωματόδρομος τελειώνει και μπαίνουμε σε μονοπάτι με μεγαλύτερη κλίση, το οποίο θα μας οδηγήσει στην κοίτη του Σύθα ποταμού – στα 1.250 μέτρα υψόμετρο – που διασχίζει απ’ άκρη σ’ άκρη τη χαράδρα της Φλαμπουρίτσας (και στη συνέχεια χύνεται στη θάλασσα του Ξυλοκάστρου).

Η χαράδρα της Φλαμπουρίτσας ξανοίγεται ανάμεσα στους εντυπωσιακούς όγκους των κορυφών της Μικρής και Μεγάλης Ζήρειας και αποτελεί το πιο ζωντανό και ανέγγιχτο (ακόμα) κομμάτι του βουνού.

Περισσότερα για την διάσχιση τηςχαράδρας της Φλαμπουρίτσας μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.

Δεν αφήσαμε ανεκμετάλλευτες τις πολύτιμες ανάσες δροσιάς που μας προσέφερε απλόχερα το βαθίσκιωτο δάσος μαυρόπευκων και κεφαλληνιακής ελάτης της Φλαμπουρίτσας.

Από εδώ ακολουθούμε πορεία προς τις πηγές του Σύθα, στο ανάντη της Φλαμπουρίτσας με τα χαρακτηριστικά λιβάδια και τις στάνες.

Αφού περάσουμε τις στάνες, στα 1.380 μέτρα υψόμετρο, στρίβουμε αριστερά κι αρχίζουμε να ανηφορίζουμε στις δυτικές πλαγιές της Μικρής Ζήρειας.

Είμαστε στην καρδιά του μεσημεριού και ο ήλιος χτυπάει αλύπητα, καθώς ανεβαίνουμε την επικλινή αραιοδασωμένη πλαγιά.

Στα 1.810 μέτρα υψόμετρο θα δροσιστούμε από το λιγοστό μεν (λόγω εποχής) αλλά πάντα κρύο νεράκι μιας πετρόχτιστης πηγής.

Είμαστε πια στο αλπικό τμήμα του βουνού και η κορυφή Τσούμα στέκει από πάνω μας σε υψόμετρο 2.021 μέτρων.

Τα τελευταία 200 μέτρα υψομετρικής θα καλυφθούν με δυσκολία, τόσο λόγω της έντονης ζέστης όσο και του κακοτράχαλου πεδίου.

Μετά την απαραίτητη στάση στην κορυφή Τσούμα για ανάκτηση δυνάμεων, η πορεία συνεχίστηκε κατά μήκος της ράχης της Τσούμας με κατεύθυνση βορινή.

Αντικειμενικός μας σκοπός να πέσουμε μέσα στο ρέμα της Μακριάς Χούνης, όπερ και εγένετο.

Βέβαια, θα μπορούσαμε να είχαμε πιάσει το ρέμα από τον άνω ρου του, γλιτώνοντας ορισμένα όχι δύσκολα, αλλά ενεργοβόρα θα τα χαρακτήριζα, περάσματα.

Ακολουθούμε το μονοπάτι που κατηφορίζει μέσα στο ρέμα της Μακριάς Χούνης μέχρι που πέφτουμε σε δασικό δρόμο που έρχεται από τα Ισώματα, το χαρακτηριστικό οροπέδιο στις ανατολικές ακρώρειες της Μικρής Ζήρειας. Έχουμε κατέβει πλέον στα 1.350 μέτρα υψόμετρο.

Στρίβουμε αριστερά στον δασικό δρόμο τον οποίο ακολουθούμε για περίπου 1,2 χιλιόμετρα με κατεύθυνση τη Μάρκου Λάκκα.

Αφού «ταλαιπωρηθούμε» λιγάκι, τελικά θα βρούμε τα σημάδια του μονοπατιού που κατηφορίζει από τη Μάρκου Λάκκα στη βάση της Φλαμπουρίτσας.

Ο ήλιος έχει πέσει, αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να απαλύνει τον πόνο που έχει συσσωρευτεί στα πόδια.

Έχουμε, όμως, δουλειά μπροστά μας, γι’ αυτό κι εγώ σφίγγω τα δόντια και προχωράω.

Το όμορφο μονοπάτι θα μας κατεβάσει γλυκά για μια ακόμη φορά στη βάση της Φλαμπουρίτσας στα 1.190 μέτρα υψόμετρο.

Και τώρα έχουμε μπροστά μας το τελευταίο (και δυσκολότερο) κομμάτι της κυκλικής διαδρομής: Να καλύψουμε τα 300 μέτρα υψομετρικής που μας χωρίζουν από τη θέση «Λαιμός» στο οροπέδιο της Ζήρειας.

Ο ήλιος έχει πια δύσει, αλλά έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία. Είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα.

Έχω πια μείνει μόνος σέρνοντας τα βήματά μου στο ανηφορικό μονοπάτι. Μόνη μου συντροφιά το φεγγαρόφως.

Κάπου είχα διαβάσει ότι το φεγγάρι δεν είναι η συντροφιά των ερωτευμένων, αλλά η παρηγοριά των πονεμένων.

Πράγματι, εκείνες τις δύσκολες προσωπικές στιγμές, όταν ανέβαινα τον δικό μου Γολγοθά, ταλαιπωρημένος, πονεμένος, κουρασμένος, αφυδατωμένος και δεν ξέρω τι άλλο, μόνη συντροφιά και παρηγοριά είχα εκείνο τ’ ολόγιομο φεγγάρι, με το λαμπερό του φως να πέφτει απαλά πάνω στη δασωμένη πλαγιά και ν’ αποκαλύπτει μυστικά κρυμμένα ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων.

Με «ρομαντική» διάθεση, λοιπόν, κατάφερα να φτάσω στην «Ιθάκη» μου, πλούσιος από εμπειρίες, συναισθήματα και πολύτιμα συμπεράσματα-οδηγούς για το μέλλον.

Για την ιστορία ν’ αναφέρω ότι χρειάστηκαν κοντά στις 10 ώρες για να καλυφθούν τα 18 χιλιόμετρα της κυκλικής πορείας στο ορεινό συγκρότημα της Ζήρειας, ενώ η συνολική υψομετρική διαφορά ανάβασης έφτασε τα 1.250 μέτρα.