Η Παναγία του Βράχου στον Κάτω Ταρσό Κορινθίας
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στην “άγνωστη” και “ξεχασμένη” Ελλάδα, θα παρουσιάσω σήμερα την περιοχή στην οποία είναι χτισμένη η Παναγία του Βράχου στον Κάτω Ταρσό Κορινθίας.
Η περιοχή μού αποκαλύφθηκε τυχαία, στα πλαίσια μιας πεζοπορικής εξόρμησης με σημείο εκκίνησης τον Κάτω Ταρσό και προορισμό τις κορυφές Τούρλα (1.873 μ.) και Λιβαδάκι (1.836 μ.).
Ξεκινώντας, λοιπόν, από το σχεδόν έρημο χωριό του Κάτω Ταρσού, ακολουθούμε το χωματόδρομο με κατεύθυνση νοτιοδυτικά.
Μετά από πορεία 1,5 περίπου χιλιομέτρου, στην οποία μας συντρόφευε η εντυπωσιακή θέα προς τη Ζήρεια, ξεπρόβαλε μπροστά μας ένας τόπος μαγικός.
Μια συστάδα κάθετων βράχων, σχεδόν λείων, με κάθετες ακανόνιστες σχισμές. Τα “Μετέωρα της Κορίνθου”; Ναι. Το τοπίο μάς παραπέμπει ευθέως σ’ αυτήν τη διαπίστωση.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι τα τρεχούμενα νερά. Νερά παντού.
Ποταμάκια, ρυάκια, μέχρι και από την κορυφή των βράχων έπεφτε νερό. Σαν σε βροχή. Μαγεία!!!
Λίγο αργότερα την προσοχή μάς αποσπά μια μεγάλη σχισμή στα βράχια, κάτι σαν είσοδος σπηλαίου.
Ψάχνοντάς το λίγο, ανακάλυψα ότι πράγματι πρόκειται για σπήλαιο, το οποίο μάλιστα, την εποχή της Γερμανικής Κατοχής, το χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο Άγγλοι αλεξιπτωτιστές, που λειτουργούσαν ως σύνδεσμοι με τους Έλληνες αντάρτες.
Λίγο πιο κάτω, σε μια άλλη μεγάλη σχισμή, είναι χτισμένο το εκκλησάκι της Παναγίας του Βράχου.
Κατά την παράδοση, το εκκλησάκι της Παναγίας στον βράχο του Ταρσού, ιδρύθηκε ως εκπλήρωση τάματος από κάποια Ταρσινή γυναίκα, η οποία σώθηκε ως εκ θαύματος κατά την άλωση του Βυζαντινού Ταρσού από τον Μωάμεθ Β’ το 1458.
Ως γνωστόν, ο Μωάμεθ Β’ πολιόρκησε το κάστρο του Ταρσού και ανάγκασε τους πολιορκημένους να παραδοθούν.
Από αυτούς που παραδόθηκαν, πολλούς τους φόνευσε, άλλοι συνελήφθηκαν αιχμάλωτοι και κάποιοι κατόρθωσαν να σωθούν.
Από τις γυναίκες, άλλες τις πήραν μαζί τους σκλάβες και άλλες τις γκρέμισαν στο βράχο του Ταρσού (κατά άλλους, μερικές γυναίκες του Ταρσού πήδηξαν μόνες τους από τον βράχο για να μη γίνουν σκλάβες των Τούρκων), εκεί που είναι σήμερα η εκκλησία της Παναγίας.
Μια νεαρή μητέρα με το μωρό στην αγκαλιά της ικέτευε να λυπηθούν το παιδί της.
Οι Τούρκοι όμως δε συγκινήθηκαν και την έριξαν από το βράχο μαζί με το μωρό.
Εκείνη όμως, επικαλέστηκε τη βοήθεια της Παναγίας: “Παναγία μου, σώσε μας!” και ω του θαύματος, η γυναίκα βρέθηκε στη βάση του κάθετου βράχου στα 100 μέτρα σώα και αβλαβής.
Από ευγνωμοσύνη για τη σωτηρία της η γυναίκα αυτή διαμόρφωσε τη σχισμή του βράχου σε ναό, βάζοντας κάποιες εικόνες.
Ο ναός σήμερα κοσμείται από αξιόλογες εικόνες, όπως της Παναγίας, του Χριστού, Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι οποίες χρονολογούνται στα 150 έτη και είναι έργα του αγιογράφου Ασημάκη Σκαλτζά.
Επίσης υπάρχει και η φορητή εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας, 200 ετών και πλέον.
Η εικόνα αυτή έχει διαστάσεις 37Χ29 και είναι ζωγραφισμένη πάνω σε μονοκόμματο πελεκητό ξύλο.
Εικονίζει την Παναγία από τη μέση και πάνω να κρατάει το Θείο Βρέφος υποβαστάζοντάς το με το δεξί της χέρι.
Λίγα μέτρα μετά την Παναγία του Βράχου είναι χτισμένη η Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας, η οποία σήμερα είναι ερειπωμένη.
Συνεχίζοντας την πορεία μας θα βρεθούμε στο εκκλησάκι των Αγίων Ταξιαρχών, όπου και εδώ η εγκατάλειψη έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της (δείτε παρακάτω τη φωτογραφία από το εσωτερικό της εκκλησίας).
Το πρόγραμμα περιελάμβανε την “κατάκτηση” της κορυφής Τούρλα, με υψόμετρο 1.873 μ.
Η προσπάθεια σταμάτησε άδοξα στα 1.700 μ. περίπου, λόγω της χαμηλής ορατότητας και των κακών καιρικών συνθηκών. Οψόμεθα…
Σίγουρα ο δρόμος θα μας ξαναφέρει στο μέλλον σ’ αυτό το κομμάτι της “άγνωστης” και “ξεχασμένης” Ελλάδας.
Όπερ και εγέννετο…
Update Μάιος 2013
Μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα Μαγιού μισέψαμε και πάλι σ’ αυτήν την όμορφη και καλά κρυμμένη γωνιά της ορεινής Πελοποννήσου για να σκαρφαλώσουμε στην κουρυφή Τούρλα και να θαυμάσουμε τη θέα της γύρω περιοχής. Πάρτε μια μικρή γεύση.
