Τα βουνά έχουν τον δικό τους μοναδικό τρόπο να σε μαγεύουν, ο οποίος δεν έχει σχέση μόνο με τον όγκο και το ύψος τους ή με την βιοποικιλότητά τους, αλλά και με το ιστορικό πέπλο που τα περιβάλλει. Πόσο, μάλλον,...
Ξεκίνησε πάλι το ταξίδι της σκέψης με προορισμό το σύνορο όπου η πραγματικότητα συναντιέται (και ενίοτε συγκρούεται) με το ιδεατό, το όνειρο.
Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρά μου, να περάσει όπως όπως η βραδιά μου, στη δική σου τη σελίδα εσταμάτησα και θυμήθηκα πόσο πολύ κουράστηκα.
Χωρίς την ορειβασία η ζωή θα ήταν λάθος. Χωρίς την εξερεύνηση τόπων απομονωμένων και απρόσιτων, η ζωή θα ήταν εξαιρετικά βαρετή.
Η ορειβασία έχει συναισθηματική αξία για μένα. Η ιδέα του να βρίσκομαι πάνω στα βουνά και να εξερευνώ την άγνωστη και απόκοσμη ομορφιά των τοπίων τους είναι υπέροχη.
Η νύχτα παγωμένη και θεοσκότεινη, έτρεχε προσπαθώντας να προλάβει τον ήλιο. Ήθελε κι αυτή ν’ απαλλαγεί από το βαθύ σκοτάδι της, ν’ αλαφρώσει από την απρόσμενα για καλοκαίρι παγωνιά της.
Η Οίτη είναι ένα από τα ωραιότερα βουνά της Ελλάδας, με απέραντα ελατοδάση και εκτεταμένα αλπικά οροπέδια.
Εκεί πάνω, στην σκιά των βράχων, δεν είσαι μόνος, ούτε ξεχωριστός. Δεν έχεις έλεγχο, ούτε λόγο σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
