Ο χειμώνας είναι η εποχή που το βουνό έχει εξ ολοκλήρου την τιμητική του. Δεν είναι λίγες οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να μετράει τις μέρες και τις ώρες που θα βρεθώ και πάλι περιπλανώμενος στις χιονισμένες πλαγιές...
Τα βουνά έχουν τον δικό τους μοναδικό τρόπο να σε μαγεύουν, ο οποίος δεν έχει σχέση μόνο με τον όγκο και το ύψος τους ή με την βιοποικιλότητά τους, αλλά και με το ιστορικό και μυθολογικό πέπλο που τα περιβάλλει....
Πώς αισθάνεται άραγε ένα βουνό που μεγαλώνει στη σκία ενός γίγαντα, γνωστού ως τα πέρατα του κόσμου; Κι αν για τον Όλυμπο δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, πόσοι από σας γνωρίζετε την ύπαρξη του Τίταρου;
Έχετε ποτέ σκεφτεί πώς θα ήταν να ζούσατε τα όνειρά σας; Πώς θα αισθανόσασταν; Θα νιώθατε ολοκληρωμένοι;
Περιπλανιέμαι μέσα στον λαβύρινθο των αναμνήσεων χωρίς σταματημό. Ο δροσερός βουνίσιος αέρας λυσσομανάει στο μυαλό, μια ανάσα ζωής που ξυπνά από τον λήθαργο εικόνες θαυμαστές.
Αφού περάσαμε από το χαρακτηριστικό στενό διάσελο “Πόρτες”, χάσαμε το μονοπάτι (κάτι η απροσεξία, κάτι η ελλειπής σήμανση), με συνέπεια να μην περάσουμε από την Αετοπηγή κάτω από την Καρτάλκα που κατά περιόδους μόνο, έχει νερό.
Το Φαλακρό είναι ένα μοναδικό σε ομορφιά και βιοποικιλότητα βουνό που ορθώνεται περήφανο με τα ατέλειωτα οροπέδια, τις απότομες πλαγιές και τα πυκνά δάση του, ορίζοντας το τοπίο και την άγρια φύση στα ανατολικά της Μακεδονίας.
Από το “σκληρό ροκ” της κορυφογραμμής του Πενταδάκτυλου, στο “βαλσάκι” του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4 από το καταφύγιο στην Αναβρυτή.
